[Fic Reborn] 1896 No one matters but you

ลำดับตอนที่ #18 : Episode 16

Episode 16

“มีอะไรน่าตกใจรึไง” เมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างเล็กไม่ปริปากพูดอะไรสักคำหลังจากที่เขาประกาศเจตจำนงของตัวเองไป ฮิบาริก็ค่อยๆ ลดตัวลงมานอนให้เสมอกับเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีลาเวนเดอร์เบาๆ อย่างอ่อนโยน “พูดอะไรบ้างสิ”

“ฉัน...เอ่อ...” โคลมไม่กล้าแม้แต่จะสบตาฮิบาริ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงมากจนจะกระเด็นออกมาจากอกอยู่แล้ว!

พระเจ้า...เขากล้าพูดประโยคแบบนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับรูปปั้นได้ยังไง!

“เป็นอะไร” เมื่อเห็นท่าทีที่แปลกไปของคนตัวเล็ก ร่างสูงจึงเอื้อมมือไปเชยคางของเธอให้เงยขึ้นมาสบตากับเขาตรงๆ แต่เจ้าของนัยน์ตาสีลาเวนเดอร์ข้างเดียวก็มิวายหลบสายตาเขาอยู่ดี “ไม่พอใจงั้นเหรอ...”

“ไม่...ไม่ใช่นะคะ” โคลมยกมือขึ้นปฏิเสธแทบจะทันที ไม่มีทางที่เธอจะไม่พอใจหรือรู้สึกแย่กับสิ่งที่เขาพูดมาหรอก แต่มันแค่ตกใจและเหลือเชื่อมากจริงๆ ที่จู่ๆ ผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของวองโกเล่มาพูดประโยคราวกับจะขอเธอแต่งงานอย่างนั้น! แล้วจะให้เธอรับมือไหวได้ยังไง “ฉันแค่...ตกใจน่ะค่ะ”

“ทำไม” ฮิบาริเลิกคิ้ว การกระทำของเขามันน่าตกใจขนาดนั้นเลยรึไง เขาก็แค่ตอบสนองความต้องการของเธอก็เท่านั้นเอง ในเมื่อเธอบอกว่าอยากได้ ‘ฐานะ’ ของการอยู่เคียงข้างเขา

“ก็จู่ๆ มาพูดอะไรแบบนี้...” โคลมหลุบตาต่ำด้วยใบหน้าสีแดงก่ำราวกับมะเขือเทศสุก “คุณฮิบาริจะให้ฉันตั้งตัวยังไงล่ะคะ” เธอพูดเสียงเบาหวิวพลางช้อนสายตามองเขาอย่างขวยเขิน ใบหน้าเขินอายของโคลมและท่าทีที่ดูเหมือนกำลังจะเสียการควบคุมอยู่รอมร่อนั้นทำให้ชายหนุ่มเผลอใจเต้นแรง

ฮิบาริเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าจับได้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อปกปิดอาการเขิน

“อย่า...”

“คะ?”

“อย่าไปทำท่าแบบนี้กับใครเป็นอันขาด” ชายหนุ่มกำชับเสียงเข้มพลางดึงคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะฝังใบหน้าลงกับเส้นผมนุ่มที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ โชยออกมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของโคลมได้กลายมาเป็นกลิ่นโปรดของเขาไปแล้ว

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” โคลมตอบเสียงอู้อี้พลางดันหน้าอกของฮิบาริออกเพื่อสบตากับนัยน์ตาดำคมกริบ แต่ไม่นานก็ถูกคนแข็งแรงกว่าดึงเข้าไปไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ

“ไม่ต้องเถียง” ฮิบาริพูดเสียงเข้มอย่างไม่สบอารมณ์ แค่คิดภาพว่าโคลมต้องตกไปอยู่ในมือของผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา อารมณ์แห่งความหงุดหงิดก็พุ่งขึ้นจนอยากจะอาละวาดให้เละเลยก็ว่าได้

“ก็ฉันไม่เข้าใจคุณจริงๆ นี่คะ” โคลมถอนหายใจ สบตากับร่างสูงอย่างจริงจัง “อาทิตย์ก่อนยังทำท่าทีเย็นชาใส่อยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะคะ”

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ภูเขาไฟวิสุเวียสทีไร หน้าอกของเธอก็บีบแน่นด้วยความเจ็บปวดทุกที คำพูดอันสุดแสนเย็นชาของฮิบาริยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่ไปไหน โคลมไม่เคยลืมสายตาคู่นั้นที่จ้องมองมาอย่างไม่เป็นมิตร ทุกการกระทำของเขามันทำให้เธอเชื่อว่าเขาคงเกลียดเธอเข้าแล้วจริงๆ ถึงจะยังไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัดก็เถอะ แต่พอมาวันนี้...เขากลับมาบอกให้เธอกลับไปอยู่ญี่ปุ่นด้วย แถมในฐานะ ‘เมีย’ ของเขาเนี่ยนะ! โคลมต้องไม่ใช่คนแล้วมั้งถึงจะสามารถปรับอารมณ์ให้ทันตามความต้องการของฮิบาริได้น่ะ

“ยังคิดมากเรื่องนั้นอยู่เหรอ”

เฮอะ แล้วมันไม่น่าคิดมากตรงไหนไม่ทราบ! โคลมอยากจะสวนเขาไปแบบนี้เสียจริง แต่ติดตรงที่ว่าเธอไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำอะไรแบบนั้นเนี่ยสิ

“...เปล่าค่ะ” เธอโกหก แถมไม่แนบเนียนเอาซะเลย

“ฉันมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้น” ฮิบาริอธิบายด้วยท่าทีเรียบๆ ถึงแม้คนตัวเล็กจะทำท่าเหมือนไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ “มันเป็นทางเดียวที่ฉันจะช่วยเธอได้”

“ยังไงคะ” โคลมเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เขาคงจะสอบตกเรื่องการสื่อสารแหงๆ ถึงได้พูดจากำกวมและฟังดูไม่เคลียร์เลยสักนิด

“มันยาว และฉันก็ขี้เกียจอธิบาย” ฮิบาริหลับตาลงอย่างหนีปัญหา นั่นทำให้โคลมรู้สึกเคืองเบาๆ แต่ก็เลือกที่จะเงียบ เพราะการเอะอะโวยวายเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการไม่ใช่สไตล์เธอ หญิงสาวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจได้แล้วว่าเธอต้องรู้ให้ได้ว่ามุคุโร่กำลังพยายามจะทำอะไร มันส่งผลร้ายต่อแฟมิลี่จริงๆ เหรอ? แล้วฮิบาริรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แค่ไหนบ้าง เพราะฉะนั้นการย้ายกลับไปอยู่ญี่ปุ่นกับฮิบาริน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ อย่างน้อยเธอก็พอมีที่ซุกหัวนอน

“ตกลงค่ะ...ฉันจะไปอยู่ญี่ปุ่นกับคุณ” คำตอบของโคลมทำให้ฮิบาริลืมตาตื่นทันที เขามองใบหน้านวลนั่นสักพัก ก่อนจะขยับตัวไปจุมพิตริมฝีปากรูปกระจับเบาๆ หนึ่งทีอย่างอดใจไม่อยู่ “คุณฮิบาริ! เอาเปรียบฉันอีกแล้วนะคะ”

“ไม่ชอบเหรอ” คำถามของฮิบาริทำให้โคลมอยากจะมุดลงดินด้วยความอาย จู่ๆ ก็มาถามว่าไม่ชอบเหรอเนี่ยนะ ใครมันจะไม่ชอบกันเล่า! แต่จะให้สารภาพออกไปตรงๆ ก็ยิ่งเข้าทางคนเจ้าเล่ห์ไปใหญ่ ทุกวันนี้เธอก็เป็นฝ่ายที่ต้องศิโรราบอยู่แล้วนะ! “ทำไมไม่ตอบล่ะ”

“แล้วคุณฮิบาริอยากให้ตอบว่าอะไรล่ะคะ”

“แล้วแต่เธอ”

“งั้นจะถามทำไมกัน...” โคลมแอบมุ่ยปากพลางบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่คนที่นอนอยู่ข้างๆ ก็ดันหูดีจนน่าโมโหอีก เพราะเธอเห็นเขายกยิ้มอย่างพอใจด้วย

“ไม่ว่าเธอจะตอบว่าชอบหรือไม่ การกระทำของฉันมันก็ไม่เปลี่ยนแปลงหรอกนะ” พูดจบก็เอื้อมมือมาจับใบหน้าของเธอไว้แน่น ก่อนจะทาบทับริมฝีปากบางเฉียบลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โคลมที่ตอนแรกไม่สบอารมณ์อยู่ก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปโอบรอบคอเขาอย่างคุ้นเคย ฝ่ามือหนาที่ตอนแรกควรจะอยู่บนใบหน้านวลก็ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปยังหน้าท้องเรียบ สัมผัสอุ่นๆ จากฮิบาริบริเวณหน้าท้องทำให้โคลมขนลุกซู่ ก่อนจะพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา แต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะคนตัวสูงไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เขายังคงรังแกริมฝีปากของเธอไม่เลิกจนโคลมเริ่มรู้สึกว่ามันช้ำไปหมดแล้ว แถมยังมิวายเลื่อนต่ำลงมาฝากรอยจ้ำแดงๆ ไว้บริเวณซอกคออีก!

ทำไมฮิบาริ เคียวยะถึงได้ซุกซนขนาดนี้นะ

“อย่านะคะคุณฮิบาริ...อื้อ...” เสียงครางของโคลมเปรียบเสมือนเชื้อเพลิงชิ้นดีที่ทำให้ไฟปรารถนาที่อยู่ในใจของเขารุกโชน ใบหน้าของฮิบาริเลื่อนต่ำลงไปทุกที ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงทรวงอกรูปสวยเปล่าเปลือย โคลมรีบยกมือขึ้นมาปิดของรักของหวงเธอไว้แทบทันที เธอถลึงตามองเขาอย่างโมโห แต่ดูเหมือนคนเอาแต่ใจจะไม่ได้สนอะไรเลย เมื่อมือหนาค่อยๆ เอื้อมไปแกะมือเล็กทั้งสองข้างออก “คุณฮิบาริ!”

โคลมคิดว่าตัวเองกำลังจะไหม้ตายเพราะความร้อนผ่าวบนใบหน้า นี่มันน่าอายเสียยิ่งกว่าพ่ายแพ้ให้ศัตรูซะอีก! ถึงในหัวจะคิดอย่างนั้น แต่ร่างกายเจ้ากรรมดันไม่ตอบสนองเลยเสียนี่ เธอยอมปล่อยให้ฮิบาริทำตามอำเภอใจเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอก สัมผัสจากฝ่ามือของเขาที่อยู่บนทรวงอกทั้งสองข้างของเธอทำให้โคลมใกล้จะบ้า สัมผัสของเขามันทั้งวาบหวาม ร้อนแรงแต่ก็อ่อนโยนไปในเวลาเดียวกัน หญิงสาวหอบหายใจแรงพอๆ กับคนที่กำลังง่วนอยู่กับการรังแกเธอ ฮิบาริเองก็เริ่มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนกัน ทำไมร่างกายของโคลมมันถึงได้นุ่มนิ่มไปทั้งตัวแบบนี้นะ ถ้าจะโทษใครสักคน...ก็คงต้องโทษเธอนั่นแหละที่มีเรือนร่างยั่วยวนเขาแบบนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขอบคุณสวรรค์! แทบจะทันทีที่โคลมดันตัวของฮิบาริออก ถึงจะไม่รู้ว่าคนหลังประตูคือใคร แต่ก็ต้องขอบคุณที่เข้ามาช่วยเธอจากการโดนเขารังแกไว้ได้ทันเวลาพอดี ผิดกับฮิบาริที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ เธอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ฮิบาริหงุดหงิดจนอยากตรงเข้าไปขย้ำคนที่กล้ามาขัดจังหวะความสุขของเขา

โคลมไม่รอช้า เธอหยิบเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกด้วยฝีมือของเขามาใส่อย่างเร็วไว หญิงสาวจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมลวกๆ ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู ไม่ลืมที่จะแง้มออกเพียงแค่ครึ่งเดียวเพื่อไม่ให้คนข้างนอกมองเข้ามาเห็นสภาพร่างอันเปล่าเปลือยของฮิบาริที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่บนเตียง

“คุณโคลม โดคุโร่ใช่มั้ยครับ” ตรงหน้าของเธอคือชายหนุ่มในชุดสูทสีดำดูดี เธอไม่แน่ใจว่าเคยเห็นหน้าของเขามาก่อนหรือเปล่า แต่ถ้าให้เดา...คงเป็นใครสักคนที่ทำงานในวองโกเล่ล่ะมั้ง

“...ใช่ค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะเลิกคิ้วเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายยื่นซองเอกสารขนาดครึ่งเอสี่มาให้

“คุณซาวาดะฝากนี่มาให้คุณครับ”

“บอสน่ะเหรอ...”

“ครับ ท่านฝากมาบอกว่าขอโทษที่ไม่ได้เอามาให้ด้วยตัวเอง” คนตรงหน้าบอกอย่างสุภาพ “แล้วท่านก็บอกด้วยว่าอยากให้คุณโคลมไปให้ได้ครับ”

“...อือ” เธอรับคำเบาๆ “ขอบคุณนะคะ”

โคลมปิดประตู ก่อนจะค่อยๆ แกะซองเอกสารนั่นออก พร้อมกับพบว่าสิ่งที่อยู่ด้านในคือการ์ดเชิญงานแต่งของสึนะและเคียวโกะ เธอยกมือขึ้นปิดปากเพื่อปกปิดเสียงสะอื้น น้ำตาแห่งความดีใจไหลอาบลงแก้มนวล ฮิบาริที่ใส่กางเกงเสร็จเรียบเหลือทิ้งไว้เพียงท่อนบนก้าวยาวตรงมาที่เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ความจริง...คนอย่างเขาไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรแบบนี้สักนิด แต่พอเป็นเธอ...ทุกอย่างมันก็กลับตาลปัตรไปหมด

“บอส...บอสเขา...” โคลมสะอื้นไห้ ฮิบาริลูบหัวเธอเบาๆ ถึงเธอไม่บอก เขาก็พอจะเดาออกว่าข้างในซองนั่นคืออะไร คนอย่างซาวาดะ สึนะโยชิไม่มีทางทำร้ายแฟมิลี่แน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมกลายมาเป็นผู้พิทักษ์ในหมอนั่นหรอก

โคลมไม่คิดเลยว่าสึนะจะยังนึกถึงเธออยู่ เธอคิดว่าเขามองว่าเธอคือคนทรยศเหมือนคนอื่นๆ แต่มันกลับไม่ใช่ แค่นั้นมันก็มากพอสำหรับคนอย่างเธอแล้ว 

“เมื่อไหร่”

“คะ...?” คำถามของฮิบาริทำให้เธอหยุดร้องไห้

“งานแต่งของเจ้าสัตว์กินพืชน่ะ...เมื่อไหร่”

“เอ่อ...” เธอเปิดการ์ดงานแต่งของสึนะกับเคียวโกะออกเพื่อหาวันที่จัดงาน “คะ...คืนนี้ค่ะ”

“จะไปมั้ย”

“เอ่อ...”

“ทำไมต้องลังเล”

“ก็...ก็ฉันไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะไปได้นี่คะ” เธอถอนหายใจ ใช่...ตอนนี้สถานะของเธอคือ ‘คนทรยศ’ ต่อวองโกเล่ มันสมควรแล้วรึไงที่เธอจะถูกเชิญไปร่วมงานมงคลแบบนั้น ถึงแม้เธออยากจะแสดงความยินดีต่อทั้งคู่มากๆ ก็เถอะ

“แต่เจ้าสัตว์กินพืชนั่นอยากให้เธอไปไม่ใช่รึไง” คำพูดของฮิบาริทำให้เธอชะงักไป แววตาคมกริบที่จ้องมองมาของเขาแฝงไปด้วยความอบอุ่น ทั้งๆ ที่ทุกครั้งมันมีแต่ความเย็นชาหรือไม่ก็เบื่อหน่ายแท้ๆ “ฉันจะไปกับเธอเอง”

“แต่คุณไม่ชอบอยู่กับคนเยอะๆ ไม่ใช่เหรอคะ”

“ก็ใช่”

“แล้วทำไม...”

“เพราะมีเธออยู่...”

“...!?”

“เพราะมีเธอ...มันเลยไม่เป็นไร”

อา...อีกแล้วนะ อีกแล้วที่เขาพูดจาหวานมากๆ ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอย่างนั้น โคลมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฮิบาริรู้สึกจริงๆ อย่างที่พูดรึเปล่า แต่เธอนี่สิ! ดีใจจนจะลอยไปถึงดาวอังคารได้แล้วมั้ง

เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บเขาที่ผิวแก้มเบาๆ คนตัวสูงที่ถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดเลยว่าคราวนี้เธอจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แถมพอชิงหอมแก้มเขาเสร็จ ยังมาทำท่าเขินอายอย่างน่ารักน่าฟัดอีกต่างหาก

“เธอกำลังอ่อยฉันอยู่รึไง”

“...เปล่าค่ะ” โคลมหลุบตาต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขา

“งั้นเธอก็คงอยากถูกฉันขย้ำสินะ”

“...!?” โคลมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ให้ตายเถอะ...เธอไม่น่ายื่นอ้อยจ่อปากช้างเลย รู้ทั้งรู้ว่าเขาทั้งเจ้าเล่ห์และอันตราย แต่ก็ยังเปิดทางให้เขาเนี่ยนะ ทำไมถึงได้ซื่อบื้อขนาดนี้

“ล้อเล่นน่ะ” ร่างสูงเอ่ยหน้าตาย เธอเลยลอบถอนหายใจอย่างหายกังวล “เดี๋ยวค่อยรวบยอดทีเดียว”

ที่มีคนบอกว่าฮิบาริอันตราย คงไม่ใช่แค่เรื่องการต่อสู้แล้วมั้ง!

_________________________________________

มาอัพแล้วจ้าาาา

ช่วงนี้มีไฟก็เลยจะอัพไวหน่อย 55555555

ตอนนี้เป็นตอนที่เสี่ยงที่สุดเลยอ่าาาา

เสี่ยงจะโดนแบนนี่แหละไม่ใช่อะไร! ผ่ามมมม

แต่ยังไงก็ฝากเม้นต์กันด้วยน้าาาา

ถ้ากำลังใจดี เราจะขยันอัพจ้าาา!! สัญญาาาาาา

? cactus