ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 Clear your kiss .. ถ้าจะเป็นตัวอันตรายขนาดนี้
ตอนที่ 2 Clear your kiss .. ถ้าจะเป็นตัวอันตรายขนาดนี้
Boa >>>
เฮ้ออออออออออออออ
ฉันนั่งถอนหายใจอย่างเมามันบนเตียงขนาดบิ๊กไซส์และใหญ่เวอร์ มันก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้หรอกน่ะ ถ้าเมื่อไม่กีนาทีก่อนไม่ได้รู้สุดยอดภารกิจพิชิตแอดมิดชั่น(ตามกระแส) ที่คุณลุงมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่เกิ๊นยัดเยียดให้ ตอนนี้สมองฉันมึนงงเหมือนโทนาโดเข้า ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีตาคุณหนูที่ต้องดูแลหน้าตาเป็นไง แต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นแบบออทิสติก ไอคิวติดลบ เอ๋อ ๆ อะไรงี้แหล๊ะ ไม่งั้นคงไม่ต้องมีมงมีเมดส่วนตัวพลอยเดือดร้อนตัวฉันหร๊อกกก !! แต่ก็ถือว่าโชคดีนิดๆที่แม่ฉันไปทำงานต่างประเทศ ไม่งั้นฉันหายตัวไปเงี้ยคงเดือดร้อนกันให้วุ่น
ก๊อก ๆ ๆ
มันมาแล้ว!! มานมาแว๊วว โอ๊ย แม่เจ้า !!!! นี้กะจะไม่ให้ฉันเตรียมตัวเตรียมใจเลยหรือไงย่ะ T^T ไม่อยากไปเปิดเลย ไม่เปิดได้ไหมมม!! ฉันไม่กล้าลุกจากเตียงจริงๆน่ะเฮ้ย ขาชาจร้า T0T
ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ! !! !!!
เอาแล้วไง! เคาะประตูอย่างกะตีกลอง เอ้า ฮุเล่ ฮุเล่ ฮุเล่เฮฮา TT ถ้าจะเคาะกันขนาดนี้พังประตูเข้ามาเลยซี๊เฮ้ยยยยยย
ปัง ! โครมมมมมมม!!
แอร๊ยยยยยยย มันพังเข้ามาจริงๆด้วยวุ๊ย ว๊ากกกก มันมาแล้ว เข้ามาแล้ว อย่านะอีชาเย็นมันเดินดุ่มๆตรงมาที่ฉันแว๊วววววววว
“ทำไมไม่เปิดประตู” เสียงราบเรียบความถี่คลื่นเดียวกันเปล่งออกมา
“กะ..ก็ ก็ ฉันไม่ค่อยได้ยินน่ะ 5555+ T0T” ช่างเป็นข้อแก่ตัวที่งี่เง่าเต่าขึ้นราเจิงเจิงงงง
“......”
เงียบทามไมง่า เงียบทามม๊ายยยย!! ไม่เงียบเปล่าสายตาของหมอนั้นจ้องมาที่ฉันแบบประมาณ...เอี๊ยดดดดด ขอซื้อได้ไหมสายตานั้นอ่ะ !!
“ไปได้แล้ว”
“ต้องไปตอนนี้เลยเหรอ...คือ...แปปนึงได้ป่ะ”ฉันพยายามทำหน้าตาแอ็บแบ็วสุดขีดเพื่อประทังชีวิตตัวเองซักสามสี่นาทีก็ยังดี ถึงแม้มันความหวังจะลิบๆก็เต๊อะ TT!
“ไม่!!!” นั้นง๊ายยยย ว่าแล้วเชียวฉันไปเป็นแม่หมอดีกว่าเห๊อะ! เฮ้ออ แล้วในที่สุดฉันก็มีอันต้องเสด็จจรรีไปกับคุณมาเฟียชาเย็นนี้ เพื่อไปทำหน้าที่แสนสูงส่ง วู้ ใช่เล๊ย คนใช้คุณชาย คนช๊ายยยยนั้นแหล๊ะ
“เออนี้..นายชื่อไรอ่ะ ฉันชื่อ...”
“โบอา” เอี๊ยดดดด !! หมอนี้รู้ได้ไงเนี้ย ? รู้ดีรู้ลึกรู้จริง โอ้ววววว 0o0
“อื้ม งั้นนายชื่อไรเหรอ”
“ยุนโฮ ชองยุนโฮ”
“ว๊าววว..ยินดีที่ได้รู้จักน่ะยุน...เฮ้ เดี๋ยวซินาย!” อ๊ายยย ฉันพูดไม่ทันจบหมอนั้นก็เดินไปแบบมีมารยาทจัดอีกแล้ว!! TT
“นี้ ๆ ยุนโฮ เราเป็นเพื่อนกันน่ะ” เพื่อหาฐานทัพเสริมต้องใจกล้าหน้าด้านเข้าไว้ ยิบปี้ หน้าด้านขู่วุ๊ย
“ยุนโฮ !!! ยัยหน้าตุ๊กแกนี้เป็นใคร!! ” ตุ๊กแก !! 0o0 มีเสียงที่ไม่ได้รับเชิญแทรกกลางระหว่างฉันและยุนโฮ แต่ไอ้ตุ๊กแกนี้มันอะไรกันหา!!
ฉันหันขวับไปเตรียมด่าไอ้หน้าปลาไหลที่ว่าฉัน แต่สิ่งที่ฉันได้เห็นเล่นเอาอึ้งไปสามนาทียี่สิบวินาทีเพราะสิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันกลับเป็นชายผิวขาว ขาวโอโม และขาวไปไหนเว้ยเฮ้ย 0o0 ใบหน้าเกลี้ยงเกลาแบบฉบับพระเอกเกาหลี ดวงตาคมสีหม่น ปากเรียวชมพูกุหลาบ จมูกโด่งรับกับใบหน้าอย่างลงตัว ทุกอย่าง...ทุกอย่างมันลงตัว ! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ขอลายเซ็นขร๊า! ><
“สวัสดีครับคุณหนู”
“หวัดดีๆ เฮ้อออ บอกกี้ครั้งแล้วน่ะว่าไม่ให้เรียกคุณหนูเนี้ย = =”
“ขอโทษครับคุณหนูแจจุง”
“โอ๊ยย ! ช่างเถ๊อะๆ ว่าแต่ยัยหมูป่านี้ใครน่ะ มาซื้อของเก่าเหรอ”
“ไม่ใช้ครับคุณหนู เธอชื่อโบอาครับ ที่จะมาเป็นเมดส่วนตัวของคุณหนูไงครับ”
“ยัยนี้เนี้ยน่ะ!!!”
เฮ้ย !! อาราย อาร๊ายยยย เสียงพระเอกเกาหลีตะโกนมาได้ล้านเดซิเบลมั๊ก !! เล่นเอาชั้นตื่นจากภวังค์เลยน่ะเนี้ย กำลังฝันหวานทีเดียวเชียว วุ๊ยฮุ๊ย >///<
“ครับ เธอคนนี้แหล๊ะครับ”
ช๊ายแล๊วขร๊า !! อ๊ายยยยยย เราจะดูแลกันและกันน่ะข๊ะคุณหนู คริๆ ๆ ถ้ารู้ว่าจะหล่อ ขนาดนี้ โอ๊ยยยย ไม่ต้องมาบังคับหร๊อกกก ต่อให้จ่ายเงินก็มาเป็นเมดให้ขร๊า !
“นี้ยุนโฮ...ฉันจะเอาเมดน่ะ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง”
0o0 !! อะ..อะไรนะ ! สัตว์เลี้ยง !!!!! ชั้นเนี้ยน่ะ สัตว์เลี้ยง !! มันจะมากไปแล้วน่ะ !!!!!!!!!
“นี้นาย !!! ขอโทษน่ะ! ไม่ทราบใครกันสัตว์เลี้ยงเนี้ย?”
“เธอไง ยัยบื้อ!”
“นี้!!!! ตัวเองดีมากจากไหนกัน เที่ยวว่าคนอื่นเนี้ย คิดว่าชั้นอยากมาเป็นเมดนายนักหรือไง หา!!!!”
“....”
“ชั้นต้องจากบ้าน จากน้อง จากเพื่อน เพื่อเสียสละชีวิตให้นาย เป็นคนใช้เนี้ย !! มันคุ้มไหม ! ถ้าดูถูกคนอื่นขนาดนี้ นายก็ไม่ใช่คนแล้ว ทุกคนก็เป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกันทั้งนั้น นายไม่มีสิทธิมาแบ่งคนเป็นสองมาตรฐานแค่ภายนอก คนเราอยู่ที่ใจและการกระทำ เรื่องแค่นี้ไม่รู้หรือไง!!
“เห๊อะ ! แล้วการกระทำของเธอตอนนี้มันดีนักหรือไง มายืนด่าคนอื่น ไม่ซิ! ยืนด่าเจ้านายตัวเองแบบนี้ ดีนักเหรอ!”
“ถ้าเจ้านายมันห่วย ก็สมควรแล้วนี้!!!”
“เธอรู้ได้ไงว่าฉันห่วย เธอก็ดูคนจากภายนอกเหมือนกัน! แล้วยังมีน่ามาพูด น่าสมเพศ”
“........... 0o0”
“เมทเหรอ หึ! ตลกสิ้นดี น่าสมเพศทุกคนแหล๊ะ!!”
“.......”
“เธอมาเป็นเมทให้ฉันเพราะอะไรล่ะ ? เงิน หรือถูกบังคับ ก็แค่ขายตัวเอง !! นี้เหรอเมท !!!!!!!”
“.........”
“ช่างเถ๊อะ ! ในเมื่อเธอเองก็ถูกบังคับ ฉันจะไปพูดกับพ่อเองให้ปล่อยเธอไป”
“เด๋ว!!!!”
“มีอะไรอีก”
“ชั้นจะพิสูจน์เอง!”
“..........”
“พิสูจน์ว่าเงินไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับชั้น ... ชั้นไม่ได้ขายตัว ชั้นจะดูแลคุณเป็นเมทที่คุณต้องการ!”
“ก็ดี!!! อย่าลืมสิ่งที่เธอพูดวันนี้แล้วกัน หึ!”
0o0 เมื่อกี้ชั้นพูดอาร๊ายออกไป !! กรี๊ดดดดดดดด มันลืมตัวววววว มานปากไว TT^TT
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
วิคตอเรีย ;
กรี๊งงงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!
อะไรกันเนี้ย ! นี้มันพึ่งจะหกโมงเช้าเอ๊งงงง ธุระอะไรมันจะเช้าตรู่ขนาดนี้!!!
“ฮาโหลลลลลลลลลลล”
“ยัยวิค!! นี้เธอมั่วทำอะไรอยู่ย่ะ!”
“ก็นอนอยู่นะซิ โอ๊ยย โทรมามีไรแต่เช้าอ่ะ ” ที่แท้ก็ยัยคริสตัลนี้เอง เพื่อนชั้นมันมีธุระอะไรแต่เช้าเนี้ย เสียงซะตื่นเต้นเชียว
“แย่แล้วแก แย่แล๊วววววววว”
“แย่ ? อะไรแย่ของแก ???? ”
“แจบอม !! แจบอม!!!!” ฮืม - -? แจบอมเหรอ? เอ๊ะ? หนุ่มที่ชั้นพึ่งบอกเลิกไปเมื่อวาลนี้ เอ๊ะ เอ๊ะ ????
“แจบอมทำไมอ่ะ?”
“แจบอมกำลังฆ่าตัวตาย มันกำลังจะโดดตึกแล้ว!”
“หา !!!!” เอาอีกแล๊วววว นี้มันคนที่5ของเดือนแล้วน่ะ วิคเพลียจิตมั๊ก!
ณ โรงแรมแสนเริ่ดหรูอลังการณ์
“คริสตัล คริส!” ชั้นตะโกนเรียกเพื่อนสาวสุดสวาทดวงใจ คริสตัลมันดูหน้าตาเหลิกลักสุดขีด เพื่อนชั้นหน้ามันฮามากขร๊า 5555+
“อ่ะ วิคคคคค !! แล้วนี้แกหัวเราะไรเฮ้ย - -??? ”
“อ้อออ เปล่า เปล๊า ไม่มีไร >< แล้ว....แจบอมอยู่ไหนเนี้ย ?”
“เฮ้ย ! พึ่งนึกได้ นั้นไง ๆ ๆ ๆๆ มันอยู่บนนั้นนนนนนนนนนนนนนนน!!”
พรึบ !!!!
อุ๊บ ! แม่เจ้า เสียงยัยคริสดึงสายตาทุกคู่หันมาเพ่งเล่งทางเรา เอิ่มมม .... อายค่ะ คำเดียวจริงๆ = =” แต่ดูเหมือนคุณเธอก็ไม่สนใจเหตุการณ์รอบตัวเองเล๊ยย เอาแต่ชี้นิ้วไปบนโรงแรม แจบอมยืนอบู่ระเบียงตรงนั้นจริงๆด้วย โอ๊ยยยยยย ไม่กลัวตายหรือไงน่ะ - -????
“เออ เออ เห็นแล้ว รออยู่นี้นะ เดี่ยวห้านาทีเสร็จ ^^”
“เสร็จไรของแกว่ะ ???” ไม่บอกก็รู้ว่าไม่รอตอบคำถามหรอกค่ะ ชั้นรีบวิ่งตรงดิ่งไปห้องของอีตาแจบอมที่ทำให้ชั้นตื่นเช้าเวอร์ขนาดนี้
กริ๊ง !
ประตูลิฟค่อยๆเปิดที่ชั้น99 ใช่เลยห้องตาเนี้ยอยู่ชั้นนี้แหล๊ะข๊ะ ชั้นวิ่งดุ่มๆไปที่หน้าห้องของเค้าแล้วเปิดเข้าไป ภายในห้องที่เคยประดับอย่างหรูหรา แต่ตอนนี้กลับเลอะเทอะ ข้าวของกระจุยกระจาย แทบไม่เหลือชิ้นดี แจบอมยืนอยู่ตรงระเบียงจุดเดิม สภาพเค้าดูอิดโรยอย่างมาก กลิ่นเหล้าเหม็นตลบอบอวน
“บอม...แจบอม” เค้าหันมาทางชั้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าตอนนี้ไร้ซึ่งความหล่อเหลาอย่างที่เคยเป็น ดวงตาแดงกล้ำ และเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“วิค !คุณกลับมาหาผมแล้วใช่ไหม ใช่ไหมวิค!!!”
“..........”
“มะ...ไม่ซินะ นั้นซิคุณจะกลับมาหาผมทำไม คุณทิ้งผมไป ทิ้งผมไปแล้ว”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะบอม ไม่ใช่ว่าวิคไม่รักบอม แต่.....”
“แต่อะไรล่ะ!! ยังจะแต่อะไรอีก!!!”
“วิคขอโทษ” ชั้นขึ้นไปยืนบนระเบียบข้างๆเค้า
“คุณจะทำอะไรน่ะ !”
“ในเมื่อวิคเป็นคนผิด..วิคจะรับผิดชอบเอง”
“พลั้ก!!!!”
“วิค!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ตุบ !
“ยัยวิค!!!!!”
....................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น