Clear your kiss...เมทตัวร้ายกับคุณชายดื้อดึง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 Clear your kiss .. ภารกิจสุดซี๊ด

 

ครื้นๆ ~ เปรี๊ยง !!!

ละอองฝนค่อยๆบรรจงสัมผัสบนใบหน้าหญิงสาวผู้ครอบครองร่างกายอันบอบบาง จากหยาดฝนเบาบางกลายเป็นหยดน้ำเม็ดใหญ่  โหมกระหน่ำดั่งเข็มนับร้อยพันทิ้มแทง แต่หญิงสาวผู้นี้ก็ไม่มีทีท่าหวาดกลัวเสียงคำรามและหยาดฝนตรงหน้า เธอยังคงก้าวเท้าอย่างเชื่องช้าไปตามถนนสายเล็กที่ไร้ผู้คน เสียงสะอื้นสั่นคลอเปล่งออกมาจากปากที่สั่นเทา หยดน้ำใสล่วงไหลจากดวงเนตรบรรจบประปนกับสายฝน

                ความรู้สึกโศกเศร้ามากมากที่ก่อตัวขึ้นไม่อาจทำให้เธอสะทกสะท้านกับความหนาวที่เข้าโอบล้อมเรือนร่างนั้นได้ การถูกทรยศจากคนที่เธอรักมันช่างเจ็บปวดจนหัวใจด้านชา ภาพของคนรักวนเวียนในสมองของเธอเหมือนหนังที่ฉายซ้ำอย่างไม่มีวันจบ ลมหายใจตอนนี้มันช่างรวนรินและแผ่วเบาเหลือเกิน เปลือกตาขาวซีดที่แสนอ่อนล้าเริ่มหมดแรง ภาพเบื้องหน้าค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ และก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่ง เสียงแผ่วเบาจากคนร่างเล็กได้เอื้อนเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากระคนความทุกข์ทรมาน

“แกมันเลวที่สุด ออกไปจากชีวิตฉันซักที” แล้วทุกๆอย่างก็มืดมิดลงอย่างรวดเร็ว

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                แสงแดดอ่อนปะทะกับเรือนหน้าเรียวคมคาย ความอบอุ่นยามเช้าเข้าครอบคลุมร่างเล็กที่บัดนี้นอนขดตัวอยู่บนเตียงนุ่มระมุนคล้ายปุยเมฆ กลิ่นหอมหวานของพฤษาบานสะพรั่งยามเช้าลอยละล่องมาแตะจมูก สร้างความพึงพอใจให้กับร่างที่หลงอยู่ในห้วงนินทราได้เป็นอย่างดี 

“สบายจังเลย อืมมม...ตอนนี้ฉันอยู่บนสวรรค์เป็นนางฟ้าแสนสวยซินะ คิคิ ” ร่างบางพึมพำกับตัวเองในขณะที่ดวงเนตรยังคงปิดสนิท เมื่อคิดได้ดังนั้น แพขนตางอนสวยจึงค่อยๆขยับไหวอย่างแผ่วเบาเผยให้เห็นนัยน์ตาสีชา

เพียงเสี้ยวนาทีความสุขแสนหอมหวานพลันทลายลงอย่างรวดเร็ว ความตกใจสุดขีดแล่นเข้าสู่โสตประสาทมาแทนที่ เมื่อรับรู้ว่ามีชายร่างสูงใหญ่หน้าตาถมึนยืนล้อมรอบเตียงเธออย่างมากมาย ที่สำคัญไปกว่านั้นพวกเขามีปืน !   

“พะ..พวกคุณเป็นใครน่ะ !!” หญิงสาวแผดเสียงด้วยความตกใจ สัญชาตญาณบอกได้ทันทีว่า บุคคลเหล่านี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“มีคนอยากพบคุณ” น้ำเสียงเย็นชาดังมาจากชายร่างสูงผู้มาใหม่ อากัปกริยาไม่มีแววสนใจความตกใจและคำถามของหญิงสาวทั้งสิ้น ใบหน้าคมคายไร้อารมณ์ปราศจากรอยยิ้ม ดวงตาเรียวคมสีควันบุหรี่ตวัดมองทางหญิงสาว สูทสีดำที่เขาใส่ยิ่งทำให้ดูมีมนต์สะกดอย่างน่าประหลาดใจหลายเท่า

“เด๋วก่อนซะ....กรี๊ดดดด พวกแกจะทำอะไรฉันน่ะ ปล่อยชั้น ปล่อยซิโว๊ยยย!” ไม่ทันทีที่หญิงสาวจะเอ๋ยวาจาใดๆ ชายชุดดำก็เข้าขนาบซ้ายขวา และหิ้วเธอไปคล้ายกระเป๋าหลุยวิสตรอง

“กรี๊ดดดด..ว๊ากกกกก..อ๊ากกกกก..จะทำอะไรชั้นกรี๊ดดดดดดดดดดดด!!”

“เงียบซะ!!” ความอดทนของชายหนุ่มขาดผึง เสียงตุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความเย็นชาคล้ายคำกายาสิทธิที่ทำให้ผู้ฟังขนลุกซู่ บรรยากาศรอบๆเงียบลงในบัดดล เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ปิดปากตนเองแทบไม่ทัน

ภายใจของหญิงสาวตอนนี้สั่นระริก

ฉันต้องโดนฆ่าแน่ๆ หรือไม่คงถูกข่มขืนแล้วฆ่า โอ๊ม๊ายยย TT

 ร่างเล็กคิดอยู่ในใจพลางทำปากงุบงิบไปด้วย แต่ไม่มีทางที่สายตาเรียวคมของหนุ่มผู้ครองความเย็นชาจะไม่เห็นการกระทำเหล่านั้น มุมปากเขายกยิ้มขึ้นแวบนึงจนเจ้าตัวเองก็ไม่ทันสังเกต

“เข้าไป” น้ำเสียงนิ่งๆเรียกสติหญิงสาว หลังจากที่พวกเขาหยุดลงตรงหน้าประตูไม้สักบานใหญ่ซึ่งประดับประดาไปด้วยการแกะสลักอย่าประณีตและละเมียดละมุน แต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือลายสลักรูปมังกรกำลังผัวพันลำตัวอยู่กับไม้กางเกง ช่างเป็นสิ่งที่ตระการตานัก

มือบางเอื้อมไปผลักปราการตรงหน้าด้วยความกล้าๆกลัวๆ ประตูเผยให้เห็นห้องโถงกว้างใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหราและลงตัว ข้าวของทุกชนิดดูมีระดับและราคาที่สูงลิบลิ้ว บ่งบอกถึงรสนิยมเป็นอย่างดี ภายในใจกลางของห้องเป็นที่ตั้งของโต๊ะทำงานขนาดใหญ่พร้อมกับเจ้าของโต๊ะ ซึ่งเป็นชายวัยสูงอายุ กำลังนั้งก้มหน้าก้มตาทำงานบนโต๊ะแห่งนั้น

“มาแล้วครับนายท่าน” น้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้คนถูกเรียกเงยหน้าจากเอกสารหันมามองทางต้นเสียง

“ขอบใจมากน่ะ .... ” ชายหนุ่มหน้านิ่งโค้งตัวและเดินออกไป

“มานั่งตรงนี้ซิ” เสียงเชิญชวนหยิบยื่นให้อีกฝ่ายที่ยืนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ตุ๋น นึ่ง (ชักจะไม่เกี่ยว)

“หนูชื่ออะไรล่ะ” คำถามประเด็นแรกก่อตัวเพื่อทำลายความเงียบ แต่สรรพนามที่ชายผู้นี้เรียกเธอทำให้รู้สึกใจชื่นขึ้นไม่น้อย

“บะ...โบอาค่ะ..หนูชื่อโบอา”

“คงตกใจอยู่ซินะ ฮาๆๆ ไม่ต้องกลัวฉันหรอก แค่รู้สึกถูกชะตาเลยพาหนูมา” ชายรุ่นพ่อกล่าวอย่างอารมณ์ดี

“????” หา!! ถูกชะตาอย่างงั้นเหรอ มันช่างดูสมเหตุสมผลซะนี้กระไร(ประชดอย่างแร๊ง).

“ที่ฉันพาตัวหนูมาที่นี้ เพราะฉันมีเรื่องอยากให้หนูช่วย ถ้าเป็นหนูต้องทำได้แน่ๆ หึหึ”

 “ให้หนูช่วย ?(ว่าและเชียว) แล้วคุณทำงานประเภทไหนกันเหรอคะ” ท่าทางคุณลุงคนนี้คงจะเป็นนักธุรกิจล่ะมั้ง รอดแล้วเรา หุหุ (นี้เธอลืมชายชุดดำพกปืนที่เจอตอนแรกแล้วหรือไงย่ะ>>>>ไรเตอร์)

“ฉันเป็นมาเฟีย!!”

“!!!!!!” ช็อกกก O0O

“ห๊าๆๆๆ ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ น่าเอ๋อหมดแล้ว”

“= =”

“ส่วนเรื่องที่จะให้ช่วยก็คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงหนูหรอก ฉันเชื่อใจหนูนะ!!!”

โอ๊ย..ได้โปรดเถ๊อะขร๊า อย่าเชื่อตัวหนูมาก กั๊วกัวพรีสสส

“งั้นเราเข้าเรื่องกันดีกว่า หนูคงลุ้นมานานแล้ว หึหึ เรื่องที่หนูต้องทำก็คือ....”

บลา ๆ ๆ และก็ บลา ๆ ๆ จากนั้นตามมาด้วยสีน่าของทั้งคู่

^^ (<<<<<คุณมาเฟียแน่นอน)

=0=” (<<<<<<คงไม่ต้องบอกว่าน่าเอ๋อๆนี้ใคร)

“คะ..คุณแน่ใจเหรอคะจะให้หนูทำ..เอ่อ..อะไรแบบนี้!!!”

“ทำไมละแค่ปราบพยศลูกชายคนเดียวของฉันให้มันมาสืบตำแหน่งมาเฟียแสนสูงส่งต่อไป แค่นี้เอง!!!”

แค่นี้เอง..แค่นี้เอ๊งงงงงง แล้วทำไมลุงไม่ทำเองล่ะเว้ยเฮ้ย (<<< แน่นอนว่านี้คือการคิดในใจเท่านั้น เนื่องจากโบอาห่วงสวัสดีภาพของต่ะเอง กลัวสมองกระจุย)

“ตะ...แต่ว่า..”

“ไม่มีตงมีแต่อะไรทั้งนั้น อย่ามาขัดคำสั่งฉัน!!!”

จากคุณลุงมาเฟียผู้แสนอบอุ่นดุจไฟป่า(อบอุ่นไปไหม)ผกผันอย่างกะหน้ามือเป็นหลังกลีบ(กลีบเลยเหรอ) รังสีอำมหิตแห่งความไม่พอใจฟุ้งกระจายไปทั่วห้องเหมือนสปอร์ที่เตรียมสืบพันธุ์ยังไงยังงั้นแล้วสาวน้อยผู้ตกในชะตากรรมก็ยังคง....

T*T                                           

“สามเดือนสำหรับภารกิจเธอ ถ้าคิดจะลูกเล่นกับฉัน...”

“......”

“ฉันจะตัดของลับเธอซะ!!!”

0o0 ถ้าจะขู่กันขนาดนี้.... กรี๊ดดดดดดดดดดด !!!!!

.............................................................................................................................

ไรเตอร์แต่ง กว่าจะได้บทแรกก็ปาไปสี่คืนเต็ม ตาเหลือกสุดๆ

แต่งตอนนี้ไม่แน่ใจว่ามันสั้นไปหรือป่าว ถ้าสั้นไปก็บอกกันได้น่ะจ๊ะ

จะรีบน้อมรับบัญชารีดเดอร์ทุกคนเล๊ย >////<