Love not say! รักครั้งนี้ ไม่ต้องพูด

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1

เช้าที่แสนวุ่นวาย ในวันแรกของการเปิดเรียนของนักเรียนชั้นม.6 อย่างฉัน -_-

" 'รินชาาาาา'  ทำอะไรอยู่ทำไมชักช้าแบบนี้นะ! เดี๋ยวก็ได้ไปโรงเรียนสายกันพอดี"เสียงแม่บ่นมาก่อนตัวเลยแหะ ตั้งแต่ฉันยังไม่ทันก้าวขาลงมาจากบันไดขั้นสุดท้ายด้วยซ้ำ
"ค่าๆ แม่หนูก็รีบแล้วนี่ไง นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงเองนะแม่!  -*-"
"เจ็ดโมง!! ใช้คำว่าเองได้ไง มันตั้งเจ็ดโมงแล้วต่างหาก เอ๊ะ แล้ว'ฟัลคอน'ไปไหนแล้วล่ะ? โอยทำไมลูกแต่ละคนมันช่างวุ่นวายแบบนี้นะ!" เหอะ มันวุ่นวายตรงไหน แม่คิดไปเองทั้งนั้นอะ -*- (เถียงได้แค่ในใจ เรื่องจริงไม่กล้า >0<)
     
     อ๊ะ! ลืมแนะนำตัว สวัสดีค่ะ! ฉันชื่อรินชา เรียนอยู่ซีครอสไฮสคูล ตอนนี้ก็อยู่เกรด 12 หรือ ม.6 นั่นเอง >0< ส่วนฟัลคอนที่แม่พูดถึงเมื่อกี๊คือพี่ชายของฉันเองค่ะ งงใช่ไหมว่าทำไมชื่อเราสองคนแปลกๆ..? ที่เป็นอย่างนั้นเพราะว่าบ้านของเราเปิดเป็น คาเฟ่หรูเล็กๆ ขายพวกชากาแฟ เบเกอรี่ต่างๆ เราจึงได้ชื่อนี้มา (ฟัลคอนก็คือนมข้นหวานยี่ห้อหนึ่ง เผื่อใครไม่รู้จัก ><) และร้านของเราก็ตั้งอยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนของฉัน และมหาวิทยาลัยซีครอสของฟัลคอนซึ่งเป็นเครือเดียวกัน จึงเป็นสถานที่ฮอตฮิตหลังเลิกเรียนสำหรับนักเรียนและนักศึกษาที่จะมานั่งจิบชาเล่นๆที่ร้านของฉัน >0< แต่เราไม่ได้อยู่ที่ร้านหรอกนะ บ้านของเราอยู่ในหมู่บ้านหรูอีกที่หนึ่ง

"ผมอยู่นี่แม่ -_- ผมแค่ไปเดินเล่นสูดอากาศแค่นั้นเองนะ"
"แกมาก็ดีแล้ว แกสองคนรีบกินข้าวแล้วไปโรงเรียนกันได้แล้วนะ!"
"ค่ะ/ครับ"

   หลังจากกินข้าวเสร็จฟัลคอนก็ไปเอารถ BMW สุดหรู ออกจากโรงรถ -_- อย่าแปลกใจนะที่พี่ฉันมีรถหรูๆขับ ทั้งที่ครอบครัวเราดูบ้านๆ ความจริงก็คือครอบครัวเรามีฐานะดีใช้ได้เลยแหละ แต่พ่อกับแม่ก็ชอบทำตัวบ้านๆไม่อวดร่ำอวดรวยสักเท่าไหร่

"อ้าวชา จะไปโรงเรียนแล้วหรอลูก มาให้พ่อกอดทีมามะ >3<" พ่อฉันที่เพิ่งกลับมาจากวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน ทำท่าจุ๊บๆแล้วอ้าแขนรอให้ฉันเข้าไปกอด
"ค่ะพ่ออออ ชาจะตั้งใจเรียนนะ ^O^"ฉันเข้าไปกอดพ่อแล้วพูดอ้อนนสุดฤทธิ์ ฮี่ๆ -..-
"ดีมากลูกรักของพ่อ"
ปรี๊นนน นนน
"จะไปมั้ย? ถ้าจะไปก็รีบขึ้นรถสิ!"ฟัลคอนเปิดกระจกรถ แล้วเร่งฉันให้ขึ้นรถ
"เออๆ ฉันกำลังจะขึ้นไปนี่ไง รีบไปไหนนักหนา ชิ -^- พ่อคะชาไปก่อนนะคะ บ๊ายบายจุ๊บๆๆ <3"
"จ้าๆ ขับรถดีๆละฟัลคอน อย่าใจร้อนไปชนใครเข้านะ"
"โห พ่อผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ -.-"ฟัลคอลพูดแบบงอนๆ น่ารักน่าถีบที่สุด เอ๊ะ ! ฉันลืมเล่าไปว่าพี่ชายฉันน่ะหล่อมากกกก หล่อแบบสาวๆกรี๊ดตรึมเลยนะ >0< (แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน - -)
"จ้าๆๆ โชคดีนะลูกรักของพ่อทั้งสองคนนนนน" พ่อยืนโบกมือแล้วส่งจูบให้เราตามหลังรถ เหมือนอยากจะส่งความรักให้เราซะเหลือเกินนนน ครอบครัวฉันก็น่ารักแบบนี้แหละ ^_^

ระหว่างทางบนรถ ฟัลคอนก็เอาแต่ฮัมเพลงสบายใจ ไม่หันมาสนใจน้องสาวอย่างฉันบ้างเลย ชิ -^-
"นี่.. ฟัลคอน ตอนเย็นจะมารับฉันตรงไหนหรอออ จะได้รอถูกที่ ^_^" ทำการเรียกร้องความสนใจหน่อย พอเป็นพิธี อิอิ
"เย็นนี้หรอ ใครบอกว่าพี่จะมารับเธอ เธอต้องกลับเอง พี่มีธุระ! "
อะไรนะ จะทิ้งน้องสาวคนนี้หรอ รินชาไม่ย๊อมมม "ม่ายยยยยยเอาอะ ทำไมพี่ไม่มารับฉัน ฉันจะฟ้องแม่ -^-"
''ไม่กลัว แบร่ๆ :P" แงๆฟัลคอนทำหน้ารู้สึกผิด(หรอออ) ใส่ฉันแบบนี้ได้ไง เชอะๆกลับเองก็ได้
"เชอะ!"
"เอาน่า เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะซื้อพายบลูเบอรี่ที่ร้านของโปรดเธอมาให้นะ"
"เชอะ ฉันซื้อเองก็ได้ไม่ต้องง้อพี่หรอก ร้านเราอยู่ใกล้โรงเรียนนิดเดียวเองนะ!!"
"โถ อย่างอนน่าสาวน้อยพี่มีธุระจริงๆ เอาล่ะถึงโรงเรียนแล้ว ตั้งใจเรียนนะ"ฟัลคอนทำหน้าดี๊ด๊าแล้วเอามือยีผมฉันอย่างเอ็นดู ช่วงนี้รู้สึกมีความสุขเหลือเกินนะ มันต้องมีอะไรแน่ๆ -*-
"จำไว้เลยนะ! ไปละ"ฉันโบกมือลาฟัลคอนแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปมองหากลุ่มเพื่อนสนิทของฉันที่มักจะนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนตัว...นั้น!!! เจอแล้ว ยัยมีนาและเพื่อนๆคนอื่นๆโบกมือให้ฉันเข้าไปหา
"ชิ มาแล้วหรอยัยตัวดี ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆ ที่มีพี่ชายสุดหล่อมารับมาส่งหน้าโรงเรียนทุกวัน" เห็นมั้ย? บอกแล้วพี่ชายฉันหล่อ -_- ขนาดมีนา เพื่อนสนิทฉันยังกรี๊ดพี่ชายฉันเลย
"ดีตรงไหนมิทราบยะ วันนี้ฟัลคอนไม่ยอมมารับฉัน บอกว่าติดธุระๆ เชอะช่วงนี้ทำหน้าดี๊ด๊าแปลกๆต้องมีอะไรแน่ๆ!"
"แหม แกนี่มันขี้อ้อนจริงๆนะ พี่ฟัลคอนน่ะเป็นผู้ชาย ก็ต้องใช้ชีวิตตามประสาหนุ่มโสดบ้างสิ"ยัยมีนาพูดอย่างจีบปากจีบคอ หน้าหมั่นไส้จริงๆ -*-
"ฉันว่าพี่ฉัน ต้องไปปิ๊งสาวที่ไหนแน่เลย ถึงได้ลืมน้องสาวสุดน่ารักแบบฉัน =^="
"แกนี่ ก็อย่าหวงพี่นักเลย พี่แกออกจะหล่อนะต้องมีสาวๆเป็นธรรมดา"
"เชอะ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกโดนแย่งความรักไปนี่นา"
"ทำตัวปัญญาอ่อนสมกับเป็นแกจริงๆ เราจบเรื่องนี้เถอะ! วันนี้ฉันมีเรื่องจะมาเม้ามอย >0<" ยัยมีนาทำท่าทางกระดี๊กระด๊ากับเรื่องใหม่ที่จะเอามาเล่ามาก
"เรื่องอะไรอีกล่ะ -_-"ฉัน
"แกรู้มั้ยย ว่าลูกชายของมหาเศรษฐีเหมืองเพชรจะมาเรียนชั้นเดียวกับเราด้วยนะ เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากอเมริกา ชื่อว่าวัลแคน ได้ข่าวว่าหล่อมากๆเลยนะแกก >_<"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?"
"โถ แกเขาก็จะมาทำให้ชีวิตของหญิงสาวม.ปลายอย่างเรากระชุ่มกระชวยน่ะสิ อุ้ยๆๆๆ นั่นไงเดินมานั่นแล้วกับกลุ่มเพื่อนๆของเขานะ อร๊างง มองมุมไหนก็ดูดี >_<" ยัยมีนาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางกลุ่มผู้ชายสามสี่คนที่กำลังจะเดินไปขึ้นชั้นเรียน   เหอะ! จะว่าหล่อก็หล่ออะนะ ผิวขาวอมชมพู ตัดกับผมสีดำสนิทเหมือนสีตาของเขา แต่ขี้เก๊กชะมัด แล้วเพื่อนๆของเขาอีกแต่ละคนหน้าตาดีระดับเทพทั้งนั้น -_- นี่มารวมกลุ่มกันเพราะนึกว่าเป็น F4 รึไงยะะะ
"งั้นๆอะ เฉยๆมากกกกกกก"
"แกนิ บอกว่าเฉยๆ แต่มองตาละห้อยเชียวนะยะ"
"ละห้อย บ้าบออะไรกัน มั่ว!!"นี่ฉันมองเขาขนาดนั้นเลยหรอ -_-
"คริคริ -..-"
"หยุดหัวเราะบ้าบอ แล้วขึ้นห้องเรียนกันได้แล้ว!"
"ฮ่าๆๆ ก็ได้ๆขึ้นห้องกันเถอะ" อะไรของยัยมีนานะ เห็นผู้ชายหล่อเป็นไม่ได้ ทำตัวระริกระรี้เหมือนกระดี่ได้น้ำตลอด -_- 

         อืม.... แต่ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆว่าฉันกับนายวัลแคนอะไรนั่น คงจะไม่ได้รู้จักกันแค่นี้แล้วจบไปน่ะสิ!!