ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คู่ครอง....
“องค์ชายพะยะค่ะ” ร่างท้วมของมหาดเล็กตรงดิ่งเข้ามาหาองค์ที่เดินเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าบัลลังค์กษัตริย์
“ท่านพ่อลูกขอคุยเป็นการส่วนตัว” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มปรายมองมหาดเล็กที่วิ่งเข้ามา
“เจ้าออกไปก่อน” องค์ราชาสั่งเสียงเข้ม
“พะยะค่ะ” ร่างท้วมก้าวออกพร้อมปิดประตูเรียบร้อย
“ท่านพ่อ ท่านเคยบอกไว้ว่าหากลูกหาคู่ครองได้ท่านจะยกบัลลังค์ให้กับลูก ถ้าเช่นนั้นท่านเตรียมตัวสละบัลลังค์ได้เลย พรุ่งนี้ลูกจะกลับมาพร้อมกับคู่ครองของลูก” ว่าจบองค์ชายก็เดินออกไป
“เฮ้ย ไอ้ลูกบ้าที่เจ้ามาเพื่อจะมาบอกข้าแค่นี้น่ะเรอะ เจ้าดูลูกเราสิ” องค์ราชาหันไปหาองค์ราชินีที่เพิ่งเดินเข้ามา
“เอาน่าท่านลูกเราก็แค่อยากจะใช้ชีวิตเพียงลำพังเพื่อเรียนรู้โลกกว้างก็เท่านั้น” องค์ราชินีหันมายิ้มให้กับองค์ราชาด้วยความเอ็นดูลูกชาย
.
.
ณ กลางป่าที่ไม่ควรจะมีผู้ใดอยู่กลับมีร่างบางที่เดินชมนกชมไม้ เด็ดผลไม้ลูกนั้นลูกนี้ด้วยความสำราญใจ การกระทำเช่นนี้ถือเป็นกิจวัตรประจำวันของร่างบาง การเดินเล่นคิดนู่นนี่นั่นไปเรื่อยเป็นอย่างเดียวที่เป็นเพื่อนยามเหงาของร่างบาง แต่อยู่ดีเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานก็แล่นเข้ามาในหัวให้น่าแดงเล่น
‘บ้า...อย่าไปคิดสิ’
ร่างบางส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออก และเมื่อเห็นว่าได้ผลไม้มากพอแล้วจึงตัดสินใจกลับกระท่อม
.
.
ร่างผอมบางเดินมาหยุดอยู่หน้ากระท่อมของตัวเอง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อประตูที่ควรจะปิดอยู่กลับเปิด สมองน้อยๆคิดการไปต่างๆนานาว่าจะเป็นพวกโจร พรานป่าหรืออะไรที่น่ากลัวกว่านั้น ขาบางๆก้าวเข้าไปข้างในอย่างยากลำบาก
หมับ....
มือหนาของบุคคลปริศนาดึงร่างบางเข้าไปกอด ดวงตาสีนิลเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ในอีกไม่กี่วิต่อมาดวงหน้าหวามกลับประดับอมยิ้มชวนหลงใหล เมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
“เจ้าไปไหนมา ทิ้งข้าแล้วหรือไร...” ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกลับว่าหากคลายอ้อมกอดออกคนตรงจะสลายหายไป ร่างบางก็ได้แต่ลูบหลังปลอบเด็กตัวโต
.
. “เจ้าเหงาใช่ไหม” ร่างสูงเปิดประเด็นบทสนทนาที่เป็นจุดประสงค์หลัก
“เจ้าไปอยู่กับข้าไหม” ร่างบางทำท่าคิด ทั้งๆที่จริงแล้วไม่ต้องคิดคำตอบก็คือ
‘ตกลง’
“จริงสิ เจ้ายังไม่มีชื่อ...อืม....วีล เจ้าชื่อ วีล นะ” ลูฟาเอลอุ้มวีลขึ้นแนบอกในท่าเจ้าสาวแล้วพาไปขึ้นหลังเฟียร์ไป.....
.
.
ทั้งสามมาหยุดอยู่หน้ามหาสมุทรกว้าง ลูฟาเอลร่ายคาถาอะไรบางอย่างที่วีลฟังไม่รู้เรื่อง ฉับพลันผืนสมุทรก็แยกออกเป็นเส้นทางให้ทั้งสามเดินทางต่อไป...
จนกระทั่งมาถึงเมืองที่กำแพงรอบนอกทำจากเพชรส่องแสงระยิบระยับ ลูฟาเอลจูงมือวีลเดินชมเมืองหลังจากที่ส่งเฟียร์กลับเข้าประตูมิติไปแล้ว
“รีบไปกันเถอะ ท่านพ่อรอพบราชินีองค์ใหม่อยู่นะ” ลูฟาเอลจูงมีอวีลเดินฝ่าสายตาฝูงชนมุ่งหน้าไปยังปราสาทเด่นสง่าใจกลางเมือง
“ท่านพ่อลูกขอคุยเป็นการส่วนตัว” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มปรายมองมหาดเล็กที่วิ่งเข้ามา
“เจ้าออกไปก่อน” องค์ราชาสั่งเสียงเข้ม
“พะยะค่ะ” ร่างท้วมก้าวออกพร้อมปิดประตูเรียบร้อย
“ท่านพ่อ ท่านเคยบอกไว้ว่าหากลูกหาคู่ครองได้ท่านจะยกบัลลังค์ให้กับลูก ถ้าเช่นนั้นท่านเตรียมตัวสละบัลลังค์ได้เลย พรุ่งนี้ลูกจะกลับมาพร้อมกับคู่ครองของลูก” ว่าจบองค์ชายก็เดินออกไป
“เฮ้ย ไอ้ลูกบ้าที่เจ้ามาเพื่อจะมาบอกข้าแค่นี้น่ะเรอะ เจ้าดูลูกเราสิ” องค์ราชาหันไปหาองค์ราชินีที่เพิ่งเดินเข้ามา
“เอาน่าท่านลูกเราก็แค่อยากจะใช้ชีวิตเพียงลำพังเพื่อเรียนรู้โลกกว้างก็เท่านั้น” องค์ราชินีหันมายิ้มให้กับองค์ราชาด้วยความเอ็นดูลูกชาย
.
.
ณ กลางป่าที่ไม่ควรจะมีผู้ใดอยู่กลับมีร่างบางที่เดินชมนกชมไม้ เด็ดผลไม้ลูกนั้นลูกนี้ด้วยความสำราญใจ การกระทำเช่นนี้ถือเป็นกิจวัตรประจำวันของร่างบาง การเดินเล่นคิดนู่นนี่นั่นไปเรื่อยเป็นอย่างเดียวที่เป็นเพื่อนยามเหงาของร่างบาง แต่อยู่ดีเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานก็แล่นเข้ามาในหัวให้น่าแดงเล่น
‘บ้า...อย่าไปคิดสิ’
ร่างบางส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออก และเมื่อเห็นว่าได้ผลไม้มากพอแล้วจึงตัดสินใจกลับกระท่อม
.
.
ร่างผอมบางเดินมาหยุดอยู่หน้ากระท่อมของตัวเอง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อประตูที่ควรจะปิดอยู่กลับเปิด สมองน้อยๆคิดการไปต่างๆนานาว่าจะเป็นพวกโจร พรานป่าหรืออะไรที่น่ากลัวกว่านั้น ขาบางๆก้าวเข้าไปข้างในอย่างยากลำบาก
หมับ....
มือหนาของบุคคลปริศนาดึงร่างบางเข้าไปกอด ดวงตาสีนิลเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ในอีกไม่กี่วิต่อมาดวงหน้าหวามกลับประดับอมยิ้มชวนหลงใหล เมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
“เจ้าไปไหนมา ทิ้งข้าแล้วหรือไร...” ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกลับว่าหากคลายอ้อมกอดออกคนตรงจะสลายหายไป ร่างบางก็ได้แต่ลูบหลังปลอบเด็กตัวโต
.
. “เจ้าเหงาใช่ไหม” ร่างสูงเปิดประเด็นบทสนทนาที่เป็นจุดประสงค์หลัก
“เจ้าไปอยู่กับข้าไหม” ร่างบางทำท่าคิด ทั้งๆที่จริงแล้วไม่ต้องคิดคำตอบก็คือ
‘ตกลง’
“จริงสิ เจ้ายังไม่มีชื่อ...อืม....วีล เจ้าชื่อ วีล นะ” ลูฟาเอลอุ้มวีลขึ้นแนบอกในท่าเจ้าสาวแล้วพาไปขึ้นหลังเฟียร์ไป.....
.
.
ทั้งสามมาหยุดอยู่หน้ามหาสมุทรกว้าง ลูฟาเอลร่ายคาถาอะไรบางอย่างที่วีลฟังไม่รู้เรื่อง ฉับพลันผืนสมุทรก็แยกออกเป็นเส้นทางให้ทั้งสามเดินทางต่อไป...
จนกระทั่งมาถึงเมืองที่กำแพงรอบนอกทำจากเพชรส่องแสงระยิบระยับ ลูฟาเอลจูงมือวีลเดินชมเมืองหลังจากที่ส่งเฟียร์กลับเข้าประตูมิติไปแล้ว
“รีบไปกันเถอะ ท่านพ่อรอพบราชินีองค์ใหม่อยู่นะ” ลูฟาเอลจูงมีอวีลเดินฝ่าสายตาฝูงชนมุ่งหน้าไปยังปราสาทเด่นสง่าใจกลางเมือง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น