หมอครับช่วยรักษาอาการผมที!!![Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : Help me!!! Doctor!!! หมอครับช่วยรักษาผมที!!! # Chapter 2

Help me!!! Doctor!!! หมอครับช่วยรักษาผมที!!! # Chapter 2


เช้าอันสดใสสำหรับทุกคนยกเวันผม เมื่อคืนผมนอนไม่หลับกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตี 3 กว่าๆ เพราะหมาตัวไหนก็ไม่รู้เนียนลวนลามผมจนไม่กล้านอนเลยต้องรอให้แน่ใจก่อนผมถึงได้นอน อีกเหตุผลก็คือผมคงกังวลเรื่องกิลมากเกินไป ก็จะไม่ให้กังวลได้ไงล่ะ ก็ยัยลูซี่เปิดมาก็ฟ้องเป็นชุดไม่ยั้ง ไปๆมาๆกลายเป็นกิลผิดเลยโดนผู้ชายที่ปกเสื้อติดสัญลักษณ์ประธานปกครองตบหน้า! หลังจากนั้นผมไม่รู้ว่าเรื่องเป็นยังไงเพราะโดนลากออกมาก่อน

" นายไม่ต้องไปกังวลเรื่องกิลหรอกน่า กิลมีคนดูแลอยู่แล้ว "

เอ๊ะคนดูแลอยู่แล้ว อย่าบอกนะว่ามีแฟนแล้ว ใครกันน้าจะเป็นผู้โชคดีคนนั้น เฮ้อออ คิดแล้วก็เหนื่อยใจ

" ไม่ต้องเสียดายขนาดนั้นก็ได้น่า นายยังมีชั้นอยู่นะ "

ไนท์หันมายิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มสว่างไสว ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ ผมจะหวั่นไหวไม่ได้

" พอๆไปเรียนกันได้ล่ะ "

ผมรีบตัดบทแล้ววิ่งหนีออกมาโดนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กลัวจะเห็นผมแสดงสีหน้าอะไรแปลกๆออกไป อ่าใจเต้นแรงจังแฮะ





.

.

.

.

....ซ่า....ซ่า...ซ่า....

ระหว่างเรียนจู่ฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ร่มก็ไม่ได้เอามาคงต้องรอให้ฝนหยุดก่อน ผมยืนอ่านหนังสืออยู่ใต้ตึกคณะแพทย์รอเวลาไปเรื่อยๆ

... อ๊ะ ...

วัตถุเย็นๆมาสัมผ้สที่ข้างแก้ม ผมเลยหันไปดูก็เจอกับไอ้บ้าไนท์และผองเพื่อน ผมจึงหันกลับมาสนใจหนังสือต่อ

" มาทำไม มีอะไร "

ผมถามทั้งที่ตายังไม่ละออกจากหนังสือ แต่เสียงที่ตอบกลับมานั้นไม่ใช่เสียงไนท์ มันเป็นเสียงที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดอย่างสุดแสน

" หัดเคารพกับรุ่นพี่สะบ้าง "

ทำตัวได้น่าเคารพมาก ดูจากการแต่งตัวที่ไม่เรียบร้อย ไหนจะผมยาวประบ่าสีน้ำตาลแดงนั่นอีก หน้าตาจัดอยู่ในขั้นเทพบุตรก็จริงแต่นิสัยที่แสดงออกมาก็กลบจุดเด่นสะหมด

" เอาน่าๆมิกค์ใจเย็นๆก่อนน้องเค้าเพิ่งเข้ามาใหม่คงยังไม่รู้อะไร "

ผู้ชายตัวสูงหน้าตาเหมือนคนแรกเดินเข้ามาแต่ไหล่คนผมแดงให้ใจเย็นแต่เหมือนจะยิ่งทำให้เกลียดผมมากขึ้นมากกว่ามั้ง ถ้าคนแรกว่าหล่อแล้ว คนนี้ยิ่งหล่อกว่า ด้วยบุคคลิกสุภาพเรียบร้อย ผมสีขาวยาวรวบไว้ข้างหลัง แล้วยังประดับยศประธานปกครองอีก

" อ่านี่พวกนายต้องไปรับเด็กนี่นะ "

" เออ ไปล่ะอยู่ไปก็เป็นก้างเปล่าๆ "

และพวกเขาก็เดินขึ้นตึกแพทย์ไป ถึงจะทำเป็นไม่สนใจก็เถอะแต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ว่าพวกนั้นมาทำไมตึกแพทย์ แล้ว'เด็ก'ที่ว่าคือใคร?

" ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ "

" มันกลับได้ที่ไหนล่ะฝนตกหนักขนาดนี้ "

โง่หรือโง่เนี่ย ขืนฝ่าฝนออกไปได้หวัดกินตายกันพอดี

" อ่ะให้ "

เขายื่นร่มพับขนาดพกพาสีดำมาให้ผมแล้วยิ้มเทพบุตรมาให้ ยื่นมือออกไปรับแต่เขาชักกลับ ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจก่อนจะลงมือแย่งร่มมา แต่กลับโดนคว้าเอวเข้าไปใกล้แผงอกแกร่งกางร่มออกแล้วคว้าเอาของบนโต๊ะ ทำทุกอย่างทั้งที่ยังมีผมอยู่ในอ้อมกอด มันชวนให้หวั่นไหวแปลกๆ

" เอ้า! มัวแต่เขินหน้าแดงอยู่ได้ "

เขาพูดขึ้นแล้วออกเดินทำให้ผมที่อยู่ในอ้อมกอดต้องเดินตาม ความรู้สึกดีใจนี่มันคืออะไรกัน

" นายชอบฉันจริงๆหรอ "

" หืม? ก็จริงสิ ทำไม? "

" ฉันไปสืบประวัติมาแล้ว นายน่ะเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนักธุระกิจพันล้าน เป็นที่หมายตาของทั้งหญิงชายทั่วโรงเรียน ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่านายจะรักฉันจริง อีกอย่างเพิ่งเจอกันแค่สองวันเองนะ "

ผมก้มหน้าหลบสายตาที่มองมา กำมือแน่นข่มอารมณ์ให้ดูสงบทั้งที่ความจริงหวาดกลัวกับคำตอบเหลือเกิน...

" นายคิดว่าคนอย่างฉันจำเป็นต้องมาตามจีบนายหรอ ทุกวันมีผู้เข้ามาให้เลือกแต่ฉันกลับทิ้งโอกาสนั้นแล้วมาตามจีบนาย เรียกว่ารักป่ะ "

ท่าทางจริงจังนั่นมันอะไรกัน ผมเชื่อใจได้ใช่ไหม เขารักผมจริงใช่ไหม ผมขอลองเสี่ยงดูแล้วกัน

" เรา...เป็นแฟนกันไหม? "

ผมถามออกไปเสียงแผ่ว ก็ไม่ได้หวังอะไรหรอกแค่ขอทำตามใจตัวเองบ้าง

... ตุบ ...

ไนท์ทิ้งร่มแล้วกระโจนเข้ามากอดผมจนหงายหลังล้ม กำลังจะอ้าปากด่าแต่กลับโดนประกบจูบลงมาแทน ลิ้นร้อนไล้วนเกี่ยวกระหวัดชักนำอารมณ์ให้ปล่อยใจเคลิบเคล้ิมไปกับรสหวานเป็นดั่งวังวนที่ตกลงไปแล้วไม่อาจขึ้นมาได้...






.

.

.

.

" แค่ก แค่ก "

เฮ้อ เกลียดจริงๆที่ต้องมานอนเป็นผักอยู่อย่างนี้ เมื่อวานมันเกิดเรื่องน่าอายขึ้นจนทำให้ต้องหยุดเรียนทั้งที่ไม่ควรเพราะต้องตามงานยุ่งยากอีก แต่ก็หายากินแล้วล่ะนะพักสักหน่อยก็หายล่ะ

...ก็อกๆๆ...

เสียงประตูดังเข้ามาแทรกการพักผ่อน ผมเลยต้องลากสังขารไปเปิดประตู แต่ก็ต้องอึ้ง

" สวัสดีครับ พอดีคุณไนท์ไปธุระกับเพื่อนน่ะเลยให้ผมมาดูแลแทนคงไม่รังเกียจนะครับ "

เสียงใสๆ หน้าขาวซีดใต้กรอบแว่น ร่างเล็กๆในชุดนักศึกษา ท่าทางเหนื่อยเหมือนได้รับการพักผ่อนไม่เพียงพอช่างคุ้นเคย...กิล

" อ่ะ เชิญเข้ามาก่อนครับ "

เปิดประตูให้และพามานั่งรอที่โซฟาในห้องรับแขก


" เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ "

บอกและกำลังจะเดินไปแต่โดนจับข้อมือไว้ก่อน ผมหันหน้าไปมอง

" นายยังป่วยอยู่ ผมว่าเดี๋ยวนายไปนอนพักก่อนดีกว่านะ "

น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงนั่นทำให้ผมพองสะเฉยๆ แต่ว่านะตอนนี้ผมก็เป็นแฟนกับไนท์แล้วนี่เน้อะ

" เป็นอะไรรึป่าว หน้านายแดงมากเลยนะ หรือพิษไข้จะกำเริบ "

เขาถามอย่างเป็นห่วง แล้วควานหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า ก่อนจะหยิบขึ้นซึ่งมันก็คือเทอร์โมมิเตอร์วัดไข้ แล้วยื่นให้ ซึ่งก็รับมาแล้วอมไว้ใต้ลิ้นตามปกติ

" 39 องศาเซลเซียส! นายทนได้ยังไง นายทานอะไรรึยัง "

" อ่ะ เอ่อยังครับ "

" งั้นไปนั่งรอก่อน "

กิลเดินเข้าไปในครัวคงไปทำอะไรให้ผมกิน อาการปวดหัวเริ่มออกฤทธิ์พักผ่อนสักหน่อยดีกว่า





.

.

.

" โช...โช...โชๆๆๆๆๆ "

เสียงทุ้มกระซิบข้างหูนิ่มของคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง แต่เรียกแล้วเรียกอีกก็ยังไม่ตื่นสักที ร่างสูงเลยจัดการปิดปากชมพูน่ารักๆนั่นสะ ลิ้นอุ่นๆเลื้อยเข้าไปในโพรงปากเพื่อทำหน้าที่ปลุกคนหลับแทนมือ ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวขยับหน้าหนีแต่ไม่ทันมือใหญ่ที่ทาบทามหน้าประคองใบหน้าหวานสีชมพูระเรื่อจากพิษไข้ เปลือกตาบางเปิดออกเผยให้เห็นตาสีดำสวยส่อแววตกใจ มือขาวบางขย้ำเสื้อของร่างสูงแน่น ตาคมจดจ้องเข้าไปในดวงตากลมราวกับต้องการสะกดจิตให้อีกฝ่ายจำนนต่อสัมผัสที่มอบให้ ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นเล็กให้จนมุมเกี่ยวสกิดให้ร่างบางจูบตอบ

" อื้อ... "

อาการหายใจโดนช่วงชิงจากปีศาจร้ายหื่นกระหาย รสจูบที่ร้อนแรงเกินกว่าจะทานทน สติที่ใกล้จะดับเต็มทีหากว่าร่างสูงนั้นไม่ถอนจูบออกเสียก่อน ร่างบางหอบหายใจหนัก

" กะจะฆ่ากันตายเลยรึไง! "

เสียงใสโวยใสคนตัวใหญ่ที่ทำหน้าระรื่นเหมือนกับได้เงินกองโตให้ได้รู้ถึงความผิดของตน

" ฉันปลุกตั้งหลายครั้งนายไม่ตื่นเองนี่นา "

น้ำเสียงยียวนทำให้คนตัวเล็กระดมปาของใกล้ตัวใส่ร่างสูงแต่น่าเสียดายที่หลบได้ทันทุกครั้ง

" ไปกินข้าวกัน กิลทำข้าวต้มไว้ให้ "

ร่างสูงดึงมือร่างบางให้ลุกขึ้น จัดการอุ้มร่างบางขึ้นแขนเล็กตวัดรัดคอกันตก จะดิ้นก็กลัวจะตกเลยได้แต่ซบอกเพื่อไม้ให้ร่างสูงเห็น แต่ก็นะคนที่สายตาคมอย่างไนท์ยังไงก็ต้องเห็นอยู่ดีแต่แค่ไม่พูดก็เท่านั้น...กลัวเขินตาย...

ร่างสูงเดินลงบันไดมายังโต๊ะกินข้าววางร่างเล็กลงบนเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปในครัว ร่างสูงก้าวออกมาพร้อมกับถ้วยข้าวต้มร้อนๆ วางลงบนโต๊ะตรงหน้าบาง คนให้ความหอมโชยยั่วน้ำลาย ตักขึ้นมาพอดีคำเป่าเบาๆแล้วเอาไปจ่อหน้าคนป่วย

" อ้ามมมมม "

การกระทำของร่างสูงทำให้ดวงหน้าหวานซับสีจางๆเพิ่มความน่ารัก โชรับข้าวต้มเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

" อร่อยมั้ย "

" อืม อร่อยในนั้นมีอะไรบ้างอ่ะ "

คนตัวเล็กแย่งช้อนจากคนรักมาคนมองหาวัถุดิบที่อยู่ในข้าวต้ม

" งืมๆ ข้าวก้องงอก ทูน่า ถั่วลันเตา แครอท ข้าวโพด "

ตักเข้าปากอีกคำโดยไม่สนใจคนรักเลย การกระทำเด็กๆแบบนี้ไม่เหมือนคนที่จะเป็นหมอในอนาคตเลยซักนิด

...อ๊ะ...

ช้อนข้าวต้มอุ่นๆจ่อตรงหน้าร่างสูงที่คิดน้อยใจ ร่างสูงยิ้มออกมาก่อนจะรับเอาข้าวต้มเข้าปากไปทั้งคู่ยิ้มห้วด้วยกันอย่างมีความสุข