หมอครับช่วยรักษาอาการผมที!!![Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : Help me!!! Doctor!!! หมอครับช่วยรักษาผมที!!! # Chapter 1

Help me!!! Doctor!!!! หมอครับช่วยรักษาผมที!!! # Chapter 1

Pairing : Night x Cho

Rating : PG

~ ประกาศ ประกาศ ขอพบ ' นายโชติกาล' ที่ห้องปกครองในเวลานี้ด้วยค่ะ ~

ผมได้ยินเสียงประกาศแล้วก็รีบหาทางไปห้องปกครองทันที อ้อผมชื่อตามที่ประกาศครับส่วนมากจะเรียกผมว่า โช ครับ ผมเพิ่งย้ายมาวันนี้วันแรกและโรงเรียนนี้ก็ใหญ่ใากด้วย เลยยังไม่รู้เรื่องสักเท่าไร

ผมลองเดินมาทางที่คิดว่าน่าจะใช่จากการสอบถามที่แล้วมา บรรยากาศรอบๆทางเดินนั้นเป็นต้นไม้สูงที่เต็มไปด้วยดอกของมัน ผมไม่รู้ว่ามันเป็นดอกอะไรแต่มันสวยมากๆ แสงแดดส่องแสงอ่อนๆผ่านช่องว่างของใบไม้ ผมเดินมาเรื่อยๆก็ยังไม่เห็นตึกหรืออาคารใดที่จะเป็นห้องปกครองได้เลย...หรือผมจะมาผิดทางกันนะ

ลองคิดภาพตามผมนะสองข้างทางมีแต่ต้นไม้ มีคุณยืนอยู่นะที่นี้คนเดียวโดยที่เพิ่งมาครั้งแรก คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่าทางที่คุณมานั้นถูกต้องแล้ว

" เฮ้!!!!! นายตรงนั้นน่ะ!! "

ฟ้าคงเข้าใจถึงความรู้สึกผมแล้วเลยส่งคนมาช่วยเหลือผม ขอบคุณครับ!

" นายมายืนทำอะไรตรงนี้น่ะ "

" คือผมกำลังหาทางไปห้องปกครองอยู่ครับ "

" อ้องั้นนายก็มาถูกทางแล้วล่ะ "

เย้ สวรรค์เมตตาผมแล้ว พูดถึงคนตรงหน้าแล้วเขาจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีมากครับ รูปร่างสูงโปร่งเหมือนคนออกกำลังกายทุกวันผมเรียนหมอผมรู้ดี ดูจากมัดกล้ามตามแขนที่ไม่ได้เยอะเหมือนพวกเพาะกล้ามและหน้าท้องแบนราบที่มองจากขนาดเสื้อแล้วคนๆนี้หุ่นนักกีฬาคนหนึ่งเลยล่ะ ดวงตาเรียวรีดุดเหยี่ยวนั้นผมคิดว่าเค้าเป็นคนที่เรียนเก่งพอสมควรและการที่เขานั้นเข้าโรงเรียนนี้ได้ก็แปลว่าเขานั้นต้องเป็นลูกนักธุรกิจไม่ก็ลูกคนใหญ่คนโต ซึ่งต่างกับผมที่สอบชิงทุนเอาถานะอะไรก็ไม่มีเพราะแบบนี้ไงทำให้ผมไม่มีเพื่อนเลยสักคน

" ฉันพาไปได้นะ ถ้าไม่รังเกียจ "

" อ่ะ ขอบคุณมทกครับ "




.

.

.

...ผ่างงงงงงงงง...

พระเจ้า!!!นี่มันราชวังหรือห้องปกครองกันแน่เนี่ย

" อย่ามัวแต่ยืนอึ้งอยู่ตามมาเร็ว "

" อ่ะ ครับ "

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆนะว่านี่คือความจริงน่ะ ราชวังใหญ่ในป่าติดรั้วมหาลัยที่ผมเรียนอยู่เป็นห้องปกครองน่ะ

....ก็อกๆๆๆๆๆๆ....

" ฉันยุ่งอยู่ไว้วันหลัง!!! "

เสียงผู้ชายตะโกนออกมทจากในห้องเสียงเหมือนหงุดหงิดท่าจะยุ่งจริงๆนั้นแหละ แต่...

ถ้ายุ่งอยู่แล้วจะเรียกมาทำไมล่ะ!!!

" เฮ้อ ช่วยไม่ได้ไปห้องฉันก่อนล่ะกัน อ่อ ลืมแนะนำตัวฉันไนท์ร้องประธานปกครองนะ "

" ผมโชครับ คณะแพทย์ปี 2 ครับ "

" งั้นก็มาตามประกาศสินะ อืมก็ไม่มีอะไรมากหรอกฉันชอบนายเพราะฉะนั้นของที่หอก็ฉันย้ายให้แล้ว วันนี้มีเรียนแค่เช้าใช่ไหมงั้นกลับบ้านกัน "

ฮะอะไรกันเนี่ย!!!!อยู่ก็มาพูเองเออเองแบบนี้ตั้งตัวไม่ทันนะ!!






.

.

.

.

.

และแล้วก็มาอยู่คอนโดใหญ่ใจกลางป่า.. ใช่!!!!ฟังไม่ผิดหรอกมันอยู่กลางป่าที่เดียวกันกับราชวังปกครองแต่แค่ห่างกันออกมานิดหน่อย

" พูดตรงๆนะฉันว่าเราเคยเจอกันมาก่อน "

ฮะบ้าแล้วเพิ่งเคยเจอกันเมื่อกี้นี้เอง

" ผมว่าไม่นะ "

" นายจำได้รึป่าวตอนอยู่ญี่ปุ่นเคยเดินชนใครรึป่าว? "

ญี่ปุ่น...? หรือว่าคนนั้นคือ.....เขา...?

" นายคือคนที่เดินชนชั้นตะหาก!!! "

" นั่นแหละๆเหมือนกัน "

อ้ากกกกกกกกกก อุตส่าห์ลืมเรื่องนี้แล้วแท้ๆ เหอะๆทำไมผมถึงไปญี่ปุ่นได้ทั้งที่ไม่มีเงินนะหรอ ก็เพราะอยู่ที่นี่ผมไม่มีเงินไม่มีฐานะ แต่ขอโทษเถอะอยู่ญี่ปุ่นผมเป็นถึงลูกหัวหน้ากองบรรณาธิการที่เก่งกาจที่สุดเชียวนะ(แต่เป็นพ่อหม้าย อิอิ)

ที่บอกว่าไม่มีเงินเพราะค่าขนมที่ป๊ะป๊าให้มามันหาอ่ะดิ ช่างเรื่องผมเห๊อะประเด็นคือหมอนี่น่ะเดินชนผมที่สนามบินจริงแต่ที่น่าอับอายกว่านั้นคือผมเกิดล้มแล้วหมอนี่ก็มารับแต่พลาดท่าล้มปะกบกัน...ทุกคนอาจจะคิดว่าปากปะกบกันเหมือนในละครน้ำเน่าแต่ไม่ใช่เลย....

ปากของหมอนี่อยู่ตรง'ส่วสนั้น'ของผมมมมมมมมม!!!!

" นายเป็นคนญี่ปุ่นหรอ "

" พ่อเป็นแต่แม่ไม่ "

" จะยังไงก็ช่างฉันบอกแล้วนะฉันจะจีบนาย เตรียมรับมือด้วยล่ะ J "





.

.

.

" ปล่อยยยยยยยน้าาาาาาาาา!!!! ฉันจะกลับหอปล่อยนะ! "

ป๊ะป๊าช่วยลูกด้วยยยยยยย ฮือๆๆๆๆ ลูกกำลังถูกผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ที่แค่บังเอิญชนลูกแล้วล้มทิ่มน้องชายลูกก็แค่นั้นยังไม่พอใจลากลูกมานอนห้องตัวเองแล้วประกาศอย่างหน้าด้านๆว่าจะจีบลูก ฮือๆๆๆๆชะตาช่างกลั่นแกล้งลูกจริงๆ

" นายควรจะดีใจนะที่คนอย่างฉันสนใจน่ะ "

แหวะ! หลงตัวเองเกินไปล่ะ อย่างฉันชอบคนเรียบร้อยๆเว้ยยยยเหมือน 'คนนั้น' ที่ทำให้ใจเต้นตั้งแต่แรกเจอ >//////<

....ครืด....ครืด.....

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นทำไมถึงรู้น่ะหรอก็ใครจะโทรหาผมล่ะญี่ปุ่นตอนนี้ก็ดึกแล้วด้วย ไนท์หยิบโทรศัพ์ขึ้นมาดูแต่ก็ตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิด

" ทำไมไม่รับล่ะ "

" เรื่อวไร้สาระน่ะ "

...ครืด...ครืด...

" ฉันว่ารับ.... "

พูดยังไม่ทันจบ

" ไปหอปกครองกันเถอะ " แล้วก็ถูกเขากระชากออกไป





.

.

.

.

" ไนท์คะ!! ไปอยู่ที่ไหนมาคะ ลูซี่หาตั้งนานแหนะ โทรหาก็ตัดสาย "

ผู้หญิงรูปร่างอวบเซ็กซี่ผมยาวสีทองเป็นลอนเดินหน้ามุ่ยมาทางผม

" นายเป็นใคร? "

" อ่ะ .... เอ่อ....."

" เขาเป็นน้องรหัสฉันอย่าไปสนใจเลยมีอะไรก็ว่ามา ส่วนนายไปนั่งรอที่โซฟาก่อน "

ผมเดินไปนั่งที่โซฟาหนังสีดำใกล้กับประตูไม้สีดำอีกฝั่งของห้องอย่างเซ็งๆเพราะไม่มีอะไรทำ รอบๆห้องก็ใช้ได้นะ ออกแบบมาให้อำนวยความสะดวกในการทำงานโดยเฉพาะ ผนังห้องทุกแขวนรูปงานศิลป์ชั้นสูงเ็มไปหมด มีโต๊ะทำงานอยู่ฝั่งตรงข้ามประตู หลังโต๊ะทำงานเป็นหน้าต่างบานใหญ่ตั้งแต่พื้นถึงเพดานกระจกแกะสลักเป็นรูปทางฝั่งตะวันตก

.....แอ๊ด......

ประตูเปิดออก ร่างเล็กๆ...เล็กกว่าผม....เดินเข้ามาวินาทีแรกที่เห็นทั้งท่าทาง ร่างเล็กๆนั่นเหมือนกับ'คนนั้น' ที่ผมอยากเจอมาตลอด...

" นายหัดควบคุมยัยนั่นบางนะ "

ผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาแล้วผลักให้ร่างบอบบางล้มนั่งลงกับโซฟาแล้วเดินไปคุยกับไนท์ ร่างบอบบางนั่งก้มหน้าจนปลายคางชิดอกผมซอยเรียบๆปรกหน้า ผมขยับเข้าไปใกล้เอื้อมมือหยิบผมที่ปรกหน้าขึ้นทัดหูให้ได้เห็นใบหน้าด้านข้างของเขาได้ชัดขึ้น เขาสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ปัดมือออก รอยแดงบนแก้มขาวๆกับคาบเลือดที่มุมปากแทบทำให้ผมหยุดหายใจ ใครกันนะที่ทำกับเขาแบบนี้....

" ผมโชครับแล้วคุณ..... "

ก็ยังคงก้มหน้าอยู่แต่พรึมพรำขมุบขมิบเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง

" กิล!! "

เสียงผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามาแล้วกระชากแขน'กิล'จนตัวลอยและเซไปทางเขา

" บอกกี่ครั้งแล้วฮะ!ว่าให้สู้คนอื่นสะบ้าง! "

เป็นแบบนี้มานานแล้วสินะก่อนเจอกัน ตอนเจอกัน หลังเจอกัน แต่ ณ ตรงนี้กลับเปลี่ยนไปใบหน้าที่เคยยิ้มกับหมองลงแม้จะทำหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกก็ตาม ร่างกายที่ผอมลงทั้งที่ของเดิมก็ผอมอยู่แล้วทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าคนๆนี้เคยดูแลตัวเองบ้างรึป่าว หรือจะเป็นอย่างที่ผู้ชายคนนั้นบอกอาการ'ไม่ใส่ใจ'ของกิลจะทำร้ายตัวเองมากไปแล้ว....

" ลูซี่โทรมาบอกฉันว่าเข้ามาถามหาไนท์กับกิลแล้วกิลก็หาว่าไนท์ไม่ได้ชอบลูซี่ก็ยังจะตามตื้อแล้วก็คำหยาบอีกมากที่หลุดออกจากปากฉันเลยรีบมาแต่พอเห็นกลับตาแล้วมันไม่ใช่เลยแฮะ "

ชายคนที่มาใหม่พูดขึ้น ผมจะสรุปให้ว่าในห้องนี้มีใครบ้าง ไนท์ ลูซี่ กิล แล้วก็คนหน้าเหมือนแต่สีผมต่างกันก็เท่านั้น บรรยากาศรอบๆอึมครึมเกินไปแล้วนะ





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้ามีคำผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ -/\- พอดีพิมพ์ในโทรศัพท์อ่ะ ก็มีผิดพลาดกันบ้างนะคะ คนพิมพ์ก็สายตาสั้นมากสะด้วยสิ แฮะๆ