[นิยาย]{Fic}*Yaoi*~Fin~

ลำดับตอนที่ #2 : Raining Day : ( Cozart x Giotto )

Shot Fan Fiction : Raining day

Pairing : CG (Kozart x Giotto)

Fandom : Katekyo Hitman Reborn

Rating : AG

..... ซ่า ซ่า ซ่า .....

หยดน้ำฟ้าพร้อมใจกันตกลงสู่ผืนปฐพี นภาในขณะนี้มืดดำแลดูหม่อนหมอง เสียงฟ้าคำรามดังก้องราวกับเสียงโหยหวนของอสูรที่กำลังบ้าคลั่งราวกับจะฉีกกระชากใครก็ตามที่ขวางทาง

" ฮึก...ฮึก...ใคร..ใครก็ได้ช่วยจ๊อตโต้ด้วย...ฮือ.."

เสียงสะอื้นที่ฟังจากน้ำเสียงดูก็รู้ว่าเสียงของเด็กชายตัวน้อย

" Shut up!!! "

ทั้งที่เด็กน้อยเรียกให้ช่วยแต่กลับได้รับกลับมาเป็นเสียงขู่ตะคอกแทน

.....เปรี้ยง!! ....

เสียงฟ้าผ่ายิงทำให้เด็กน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิม อีกทั้งชายผู้ได้ชื่อว่าพ่อบุญธรรมที่ไม่ปลอบไม่เป็นไรแต่ซ้ำยังตะคอกอีก

...ปัง!!! ....

" จีอ๊อตโต้!!!!! "

ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง เด็กชายที่ดูแล้วอายุน่าจะเท่ากัน วิ่งเข้ามาผลักพ่อบุญธรรมให้ถอยห่างโดยไม่สนคำกร่นด่าที่พรั่งพรูออกมาจากปากของคนที่มีอายุมากกว่า

" ออกไป!!!! "

เด็กชายตะโกนออกไปโดยไม่เกรงกลัวคนตรงหน้า

" Damm it "

ชายอายุกลางคนวาดมือลงบนหน้าของเด็กชายที่เพิ่งเข้ามา แล้วเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป เมื่อเห็นว่าออกไปแล้วเด็กหนุ่มผู้มีผมสีแดงดั่งเพลิงก็ตรงเข้าไปปลอบเด็กชายร่างเล็กกว่าที่ตอนนี้กำลังกอดตัวเองเอาหน้าซุกกับเข่า

" ไม่เป็นไรนะจ๊อตโต้ ฉันอยู่นี้แล้วหยุดร้องนะ"

เด็กชายอุ้มเด็กชายตัวน้อยขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆและตามเข้ากอดปลอบส่งความอบอุ่นให้อีกคนได้คลายความกลัว เด็กน้อยผมแดงมองคนตัวเล็กที่หลับสนิทใต้อ้อมกอดของเขาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ทั้งที่เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลยแต่ตอนนี้กลับนอนหลับพริ้มอย่างผ่อนคลาย

" อ่าฝนยังไม่หยุดตกเลย ไม่เป็นไรคืนนี้ฉันจะอยู่กับนายเอง"

เด็กชายก้มลงจูบหน้าผากมนของอีกฝ่ายแล้วเข้าสู่ห่วงแห่งราตรีที่มีเพียงแค่พวกเขาสองคน




.

.

.

.

.

" ....โต้ จีอ๊อดโต้ จีอ๊อตโต้!!!! "

" What?!?!?!?!! "

" ฉันเรียกนายตั้งนานมัวแต่เหม่ออะไรอยู่ "

" โทษทีพอดีคิดถึงเรื่องเก่าๆนิดหน่อย "

" เรื่องเก่า? "

" ช่างเถอะ "

บทสนทนาของจีอ๊อตโต้กับเพื่อนคนสนิท..จี จบลงโดยทั้งคู่หันไปทำงานต่อ

" นี่จ๊อตโต้ฉันได้ยินอุเก็ตสึบอกว่าโคชาร์ทจะกลับจากภารกิจอาทิตย์นี้ล่ะ "

" แล้วมาบอกฉันทำไมเล่า "

" ก็เห็นบ่นคิดถึงอยู่บ่อยๆนี่ "

พูดมาถึงขั้นนี้คนผมสีส้มก็ได้แต่หน้าแดงและหาคำเถียงที่หาเท่าไรก็หาไม่เจอเพราะที่คนผมแดงพูดมานั้นเป็นความจริง... แต่ก็ไม่อยากยอมรับเลยก็โคชาร์ทน่ะถึงแม้จะเป็นคนรักของเขาแต่ก็ชอบแกล้งและก็ดุเขาเหมือนเด็กๆอยู่เรื่อย ไม่เห็นเหมือนคู่จีกับอุเก็ตสึสักนิดที่ไม่ว่าจีจะว่าอะไรก็ตามใจจีตลอดไม่เคยขัดเลย.... คิดแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้

" นี่ถ้ากลับมาแล้วนายจะทำยังไง "

" ไม่รู้!! แล้วก็จำเป็นต้องทำอะไรเลยด้วย!!!! "

" เหรอๆๆๆๆ จะยอมเชื่อก็ได้ "






.

.

.

.

.

.

[ ตกดึก ]

...แอ๊ด.....

เสียงเปิดประตูจากเจ้าของบ้านดังขึ้น มือเรียวยาวจัดการเปิดไฟให้เรียบร้อยเพื่อการมองเห็นที่ดีขึ้น คนตัวสูงผมสีแดงพยายามใช้ตาสีแดงเพลิงไล่ไปตามโซนนู้นโซนนี้เพื่อหาเจ้าของบ้านอีกคนที่ปกติมักจะอ่านหนังสืออยู่แถวๆนี้แต่วันนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

" หรือว่าจะอยู่ในห้อง "

พูดกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องของบุคคลที่อยากเจอมากที่สุด แต่เมื่อเดินเข้าไปแล้วก็ได้เห็นภาพที่ทำให้อดยิ้มไม่ได้เมื่อคนที่เขาหาอยู่นั้นนอนฝุบอยู่กับโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองเอกสาร แต่ในขณะเดียวกันก็แอบส่ายหัวให้กับคนๆนี้กับนิสัยเสียบ้างานมากเกินไป ทั้งที่ไม่ได้ห่วงสุขภาพตัวเองเลยซักนิด

.....เปรี้ยง!!!!.....ซ่า....ซ่า....

ฝนกระหน่ำตกลงมาซากซัดปะทะกับผนังด้านนอกเป็นเสียงชวนขวัญผวา แต่ก็คงไม่แปลกเพราะช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝน ภารกิจก็เสร็จแล้วไม่จำเป็นต้องไปตากฝนทำภารกิจต่อ ห่วงก็แต่คนหัวทองที่หลับฝุบอยู่ที่โต๊ะนี่แหละ

" ฮึก... ฮึก... ช่วยด้วย.. ช่วยที... "

นึกถึงก็เกิดขึ้น จีอ๊อตโต้ที่หลับอยู่ก็ละเมอออกมา ทำให้โคชาร์ทนึกถึงอดีตที่ผ่านมา ตั้งแต่เล็กจนโตจนจีอ๊อตโต้กลายเป็นบอสวองโกเล่ก็ยังคงกลัวเวลาที่ฝนตกมาโดยตลอด....และก็มีเขานี่แหละคอยปลอบอยู่เสมอแต่ก็มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เขาจำได้ว่าไม่ได้ไปดูแลหรือติดต่อกับจีอ๊อตโต้เลย เพราะว่าพ่อบุญธรรมของจ๊อตโต้นั้นไปฟ้องพ่อของเขาว่าการที่เขาไปหาจีอ๊อตโต้ทุกวันนั้นเป็นการทำให้จีอ๊อตโต้เสียคน เขาเลยถูกส่งตัวไปเรียนต่างประเทศ กว่าจะได้กลับก็หลายปีอยู่เหมือนกัน ที่ถูกเรียกกลับมาก็ไม่ใช่อะไรมันก็แค่เหตุผลเดิมๆที่ว่าตระกูลชิม่อนขาดคนสืบสกุล แน่นอนว่าจีอ๊อตโต้ก็ต้องอยู่กับพ่อบุญธรรมใจร้ายของเขาต่อไปแต่ก็มีจีกับอุเก็ตสึแวะมาเยี่ยมบ้างมาดูแลบ้างโดยที่ต้องแอบห้ามให้พ่อของจ๊อตโต้รู้

" ฮึก....โคชาร์ท..โคชาร์ทอยู่ไหน... "

เสียงละเมอของอีกคนในห้องเรียกสติของโคชาร์ทให้กลับมายังปัจจุบันอีกครั้ง

" ฉันอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะ เด็กดี "

ปฐพีผู้แข็งแกร่งเข้าโอบกอดนภาผู้ร่ำไห้ ส่งผ่านทุกความอบอุ่นให้เหมือนที่เคยทำ ความอบอุ่นนี้ไม่เคยลดน้อยลงเลยมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจากการแต่งแต้มด้วยความรักของคนทั้งสอง ทุกวันของการใช้เวลาร่วมกันคนทั้งสองไม่เคยนับว่าผ่านไปนานเท่าไร รักกันมานานแค่ไหน รู้แต่เพียงว่าจะปกป้อง จะเคียงข้าง จะไม่ยอมให้ใครคนใดคนหนึ่งต้องอยู่คนเดียว ถ้าจะตายต้องตายด้วยกัน แม้จะสูญสิ้นไปจากโลกจิตวิญญาณสองดวงนี้ก็จะยังคงอยู่ในแหวนวองโกเล่และแหวนชิม่อนที่จะสืบทอดให้กับรุ่นต่อๆไปพร้อมกับมิตรสหายที่เคียงบ่าเคียงไหล่กันมา ให้ลูกหลานได้รับรู้ถึงคำว่าแฟมิลี่เป็นคำมั่นสัญญาว่านภาจะโอบอุ้มและหลอมรวมทุกสิ่งไม่ว่าจะวายุ สายฝน อัสนี เมฆา หมอก และอรุณ ให้เป็นหนึ่งเดียว เช่นเดียวกันกับปฐพีผู้เคียงข้างนภาที่รวบรวม แหล่งน้ำ ธารน้ำแข็ง พรงไพร ทราย เหล็ก และภูผาให้เป็นหนึ่งเพื่อที่ชิม่อนและวองโกเล่จะได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป

" อ่าฝนหยุดแล้วแฮะดึกมากแล้วด้วย ไปนอนกันเถอะ"

โคซาร์ทอุ้มจีอ๊อตโต้ขึ้นแต่ก็ต้องแปลกใจว่าทำไมถึงได้เบาขนาดนี้

"ตอนที่ฉันไม่อยู่ได้ดูแลตัวเองบ้างไหมเนี่ย? คอยดูนะพรุ่งนี้จะลงโทษให้เข็ดเลย "

โคซาร์ทพาจีอ๊อตโต้มายังเตียงพาทั้งตัวเองและคนหลับลงสู่ห่วงนิทราแสนหวานด้วยกัน





.

.

.

.

" อือ... ว๊ากกกกกกกโคซาร์ทนายกลับมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย!!!!!!! "

จีอ๊อตโต้ร้องอย่างตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบคนร่างสูงหัวแดงนอนอยู่ข้างๆ จำได้ว่าเมื่อวานทำงานที่โต๊ะแล้วเผลอหลับไป... หรือว่า!!!!!

" ตื่น!! ตื่นเลยนะ!!! โคซาร์ท!!!! "

คนผมทองเขย่าตัวคนตัวสูงที่ยื้อผ้าห่มขึ้นคุมหัวหลีกหนีแสง คนปลุกเลยทนไม่ไหวกระชากผมยาวๆสีแดงอย่างแรงจนหลุดติดมือ

" โอ้ยยยย!!!จ๊อตโต้นายทำอะไรเนี่ย!!! "

" ก็ปลุกนายไงถามได้ก็ไม่ยอมตื่นเองนี่!! "

" คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไงอย่าให้เอาคืนนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน "

" ทำไมอย่างนายจะทำอะไรฉันได้ J "

" ทำอะไรน่ะหรอก็อย่างนี้ไง "

ว่าเสร็จโคซาร์ทก็กดจ๊อตโต้ลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อม

" ต้องไปทำภารกิจตั้งนานไม่ได้ทำเลย ชดเชยด้วยนะครับที่รัก "

" เดี๋ยว!! อย่านะ!! อ๊ะ อ๊าาาา....... "

แน่นอนว่าเส้นด้ายที่เชื่อมทั้งสองไว้จะไม่มีวันขาด...แม้จะฝ่าอุปสรรคใดก็ตาม.....

......End........