ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ราชสีห์ดำนำพา
เจ้าชายตรรกะ & คนประหลาดทั้งเจ็ด # Chapter 1
ณ อาณาจักรอันไกลโพน มีเมืองอยู่หนึ่ง เมืองนี้ไม่ใช่เมืองที่ใหญ่อะไรมากมายตั้งอยู่ท่ามกลางป่าไม้พร้อมทั้งลำธารใสบริสุทธิ์ไหลผ่าน ชาวเมืองไม่ได้ร่ำรวย ไม่ฟุ่มเฟือยกับเครื่องประดับเพชรพลอย อยู่กันอย่างพอเพียงและเกลื้อกูลซึ่งกันและกัน สายเลือด ' กอล์นเธอร์ ' ผู้ปกครองดูแลปกป้องประชาชนอย่างดี ให้ความเป็นกันเอง สนิทสนม และไม่เคยทอดทิ้งยามทุข์ยาก กษัตริย์องค์ปัจจุบันทรงมีพระนามว่า'ชินะ' พระองค์มักเป็นที่รู้จกในชื่อ ' องค์ชายนักตรรกะ ' ด้วยความฉลาดหลักแหลม ยึดมั่นในเหตุผล ทั้งยังรูปร่างโปร่งบาง ดวงหน้าหวานราวสตรี ผมและผิวขาวราวน้ำนม ไม่เก่งด้านการใช้กำลัง ต่างกับกษัตริย์องค์ก่อนๆที่ส่วนมากมักจะรู้จักในชื่อ'กษัตริย์เจ้านักรบ' ต่างมีร่างกายที่ล่ำสัมเหมาะแก่การออกรบที่แทบจะไม่เคยเกิดขึ้น
.
.
.
" อธิศ เราขอเอกสารที่จะต้องทำให้เสร็จภายในวันนี้ทั้งด้วยนะ ปทพล เราขอผลสำรวจความเป็นอยู่ของประชาชนด้วย "
'อธิศ'และ'ปทพล' ทหารองครักษ์คนสนิทขององค์ชายคอยผลัดช่วยงานกันอย่างกระฉับกระเฉง
" องค์ชายพักบ้างดีไหมขอรับ "
อธิศเอ่ยถาม นึกเป็นห่วงเจ้านายที่นั่งทำงานมาทั้งวันแล้ว
" อืม รู้แล้ว ท่านสองคนเองก็ไปพักเสียบ้าง ว่าแต่เรา ท่านสองคนเองก็ไม่ได้ต่างกันเลย อีกอย่างเราอายุยังน้อยยังแข็งแรก แต่ท่านอายุก็จะปลายสามสิบแล้ว เกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วเราจะทำยังไงล่ะ "
องครักษ์แอบยิ้มให้กับคำกล่าวเจือความเป็นห่วง คนกล่าวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่นล่ะคือคนที่น่าเป็นห่วงที่สุด อธิศที่มีหน้าที่ดูแลเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันทุกอย่างของชินะยังจำได้ดีว่าตอนเด็กองค์ชายขออนุญาตไปเล่นน้ำตกกับเพื่อน พอกลับบ้านมาก็ป่วยหนักจนไม่สามารถลุกออกจากเตียงตั้งหนึ่งอาทิตย์ แล้วเมื่อตอนเข้าโรงเรียนเวทย์ใหม่ๆก็ป่วยหนักจนต้องหยุดเรียนหลายวันเพราะโดนภารกิจรับน้องของพวกรุ่นพี่ แล้วเมื่อวันฉลองจบการศึกษาชินะต้องเป็นคู่นำเต้นรำ ด้วยความที่เป็นคนเงียบๆและขี้อายจึงทำให้เกิดความเครียดลงกระเพาะ จนอาจารย์หมอต้องสั่งห้ามองค์ชายออกจากบ้านโดยเด็ดขาดจนสุดท้ายก็ไม่ได้ไปงานฉลองวันจบการศึกษา และหลังจากขึ้นปกครองเมืองอย่างเต็มตัวก็มักจะเป็นป่วยบ่อยๆ จนล่าสุดโหมงานหนักเกินไปจนอาจารย์หมอสั่งพักงานเป็นเดือน ปทพลเองก็ทำงานให้องค์ชายมานาน จนอดนึกสงสารไม่ได้ที่ต้ังแต่องค์กษัตริย์และองค์ราชินีจากไป คนทั้งหมดในปราสาทก็ไม่เคยเห็รอยยิ้มสดใสขององค์ชายอีกเลย ทุกคนต่างภาวนาด้วยความปราทนาอันแรงกล้า ขอเพียงใครสักคนมาคอยดูแลและทำให้องค์ชายของเขายิ้มได้เท่านี้ก็คงตายตาหลับแล้ว
" ศ.. ธิศ... อธิศ " ร่างสูงกำยำสะดุ้งเฮือก
" คิดอะไรอยู่น่ะ " ปทพลที่เดินอยู่ข้างๆถามขึ้น
" อ๋อ เปล่าหรอก แค่นึกเป็นห่วงองค์ชายขึ้นมาน่ะ ช่วงรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะมีเรื่องร้ายๆนะ "
" ฮืม คิดมากไปรึเปล่า เมืองเราออกจะเล็ก ศัตรูที่ไหนก็ไม่มี "
" คงงั้นแหละ อย่าใส่ใจเลย "
.
.
.
ภายในห้องเรียบๆตกแต่งด้วยตู้หนังสือข้างผนัง โต๊ะทำงานกลางห้อง โซฟารับแขก และแจกันดอกไม้ขาวสะอาดตาบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา ยังมีร่างโปร่งบางนั่งหลังปึกเอกสารที่นั่งทำมาตั้งแต่เช้าจนบ่ายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหมดไปเสียที
... เฮ้อ~ ...
ร่างโปร่งทำได้เพียงลอบถอนหาย องค์ชายชินะหลับตาลงเพื่อพักสายตา ในหัวพยามคิดถึงวิวทิวทัศน์ต่างๆนานาเพื่อผ่อนคลาย
... ตามข้ามาสิ ...
กระแสเสียงลอยตามลมทำให้ชินะลืมตาขึ้นเพื่อหาเจ้าของเสียง ครั้นสายตาก็ไปปะทะกับดวงตาสีแดงฉานของสิ่งมีชีวิตที่เพียงมองก็รับรู้ไดัถึงความน่าเกรงขาม...ราชสีห์ดำ
" ท่าน... "
ชินะนิ่งค้าง ทำไมราชสีห์ที่เลื่องลือกันว่าเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับที่มักไม่ค่อยมีใครพบนัก แต่ที่สำคัญ... ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่! มาได้อย่างไร!
" หายอึ้งรึยัง ตามข้ามาได้แล้ว "
ราชสีห์ดำหายไปกับกลุ่มหมอก ทำให้ร่างบางอดสงสัยไม่ได้
...... แล้วเขาจะตามไปยังไง ......
ชินะมองกลุ่มควันก่อนจะตัดสินใจก้าวขาเข้า
... ฟุบ ...
มาโพล่อีกทีก็ที่ใจกลางป่าแห่งหนึ่ง
" ไม่ต้องกังวลไป นี่เป็นป่าหลังปราสาทเจ้านั่นล่ะจากนี้ให้หาทางออกเองนะ "
ราชสีห์คำรามก้องก่อนจะกลายเป็นทรายสีดำแล้วปลิวหายไปกับสายลม
.
.
.
ร่างบางนิ่งอึ้ง นี่เขาถูกทิ้ง...กลางป่า...แถมยังเป็นป่าต้องห้ามหลังปราสาทตัวเองที่ไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้ไม่คิดจะเข้ามายุ่งด้วยซ้ำ องค์ชายชินะพยายามเดินหาทางออกโดยหารู้ไม่ว่าเขากำลังเดินอยู่ในเขตอารักษ์ของปราสาทอีกหลังที่หลบซ่อนอยู่ในมนต์บังตานี้
" จะทำยังไงต่อไปดีนะเรา "
ณ อาณาจักรอันไกลโพน มีเมืองอยู่หนึ่ง เมืองนี้ไม่ใช่เมืองที่ใหญ่อะไรมากมายตั้งอยู่ท่ามกลางป่าไม้พร้อมทั้งลำธารใสบริสุทธิ์ไหลผ่าน ชาวเมืองไม่ได้ร่ำรวย ไม่ฟุ่มเฟือยกับเครื่องประดับเพชรพลอย อยู่กันอย่างพอเพียงและเกลื้อกูลซึ่งกันและกัน สายเลือด ' กอล์นเธอร์ ' ผู้ปกครองดูแลปกป้องประชาชนอย่างดี ให้ความเป็นกันเอง สนิทสนม และไม่เคยทอดทิ้งยามทุข์ยาก กษัตริย์องค์ปัจจุบันทรงมีพระนามว่า'ชินะ' พระองค์มักเป็นที่รู้จกในชื่อ ' องค์ชายนักตรรกะ ' ด้วยความฉลาดหลักแหลม ยึดมั่นในเหตุผล ทั้งยังรูปร่างโปร่งบาง ดวงหน้าหวานราวสตรี ผมและผิวขาวราวน้ำนม ไม่เก่งด้านการใช้กำลัง ต่างกับกษัตริย์องค์ก่อนๆที่ส่วนมากมักจะรู้จักในชื่อ'กษัตริย์เจ้านักรบ' ต่างมีร่างกายที่ล่ำสัมเหมาะแก่การออกรบที่แทบจะไม่เคยเกิดขึ้น
.
.
.
" อธิศ เราขอเอกสารที่จะต้องทำให้เสร็จภายในวันนี้ทั้งด้วยนะ ปทพล เราขอผลสำรวจความเป็นอยู่ของประชาชนด้วย "
'อธิศ'และ'ปทพล' ทหารองครักษ์คนสนิทขององค์ชายคอยผลัดช่วยงานกันอย่างกระฉับกระเฉง
" องค์ชายพักบ้างดีไหมขอรับ "
อธิศเอ่ยถาม นึกเป็นห่วงเจ้านายที่นั่งทำงานมาทั้งวันแล้ว
" อืม รู้แล้ว ท่านสองคนเองก็ไปพักเสียบ้าง ว่าแต่เรา ท่านสองคนเองก็ไม่ได้ต่างกันเลย อีกอย่างเราอายุยังน้อยยังแข็งแรก แต่ท่านอายุก็จะปลายสามสิบแล้ว เกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วเราจะทำยังไงล่ะ "
องครักษ์แอบยิ้มให้กับคำกล่าวเจือความเป็นห่วง คนกล่าวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่นล่ะคือคนที่น่าเป็นห่วงที่สุด อธิศที่มีหน้าที่ดูแลเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันทุกอย่างของชินะยังจำได้ดีว่าตอนเด็กองค์ชายขออนุญาตไปเล่นน้ำตกกับเพื่อน พอกลับบ้านมาก็ป่วยหนักจนไม่สามารถลุกออกจากเตียงตั้งหนึ่งอาทิตย์ แล้วเมื่อตอนเข้าโรงเรียนเวทย์ใหม่ๆก็ป่วยหนักจนต้องหยุดเรียนหลายวันเพราะโดนภารกิจรับน้องของพวกรุ่นพี่ แล้วเมื่อวันฉลองจบการศึกษาชินะต้องเป็นคู่นำเต้นรำ ด้วยความที่เป็นคนเงียบๆและขี้อายจึงทำให้เกิดความเครียดลงกระเพาะ จนอาจารย์หมอต้องสั่งห้ามองค์ชายออกจากบ้านโดยเด็ดขาดจนสุดท้ายก็ไม่ได้ไปงานฉลองวันจบการศึกษา และหลังจากขึ้นปกครองเมืองอย่างเต็มตัวก็มักจะเป็นป่วยบ่อยๆ จนล่าสุดโหมงานหนักเกินไปจนอาจารย์หมอสั่งพักงานเป็นเดือน ปทพลเองก็ทำงานให้องค์ชายมานาน จนอดนึกสงสารไม่ได้ที่ต้ังแต่องค์กษัตริย์และองค์ราชินีจากไป คนทั้งหมดในปราสาทก็ไม่เคยเห็รอยยิ้มสดใสขององค์ชายอีกเลย ทุกคนต่างภาวนาด้วยความปราทนาอันแรงกล้า ขอเพียงใครสักคนมาคอยดูแลและทำให้องค์ชายของเขายิ้มได้เท่านี้ก็คงตายตาหลับแล้ว
" ศ.. ธิศ... อธิศ " ร่างสูงกำยำสะดุ้งเฮือก
" คิดอะไรอยู่น่ะ " ปทพลที่เดินอยู่ข้างๆถามขึ้น
" อ๋อ เปล่าหรอก แค่นึกเป็นห่วงองค์ชายขึ้นมาน่ะ ช่วงรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะมีเรื่องร้ายๆนะ "
" ฮืม คิดมากไปรึเปล่า เมืองเราออกจะเล็ก ศัตรูที่ไหนก็ไม่มี "
" คงงั้นแหละ อย่าใส่ใจเลย "
.
.
.
ภายในห้องเรียบๆตกแต่งด้วยตู้หนังสือข้างผนัง โต๊ะทำงานกลางห้อง โซฟารับแขก และแจกันดอกไม้ขาวสะอาดตาบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา ยังมีร่างโปร่งบางนั่งหลังปึกเอกสารที่นั่งทำมาตั้งแต่เช้าจนบ่ายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหมดไปเสียที
... เฮ้อ~ ...
ร่างโปร่งทำได้เพียงลอบถอนหาย องค์ชายชินะหลับตาลงเพื่อพักสายตา ในหัวพยามคิดถึงวิวทิวทัศน์ต่างๆนานาเพื่อผ่อนคลาย
... ตามข้ามาสิ ...
กระแสเสียงลอยตามลมทำให้ชินะลืมตาขึ้นเพื่อหาเจ้าของเสียง ครั้นสายตาก็ไปปะทะกับดวงตาสีแดงฉานของสิ่งมีชีวิตที่เพียงมองก็รับรู้ไดัถึงความน่าเกรงขาม...ราชสีห์ดำ
" ท่าน... "
ชินะนิ่งค้าง ทำไมราชสีห์ที่เลื่องลือกันว่าเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับที่มักไม่ค่อยมีใครพบนัก แต่ที่สำคัญ... ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่! มาได้อย่างไร!
" หายอึ้งรึยัง ตามข้ามาได้แล้ว "
ราชสีห์ดำหายไปกับกลุ่มหมอก ทำให้ร่างบางอดสงสัยไม่ได้
...... แล้วเขาจะตามไปยังไง ......
ชินะมองกลุ่มควันก่อนจะตัดสินใจก้าวขาเข้า
... ฟุบ ...
มาโพล่อีกทีก็ที่ใจกลางป่าแห่งหนึ่ง
" ไม่ต้องกังวลไป นี่เป็นป่าหลังปราสาทเจ้านั่นล่ะจากนี้ให้หาทางออกเองนะ "
ราชสีห์คำรามก้องก่อนจะกลายเป็นทรายสีดำแล้วปลิวหายไปกับสายลม
.
.
.
ร่างบางนิ่งอึ้ง นี่เขาถูกทิ้ง...กลางป่า...แถมยังเป็นป่าต้องห้ามหลังปราสาทตัวเองที่ไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้ไม่คิดจะเข้ามายุ่งด้วยซ้ำ องค์ชายชินะพยายามเดินหาทางออกโดยหารู้ไม่ว่าเขากำลังเดินอยู่ในเขตอารักษ์ของปราสาทอีกหลังที่หลบซ่อนอยู่ในมนต์บังตานี้
" จะทำยังไงต่อไปดีนะเรา "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น