คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คืนเข้าหอ...3
โปรโมั่นสุพิเศษส่ท้ายปี!! อีบุ๊ 'วิวาห์พราปรารถนา' ลพิเศษ 35%!! เพาะ 17-31 ธันวาม 2565 นี้เท่านั้น ห้ามพลาเลยน้าา นัอ่านท่านใยัไว้ในรอบรอ สามารถเ้าไปอุหนุนอีบุ๊ันไ้ที่ >> วิวาห์พราปรารถนา
ผิวเนื้ออเธอาวละมุนูเรียบเนียนยิ่นันอยาูบเม้มีราให้ทั่ว ปลายยอสีสวยที่แหลมเล็็ู่อยั่วเย้านเา้อลืนน้ำลายลออย่านหิวระหาย เรียวปาหนาสั่นระริอย่าอยาเ้ารอบรอูื่มวามหอมหวานออบัวามู่นี้แทบาใ เาไม่เยเห็นปทุมถันู่ไหนที่ามและทำให้เาื่นาื่นใไ้นานี้มา่อน
“ไม่นะ …อื้อ”
มุลาที่ไร้ทา่อสู้ร้อเสียหลเมื่อใบหน้าหล่อเหลามายที่ทำให้หัวใอเธอสั่นไหวั้แ่แรเห็น้มลไปหาทรวอู่าม เสียหวานที่ร้อห้ามลับแปรเปลี่ยนเป็นราแผ่วออมาในท้ายประโยเมื่อวามร้อนระอุหาทว่านุ่มนิ่มนัอเรียวปาร้ายเ้าสัมผัสยออสีระเรื่อเป็นที่แรและมันุประายวามเสียว่านรวมทั้วามรู้สึวาบหวามบาอย่าึ้นในัวเธอแทบะทันที
“เธอหวานว่าที่ันิไว้นั”
แู่เหมือนว่าแพทริะไม่สนใำร้อออหิสาวใ้ร่าเลยแม้แ่น้อย เรียวลิ้นร้อนไล้เบาๆ ที่ยออสีสวยเพื่อลิ้มลอรสาิอมัน่อนะราื่นม วามหวานล้ำอมันปลุวาม้อารที่มีมาล้นอเาให้เพิ่มึ้นไปอีเป็นเท่าทวี ยิ่ยอทรวอเธอแ็ั้่อูันรับสัมผัสาเายิ่ทำให้แพทริฮึเหิมไ้ใึ้นไปอี ริมฝีปาหนาูึสลับับบเม้มเบาๆ อย่าหยอเย้า
ะที่มือ้าที่ว่า็ไม่น้อยหน้าเ้าอบุมปทุมถันอี้าไว้ ฝ่ามือหนาลึเล้นมันเบาๆ อย่าแสนถูใ นาอมันพอเหมาะพอีับมืออเานัราวับถูสร้ามาเพื่อันและันแถมยันุ่มมือเสียเหลือเิน
ทา้านนที่พยายามะหลีหนีลับเริ่มไม่เป็นัวอัวเอึ้นมาทันที วามรู้สึบาอย่าที่ไม่รู้ัเริ่ม่อัวึ้นภายในร่าายอเธอและูเหมือนว่ามันะทวีวามรุนแรมาึ้นนั้รับไม่ทัน แม้สมอะร่ำร้อะโน้อสั่ให้หาทาิ้นหนีไปาสัมผัสอนร้ายาที่ใ้เินราและอำนาบีบบัับยัเยียำแหน่เมียให้เธอนนี้ หาทว่าร่าายลับไม่รัีแอ่นัวึ้นปรนเปรอทรวนุ่มให้เาเยมอย่าลืมอาย
แพทริระุยิ้มอย่าพอใในปิิริยาอบรับานใ้ร่าที่เลิิ้นหนีแล้วยอมโอนอ่อนไปับเาเสียที มือหนา้าที่รวบ้อมือเล็ไว้ึลายออ่อนะเลื่อนลมาสัมผัสลูบไล้ไปามวหน้าามโยที่ริมฝีปายัไม่ยอมละายอทรวาวละมุนเลยแม้แ่วินาทีเียวอย่าแสนถูในมันเปียื้นไปหม
อารม์ที่ื่นัวมานานโหมระหน่ำรุนแรึ้นนายหนุ่มแทบะทานทน่อไปไม่ไหว มือหนาระาุเ้าสาวอเธอออไปทาเรียวาอย่ารวเร็วนเหลือเพียับในัวบาที่ปปิร่าายเือบเปลือยอเธอพร้อมับลูบไล้ผะแผ่วไปามเว้าอเอวอิ่วและแนวโ้อสะโพผายลมลึาม่อนะวลับเ้ามาที่้นา้านในเพื่อสัมผัสุหลาบใลาายสาว
“พะ แพทริ อย่านะ รนั้นไม่ไ้ …อื้อ!” นที่นอนนิ่เผลอไผลไปับสัมผัสปลุเร้าแสน่ำออมหาเศรษีหนุ่มราวับะไ้สิึ้นมาทันทีเมื่อส่วนสำัที่ไว่อวามรู้สึถูมือหนาสัมผัส ร่าบาพยายามระถายถอยหนีหาทว่าท่อนาแร่ที่บเบียเ้าหาทับาเรียวสวยอเธอไว้็ทำให้หิสาวไม่อาทำไ้อย่าใหวั
เรียวปาหนา้มลูลืนเสียร้อห้ามอเธอไปนหมอีรั้ ริมฝีปาเล็ราวับลูเอร์รี่สีสวยที่ทำให้เาหลใหลลั่ใล้อยาสัมผัสมาลอทั้อาทิย์ที่ผ่านมาหวานล้ำนั ปลายลิ้นหนาออนเ้าไปในโพรปานุ่มอมุลา่อนเสียำรามแหบแห้ะัึ้นในลำอแร่เมื่อวามหอมหวานภายในำลัทำให้เาลุ้มลั่ ยิ่ลิ้นเล็แสนน่ารัอเธอที่อบสนอเาอย่าไม่ประสีประสายิ่ทำให้แพทริแทบอใไม่ไหว มือหนาที่ลูบไล้ผะแผ่วทีุ่หลาบสาว่อยๆ เลื่อนึ้นมาแะเบาๆ ที่อบับในอันเป็นอาภร์ิ้นสุท้ายที่หลเหลืออยู่บนายาม ่อนที่ปลายนิ้วร้อนแสนุนะเี่ยวปราาร่านสุท้ายลไปามเรียวาาม
“สวย สวยเหลือเิน” เสียเ้มราแหบแห้ราวับำลัละเมอ วามเ้ม็เบิว้าึ้นอย่าะลึันยามที่ไล่สายาวามอเรือนร่าเปล่าเปลือยแสนสมบูร์แบบอเธอ
“อยะ อย่ามอ …ไม่” มุลาราห้ามเสียแผ่วเมื่ออนนี้เธอรู้สึราวับำลัไร้เรี่ยวแรที่ะัืนเาเสียแล้ว
่อนที่ร่าบาะสะุ้เฮือสั่นสะท้านไปทั้เรือนาย้วยวามเสียว่านที่พุ่พล่านทะยานสูึ้นเป็นเท่าทวีเมื่อแทนที่อีฝ่ายะทำามำอร้ออเธอลับายเป็นว่าเาใ้ปลายนิ้วร้อนผ่าวแะสัมผัสไปามลีบอไม้แสนามเพื่อเยมให้สมัใปรารถนา หิสาวที่พยายามฝืนใไม่ยอมโอนอ่อนล้อยามอารม์ิบในร่าายที่ถูุึ้นมา้วยสัมผัสแสน่ำอร้ายาอเา บันี้แทบะหลลืมทุสิ่อย่า ใบหน้าสวยบิเบี้ยว้วยวามเสียว่านแทบาใที่่อัวึ้น่อนะส่ายไปมาบนหมอนนุ่มนผมยาวสลวยที่ถูัทรไว้อย่าียุ่เหิแผ่สยายัับหมอนสีรีมอ่อนไ้อย่าน่าู
“แพทริ ฮึ พะ พอเถอะ”
สิสัมปัะส่วนีที่หลเหลืออยู่เพียน้อยนิร่ำร้อะโนสั่ให้เธอ่อ้านเา หาแ่เสียหวานที่เปล่ลอออมาาลีบปาบาที่ยามนี้บวมเ่อึ้นเพราะแรุมพิแสนเร่าร้อนออีฝ่ายเพื่ออ้อนวอนเาลับแผ่วเบายิ่นั
่อนมุลาะสั่นสะท้านไปทั้ัวเมื่อปลายนิ้วร้อนผ่าวแะผ่านเสรสวยอายสาวไปเบาๆ ราวับว่าเาำลัหยอเย้าให้เธอุ้มลั่หนัึ้นไปอี วาม่านเสียวโหมระหน่ำทะลัเ้าใส่นหิสาวอึอัไปหม้อสะอื้นออมาอย่าน่วยเหลือนเอไม่ไ้ หัวใพยายาม่อ้านหาแ่ร่าายไม่ให้วามร่วมมือเลยแม้แ่นิ สมอาวโพลนไปหมยามที่ทรวออิ่มถููลืนหนัึ้นาเรียวปาร้อนระอุราวับทะเลเพลิและายสาวแสนอ่อนนุ่ม็ถูรุราน้วยปลายนิ้วร้ายาแสน่ำออเา
ไม่ใ่เพียแ่หิสาวที่ทรมานับวามเสียว่านที่พุ่พล่านนยาะระับนี้ แพทริ ฟอล์เนอร์ที่ำลัหลใหลมัวเมาไปับปทุมถันาวผ่อแสนนุ่มมือเอ็ปวร้าวไปทั้ายนแทบลั่ รามแ็แร่บันนไ้ยินเสียเสียสีอมัน มัล้ามเนื้อบริเวลำอหนาเรียเร็นเห็นเส้นเลือปูโปนึ้นมา มือหนา้าที่เยับแนเล็ทั้สอ้าอเธอไว้ลายออ ่อนะลาไล้ฟ้อนเฟ้นบีบเล้นไปามแนวสะโพผายอย่าเร่าร้อน เรียวปาหนา็ูบหนัๆ ที่ทรวนุ่มพร้อมับไล้เลียปลอยอสีสวยที่บันี้ำลัุ่มื้นาารูึอเา
นิ้วร้อนที่ำลัสัมผัสผะแผ่วที่ลาายสาว็ไม่น้อยหน้าบลึเสรสีแระเรื่ออย่าเร่าร้อน่อนที่มันะุนันรับนิ้วเาอย่าน่ารัเป็นที่สุ หิสาวราระเ่า เผลอหยัายอบรับารรุรานาเา้วยวามรัวนใ ราวนี้เป็นมหาเศรษีหนุ่มบ้าที่ราเสียแหบพร่าับปิิริยาอบรับอเธอทั้น่ารัและเร่าร้อนไปในราวเียวัน นเาปวปร่าทรมานไปหม อยาะปลปล่อยทุวามอึอัใส่ายสาวที่แสนนุ่มมือเสียเี๋ยวนี้
“เธอร้อนแรแบบนี้สินะ ไอ้หมอนั่นมันถึิในะยอมยหนี้ให้แบบนั้น” เสียเ้มแหบพร่าหาทว่าอัแน่นไป้วยวามเรี้ยวรานัยามที่นึว่าหิสาวเยรวราอยู่ใ้ร่าอายอื่นมา่อน
ำพูแสนร้ายาและูถูเธออย่าที่สุอายเหนือร่าทำให้หิสาวที่ำลัระทระทวยอ่อนปวเปียราวับี้ผึ้รนไฟไ้สิึ้นมาทันที ริมฝีปาเล็ที่เปล่เสียร้อรวราเมื่อไม่ี่วินาที่อนเม้มเ้าหาันแน่นอย่าเ็บปวนั
“ปล่อยัน” มือเล็พยายาม่อ้านผลัร่าสูให้ออห่าหาทว่าเรี่ยวแรอันน้อยนิอเธอไม่สามารถทำให้เายับเยื้อนไ้
“ะ่อ้านทำไม เธอำลั้อารันมาไม่ใ่หรือไ มุลา” แพทริเอ่ยอย่าร้ายา เมื่อายสาวอเธอำลัุ่ม่ำไป้วยหยาน้ำหวานที่ยืนยันอารม์วาม้อารภายในร่าบาไ้เป็นอย่าี
เรียวปาร้ายา่อยๆ ละายอทรวสีสวยเพื่อวเวียนไปสำรวผิวเนื้อนุ่มเนียนบริเวอื่นบ้าว่ามันะหวานละมุนหอมรุ่นอย่าปทุมถันู่ามอเธอไหม ายหนุ่ม่อยๆ เลื่อนัว่ำลูบเม้มไปทั่วหน้าท้อแบนราบฝารอยีราไว้ทั่วอย่าแสวามเป็นเ้าอ
“มะ ไม่ ันไม่ไ้้อารมัน” มุลาพยายามปิเสธเสียสั่นพร่าหาแ่ร่าายไม่รัีลับแอ่นร่าึ้นปรนเปรอทรวนุ่มให้มือหนาที่เ้าัวเอื้อมึ้นมาบีบเล้นายท่อนบนอเธอ ล้ามเนื้อมัเล็บนร่าบอบบาหเร็เมื่อปลายลิ้นร้อนื้นไล้แผ่วไปทั่วหน้าท้อเนียน เส้นนบนายบาลุันไปหม้วยวามเสียว่านวาบหวามเิทานทน
“ปาเ่ อยาะรู้นัว่าเธอะอวเ่ไ้นานแ่ไหนัน” ่อนมหาเศรษีหนุ่มะเลื่อนเรียวปาร้ายล่ำว่าเิมนน่าลัว
“ไม่นะ …อื้อออ!!”
ราวนี้เสียรวราที่มัะแผ่วเบาราวับเสียร้ออลูแมวน้อยลับัึ้นเป็นเท่าัวนัเมื่อุที่อ่อนไหวที่สุอายสาวถูรอบรอูบประทับแนบแน่น้วยริมฝีปาร้อนระอุ ลิ้นร้อนเ้าทำหน้าทีรุรานลีบุหลาบแสนสวยแทนนิ้วร้ายที่เปลี่ยนไปฟ้อนเฟ้นบั้นท้ายนุ่มนิ่มและ้นาาวเนียนหนัหน่ว
“หวาน เธอหวานเหลือเิน” เสียเ้มแหบแห้ำราม้อยามที่ไ้เยิมลิ้มลอหยาน้ำหวานลิ่นหอมที่ไม่ไ้ทำให้เาผิหวัเลยสันิ รัน้ามมันลับถูใเาเสียเหลือเิน
มุลาส่ายหน้าไปมาบนหมอนนุ่มนเส้นผมระายยุ่เหยิ แม้สมอะพยายามสั่ให้รัเียและ่อ้านสัมผัสร้ายาอเา หาทว่าร่าายลับไม่ฟัเธอเลยสันิราวับว่ามันำลั้อมน์สะที่ายหนุ่มใร่ายไว้บนเรือนายอเธอ
******************************************************************************************
สวัสี่ะนัอ่านที่น่ารัทุท่าน
โปรโมั่นสุพิเศษส่ท้ายปี!! อีบุ๊ 'วิวาห์พราปรารถนา' ลพิเศษ 35%!! เพาะ 17-31 ธันวาม 2565 นี้เท่านั้น ห้ามพลาเลยน้าา นัอ่านท่านใยัไว้ในรอบรอ สามารถเ้าไปอุหนุนอีบุ๊ันไ้ที่ >> วิวาห์พราปรารถนา
***อย่าลืม อมเม้นท์ ส่ำลัใ และปุ่ม 'Favorite' หรือ ปุ่มิาม ที่หน้าแรเพื่อรับารแ้เือนทันทีที่อัพอนใหม่ัน้วยนะะ***
รันัอ่านทุท่าน่ะ
ความคิดเห็น