Like it (Taegi / Kookmin)

ลำดับตอนที่ #1 : Sorry

" พี่ยุนกิ!! ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เลิกงี่เง่าน่ะ!! " 

เสียงตวาดดังลั่นห้องทำเอาเจ้าของชื่อที่ตอนนี้กำลังโมโหอย่างหนักสะดุ้งตัว ปกติแฟนเด็กของเขาๆม่เคยที่จะขึ้นเสียงเลย ไม่ว่าจะทะเลาะกันกี่ครั้งก็ตาม 

แต่ตอนนี้มินยุนกิไม่มีอารมณ์มากลัวหรืออะไรทั้งนั้น เขาโกรธที่แฟนเด็กไม่ยอมทำตามที่สัญญาไว้ แถมยังมีหน้าไปกับผู้หญิงคนอื่นอีก ถึงอีกฝ่ายจะบอกว่า

เป็นแค่เพื่อน แต่ในสายตาของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มองร่างสูงเป็นเพื่อนเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมองด้วยสายตาที่หยาดเยิ้มพร้อมที่จะเข้าตะครุบได้ทันทีที่ตัวเองเผลอ

" นายว่าฉันแบบนี้ไม่ได้นะจองกุก!! กลับเดี๋ยวนี้ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว!! "

จองกุกส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความงี่เง่าของคนตัวเล็ก ไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่มินยุนกิอาละวาดแบบนี้ มันเป็นพันรอบแล้วด้วยซ้ำที่ยุนกิเป็นแบบนี้

ไม่ว่าเขาจะใช้เหตุผลมากขนาดไหนแต่คนตรงหน้าก็ไม่เคยฟังเขาสักนิดจนบางทีเขาเองก็เบื่อที่จะต้องมาคอยรองรับอารมณ์ที่ฉุนเฉียวนี้

" เราต้องคุยกันครับ โทษทีนะ ฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน " 

จองกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะไปบอกลาเพื่อนๆในกลุ่ม แล้วจับข้อมือบางลากออกไปจากร้านอย่างหัวเสีย 

" พี่ยุนกิ เราคุยเรื่องนี้กันหลายรอบแล้วนะครับ ทำไมพี่ไม่เข้าใจผมบ้าง " 

" นายต่างหากที่ไม่เข้าใจฉัน นายคิดว่าเพื่อนนายคนนั้นเขามองนายแบบเพื่อนรึไง ห้ะ!? "

ยิ่งนึกถึงสายตาที่มองอย่างกวนประสาทของเพื่อนสาวยิ่งทำให้ยุนกิโมโหมากกว่าเดิมอีก เขารู้ว่าสายตาที่มองมาอย่างท้าทายแบบนั้นบ่งบอกว่าผู้หญิงคนนั้น

พร้อมที่จะแย่งจองกุกไปจากเขาได้ทุกเมื่อ จะมีก็แต่จองกุกเท่านั้นที่ไม่เห็น แถมยังโง่เง่าไม่เข้าใจที่ยุนกิบอกทั้งยังมองว่ายุนกิกลายเป็นคนงี่เง่าในสายตาอีก

ด้วย 

" เขาจะมองยังไงก็ช่าง แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา พี่ไม่ไว้ใจผมรึไง " 

" ฉันไม่ได้ไม่ไว้ใจนาย แต่ฉันไม่ไว้ใจทุกคนที่เข้าหานาย ฉันหวง นายไม่เข้าใจรึไง" 

" แต่ที่พี่ทำมันมากเกินไปนะครับ " 

น้ำเสียงของคนตรงหน้าดูไม่อ่อนโยนอีกต่อไปราวกับทุกอย่างที่อดกลั้นมันจะระเบิดลงในวันนี้ ยุนกิรู้ดีว่าตัวเองนิสัยเสียมากแค่ไหน เขาพยายามแล้วที่จะไม่งี่

เง่าจนอีกฝ่ายหนักใจ แต่ถ้าใครเห็นคนอื่นมากอดแขนแฟนตัวเองแถมยังส่งสายตาเชิงท้าทายมาแบบนั้นอีก ใครจะไปทนได้กันล่ะ!

" มากเกินไป? การที่ฉันหึง ฉันหวงนาย มันคือมากเกินไปหรอจอนจองกุก?.. ถ้าเบื่อนัก รำคานนักก็เลิกกันไปดิ มาทนทำไม เลิกไปเลย! " 

ยิ่งโดนอีกฝ่ายพูดมาใส่ ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจยิ่งถาโถมจนยุนกิเผลอพูดคำต้องห้ามออกไป ทั้งที่ตกลงกันแล้วว่าจะไม่พูดคำนี้ออกมา จองกุกเกลียดที่สุด

คือการท้าให้เลิกกัน เหมือนความอดทนที่พยายามมันพังลงในวันนี้ เขาไม่สามารถทนกับความเอาแต่ใจ ความงี่เง่าในตัวอีกคนได้อีกแล้ว 

" ครับ เราเลิกกัน ตามที่พี่ต้องการ " 

" .... "

 

 ยุนกิถึงกลับนิ่งสนิท แทนที่จะได้ยินอีกคนบอกว่าไม่เลิก ทำเอาหัวใจดวงน้อยหล่นวูบไปถึงตาตุ่มกับการตอบกลับของจองกุก 

จองกุกอาจจะแค่โมโหเลยตอบอะไรแบบนี้ออกมา ต้องใช่แน่ๆเพราะเขาดันพูดคำต้องห้ามออกมาจนได้ ครั้งนี้จองกุกเลยตอบกลับมาแบบนี้

" จอง..." 

" เราเลิกกันเถอะครับพี่ยุนกิ " 

ราวกับโดนตบหน้าไม่ปาน น้ำสีใสเริ่มเอ่อล้นที่ขอบตาเรียว ยิ่งมองสีหน้าที่นิ่่งเฉยของคนรักยิ่งรู้ว่าคำที่พูดออกมานั้นไม่ใช่พูดเพราะโมโห แต่เป็นคำที่ออกมา

จากความรู้สึกจริงๆ 

" น..นายล้อเล่นใช่มั้ย.. นายกำลังโกรธสินะ " 

" ผมไม่ได้ล้อเล่นครับ ผมจะเลิกกับพี่จริงๆ " 

จองกุกพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง น้ำเสียงไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย ทำเอาร่างเล็กถึงกลับปล่อยน้ำสีใสไหลกระทบแก้มนวลอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

" ผมขอโทษครับ เราคงเข้ากันไม่ได้จริงๆ เลิกกันเถอะครับ " 

" ไม่เอานะ..ไม่เอาแบบนี้จองกุก " 

ร่างเล็กวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงพลางปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสาร จองกุกไม่ได้ผลักไสแต่ก็ไม่ได้ยกมือมากอดปลอบอะไรทั้งนั้น เพียงแต่ปล่อยให้ร่างเล็ก

ร้องไห้ออกมา เขารู้สึกผิดที่ต้องพูดแบบนี้ แต่มันก็เป็นทางที่เลือกที่ดีทั้งเขาและคนตรงหน้า ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าไม่สามารถเข้ากันได้หลายอย่าง 

แต่ก็ยังดึงดันที่จะฝืนคบกันต่อไป จนถึงวันนี้วันที่จองกุกไม่สามารถคบอีกคนได้ต่อไป เขาเลยเลือกที่จะบอกไปตรงๆ

" ฮึก...ฉันขอโทษ หลังจากนี้ฉันจะพยายามไม่งี่เง่าแล้ว ไม่เลิกนะ ฮึก...จองกุก.. " 

จองกุกกอดปลอบคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบาพลางลูบผมสีดำขลับของอีกฝ่าย มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่เขาต้องเจอตอนนี้ มันอาจจะทำร้ายจิตใจยุนกิ

แต่มันก็น่าจะทำให้อีกคนเจอคนที่ดีกว่าตัวเอง 

" พี่ไม่ผิดหรอกครับ ผมผิดเองที่ฝืนปล่อยให้มันเป็นแบบนี้มาตั้งนาน สักวันพี่จะเจอคนที่เข้ากับพี่ได้ โดยที่พี่ไม่ต้องมาพยายามทำอะไรแบบนี้ " 

" ไม่เอา!! ฉันไม่เลิก!! " 

ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุในเมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมแม้แต่จะปล่อยมือออกจากเอวตัวเองด้วยซ้ำ จองกุกจับมือคนตัวเล็กออกก่อนจะดันให้ออกห่างจากตัวเอง 

คนตรงหน้าร้องไห้อย่างน่าสงสาร ทั้งตาและจมูกแดงก่ำไปหมด มันเป็นภาพที่ทรมานจิตใจจองกุก แต่เขาต้องทำแบบนี้ ถ้าใจอ่อนมันก็คงจะวนลูปแบบนี้ไป

เรื่อยๆ เขาเป็นคนรักที่ดีไม่ได้เขาไม่สามารถเข้าใจยุนกิได้ทุกอย่าง แต่สักวันต้องมีคนที่เข้าใจยุนกิโดยที่ไม่ต้องเอ่ยพูดเลยแม้แต่น้อย 

" เชื่อผมนะ สักวันพี่จะเจอคนๆนั้น ผมขอโทษครับ " 

จองกุกรีบหันหลังเดินหนีออกมาให้เร็วที่สุด ไม่ว่าคนข้างหลังจะเรียกดังแค่ไหน เขาจะไม่หันหลังกลับไปแน่นอน เขาเลือกแล้ว ในเมื่อเขาเองก็ไม่สามารถ

รับปากได้ว่าจะทนกับยุนกิได้อีกมั้ย เลือกที่จะจบความสัมพันธ์นี้น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว

" ฮึก..ที่ผ่านมาคืออะไร จองกุก ฮึก ทำไมทำแบบนี้ " 

คนตัวเล็กยืนร้องไห้อยู่บนทางเท้าโดยที่ไม่สนใจสายตารอบข้างแม้แต่น้อย มันไม่มีความรู้สึกอายด้วยซ้ำ ณ เวลานี้ มีแต่ความไม่เข้าใจ ความเสียใจ 

รู้สึกผิดที่ตัวเองทำให้ทุกอย่างพังลงไป เขารู้ว่าจองกุกอดทนมากแค่ไหนที่ทนกับนิสัยแย่ๆของเขา หลายครั้งที่เขาที่ถูกบอกเลิกด้วยปัญหาแบบนี้

แค่คิดว่าจองกุกน่าจะเป็นคนเดียวที่ไม่ทิ้งเขา แต่เขาคิดผิด ชีวิตนี้คงไม่คิดเปิดใจให้ใครอีกแล้ว หัวใจมันบอบช้ำเกินกว่าจะให้ใครเข้ามาทำลายได้อีก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ไม่รู้อะไรพาให้ยุนกิเดินมาถึงผับ เขาเป็นคนที่ไม่ชอบคนเยอะๆเท่าไหร่ มันดูน่าอึดอัดเขาเลือกที่จะนอนมากกว่าจะออกมาข้างนอก แต่ตอนนี้คนเยอะไม่ใช่

ปัญหาอีก ในเมื่อใจดวงน้อยตอนนี้รู้สึกเหนื่อยล้า อยากได้แอลกอฮอล์ทำให้ตัวเองลืมความเจ็บปวดไปชั่วคราาว มือขาวเอื้อมผลักประตูเข้าไปด้านใน

พลางเดินไปยังโต๊ะด้านในสุดที่เป็นที่ประจำของตน

" อ้าวยุนกิลมอะไรหอบมาเนี่ย " 

เสียงของเจ้าของผับดังขึ้นอย่างดีใจที่เห็นคนตัวเล็กนานๆทีจะเข้ามาบ้าง แต่พอเห็นอาการนิ่งๆ ซึมๆ  ของร่างบางทำให้โฮซอกหยุดแซวทันที 

ดวงตาที่แดงก่ำ บ่งบอกว่ามินยุนกิคนนี้เพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา 

" ขอวอดก้าเพียวๆ กี่แก้วก็ได้ เอามา " 

โฮซอกหน้าเอ๋อไปเล็กน้อยที่อยู่ๆยุนกิก็สั่งเครื่องดื่มที่ผิดแปลกไปจากปกติ ทำให้เขาต้องทวนอีกรอบจนแน่ใจว่ายุนกิต้องการวอดก้าจริงๆ 

เขาเลยจัดการเครื่องดื่มตามที่เจ้าตัวต้องการ 

" นายจะกินไหวหรอ ปกตินายกินแต่พวกค็อกเทลเองนะ " 

" ก็วันนี้ฉันจะกินแบบนี้ ทำไม " 

" อ่าๆๆ กินรู้ลิมิตตัวเองด้วยนะ ถ้าไม่ไหวนอนที่นี่ก็ได้ " 

โฮซอกเริ่มเดาเหตุการณ์ต่างๆออกก็ปล่อยเลยตามเลย ก่อนจะผละตัวออกไปทำงานส่วนอื่นๆของตัวเองต่อ 

ยุนกิยกกระดกวอดก้าพรวดเดียวหมดแก้ว รสชาติขมบาดคอทำเอาคนตัวเล็กด้วยเบ้หน้าด้วยไม่ชิน แต่ก็ยังพยายามกินต่อไป เขาต้องการให้ตัวเองเมา 

เมาจนลืมเรื่องเมื่อครู่ ลืมว่าเคยมีคนรักชื่อจองกุก ลืมว่าตัวเองเคยรักจองกุกมากขนาดไหน ลืมเรื่องที่จองกุกพูดกับเขาวันนี้ เขาต้องการลืมให้หมดทุกอย่าง

ในเมื่อจองกุกเลือกแบบนี้ เขาเองก็เลือกที่จะลืมทุกอย่างเหมือนกัน

" กินเพียวขนาดนั้น คอแข็งจังนะ " 

เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกให้ยุนกิหันไปมองด้วยอาการมึนงงเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขาไม่ได้คอแข็ง ไม่แข็งเลยแม้แต่น้อย วอดก้าแค่สองแก้วก็ทำให้แทบ

จะยืนไม่ไหวแล้ว ยุนกิกระพริบตาถี่ๆปรับให้ภาพตรงหน้าชัดขึ้นก็พบชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งที่นั่งไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่ ยุนกิเบือนหน้าหนีไม่ตอบคำถามอีกฝ่าย

ด้วยซ้ำ เวลานี้ใครมายุ่งเขาก็ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงหรือด่าอะไรทั้งนั้น 

" ว้าา~ หยิ่งซะด้วยสิ ถามก็ไม่ตอบแฮะ " 

ชายร่างสูงยังไม่หยุด ยังพยายามที่จะให้คนตัวเล็กตอบคำถามตัวเองให้ได้พลางขยับเข้าไปใกล้ ก่อนจะถือวิสาสะจับเข้าที่มือเรียวบางนั้นทำเอาร่างเล็กสะดุ้ง

โหยงพร้อมทั้งสะบัดมือออกอย่างแรง แต่ถึงอย่างนั้นชายร่างสูงก็ยังไม่ยอมปล่อยมือบางนั้น อีกทั้งยังกระชับจับให้แน่นขึ้นไปอีก

" ปล่อย "

" ผมแทฮยองนะ คุณล่ะ " 

" ฉันบอกให้ปล่อยไง " 

ยุนกิเริ่มขึ้นเสียงเมื่ออีกฝ่ายดูท่าจะไม่ยอมปล่อยมือเขาง่ายๆ ยิ่งดึงมือออกก็ยิ่งถูกจับไว้แน่นแถมชายตรงหน้ายังถือวิสาสะดึงเข้าไปหาตัวเองอีก 

ปกติยุนกิก็ไม่ค่อยจะมีแรงอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เขากำลังมึนเมากับฤทธิ์แอลกอฮอล์แรงแทบจะยืนยังไม่ไหวทำให้ร่างเล็กๆเซเข้าหาอีกคนอย่างช่วยไม่ได้ 

" ชื่ออะไรครับ บอกผมก่อนสิ " 

" มินยุนกิ พอใจรึยัง ปล่อย " 

" เป็นชื่อที่เข้ากับคุณดีนะ " 

แทฮยองยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับอาการของคนในอ้อมกอดตอนนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าร่างตรงหน้าเป็นอะไรในเมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกแล้ว

ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา เสียงสะอื้น เป็นภาพที่น่ารังแกและน่าสงสารในเวลาเดียว แต่จะให้เขาเข้าไปดุ่มๆปลอบเลยมันก็ไม่ใช่เรื่อง เริ่มแแบบนี้น่ะดีแล้วค่อยๆรู้จักคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ ดีกว่า 

--------------------------------------------------------------

ฮือออออออออ นี่เป็นฟิคยาวเรื่องแรกของเรา ดีไม่มีดียังไงติชมได้นะคะ ช่วยคอมเม้น+กดโหวตให้หน่อยนะคะ

เป็นกำลังใจให้เราได้แต่งฟิคต่อๆไปน้า ฝากด้วยนะคะ ><