ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Short Story Princess 2 : ตำนานเดคาเมลอน
วันหนึ่ง..จิเล็ตรักษาครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่งที่แสนมีความสุข
ภรรยาชาวนาแสนงามคนดีที่แสนห่วงใยลูกสาว คอยดูแลสามีอย่างดี
หนุ่มชาวนาที่ใจดี ทำทุกอย่างเพื่อลูกและภรรยา
หญิงงาม..มักเป็นที่รัก..จิเล็ตรำพึง
“ขอบคุณท่านจิเล็ต” เด็กผู้หญิงแสนน่ารักนั่นร้องบอก ยิ้มให้จิเล็ต
“ลูกสาวข้าหายดีก็เพราะท่าน” โฉมงาม..แม่ของเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆนั่นบอกอย่างจริงใจ
“ขอบคุณนะครับ ท่านจิเล็ต ในโลกนี้ไม่มีใครจิตใจงามเท่าท่านอีกแล้ว ที่ช่วยลูกสาวของเรา” บิดาของเด็กผู้หญิงบอก ก้มหัวให้
ข้าจิตใจงามงั้นรึ..แต่มันไม่ทำให้เวลทราโมรักข้าได้เลยใช่ไหม๊?
จิเล็ตถามตัวเอง
ถ้าข้างดงามเหมือนใครสักคน เหมือนสาวงามชาวนาผู้นั้น เหมือนแม่หนูแสนน่ารักคนนั้น
เวลทราโมจะหลับมาหาข้าไหม๊นะ?
จิเล็ตยิ้มกับความคิดตัวเองอย่างปนสมเพช
...น่าเกลียดอย่างข้าไม่มีสิทธิ์เป็นที่รักงั้นรึ...จิเล็ตถามตัวเอง
...ข้าอยากมีลูกสักคน..ลูกของข้ากับเวลทราโม..ลูกที่น่ารักเหมือนแม่หนูคนนั้นที่นางช่วยชีวิต
แต่ว่ามันคงไม่มีทางสินะ
นางเดินไปตามปราสาท ก่อนหยุดเพราะได้ยินเหล่าขุนนางแอบพูดกัน..
แต่สิ่งที่นางได้ยินทำเอานางแทบจะหัวใจสลาย
“เป็นเรื่องแล้ว”
“ได้ยินว่าท่านเคาท์มีลูกกับผู้หญิงอื่น!?”
“ยังไม่เกิดหรอก..ท้องอยู่น่ะ”
“ทำไมนะ ทั้งที่ท่านจิเล็ตแสนดี”
“ถ้าเป็นข้า แม้ท่านจิเล็ตไม่ได้งดงามข้าก็จะรัก ผู้หญิงจิตใจงามแบบนั้นไม่มีอีกแล้ว”
นางทรุดลง..
ข้าไม่ได้ต้องการให้ใครรักนางนอกจากชายเพียงคนเดียว เวลทราโม
..เขตปกครองของเขาที่เคยกันดาร เปลี่ยนเป็นแผ่นดินงดงามสุดลูกหูลูกตาแล้ว..
หากแต่..
ความพยายามของนางไร้ค่า..จิตใจของเวลทราโมไม่เปลี่ยนไปเลย..ไม่สักนิด
“พ่อคะ..ดูท่าพยายามสักเท่าไรก็ไม่ได้ผลเสียหรอก..ความปรารถนาของข้า”
นางเงยหน้าขึ้น..พบต้นแม็กโนเลียสีขาวต้นย่อมๆที่เริ่มผลิใบ
คำพูดของเวลทราโมเมื่อตอนนางยังเด็กดังขึ้น
“ข้ารักดอกไม้นี้ที่สุด เมื่อพ้นฤดูหนาว ดอกไม้นี้จะบานรับฤดูที่อบอุ่น”
ยังมีความปรารถนา..
ดอกแม็กโนเลียสีขาว..ที่เขาเคยรักและบรรจงจูบ
จิเล็ตยืนบนขอบระเบียงหน้าต่างของปราสาท บน ต้นแม็กโนเลียที่เพิ่งเกิดใหม่ตรงจุดเดิมกับต้นแม็กโนเลียต้นเก่าที่เวลทราโมวัยเด็ก
“พระเจ้าขอให้ลูกได้สมหวังในความปราถนาสุดท้ายเถิด”
ทางด้านเวลทราโม
“ไม่ใช่ลูกข้า!” เวลทราโมบอก ตบหน้าสาวงามนามมาเรีย
“หลอกข้ามาตั้งนานนะ มาเรีย! นั่นมันลูกของแฟนเจ้าใช่ไหม๊ ข้าเห็นนะ เมื่อวานนี้ ตอนพวกเจ้ากอดกันน่ะ”
“ไม่ใช่นะ! เวลทราโม ท่านเข้าใจผิด” มาเรียร้องไห้ โผลเข้าไปกอดเวลทราโมแน่น
“ข้าไม่เชื่อ” เวลทราโมพลักมาเรียกระเด็นไปตกบันได
“อ๊า!” มาเรียร้องลั่น เลือดนองพื้น นางสลบไปเพราะความเจ็บและตกใจ ทารกที่เพิ่งเริ่มเป็นตัวหลุดออกมากับเลือดไร้ลมหายใจ
“ทหารๆ!!” เวลทราโมร้องลั่น
เช่นเดียวกับทหารที่วิ่งเข้ามาหาเวลทาโมด้วยเรื่องอื่น
“ท่านมีแขกจากบ้านเกิดท่าน!”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อน พามาเรียไปหาหมอ เร็วเข้า!” เวลทราโมสั่งลั่น ช่วยกันกับทหารแบกมาเรียไปส่งโรงหมอ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“ท่าน..มีคนมาจา..” ทหารคนนั้นกำลังจะบอกธุระที่วิ่งมากับเวลทราโมที่ร้องไห้ เพราะแม้นไม่ใช่ลูกตัว แต่ความอาลัยในตัวหญิงสาวคนนั้นยังมีอยู่ไม่น้อยแต่แล้ว ชายหนุ่มที่เวลทราโมคิดว่าเป็นชู้กับมาเรียก็โผลเข้ามาชกหน้าเวลทราโม จนล้มลง
“แก! แกฆ่าน้องฉันทำไม!!” ชายหนุ่มคนนั้นตะโกนลั่น เสียง ในใจของเวลทราโมร้องลั่น! น้อง!! น้องงั้นหรอ!!
เวลทราโมเหมือนตายทั้งเป็น..เมื่อมองมือตัวเองก็เหมือนเห็นเลือดเปรอะเปื้อนมือ โดย เฉพาะเมื่อได้ยินข่าวจากบ้านเกิดตัวเอง..
...จิเล็ตตายแล้ว...
ทำให้นึกถึงคำพูดตัวเอง “ข้าจะกลับก็ต่อไม่มีเจ้า!!” เมื่อครั้งหลายปีก่อน
เวลทราโม..เดินทางกลับมายังเขตปกครองของตัวเองที่ไม่มีกลับมาอีกเลย เมื่อตอนจิเล็ตยังมีชีวิต
บนหลังม้าสีดำที่เวลทราโมขี่ เวลทราโมได้เห็นทิวทัศน์ที่ไม่เคยเห็น ทิวทัศน์สวยงาม ทิวทัศน์ของดินแดนที่เคยแห้งแล้ง บัดนี้ กลายเป็นไร่นาอุมดมสมบูรณ์ แม่น้ำที่ถูกขุดเพื่อการเกษตร แสงแดดระยิบระยับ นกพิราบสีขาว
“แผ่นดินของข้าสวยงามขนาดนี้เชียว?”
“ทั้งหมดเพราะนายหญิงครับ พลิกฟื้นแผ่นดิน รักษาคนป่วยทุกคนล้วนขอบคุณนายหญิง” ผู้นำสารไปหาเวลทราโมเอ่ย
เวลทราโมขี่ม้าเข้ามาไปเรื่อยๆจนถึงปราสาท แล้วก็ต้องตกใจ..
“พอท่านหญิงจิเล็ตตาย ต้นแม็กโนเลียก็ขึ้นล้อมรอบปราสาท..”
สิ่งที่เวลทราโมเห็นคือ
ดอกแม็กโนเลียสีขาวสะพรั่ง ล้อมรอบปราสาททั้งปราสาท..ดูสวยงามเหมือนสวนสวรรค์..
ราวได้ยินและเห็นจิเล็ต..แทนดอกแม็กโนเลียสีขาวสะพรั่งเหล่านั้น
“สัมผัสข้าที”
”..รักข้าที”
”..จุมพิตข้า..”
”..กลับมาเถิด”
“เวลทราโม..”
ดอกแม็กโนเลียสีขาวที่ถูกทับจนแห้งเป็นเวลายาวนาน เหมือนกับดอกไม้แห้งที่เวลทราโมขยี้มันไปจนสิ้น ปลิวมากับสายลมเวลทราโมผู้แสนโง่เขลา เขาคว้ามันกุมไว้ที่หัวใจ..ดอกไม้แห้งที่เหมือนดอกแม็กโนเลียที่เขาเคยให้นาง จิเล็ต เมื่อเขายังเยาว์วัย..
“จิเล็ต!!!จิเล็ต!!!” เวลทราโมร้องลั่นร่ำร้องหาภรรยาที่เขาไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา น้ำตาไหลเป็นสายยาว..
“กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองโง่เขลาก็สายเกิน ข้าเสียลูกจากนั้นก็สูญสิ้นทุกอย่างต้องซมซานมายังฟิเรนเซแห้งนี้....” ชายผู้สวมผ้าคลุมเอ่ยเอื้อนเมื่อเล่าเรื่องจบ..พร้อมจับผ้าคลุมที่ปกปิดหน้าตัวเอง
“เจ้าคือ เวลทราโมงั้นรึ?” สตรีนางหนึ่งถาม บางทีนางอาจเป็นคนที่รู้จักรเวลทราโมเมื่อนานมาแล้ว..ชายในผ้าคลุมไม่ตอบ จับฮูดที่ปิดหน้าตัวเองขึ้นพร้อมเอ่ย “ข้าได้รับโทษทัณฑ์จากพระเจ้า”
เวลทราโม..ใบหน้าของเวลทราโมที่ถูกปกปิดด้วยผ้าคลุมมาตลอด มีแผลผุพองน่ารังเกียจ
“เหวอ!”
“แผลที่หน้านั่นมันโรคกาฬโรค!!”
“คนป่วยกาฬโรคเผามันซะ!”
“จุดไฟเลย!”
...
เวลทราโมคลานไปทั้งที่ไฟลุกท่วมตัวไปตัวต้นแม็กโนเลียสีขาว..ก่อนสิ้นใจ
...จิเล็ตโกรธแค้นข้าใช่ไหม๊..ข้าไปหาเจ้าแล้วนะ ว่าแต่เจ้าจะรับข้าสภาพนี้ได้หรือไม่?
...รับสิ..ความรู้สึกของท่าน..ตัวท่าน..คือความปรารถนาของข้า..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น