'Short Story Princess'

ลำดับตอนที่ #3 : Short Story Princess 2 : ตำนานเดคาเมลอน

ตำนานเดคาเมลอน

กลางศตวรรษที่14 กาฬโรคระบาดไปทั่วยุโรป แม้แต่ที่ฟิเรนเซก็มีคนตายถึงหลายพันคน

คนมีเงินในฟิเรนเซพากันหนีขึ้นที่สูงอย่างภูเบาอาเพนิน รอจนเหตุการณ์สงบลง

ตำนานเดคาเมลอน..

คือเรื่องเล่าที่พวกผู้ดีซึ่งเก็บตัวอยู่ที่โบสถ์แห่งนี้สรรหามาเล่าแก้เบื่อ..

 

“เรื่องของหญิงอุเลต้าจบลงแล้ว” สตรีชั้นสูงที่เพิ่งเอ่ยเล่าเรื่องราวที่ฟังดูคล้ายปั้นสรรแต่งขึ้นว่า ก่อนเอ่ยถาม “ผู้โชคร้ายคนใดจะเล่าต่อจากเรื่องที่ยอดเยี่ยมชวนบันเทิงใจนี่”

 

ชายผู้คุมร่างจากเสื้อคลุมยาวสีดำ ปิดร่างปิดใบหน้าตั้งแต่ผมจรดเท้า ลุกขึ้นเอ่ย “ข้าเองครับ”

 

“เพราะหน้าตาน่าเกลียดจึงได้คลุมผ้าไว้ได้โปรดอภัยด้วย” เขาค้อมตัวลง

 

“จะเล่าเรื่องน่าเวทนาสมกับหน้าตาของเจ้ารึ?” ขุนนางคนหนึ่งถามกลั้วหัวเราะชายในเสื้อคลุมไม่ตอบ

 

“ขอเริ่มเรื่องเลยนะครับ..เรื่องของหญิงเศร้าผู้โดดเดี่ยวทุกข์ตรม ยิ่งกว่าชายผู้มีหน้าตาน่าเกลียดผู้นี้นัก”

 

ณ อาณาจักรฝรั่งเศส

หญิงสาวผู้นั้นชื่อ จิเล็ต

จิเล็ต ตัวเล็ก อวบอ้วน มาตั้งแต่เด็ก ... ดูน่ารักแต่กลับถูกกลั่นแกล้งรังแก

พ่อของจิเล็ตเป็นหมอประจำตัวของเคาท์รอชลิโอเน ผู้เจ็บป่วย นางจึงเป็นผู้ช่วยพ่อและรับใช้ท่านเคาท์ไปด้วย

“ใครให้นางหมูตอนนี่เข้ามาในปราสาทฮึ?” หญิงสาวชนชั้นสูงว่าเหยียด พร้อมคสนับสนุนจากสตรระดับเดียวกันอีกคนว่า “ต๊ายตาย ต้อนกลับเล้าหมูเถอะ”

 

สตรีนางแรกใช้พัดตบหน้าจิเล็ตอย่างแรง ก่อนตีหัวบ้างหน้าบ้าง จิเล็ตได้แต่ปัดป้องพัดนั่นที่ถูกตีลงมา พร้อมร้องขอ “อย่านะคะ” แต่กลับได้คำพูดตอกกลับมาว่า “เป็นสามัญชนกลับแข็งข้อกับข้าเรอะ!”

 

ก่อนสตรีนางนั้นจะถีบจิเล็ตราวกับนางไม่มีค่าสมควรมีความเป็นมนุษย์

 

“พวกท่าน พอได้แล้ว!!” เสียงหนึ่งหักห้ามเหล่าสตรีชั้นสูงที่กลั่นแกล้งจิเล็ตตัวน้อย..

“ท่านเวลทราโม?”

“ตายล่ะ ไปกันเถอะ”

 

เหล่าสตรีพวกนั้นต่างแยกย้ายไปคนละทาง

 

จิเล็ตเงยหน้าที่เป็นรอยฟกช้ำขึ้นมองเจ้าของเสียง..วินาทีนั้น จิเล็ตบอกกับตนเองภายในใจว่า

ท่านผู้นี้..ท่านเวลทราโมบุตรชายของท่านรอชลิโอเน

..หน้าตาช่างงดงามเหลือเกิน..เกินกว่าจะหาที่ใดเปรียบเปรย

 

“เป็นแผลเลย น่าสงสาร เจ็บไหม๊” เวลทราโม บุตรชายของท่านเคาท์ซึ่งมีวัยใกล้เคียงกับจิเล็ตน้อยกล่าว เวลทราโมยื่นผ้าเช็ดหน้าเข้าเช็ดใบหน้าของนาง

 

“อ๊ะ! เดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าของท่านชายจะเปื้อน” จิเล็ตบอก

 

“ช่างเถอะ เจ้าคอยดูแลท่านพ่อเสมอ แล้วอายุก็พอๆกันเรียกเวลทราโมเฉยๆก็ได้” เวลทราโมว่ายิ้มให้จิเล็ต

 

“เจ้าชื่อจิเล็ตใช่ไหม๊” เวลทราโมถาม

 

“ค..ค่ะ!”

 

“จิเล็ตดูสิฤดูใบไม้ผลิแล้ว” เวลทราโมบอก เหม่อมองไปที่ต้นแม็กโนเลียสีขาวสะอาด

 

“ดอกแม็กโนเลียที่ปลูกในสวนเริ่มบานแล้ว” ก่อนเดินนำหน้าจิเล็ตเข้าไปหาต้นแม็กโนเลียต้นนั้นบรรจงจูบที่กลีบของดอกแม็กโนเลียสีขาว ทำเอาจิเล็ตเวลานั้นหน้าแดง

 

“ข้ารักดอกไม้นี้ที่สุด เมื่อพ้นฤดูหนาว ดอกไม้นี้จะบานรับฤดูที่อบอุ่น” เขาบอกลูบดอกแม็กโนเลียอย่างถะนุถนอม ก่อนเด็ดมัน ยื่นให้จิเล็ต “ดอกนี้ให้จิเล็ต”

 

ช่วงเวลานั้นจิเล็ตไม่อาจเอ่ยเอื้อนได้แม้นคำขอบคุณ ในใจนางมีเพียงชื่อของเวลทราโม..

ภาพของเขาไม่อาจลบเลือนจากใจจิเล็ตได้ตั้งแต่วันนั้น..

 

นางเริ่มเรียนรู้วิชาแพทย์ต่างๆ ในใจคิดเดียงว่า

สามัญชนเช่นข้าจะใกล้ชิดท่านผู้นั้นได้มีแต่ต้องเป็นหมออำดับ 1 หากทำเช่นนั้นได้ ความรู้สึกนี้ย่อม..เปิดเผยให้เขารู้ได้

 

10 ปีให้หลัง

จิเล็ตรับช่วงจากพ่อที่ตายไป

จิเล็ตกลายเป็นแพทย์ชื่อดัง อาการป่วยของกษัตริย์ฝรั่งเศสซึ่งแพทย์ใดๆทั่วโลกมิอาจรักษาได้ จิเล็ตรักษาหายได้ในเวลาเพียง 8 วัน

 

“จิเล็ต เราต้องขอขอบใจเจ้า” กษัตริย์ตรัสกับจิเล็ต ”เจ้ายังไม่มีสามีคงลำบากน่าดูสินะ..จะหาสามีที่เหมาะสมให้แล้วกัน”

 

จิเล็ตกุมหัวใจตัวเองแน่น ตอบกลับไปด้วยความรู้สึกปิติ “ถ้าเช่นนั้นขอได้โปรด เป็นท่าเคาท์ เวลทราโม เดอ รอชลิโอเน ที่คิดคำนึงถึงมาตลอด 10 ปี”

 

“เวลทราโมกับเจ้าน่ะรึ?” กษัตริย์ตรัส ส่ายพระพักษ์น้อยๆ “เขาสืบทอดตำแหน่งแทนบิดา มิใช่เพียงแต่ฐานะเวลทราโมยังรูปงาม ขึ้นชื่อลือชาในเรื่องสาวสวยมากมายมี่ลายล้อม..แม้จะยังหนุ่มยังแน่นไม่มีภรรยาหากแต่เขาเจ้าเสน่ห์เช่นนั้น..”

 

จิเล็ตจึงบอกต่อมา “ถึงต้องให้ฝ่าบาทช่วยเพคะ”

 

“เอ้า!ก็ได้ เจ้ามีบุญคุณกับเราก็จะให้เจ้าได้แต่งกับเวลทราโม” กษัตริย์ตรัสรับ

 

ทางด้านเวลทราโมทีทราบราชโองการของกษัตริย์

 

“ไม่มีทาง!” เวลทราโมที่แสนรูปงามราวสตรีแต่แข็งแรงและมีกร้ามเนื้อเฉกเช่นบุรุษเอ่ย

“ถึงเป็นพระราชโองการแต่ทำไมข้าต้องแต่งงานกับหญิงไร้วรรณะเช่นนั้น!”

 

“ได่เตรียมงานพิธีไว้ที่ปารีสแล้วครับ” ผู้นำสารมาให้บอก มองดูเหล่าหญิงมากมายที่แทบไร้สิ่งปกปิดกายา “พวกเจ้าก็ออกไปซะ ปราสาทนี้จะมีนายหญิงแล้ว หากไม่ไปข้าจะลงโทษ”

 

“ไม่นะ! ช่วยข้าที ท่านเวลทราโม” หญิงเหล่านั้นร่ำร้อง แต่ เวลทราโมก็ช่วยอะไรมิได้

 

“แต่งกับจิเล็ตฝันร้ายชัดๆ..หนอย..ข้าต้องการแต่งงานกับเจ้าหญิงแคว้นใดแคว้นหนึ่งสักแห่งต่างหาก!”

 

ผู้นำสารก็หนักใจได้แค่บอกว่า “พระราชโองการไม่อาจขัดขืนครับ หากขัดขืนมีโทษถึงตาย”

 

ทำให้เวลทราโมหน้าเสียได้แต่เฝ้ารอวันวิวาห์ที่ไม่ต้องการ

 

….วันเวลา 10 ปีที่ผ่านมา ทำให้จิเล็ตเปลี่ยนไปไม่ได้ แต่มันทำให้เวลทราโมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง....

 

เมื่อสิ้นท่านเคาท์ผู้เป็นบิดา ก็มีผู้คนหวังครอบครองปราสาทนี้..

เขาฝ่าฟันปกป้องรักษามาได้ ด้วยการใช้เสน่ห์ที่มี หลอกล่อทั้งชายและหญิง..ด้วยร่างกายอันวิจิตร

การแย่งชิงเขามีนับครั้งไม่ถ้วน คือเวทีนองเลือด ที่ศัตรูของเขาฆ่ากันเอง

จิเล็ตไม่รู้จักเวลทราโมในด้านนั้น..ไม่รู้จักเวลทราโมในปัจจุบัน และ สังคมแห่งตัณหาราคะรอบตัวเขา

 

แกร๊ง แกร๊ง!

ระฆังโบสถ์วันวิวาห์ดังขึ้น กับหนึ่งหญิงที่เต็มใจแสนปิติ และ หนึ่งชายที่ฝืนใจ

 

...ได้สมปรารถนาเสียที...ยามที่ได้เกี่ยวกับเขา เวลทราโม...

 

จิเล็ตกลับไปที่ปราสาทของเวลทราโมโดยที่ยังไม่ได้พูดคุยกับเวลทราโมสักคำ..

 

ปราสาทสีขาว ภายนอกยังเหมินเดิมไม่เปลี่ยบนจากสิบปีก่อน แต่ข้างในเปลี่ยนไปมากมาย เช่นเดียวกับ เวลทราโม..

 

ดอกแม็กโนเลียที่เคยเป็นสีขาว..บัดนี้ กลายเป็นดอกแม็กโนเลียสีแดง

 

นางกุมดอกไม้แห้งแม็กโนเลียสีขาว ดอกที่ เวลทราโมให้อย่าถะนุถนอม

ได้แต่เฝ้าฝันว่า เขาอาจจะจำมันได้..โดยที่หารู้ไม่ว่า อะไรๆมันเปลี่ยนไปแล้ว

 

เสียงดังออกมาจากนอกประตูหอวิวาห์ในห้องที่จิเล็เฝ้าฝันถึงคืนแรก

“คืนแรกกับนางน่ะเรอะ มันเกินไป!!”

 

เวลทราโมเถียงอะไรกับใครสักคนก็พลักประคูเข้ามา จ้องจิเล็ดที่นั่งอยู่บนเตียง กุมผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น

ก่อนตะโกนบอก “จิเล็ตเจ้าได้แต่งงานกับข้าแต่อย่าหวังจะได้มากกว่านั้น!!”

 

“เจ้ามันน่าเกลียดไม่แตกต่างจากเมื่อก่อนเลย ใครจะกอดเข้าไปลง!”

 

เวลทราโมกระชากมือของจิเล็ต ทำให้จิเล็ตเผลอปล่อยดอกไม้แห้งที่นางหวงแสนหวงหล่นลงพื้น..

นอกจากเวลทราโมยังจำไม่ได้แล้ว กลับ เหยียบแล้วขยี้ซ้ำ

 

“อย่านะคะ!” เธอโผลเข้าหาดอกไม้แห้งที่แสนรักแต่มันกลับถูกขยี้จนสิ้นด้วยผู้ที่ส่งมันให้เธอ

 

“ข้าจะไปหาสาวที่ถูกไล่ออกจากที่นี่ และ จะกลับมาอีกครั้ง ก็ต่อเมื่อไม่มีเจ้า” เวลทราโมบอก คล้ายให้ สัจจะกับตัวเอง ว่าจะไม่กลับมาเหยียมยังปราสาทของตนเองอีก หาก จิเล็ตยังอยู่..

 

เวลทราโมไปแล้ว ทิ้งให้จิเล็ตที่นั่งมองดอกไม้แห้งดอกนั้นนิ่ง น้ำตาเอ่อไหลออกมา

 

...ไม่มีแล้วเวลทราโมที่ใจดีคนนั้น...คนที่ช่วยข้าไว้

…

…

พ่อเคยพูดบ่อยๆว่าหากพยายามก็จะสมดังหวังตั้งใจ...

หากข้าพยายามแล้ว..แล้วทำไมข้าไม่สมหวัง

หรือข้ายังพยายามไม่พอ?

...งั้นข้าก็จะลองพยายามใหม่...

พยายามยิ่งกว่าเดิม..

แล้วเขาก็จะกลับมาเป็นเวลทราโมที่แสนดีอย่างเมื่อก่อนแน่นอน..

 

จิเล็ตพลิกพื้นแผ่นดินของเวลทราโม

เขตปกครองที่เคยแห้งแล้งแสนกันดาร จิเล็ตตั้งใจจะ พลิกฟื้นให้เป็นดินแดนที่สมบูรณ์

แม้เกินแรงของนาง แม้เหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็น จิเล็ตก็ไม่ท้อ นางใช้วิชาแพทย์ของตัวเองช่วยคนมากมาย ไม่กีดกันว่าวรรณะสูงหรือต่ำ ผู้คนมากมายเคารพจิเล็ต แม้ ขุนนางก็ยังชื่นชมในความดีของนาง

ช่วงเวลานั้น เวลทราโม ยังรื่นรมย์กับผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่อาณาจักรอื่น

 

จิเล็ตพยายามแค่ไหนก็ตาม พยายามพลิกฟื้นแผ่นดินให้สวยงาม ข่าวเรื่องแผ่นดินตัวเองก็ไม่เคยถึงหูเวลทราโมที่อยู่แต่กับผู้หญิงและเหล้าไวน์ชั้นเลิศ

 

เวลทราโมไม่กลับมาเหยียบที่ปราสาทของตัวเองเลย..ไม่สิ ไม่ได้กล้ำกลายเฉียดแผ่นดินตัวเองที่เคยแห้งแล้งอแต่บัดนี้กลายเป็นดินแดนแสนอุดมสมบูรณ์อีกเลย..เป็นเวลาอีกหลายปี..ทิ้งให้จิเล็ต..นางผู้นั้นโดดเดี่ยว