'Short Story Princess'

ลำดับตอนที่ #2 : Short Story Princess 1 : หญิงสาวไร้มือ

..................................................

...แบบนี้มีหวังเราต้องเป็นทาสเขาไปชั่วชีวิต...

 

เซลิน่า นั่งบนเก้าอี้ข้างหน้าต่างทอดสายตาไปทั่วอาณาเขตของมารร้าย..หรือก็คือ ลอร์ด วิคเตอร์

 

สวนรกร้างงั้นหรอ ? เซลิน่าคิดยามทอดมองลงไป

บ้านทรุดโทรม..

แปลงผักที่ปลูกไม่ขึ้น..

พวกคนรับใช้แววตาหวาดหวั่น..

 

อึมครึมนัก.. ข้อสรุปของเซลิน่า..

 

ข้ายังมีอีกสิ่งที่ทำได้โดยไม่ต้องใช้มือสินะ..

 

เซลิน่าลุกขึ้นก้าวเท้าไปยังระเบียงสูดหายใจ ก่อนร้องเพลง ออกมา

 

เสียงของเซลิน่าทำให้ทุกคนหันมา..แม้ไม่มีเสียงท่วงทำนองของพิณ แต่ เสียงเพลงของเซลิน่าก้ขับกล่อมผู้คนได้เสมอ..

 

แม้แต่มารร้ายที่นั่งอยู่ในห้องหนังสือก็ยังเดินออกมาดูเจ้าของเสียงและเพื่อฟังเสียงเพลงนั้นให้ชัดเจน..

 

“ท่าน เซลิน่า”

“ร้องเพลงอีกสิครับ”

 

เธอเผลอยิ้มโดยไม่ตั้งใจ..

 

ถึงไม่มีพิณข้าก็ยังร้องเพลงได้..

ยังมีคนที่ชอบเพลงของข้า..

 

..........................................

 

สายลมเย็นๆพัดผ่านมา

หญิงสาวนั่งมองดูหญิงชราคนแรกที่เธอเห็นเป็นคนแรกในตอนที่เธอถูกพามาที่ปราสาททำอาหาร

หญิงชราเล่า..

 

“ท่านวิคเตอร์ถูกพระราชาผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายต่างมารดาหมางเมินและถูกขับมาที่นี่ .. แผลไฟไหม้ที่หน้า ก็เป็นฝีมือของพระราชา

ท่านวิคเตอร์ก็เลยปิดใจมาจนทุกวันนี้”

 

….โดนพี่ชายทำงั้นหรอ....

 

“เซลิน่า!” วิคเตอร์เปิดประตูเข้ามา พร้อมสั่ง “มาที่ห้องข้า”

 

เซลิน่าเดินตามมารร้ายไป มิรู้ว่าตนทำความผิดใดอีก..

เธอเข้าไปในห้องของมารร้ายเป็นครั้งแรก ..

ห้องเรียบๆ มีเพียงเตียง โต๊ะ ตู้ เก้าอี้ และ โซฟา

มารร้ายสั่งให้เธอนั่งบนโซฟา

 

“ร้องสิ” มารร้ายสั่ง

 

“เอ๊ะ..” เธอแปลกใจเล็กน้อย

 

“เพลงที่เจ้าร้องเพลงแรกสุด จำได้ว่าเคยฟังตอนเล็กๆ..” มารร้ายพูด แววตาดูเศร้ากว่าทุกที..พร้อมกับอยู่ๆก็นอนลงบนตักของเซลิน่า ก่อนเอ่ยเบาๆราวกับเอ่ยให้ตัวเองฟังเสียมากกว่า “แม่เคยร้องให้ฟัง..”

 

“เพลงกล่อมเด็กไง..แม่เป็นหญิงวรรณะต่ำ ตอนเด็กๆข้าก็โตมาที่หมู่บ้าน ก็เลยคิดถึง”

 

เซลิน่า ครุ่นคิด..ความรู้สึกบางอย่างเข้ามาในจิตใจ

ท่านผู้เป็นมารร้าย ก็ยังคงมีความรู้สึกแบบนั้นหลงเหลืออยู่อีก...

และเป็นครั้งแรก ที่เขาเล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง และ พูดกับเธอโดยไม่ใช้เสียงตวาด ตะโกน ออกคำสั่ง หรือ หัวเราะ…

เธอรู้สึกเหมือน..ดีใจ..ล่ะมั้ง

 

.................................

 

โต๊ะยาวเกือบสามเมตรนั่นอีกแล้ว..

 

เขาไม่หัวเราะข้าอีกแล้วเวลาข้ากินเหมือนสุนัข แต่ว่า...ความรู้สึกมันก็ยังไม่ดีนักหรอก...

 

เธอลุกขึ้น เลื่อนเก้าอี้กับอาหารไปนั่งข้างๆกับมารร้าย

 

“มีอะไร?” มารร้ายถามอย่างสงสัย

 

“จะนั่งตรงนี้คงได้นะ” เซลิน่าเอ่ย พร้อมนั่งลง ”อาหาร..มีคนทานด้วยถึงจะอร่อย”

 

มารร้ายเงียบอยู่ซักพัก ก่อน เอ่ยว่า “ตามใจ..”

 

เธอมิยอมแตะต้องอาหาร นั่งมองดูมารร้ายกิน พร้อมส่งสายตาราวกับจะเรียกร้องอะไร

 

มารร้ายปรายตามา ก่อนถอนหายใจ ใช้ช้อนของตัวเองตักอาหารป้อนให้เธอกิน เธอยิ้มให้มารร้าย ไม่ลังเลที่จะกิน ก่อนเอ่ยชมเสียงร่าเริง “อร่อย..”

 

และแล้วอาหารมื้อนี้สำหรับเธอ ก็เป็นอาหารมื้อที่อร่อยที่สุด..

 

...............................................

 

“ข้าชื่นชม..ออกรบเพื่อพี่และได้ชัยชนะ แต่ กลับถูกสงสัยว่า หวังในราชบัลลังก์..”

มารร้ายเล่า ในวันหนึ่ง ที่อยู่ในห้องหนังสือกับเซลิน่า “ถูกใส่ความว่าเป็นกบฏ..คิดไม่ซื่อ”

 

“ถูกทรมาน ถูกเผาหน้า ถูกเนรเทศมา..คนที่ทำก็คือพี่ชายแท้ๆของข้า” เสียงของมารร้ายเจ็บปวดและทรมานพร้อม ปลดกระดุมของเสื้อแต่ละเม็ด ให้ เซลิน่า เห็นรอยแผลจากการทรมานนับไม่ถ้วน

“ถึงใช้ชื่อว่าลอร์ด กลับ อับจน..ข้าไม่มีอนาคต ไม่มีความหวัง ได้เพียงรอให้แห้ง โรยราไปบนแผ่นดินที่ไม่มีอะไรนี่”

 

..เซลิน่ามองดูมารร้าย ด้วย นัยน์ตาครุ่นคิดและสงสาร..

 

“มานี่..” เธอเข้าไปลากแขนของมารร้ายออกจากห้องหนังสือขึ้นบันไดไปบนดาดฟ้าของปราสาท

 

“ดูสิ” เธอพูดพร้อมใช้แขนที่ไม่มีมือชี้ออกไป มันน่าขำ แต่ มารร้ายมิได้หัวเราะ “นี่คือเขตปกครองของท่าน แผ่นดินอ้างว้างจนลับตา ฤดูหนาวหิมะหนาลึก พื้นดินแล้งพืชผลแทบไม่มี ท่านไม่พอใจสภาพแวดล้อม..แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่เคยได้ไปจากที่นี่ สงครามไม่จบสิ้น ภาษีสูงลิ่ว ความเป็นอยู่ลำบากถึงอย่างนั้นทุกคนก็สู้ทน..” เซลิน่าหันมาหามารร้ายราวกับจะต่อว่า แต่ แววตาอาทร อ่อนโยน

 

“ได้ผู้ปกครองไร้ชีวิตจิตใจ ไม่คิดทำอะไรเช่นท่านก็ได้แต่ทำใจ ไม่กล้าปริปากบ่น..” 

 

เซลิน่ามองดูแขนที่ไร้มือของตัวเอง.. “ข้าแค้นเคืองท่านนะท่านทุบตีย่ำยีข้าจนหมอบราบคาบได้ดั่งใจ”

เอ่ยจบ เซลิน่าก็หันไปมองมารร้ายอีกครั้ง ราวกับหาคำตอบ

 

“แล้วท่านสบายใจขึ้นไหม๊ วิคเตอร์?” เซลิน่าถาม เดินเข้าไปหามารร้าย ราวกับว่าหากมีมือจะกระชากเสื้อของเขาลงมารับฟังใกล้ๆ “สิ่งที่สมควรทำยังมี ทุกคนจะได้อยู่อย่างสุขสบาย.....ประชาชน รอ ผู้ปกครองที่ดีนะ วิคเตอร์”  

 

“คงเป็นได้หรอก..” วิคเตอร์เอ่ยเสียงเย็นชาแต่ เซลิน่ารู้ว่าหัวใจของมารร้ายรู้สึกถึงเรื่องที่เธอพยายามจะสื่อ

 

“หากท่านต้องการ..” เซลิน่าเอ่ย ราวกับเชื่อมั่น

 

“…” วิคเตอร์นิ่งเงียบ จับที่เขนของเซลิน่า ก่อนดึงเข้ามากอด “ขอโทษนะ ขอโทษด้วย..แม้จะรู้ว่าถึงขอโทษไป มือของเจ้าก็ไม่กลับคืนมาได้ แต่ข้าอยากจะขอโทษ..”

 

เซลิน่ายิ้ม โดยที่วิคเตอร์ไม่เห็น เธอกระซิบข้างๆหูของมารร้าย “ข้าอภัยให้ท่าน..”

 

วิคเตอร์สั่น กอดร่างบางแน่นขึ้นอีก “.....แล้วร้องเพลงให้ฟังอีกนะ เซลิน่า.....”

 

………………………….

 

หลังจากวันนั้น

 

มารร้ายได้กลายเป็นลอร์ดวิคเตอร์..

 

วิคเตอร์เปลี่ยนไป ทำทุกสิ่งที่ข้าต้องการ เป็นมือแทนข้า ใช้มือปลูกดอกไม้แทนข้าในสวนรกร้างที่เต็มไปด้วยหิมะ 

 

..ถือจอบลงนาร่วมกับชาวบ้าน เปลี่ยนทางแม่น้ำและสร้างคลองส่งน้ำ..

 

ชาวบ้าน ร้องขอบคุณ ผลผลิตมีมากขึ้น สวนรกร้างเริ่มมีดอกไม้เล็กๆแต่เข้มแข็งขึ้นบ้าง

 

.....

 

สันติสุขเช่นนี้เคยคิดว่ามันจะยืนยาว ตราบนานเท่านาน

 

................................................

 

“วิคเตอร์ พูดอีกทีสิ!!” เสียงของเซลิน่าตะโกน

 

“พวกคนรับใช้ให้ออกไปแล้ว เจ้าก็ด้วย เซลิน่า จะไปไหนก็ไป จะกลับไปหาครอบครัวของเจ้าก็ได้” วิคเตอร์เอ่ยเสียงเย็น

 

เซลิน่ามองเขาอย่างไม่เชื่อ “จู่ๆพูดอะไรออกมา พืชพลค่อยๆพลิกฟื้น เพราะ ความพยายามของท่าน แล้วก็ยัง…”

 

พูดไม่ทันจบ วิคเตอร์ก็ตะโกนขึ้น “ข้าเบื่อแล้ว! สนุกกันมามากพอแล้วเลิกเล่นกันเสียที ”

 

“พูดอะไรน่ะวิคเตอร์” เธอวิ่งเข้าไปหาวิคเตอร์พยายามจะถามถึงสาเหตุ แต่แล้ว มือที่หยาบกร้านนั่นก็ตบเข้าที่หน้าของเธอ..

 

“เซ้าซี้นักจะฆ่าซะ!” วิคเตอร์คำราม ลากเซลิน่าออกจากปราสาท ที่ข้างนอกมีแต่หิมะที่หนาวเย็น แล้วปิดประตูเสียงดัง

 

“วิคเตอร์!!!” เซลิน่ากรีดร้อง พร้อม ทุบประตู “1 ปีมานี้สำหรับท่านเป็นเพียงเรื่องสนุกเรื่อยเปื่อยรึ! ท่านไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยจริงๆน่ะหรอ!!”

 

“น่ารำคาญ หนวกหู  ไปซะ!!” วิคเตอร์ตะโกนออกมา

 

เซลิน่า เดินออกมาจากปราสาท ไม่รู้ทำไม..ทั้งๆที่จะได้กลับไปหาครอบครัวแล้ว..

ได้มีอิสรภาพแล้ว..แต่กลับเสียใจได้ขนาดนี้กันนะ...

 

กลับดีกว่า..กลับบ้านไปหาครอบครัว กลับบ้าน..

 

เซลิน่า เดินลุยหิมะออกจากป่าไป กลับไปบ้านของตัวเอง

เปิดประตูด้วยความคิดถึง

 

“กลับมาแล้ว เซลิน่าเอง!!” เธอตะโกน

 

แต่ภายในบ้าน ไม่มีอะไรเลย..มีเพียงของเล็กๆน้อยๆที่ไม่สำคัญ

 

“มีธุระอะไรกับบ้านนี้หรอ..” หญิงชราคนหนึ่งผ่านมา “คนบ้านนี้จากตั้งนานแล้ว ฟังว่าขายลูกสาวได้เงินก้อนโต แล้วไปอาศัยในเมือง”

 

..อะไรกัน..

 

..ข้าไม่มีใครเลยงั้นหรอ..

 

..ข้าถูกทิ้งมานานแล้วสินะ..

 

..วิคเตอร์ ท่านพูดถูกข้าไม่มีที่ให้กลับแล้ว

 

..อยู่แบบนี้ แห้งโรยราไปซะก็ดี..

 

“แย่แล้วๆ!! ท่านลอร์ดวิคเตอร์ ถูกทหารของพระราชาจับกุมตัวไปประหาร” เสียงหนึ่งดังขึ้น

 

“อะไรนะ!!” เซลิน่าตะโกน

 

“กององครักษ์มาเองตามราชโองการ”

“ไม่ต่อสู้เลยหรอ?”

“ยอมโดยไม่เสียเลือดเนื้อ และลงโทษในวันนี้เลย”

“ท่านลอร์ดผู้แสนดี..”

“ที่ทำให้แผ่นดินร่มเย็นฟังว่ามีเบื้องหลัง พระราชาคงเกรงว่าจะก่อกบฏ”

 

“ไม่จริงนะวิคเตอร์” เซลิน่าพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมวิ่ง

 

วิคเตอร์!! เซลิน่าร่ำร้องอยู่ในใจ

 

ข้าขอโทษที่ไม่เข้าใจท่าน ถ้าพวกข้าอยู่ที่ปราสาทก็จะถูกจับ ถ้าสู้หมู่บ้านก็จะกลายเป็นสมรภูมิ ชาวบ้านจะเดือดร้อนสินะ...

 

วิคเตอร์ยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยพวกเรา..

 

เซลิน่าวิ่งมาจนถึงปราสาท..

 

ปราสาทยังเหมือนเดิม เหมือนทุกๆวันๆ

 

เซลิน่าวิ่งทั่วปราสาท..น้ำตาก็ไหลริน..

 

.....ปราสาทมันยังเหมือนเดิมทุกวัน แต่ที่ต่างออกไป..ก็เพราะไม่มีท่าน วิคเตอร์....

 

‘ข้าคงเป็นผู้ปกครองที่ดีได้หรอก’ 

“ข้าไม่ได้หวังให้มันเป็นแบบนี้เลยนะ วิคเตอร์ ข้าขอโทษข้าไม่รู้!!” เซลิน่าตะโกนลั่น ฟุบลงบนหิมะ

 

“วิคเตอร์..วิคเตอร์..วิคเตอร์…ท่านช่างโง่นัก...วิคเตอร์”

 

………………

 

วิคเตอร์..นั่งอยู่กลางลางประหาร ปากพึมพำ หาใช่สวดขอร้องพระผู้เป็นเจ้าแต่ เอ่ยขอโทษหญิงสาวผู้หนึ่ง

 

“ขอโทษนะ เซลิน่า..ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง..ข้าขอโทษ..”

 

เขาหลับตาลงรอคมดาบที่หมายคร่าชีวิตตัวเองไปสู่แดนสวรรค์รอคอยเซลิน่า หญิงสาวไร้มือผู้น่าสงสาร

..................