คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Bap Coffee Shop MyBaby : 4
บทที่ 4
(Jieun Talk)
นี่ฉันนึกไปเองหรือยังไงกันนะ ฉันเห็นเค้า จองแดฮยอน ยืนอยู่ข้างๆฉัน ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ฉันมองหน้าเค้าอย่างอึ้งๆ ส่วนฉันก็มองหน้าเค้าอย่างหนักใจ ส่วนเค้าก็มองหน้าฉันอยู่เช่นกัน ทำยังไงดีล่ะ ฉันขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยให้ตายสิ ถ้าเซโล่อยู่ฉันคงไมเป็นแบบนี้หรอก จะพุดอะไรดี เค้าก็มัวแต่จ้องหน้าฉัน แบบนี้ ทำยังไง >”<
“เดี๋ยวฉันไปส่ง” ห่ะ!! เมื่อกี้เค้าพูดอะไรนะ คำที่เคค้าพูดออกมาเมื่อกี้ ทำให้ฉันมองหน้าเค้าอย่างสงสัยจนเค้ารู้ว่าฉันสงสัยเค้าจึงมองฉันกลับเช่นกันและพูดออกมาอีกครั้ง
“เดี๋ยวไปส่งที่บ้านเธอนะ” เหลือเชื่อกเนไปมั้ย ที่แดฮยอนพุดคำนี้กลับฉันออกมา ทำให้ฉันพยักหน้าไปเอง โดยที่ใจไม่ต้องสั่งเลย ฉันคงงลืมเค้าไม่ได้จริงๆ
เค้าเดินมากับฉันได้วักพักแล้วแต่แปลกเข้ากลับไม่พูดอะไรเลย ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่รู้จะพุดอะไร ฉันไม่เค้าใจจริงๆเลยแหะ ฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มถามเค้าก่อนดีมั้ยนะ หรือว่าจะรอให้เค้าถามทำยังไงดี~~~~~
“บ้านเธออยู่แถวนี้เหรอ” เขาเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนจนได้
“อืม...ใช่” ทำไมฉันตอบแค่นี้เล่าพูดอีกสิ แต่ทำไมฉันพูดไม่ได้อ่า ทำไมกันนะ งื้อ~~~~~ TT
“ประโยคที่เธอพูดตอนที่เจอฉันครั้งน่ะ ที่เธอพูดว่า จำไม่ได้สินะ หมายความว่ายังไงเหรอ” เขาหยุดเดินและกันหน้ามาถามฉัน จะตอบยังไงดีล่ะ คำถามนี้ยากไปนะ ฉันว่า
“อ่อ.... ฉันก็พูดไม่ถูกหรอกนะ แต่...ยังไงดีล่ะ ฉันเรียบเรียงเรื่องไม่ค่อยจะเป็นซะด้วยสิ แต่ที่รู้ โอป้าประสบอุบัติเหตุรถชน ก็เลยทำให้จำอะไรไม่ได้เลย” ฉันพูดตะกุกตะกักออกมา ก็ไม่รู้จะพุดยังไงนี่หน่า ในเมื่อตอนนั้น ฉันเป็นคนทำร้ายจิตใจเขาอย่างจังเลยนี่
“ฉันว่าที่เธอจะเล่าคงไม่ได้มีแค่นี้แน่ เธอกับฉัน เราสองคน.....เคยเป็นอะไรกันมาก่อนใช่มั้ย” ทำไมเค้าถามแบบนั้นล่ะ แบบนี้มันไปไม่เป็นเลยนะ “ว่ายังไงล่ะ เธอลองเล่ามาให้ฉันฟังสิ หรือเรื่องมันยาวจนเธอไม่เล่าไม่ได้งั้นเหรอ” เขาพุดกรอกหูฉันอีกครั้ง
“ก็ไม่เชิงหรอก เราเคยเป็นแบบนั้กันจริงๆล่ะนะ.......... เอ๊ะ!!!!” ฉันยังพูดไม่ทันจบ เขาก็เค้ามากอดฉันอย่างรวดเร็วทำไมกัน เค้าทำแบบนี้ทำไม หรือเค้าจำได้แล้ว
“ขอโทษ.......” เขาพูดออกมา เลยทำให้ฉันนิ่งไปทั้งอย่างนั้ คำสั้นๆ ได้ใจความนั้น ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าเค้าคิดออะไรไว้ก่อนหน้านั้นด้วย “ขอโทษที่ทำให้เธอร้องไห้ตอนนั้น ฉันอาจจะจำอะไรไม่ได้จริงๆ แต่กรุณายกโทษให้ฉันด้วย” เขากอดฉันแน่นกว่าเดิม ทำยังไงดีล่ะ เคากอดฉันแบบนี้ไปซักพักและก็คลายตัวออกเลยทำให้ฉันช็อกทั้งอย่างนั้น เค้ากอดฉัน ให้ตายเถอะ ฉันตกใจมากเลยอ่ะ ฮือ~~~~~~~~~~
“ตอนนั้นที่ฉันพูดแรงเกินไปให้อภัยด้วยล่ะ ฉันคิดว่าเป็นสต๊อกเกอร์ซะอีก......ที่ไหนได้เธอส่วนหนึ่งของความทรงของฉันที่หายไปสินะ” ส่วนหนึ่งงั้นเหรอ จนขนาดนี้แล้ว เค้ายังจำไม่ได้อีกสินะ ฉันหันหลังให้เค้า “ว่ายังไงล่ะ เธอคงจะจำเรื่องของฉันได้สินะ เอพุดมาสิ ว่าฉัน.....”
“ถ้าจะมาถามเรื่องนี้อย่าเดียวก็กลับไปเลย” ฉันพูดหันหลังให้เขาอย่างนั้น ส่วนหนึ่งงั้นเหรอ ตลอดมาเขาไม่คิดว่าฉันเป็นสิ่งมีค่าเลยสินะ ให้ตายเถอะ หน้าตาฉันจะไหลแล้วนะ......
“แต่ว่า......”
“ส่งแค่นี้ล่ะ ฉันกลับเองได้ คุณคงมีธุระของคุณ กลับไปเถอะ” ฉันเปลี่ยนสรรพนมคำพูดที่ใช่เรียกแทนเค้าทันที และก็เดินจากเค้าไปทีละนิดอย่างช้าๆ ฉันโกรธเค้าจริงๆสินะ เพราะเรื่องแค่นี้เอง
“พรุ่งนี้ฉันจะได้เจอเธออีกมั้ย!!!!” เขาตะโกนไล่หลังฉันมา จนฉันพูดออกไปได้แค่ว่า
“ฉันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของความทรงจำของคุณไม่ใช่เหรอ ฉันคงไม่สำคัยอะไรหรอก.....ไปเถอะ....คนไม่มีค่าอย่างฉัน ไม่จำเป็นที่คุณต้องจดจำหรอก” ฉันพูดออกไปเหมือนประชด แต่จริงๆฉันก็ประชดล่ะนะ ใครมันจะไปทนได้กันล่ะ ก็ดูเค้าทำแบบนั้น มาให้ความหวังฉัน นึกว่าเค้าจะจำได้ แค่สุดท้ายก็ไม่เหลือความทรงจำของฉันไว้ซักนิด
ฉันเช็ดน้ำตาออกมาทั้งอย่างนั้น มันไหลไม่หยุดแล้วล่ะน้ำตา ถ้าฝนตกก็คงดีนะ
จะได้ไม่มีคนดูออกว่าฉันร้องไห้ เพราะแยกน้ำตากับน้ำฝนไม่ได้นั่นเอง...............
ฉันจะมีโอกาสร้านนั้นอีกหรือเปล่าฉันก็ยังไม่รู้เลย........
(Zelo Talk)
ผมควรเค้าไปหาเธอดีมั้ย ไปหมอนั่นทำให้ธอร้องไห้อีกแล้วสินะ ทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย ผมเดินก้าวเท้าไปหานาอึนไปได้ไม่เท่าไหร่อยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้มากระชากไหล่ผมให้ถอยหลัง
“เฮ้ย!!! ใครว่ะ จงออบ!!!” ผมอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อคนนั้นคือ...จงออบ
“เป็นไง...กำลังคิดตามนาอีนอยู่หรือไง”
“จะคิดแบบนั้นก็ได้นะ แล้วแต่นายเลย แต่ตอนนี้ฉันต้องไปเช็ดน้ำตาเค้า” ผมทำท่าจะเดินต่อ แต่จงออบก็จับไหล่ผมไว้อีก “เฮ้ย จงออบ นายจะยุ่งอะไรอีกเนี่ย”
“ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอก ก็แค่อยากให้นายฝจเย็นแค่นั้นได้มั้ย”
“ไม่ได้ เรื่อแบบนี้ใครใจเย็นได้ที่ไนเล่า เธอร้องไห้นะ จะให้ฉันมายืนแอบมองเฉยๆได้ยังไงฉัน ทนไม่ไวหรอก โว้ย!!!”
“พรุ่งนี้......”
“พรุ่งนี้? พรุ่งนี้อะไร”
“ก็ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าวันนี้นายห้ามพบนาอึนหนึ่งวัน พรุ่งนี้นายก็คอยดูว่าถ้าเจออีกทีเธอจะทำยังไง” ผมเงียบไปอีก
“ก็ได้ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ จบออบนายทำแบบนี้ฉันจะทนก็แล้วกันนะ” ผมพุดหันหลังให้จงออบสุดท้ายก็เดินไป ใจเย็นสินะ ใจเย็น นี่ล่ะดีที่สุดแล้ว......สินะ?
เช้าวันต่อมา
ผมแอบมองเข้าไปในห้องเรียนช้าๆ และก็เห็น เห็นนาอึนนั่งอยู่ จริงๆด้วย เธอมานั่งร้องไห้ตอนเช้าคนเดียวสินะ ดีล่ะ จะเข้าไปแบบยังไงดี ร่าเริงเหรอ หรือแบบเงียบๆเค้าไป แบบนั้นยากไป หรือแบบธรรดาสร้างมาเลย(เวอร์) ช่างเถอะ แบบไหนก็เหมือนกันล่ะนะ(คิดทำเพื่อ?)
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องจนได้ แต่สุดท้ายก็เห็นเธอ นั่งอยู่ท่าเดิม เหมือนไม่รู้ว่ามีใครคนๆหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ซึ่งคนนั้นก็คือ.....ผมนั่นเอง หึๆ ดีล่ะงั้นเริ่มทักทายเลยและกัน
“เฮ่~~~นาอึน เมือวานนี้ฉันไม่สบายน่ะ ตอนนี้ฉันหายแล้ว หวังว่าเมื่อวานเอคงไม่เหงาสินะ” ผมเดินเข้าไปหาเธอ และพูดตะโกนออกมา สุดท้ายเธอก็เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ น้ำตา น้ำตกอีกแล้ว
ตอนนี้สายตาที่เธอมองผมไม่ต่างจะสายตาที่โกรธเลย แต่เท่าที่ดูเธอกำลังร้องไห้อยู่ไม่ใช่เหรอ เล่นจ้องแบบนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยแหะ
“คนบ้า......”เธอพุดออกมาเสียงเบาจนผมไม่ได้ยิน พุดอะไรน่ะ
“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ พูดอีกรอบสิ” ผมทำท่าเงี่ยหูฟัง
ปัง!!!! สุดท้ายเธอก็ทุบโต๊ะทั้งที่เธอกำลังร้องไห้อยู่อย่างนั้น
“เป็นอะไรไปเหรอ โกรธผมหรือยังไงกันน่ะ”
“ฮึก.............คนบ้า~~~~” นาอีนโพยเข้ามากอดผมจนผมไม่ได้ตั้งตัวทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ ผมตั้งตัวไม่ทันเลยนะ “เมื่อวานไปไหนมาห่ะ ฮือ..... ถ้านายมีฉั้นคงไม่เป็นแบบนี้หรอก บ้าๆๆๆๆ บ้าทุกสุดเล้ย~~~ ฮือ~~~~” เธอบ่นออกมาจนทำให้ผมรู้ว่าเธอขาดผมมไม่ได้สินะ
“เธอเหงาเหรอ”
“เหงาสิ เหงามากเลยด้วย ฮึก.....”
“ถ้าวันหนึ่งผมหายไปจากชีวิตเธอไปเลยล่ะ”
“อย่าพูดแบบนี้ให้ฉันได้ยินนะ!!!” เธอยื่นหน้ามามองผม “ฉันขาดนายไม่ได้ เข้าใจมั้ย” เธอน่ำตาไหลพรากออกและนั่น เลยทำให้ผมรู้เลยว่า เธอขาดผมไม่ได้ และผมก็ขาดเธอไม่ได้เหมือนกัน ผมยืนหัวเธอให้มาซบอกผมอีกครั้ง เธอก็ร้องไห้ออกมาเบาๆ ผมรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ จงออบ เข้าใจนะ
“อ่อ~~~~มันเป็นนี้นี่เองสินะ” ผมพยักหน้า ตอนนี้ผมและนาอึนอยู่ในโรงอาหารนั้นเอง
“เค้าทำเหมือนให้ความหวังฉัน แบบนั้น ถ้าเซโล่เจอจะทำยังไงล่ะ”
“อืม.....คงต่อยซักหมัดล่ะมั้ง”
“จะบ้าเหรอ”
“ก็ฉันแค่อยากให้มันมีสีสันน่ะ ช่างเถอะ ไปร้านกาแฟกันมั้ย”ผมถามเธอ
“ไปทำไม ในเมื่อเซโล่บอกว่าจะไม่มาที่นี่อีกไม่ใช่เหรอ” จับผิดตลอด~~~~~~~~~~
“เหอะน่า~~~ ไปเถอะ ถือซะว่าฉันพูดไปเรื่อยล่ะนะ” ผมดันตัวเธอให้ลุกขึ้น และเอก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่ายด้วย หึๆ ดีไป
ร้านกาแฟ
“ฮิมมี่~~~~~ผมวิ่งเข้าไปในร้ายอย่างรวดเร็ว ตอนแรกก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่ต้องเรียกแบบนี้ เพื่อไม่ให้เสียหน้าล่ะนะ
“มาทำไมอีก” ฮิทชานฮยองมองหน้าผมอย่างดุๆ แก้ตัวไม่ทันแล้วสินะ
“ฮิมมี่ฮยอง ผมแค่มาเป็นเพื่อนเธอนะ” ฮิมชานฮยองเงียบไป และจ้องผมอยู่อย่างนั้นในขณะที่นาอึนยืนงงอนยู่ข้างๆผม ทำยังไงดี
“อืม....................” ฮิมชานฮยองทำไมต้องลากเสียงยาวด้วยเล่า “ไหนๆก็มาและ มาชิมกาแฟที่ฉันลองทำดูเลยและกัน”
“โอเคครับ ฮิมมี่ฮยอง” ผมรีบนั่งประจำที่อย่างรวดเร็ว นาอีนก็เดินตามมานั่งข้างๆผมอีกคน
“อ่ะนี่ ลาเต้เย็นให้สาวน้อยนะ และนี่วานิลาลาเต้เย็นของเซโล่นะ ลองชิมดุนะจ้ะ ^^” ฮิมชานอยองยิ้มให้ผม แปลกทำไมวันนี้ไม่โกรธเลยนะ ผมชิมไปคำหนึ่ง อร่อย *0*
“ฮิมมี่ฮยอง ทำเองเลยเหรอ”
“เปล่าหรอก กุ๊กกี้สอนทำน่ะ” ฮิมชานฮยองหัวหน้าหนี อย่างเขินๆ ล่ะมั้ง เหมือนผู้หยิงจริงเล้ย พี่ชายผม
“เมนูใหม่เหรอค่ะ” นาอึนถามขึ้นมา
“ใช่จ้ะ อร่อยมากเลยนะ จริงมั้ย คึๆ” ฮิมชานฮยองยิ้มออกมา “วันนี้โอป้ากะว่าจะปิดร้านพักผ่อนน่ะ วันนี้ก็เลยไม่มีบูกค้าเลย วันนี้โอป้าก็แต่งตัวชิวๆด้วย เหมือนมาพักล่ะนะ เลยมานั่งคิดสูตรกาแฟใหม่ๆดูน่ะจ้ะ”
“อ๋อ~~~ว่าแต่ว่าเมนูใหม่นี่ก็ใช้ได้เลยนะค่ะ อร่อยดีจังเลย” นาอึนยิ้มออกมา รายยิ้มน่ารักชะมัดเลย
“ยงกุกฮยองผมว่าร้ายเราน่าจะปรับเปลี่ยนนิดหน่อยนะ” เสียงยองแจฮยองพูดนี่หน่า
“เปลี่ยนเหรอ แล้วจะให้เปลี่ยนตรงไหนล่ะ”
“ตรงประตูนี่ล่ะครับ กระถางไม้วางเกะกะเกินไปน่ะ มันอาจจะทำให้ลูกค้าสะดุดล้มก้ได้นะครับ”
“มันก็จริง งั้น.....แดฮยอน!!! มายกกระถางนี้ออกไปซิ” แดฮยอนงั้นเหรอ หึ ไม่อยากเจอเลยแหะ ผมหันหน้ามากินลาเต้เย็นตามเดิมไม่เห็นขี้หน้าแดฮยอนมัน
แต่...พอผมเงยหน้าขึ้นมาแค่นั้นก็เห็นนาอึนสายบตามองไปทางแดฮยอนอย่างลื่นลอย ทำไมต้อวมองมันด้วยล่ะ ไม่เคยคิดจะมองฉันอีกแล้วสินะ อะไรกัน เธอไม่เคยคิดเลยเหรอว่า ยังมีฉันอีกคนที่สนใจเธอนั่งอยู่ตรงนี้
สุดท้ายผมจะตัดสินใจมองตามเธอบ้างและก็เห็นแดฮยอนมองมาทางเธอเหมือนกัน แต่แปลกทำไมรู้สึกจุกที่หน้าอกนะ เจ็บใจอย่างงั้นเหรอ
แต่อาการแบบนี้มันไม่ใช่........มันไม่ได้จุกธรรมดา แต่เป็นเพราะผมแพ้
แพ้..............
ผมกินกาแฟไม่ได้................................
หลังจากนั้นผมก็ล้มลงเห็นแค่เพียงใบหน้าของนาอึนที่ตะโกนออกมาว่า เซโล่อย่าเป็นอะไรเลยนะ
และสุดท้ายก็ก็หลับตาลงไม่รับรู้อะไรอีกเลย
จบแล้ว
และวันนี้เอาโบนัสสีมาฝากกัน
นางคนนี้เชิดจริงๆนะ เบบี้สังเกตสิ อิจฉานะ บ่องตรง ฮ่าๆๆๆๆๆ โดยเฉพาะนางเสื้อขาว
// แอดคนนี้บ้านิดหนึ่งต้องเข้าใจ คึๆ
#0[]0 จบแล้ว จบแบบลุ้นๆอีกครั้ง เซโล่ไปอะไรไปนะ ทำไมถึงล้มไปแบบนั้นหรือเป็นเพราะกาแฟ เรื่องนี้เริ่มมีเงื่นงำที่น่าสงสัยซะแล้วล่ะจร้า ทุกคน ติดตามกันได้เลยนร้า พรุ่งนี้ แอดจะมาอัพBap Coffee Shop MyBaby : 5 อีกทีตอนเย็นๆนร้า เวลานี้เวลาเดิม ห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืน หรือไม่ก็บางวันอาจจะไม่ว่างก็เป็นได้
แต่ก็ตอดตามต่อไปนะจะ ฝันดีจร้า แฟนคลับฟิดทุกคน~~~~~~~~~~~~
ความคิดเห็น