คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Bap Coffee Shop MyBaby : 2
บทที่ 2
“ฮยองมาทำอะไรที่นี่น่ะ” เซโล่เอ่ยบอกถามคนที่ยืนยิ้มให้อยู่ซึ่งนั่นก็คือยองแจ
“ก็มาทำงานพิเศษหารายได้น่ะสิ ร้านนี้รายได้ดีนะ ไม่ลองทำดูหน่อยเหรอ เซโล่” ยองแจจับไหล่เซโล่เบาๆ และหันหน้าไปทางแดฮยอน “แดฮยอนนนี่ไปบอกฮิมชานฮยองนะว่าลูกค้าไม่ใส่วิกครีมโอเคป่ะ”
แดฮยอนพยักหน้าช้าๆและมองฉันแวบหนึ่งก่อนจะเดินไป
“โอป้าทำงานที่นี่นานหรือยังค่ะ” ฉันถามยองแจ อย่างสงสัย
“ก็นานแล้วล่ะนะ ไม่ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก ร้านนี้เป็นร้านของลูกพี่ลูกน้องฉันเองล่ะ ฉันก็เลยมาช่วยงานเค้า ก็เหมือนได้รายได้ไปในตัวด้วยล่ะนะ หึๆ ^o^”
“อ๋อ เข้าใจแล้วล่ะค่ะ”
“นาอึน!!! ทำไมเธอถึงเรียกฮยองว่าโอป้าล่ะ วันหลังเรียกฉันโอป้าบ้างสิ นาอึน!!!” เซโล่ลุกขึ้นทุบโต๊ะมองมาทางฉัน
“ก็เราเรียนด้วยกันมานานแล้วจะให้ฉันเรียกนายโอป้าก็แปลกนะ ก็เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ ม.ต้น ฉันเรียกนายว่าเซโล่ๆ นายก็ไม่เห็นพูดแบบนี้เลยนี่ ทำไมอ่ะ แปลกจัง” เวโล่มองหน้าแนนิ่งและก็นั่งลงช้า ก่อนหันหน้าไปทางด้านนอกอีกครั้ง
“ก็แค่อยากให้เธอเรียกพอใจมั้ยล่ะ!!!!” ฉันตาฝาดหรือเปล่านะ เซโล่แก้มแดงด้วย แต่แปลกไปนะไม่หรอก ฉันคิดไปเองนั่นล่ะ
“หนุ่มๆสาวๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้วเรื่องแค่นี้เอง เซโล่!!! นายต้องเข้าใจนาอึนเค้านะ เข้าใจมั้ย หื้อ!!!” ยองแจตบไหล่เซโล่อีกครั้ง ทำให้เซโล่พยักหน้าเบา แต่ยังหันหน้าไปข้างนอกเหมือนเดิม
“โอป้าค่ะ” ฉันพูดเองล่ะนะ
“หื้อ มีอะไรเหรอว่ามาสิ” ยองแจหันมาทางฉัน
“ฉันสงสัยจังเลยค่ะ แดฮยอนโอป้าจำฉันไม่ได้เลยเหรอ”
“ไม่รู้สิ สงสัยตอนที่เค้าประสบอุบัติเหตุตอนนั้นเค้านึกถึงเธออยู่ล่ะมั้ง….นะ ฉันว่าอาจจะเป็นอย่างนั้น” เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆด้วยแหะ “ไม่แน่แดฮยอนเค้าอาจจะลืมความทรงจำที่เค้าคิดก่อนโดนรถชนก็ได้นะ เลยทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไปแบบนี้น่ะ” ยองแจทำท่าคิด
“อาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้นะ ขอบคุณนะค่ะ ที่ช่วยฉันคิด”
“เหอะ!!! ไม่หรอกๆ ฉันก็ไม่ช่วยเธอคิดอะไรมากเลยนี่ ก็แค่ไปพูดไปตามที่ฉันคิดแค่นั้นเอง”
“พูดไปตามที่ฉันคิด…..โอป้าก็คิดไม่ใช่เหรอค่ะ”
“นั่นสินะ แหะๆ ฉันแค่อยากเท่แค่นั้น อย่าใส่ใจและกันนะ แหะๆ” ยองแจเกาหัวอย่างเขินๆ จะว่าไปยองแจโอป้าก็สนิทกับแดฮยอนโอป้ามานานแล้ว เค้าจะจำยองแจโอป้าได้ก็ไม่แปลกหรอกนะ สมควรแล้วล่ะที่เค้าจำฉันไม่ได้ ฉันไม่น่าทำให้เค้ากลายเป็นแบบนั้นเลย
“เธออยากให้เค้าจำเธอได้ใช่มั้ยล่ะ” คำถามนี้ของยองแจทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ใช่….อยากค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวฉันช่วย……เค้ามาแล้ว” ประโยคหลังยองแจโอป้าพูดเบาๆลง ทำให้ฉันรู้เลยว่าแดฮยอนโอป้าเค้าเดินมาแล้ว
“นี่ครับ ลาเต้กับคาบูชิโน่ครับ” เค้าเดินมาวางกาแฟให้ฉันกับเซโล่อย่างเบามือ เซโล่หันมามองแดฮยอนด้วยสายตาที่แปลกไปจจากเดิม เหมือนเค้าโกรธอะไรแดฮยอนโอป้าอะไรมายังไงอย่างนั้น หรือฉันคิดไปเองนะ
“ก็ฉันมากินกาแฟเฉยๆ ทำไมเหรอ” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่จงใจพูด
“เธอเป็นสต็อกเกอร์ใช่มั้ย”
“ห่ะ!!!”
“เธอนี่น่ากลัวนะ ชอบฉันก็บอกมาเหอะ ติดตามฉันมาถถึงที่นี่เลย เหลือเชื่อจริงๆเลยแหะ คงชอบฉันมากสินะ”
“ไม่ใช่……” ฉันพูดเสียงเบาไปจากเดิม
“บอกฉันมาสิฉันเหรอฟังอยู่นะ ว่าเธอจะบอกชอบฉันยังไง เอ๊ะ!!! แต่บอกไว้ให้เลยนะ ฉันคงไม่รับคำขอเป็นแฟนจากเธอหรอก เพราะไม่มีค่าเหมือนเธอคนนั้นของฉัน พูดมาก็ไร้ประโยชน์ล่ะนะ”
“เฮ้ย!!! แดฮยอนพอได้แล้ว โว้ย!!!” ยองแจโอป้าเดินมากระชากไหล่แดฮยอน
“ปล่อย!!!” แดฮยอนโอป้าปัดมือยองแจออกและพูดต่อ “ฉันจะจัดการยัยนี่ก่อน ตามฉันมาแบบนี้มันชักจะเวอร์เกินไปและ ต้องการฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงตามฉันมาอยู่ได้ ที่ห้องซ้อมดนตรีก็ครั้งหนึ่งแล้วนะ มาจำหน้าฉันซะดื้อๆ เธอนี่เพี้ยนจริงๆเลยนะ ว่างๆก็ไปเช็กสมองที่โรงพยาบาลหน่อยจะดีมากเลย” เค้าแบบนี้ออกมาทำไมเข้าใจผิดไปหมดแล้วนะ ทำยังไงดีน้ำไหลออกมาแล้วนะ ฮึก
“หรือว่าเธอต้องการร่างกายฉัน…….” ผัวะ!!! เสียงๆนี้ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ เซโล่ลุกข้นมาต่อยหน้าแดยอนจนล้มลงกับพื้น เซโล่เค้าคิดจะทำอะไรน่ะ
“เฮ้ย~~~เซโล่หยุดเถอะ แค่นี้ก็พอแล้ว เดี๋ยวลูกค้าฉันหายหมด” ยองยื่นหน้ากระซิบข้างหูเซโล่
“ไม่!!!! แค่นี้มันไม่พอหรอก” เซโล่คล่อมตัวแดฮยอนโอป้า แต่ต่อยหน้าอีกที “ไม่รู้อะไรแล้วอย่าพูด!!!! ไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ห่ะ!!! นายกำลังทำให้ใครบางคนแถวนี้ร้องไห้รู้มั้ย” ฉันมองหน้าไปทางเซโล่และก็เห็นเซโล่ต่อยหน้าแดฮยอนอีกสองครั้ง
“ขอโทษเธอซะ!!!”
“ทำไมฉันต้องขอโทษยัยนั่นด้วยล่ะ หึ!” แดฮยอนมุมปากออกมา แต่แปลกทำไมเค้าไม่สู้อะไรแดฮยอนเลย
“เซโล่!!! ฉันบอกให้พอแล้วไงเล่า ไอ้แดฮยอนมันพูดอะไรไม่ค่อยคิดหรอก ปล่อยเถอะ” ยองแจโอป้ากระชากแขนให้เซโล่ลุกขึ้นมา และเซโล่ก็ลุกขึ้นมาจนได้ และแดฮยอนก็ลุกขึ้นมาเช็ดเลือดที่มุมปากตัวเอง
“อย่าให้ฉันเห็นหน้านายอีกนะไม่งั้นตายแน่!!!” เซโล่พุ่งตัวไปต่อยหน้าแดฮยอนอีกครั้งทำให้แดฮยอนเซไปชนกับโต๊ะ
“เซโล่นี่ยังเลิกไม่ใช่มั้ยห่ะ!!!” ยองแจพลักเซโล่ให้มองหน้าตัวเอง
“ฮยอง!!! ก็ดูมันพูดสิ มันพูดทำร้ายจิตใจนาอึนแบบนี้ มันเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว สต๊อกเกอร์บ้าบออะไรกัน มันคิดไปเองทั้งนั้น มันบ้าไปแล้วนะฮยอง!!! ถ้าฮยองเจอเพื่อนฮยองพูดกับแฟนของฮยองแบบนี้ ฮยองจะทำยังไงห่ะ!!!” เซโล่พูดออกมาอย่างหัวเสีย แต่แปลกทำไมฉันถึตัวแข็งลุกขึ้นมาทำอะไรม่ได้เลยล่ะ มองไม่ตามที่ใจสั่งเลย
“นาอึน!!!” เซโล่เรียกฉันทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่น้ำตาไหลอยู่แบบนั้น และหางตาฉันก็เห็นแดฮยอนโอป้ามองมาทาวงฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม
“กลับกัน!!! ไม่ต้องมาที่นี่แล้วล่ะ ถ้ามาเธอก็เจอไอ้หมอนี่!!! ถ้าเธอยิ่งมาก็ยิ่งทำให้เจ็บปวดกันไปใหญ่ มันว่าขนาดนี้ เลิกซะทีเถอะ เลิกทำให้มันจำเธอได้ซะที หันมามองฉันบ้าง!!!” เซโล่ดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น หมายความยังไงหันมามองฉันบ้าง
“ว่าไงนะ…..” ฉันพูดลากเสียงออกมา
“ฉันบอกว่ากลับได้แล้ว!!!” เซโล่ทำหน้าเครียดขึ้นมากว่าเก่า
“คำพูดที่พูดหลังจากนั้นนะ”
เซโล่เงียบไปซักพักแล้วก็และดึงแขนฉันให้เดินตามเค้าและพูดออกมา “ฉันจำที่ฉันพูดเมื่อกี้ได้ทั้งนั้นล่ะ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้กลับได้แล้ว” เซโล่ทำเสียงต่ำลงมาอีก แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นแปลกจัง
“เดี๋ยวก่อนคุณลูกค้า~~~~” เสียงของใครคนๆหนึ่งที่เสียงออกทุ้มแต่แฝงไดด้วยอำนาจทำให้ฉันกับซโล่หยุดเดินโดยอัตโนมัติ เซโล่เห็นไปมองทางต้นเสียงและนั่น ทำให้เค้าปล่อยแขนฉันและก็หันหน้าไปทางต้นเสียงที่มจากทางด้านหลังฉันและพูดออกมา
“ฮิมมี่ฮยอง…….” ฮิมมี่เหรอใครกัน ฉันหันหน้าตามเค้า และก็เห็นชายหนุ่มที่ดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่แต่ไปด้วยความเป็นผู้หญิงนิดหนึ่ง หน้าตาจัดได้ว่าน่าตาคมมากกกแปลกจังเค้าคือใครกันนะ ฮิมมี่งั้นเหรอ
“คุณผู้หญิงจะรีบไปไหนล่ะครับ ไม่หยุดชิมชานี่หน่อยเหรอ……หรือว่ามีเรื่องกับพ่อหนุ่มพนักงานเสริฟ์ของร้านเราล่ะจ้ะเลยรีบกลับ” คนที่ได้ชื่อว่าฮิมมี่เดินมาทางฉันแล้วหยุดยืนที่หน้าฉันและยื่นกาแฟลาเต้ที่ฉันสั่งไว้แต่ไม่ได้กิน แต่แปลกทำไมร่างกายฉันมันไปเอง เผลอยื่นมือไปรับกาแฟมาจากมือเค้าเฉยเลย
“จุงฮง!!! พี่บอกแล้วมาไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้กินกาแฟ ห่ะ!!!!” ฮิมมี่หันหน้าไปทางเซโล่ด้วยสายตาที่มากกก
“กะ….ก็ ก็ ก็ ผมมากินกาแฟเป็นเพื่อนเค้าผิดด้วยเหรอ ฮิมมี่!!!” เซโล่ทำเสียนงคัดค้านออกมา
“พ่อแม่บอกว่ากาแฟไม่ดีต่อสุขภาพห้ามไม่ให้กินน่ะ” ฮิมมี่เดินไปทางเซโล่ อะไรกันฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย
“ก็ผมกินไปเพื่อนเค้าเฉยๆอ่ะ โอ้ย!!! หยิกทำไมเนี่ย “ เซโล่ทำหน้าบึ้งใส่ฮิมมี่
“ก็บอกว่าห้ามห้ามกินไงเล่า” ฮิมมี่หยิกแขนเซโล่ก่อนพูดออกมา เหมือนพี่น้องกันยังไงอย่างนั้น อย่าบอกนะว่าพี่น้องงั้นเหรอ
“ฮิมมี่ฮยอง!!! ปล่อยเลย ก็ผมมากกินเป็นเพื่อนเค้ามันผิดตรงไหนเล่า!!!
“ไม่ผิด!!! ฮยองรู้ แต่วันหลังห้ามมากินแบบนี้อีกรู้มั้ย ห่ะ!!”
“ไม่!!! ถ้าครั้งหน้าเค้ามาอีก ผมก็จะกิน”
“รับรองฮยอง ไม่ใช่จุนฮงกินกาแฟอีกแน่ ฮยองจะให้กินนมช็อกโกแลตแทน”
“ทำไมต้องให้ผมกินแต่นมช็อกโกแลตเล่า!!!!”
“นมแบบนี้เหมาะกับเด็กอย่างจุนฮงสุดแล้ว เข้าใจมั้ย”
“นาอึนเค้าเด็กกว่าผมอีก เค้ายังกินได้เลย ทำไมผมจะกินไม่ได้ล่ะ”
“อย่าลามไปถึงเค้า เข้าเรื่องของตัวเองดีกว่า กินนมช็อกโกแลตเท่านั้นเข้าใจมั้ย!!!!”
“ฮิมมี่!!!”
“จุนฮง!!!!” ฮิมมี่มองหน้าเซโล่เขม่น จุงฮงชื่อที่เซโล่ใช่ตอนเรียนนี่หน่า
“ก็ได้ หึ!!!”
“ดีมากน้องชายที่รักของพี่ อ้าว!!! กินได้เลยจ้ะ พี่ไม่ว่า”ฉันพยักหน้าช้าๆและจิบลาเต้ไปทีหนึ่ง พี่น้องสองคนนี้มันยังไงกินแน่นะ
“ฮิมชาน!!! เอะอะอะไรเสียงดังไปถึงข้างในเลยล่ะเนี่ย” และก็มีอีกเสียงๆหนึ่งโพล่มาอีก เจ้าของเสียงเดินออกมาจากห้องครัว เผยให้เห็นชายหนุ่มหน้าดุ แต่เป็นผู้ใหญ่มาก ดูท่าทางน่ากลัวชะมัดเลยอ่ะ
“ก็น้องไม่เชื่อฟังฉันน่ะสิ จะให้ฉันทำยังได้ล่ะ!!” ฮิมมี่ เอ๊ะ ไม่สิ ฮิมชานล่ะมั้ง ตกลงชื่ออะไรกันแน่เนี่ย
“แต่มันก็ไม่สมควรเอะอะจนเวอร์ไปแบบนี้ ดูสิ ลูกค้าเค้าหายไปหมดแล้วเนี่ย!!!”
“อ้าวเหรอ” ฮิมชานมองไปรอบและยิ้มแห้งๆออกมา “จริงด้วยแหะ โทษทีนะ กุ๊กกี้!!!” ห่ะ!! กุ๊กกี้
“กุ๊กกี้อะไรกัน ฉันยงกุก อย่าเรียกแบบนี้มันทุเรศ” ยงกุกสินะ ทำหน้าบึ้งใส่ฮิมชาน เฮ้ยกว่าจะจำชื่อแต่ล่ะคนได้
“อะไรกันน่ารักดีออก”
“บอกว่า!!! ห้ามเรียกแบบนั้น!!! เข้าใจมั้ย!!!” เอ๊ะ! เหตุกาลแบบนี้มันคุ้นๆแหะ หวังว่าคงไม่คิดไปเองหรอกนะ
“อะไรกันก็ฉันชอบเรียกนี่……=3=” ฉันรู้และ ว่าทำไมมันคุ้น เหมือนเหตุกาลฮิมชานกับเซโล่เมื่อกี้ไง
“ห้ามเรียก!!!!”
“กุ๊กกี้!!! อ่ะ”
“ห้ามเรียก!!!” ฮิมชานเงียบไปซักพักและพูดออกมา “ก็ได้เชอะ!!!”
“ไม่ต้องมาทำเชอะ!! เหมือนผู้หญิงนะ มันขนลุก เฮ้ย!!” ยงกุกพูดอย่างหัวเสียเดินเข้าไปในห้องครัว อย่างรวดเร็ว ทำไมถึงรู้สึกว่าเหตุกาลมันผ่านไปเร็วจังนะ หรือคิดไปเองอีกแล้ว
“จะ….จุนฮง กลับไปได้แล้ว แต่คุณผู้หญิงคนนี้ต้องอยู่”
“ทำไมเค้าต้องอยู่ด้วยเล่า เค้าเป็นเพื่อนผมนะ”
“ช่างเถอะน่า~~~~กลับไปๆ”
“ฮิมมี่ฮยอง คิดอะไรอยู่เนี่ย อย่าบอกนะว่าจะให้นาอึนเป็นหนูทดลองของพี่อีก ไม่ๆๆๆๆๆๆ ไม่เด็ดขาด!!!” เซโล่จับมือฉันแน่น
“ชิ!!! รู้ทันอีกไปน้องบ้า วันหลังต้องมาอีกนะ คุณผู้หญิง เอ๊ะ!! ไม่สิ หนูน้อย” ฮิมชานฮยองเอานิ้วมาจิ้มที่จมูกฉัน
“ไม่มี ไม่มาเด็ดขาดอ่ะ”
“มาค่ะ”
“ห่ะ!!! นาอึน!!!” เซโล่มองมาทางฉันอย่างอึ้งๆ
“ว้าว!! ขอบใจมากนะ~~~~~ *0*” ฮิมชานทำท่าดีใจสุดๆ เวอร์ไปนะ
“ไปกันเถอะ ไม่ต้องมาแล้วน่ะ ที่นี่น่ะ” เซโล่จูงมือฉันให้เดินออกมาจากร้าน แต่สมองฉันกลัยทำงานหันไปมองทางแดฮยอนโอป้าอีกครั้ง สายตาที่แดฮยอนโอป้ามองฉันมันแปลกไปจริงๆนะ
“วันหลังมากอีกนะ พรุ่งนี้ก็ได้~~~~”
“ก็บอกไม่มาแล้วไงเล่า!!!” เซโล่ทำเสียงหนัก
“แต่ฉันจะมาอีก”
“ห่ะ!!!” เซโล่ทำเสียงตกใจนิดหนึ่งและจูงมือฉันให้เดินตามไปอย่างนั้น หวังว่าฉันคงไม่คิดเองเหมือนแต่ก่อนนะ แดฮยอนโอป้ามองมาทางฉันด้วยสายตาที่ต้องการฉันคืนมา สายตาแบบนั้น เหมือนเค้าจำฉันได้ยังไงอย่างนั้น ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันจึงหันหลังไปทางร้านกาแฟนั่นอีกครั้ง แดฮยอนโอป้าเค้ายังยืนที่เดิม ที่ๆเค้าโดนเซโล่ต่อย เค้ามองมาทางฉัน ฉันสายตาสั้นหรือยังไงนะ แต่ช่างเถอะ
เพราะยังไงฉันก็มาร้านนี้อีกแน่นอน……
ที่ร้านกาแฟแห่งนี้…..
เราคงได้เจอกันอีกนะ แดฮยอนโอป้า……………
# เป็นยังไงบ้างเบบี้ทุกคนทีนี้ก็มีตัวละครโพล่มาอีกเยอะเลยนะคึๆ ตอนนี้ก็เหลือคนเดียวแล้วล่ะ รอก่อนนะจ้ะ เดี๋ยวเพิ่มอีกคนหนึ่งซึ่งนั่นก็จงออบนั่นเอง เค้าจะโพล่มาไหนตอนหน้า แต่จะโพล่มาในฐานะอะไรติดตามได้เลย
เบบี้ตอนต่อไปผมจะมาแล้วนะ คึๆๆๆๆ // ทำหน้าอึนต่อไป
:-Daisy ✿
ความคิดเห็น