[bap x you] Coffee Shop MyBaby กระต่ายที่รักไม่รักไม่ได้แล้ว

ลำดับตอนที่ #2 : Bap Coffee Shop MyBaby : 1

บทที่  1

      ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยากร้องไห้ออกมาเวลาคนๆนี้เค้าอยู่ตรงหน้าฉันและ คนที่ฉันรอคอยให้เค้ากลับมา แต่เค้าจำฉันได้มั้ยนะ แดฮยอน โอป้า~~~~~
     “เธอไปใครน่ะ อยู่ดีๆ ทำไมถึงมาจับหน้าฉันล่ะ” แดฮยอนเค้าปัดมือฉันออก จำไม่ได้สินะว่าฉันเคยเป็นอะไรกับนาย
     “ขอโทษ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันพูดคำนั้นออกไป
     “ขอโทษของเธอนะ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด และฉันก็ไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ”
     “สงสัยฉันคงจำคนผิดนะ ขอโทษนะจ้ะ ^_^” ฉันยิ้มให้เค้าเพียงนิดหนึ่งและหันหลังออกไป และก้าวเดินจากเค้าไปทีล่ะก้าว พร้อมจะเปิดประตูออกแต่…….
     “เดี๋ยวก่อน!!!!”
     “หื้อ” ฉันหันหน้ากลับมาหาเข้า เค้าจำได้งั้นเหรอ
     “เธอคงไม่ได้ยินที่ฉันร้องเพลงเมื่อกี้หรอกใช่มั้ย คือเพลงนั้นฉันจะเอาไว่ร้องให้คนรักของฉันฟังน่ะ เธอคงไม่ได้ยินหรอกนะ” เขามองหน้าฉันอย่างมุ่งมั่น เค้าจำไม่ด้เลยเหรอ ว่าคนๆที่เค้าอยากจะร้องเพลงให้ฟังทุกวัน คนนั้นก็คือฉันเอง
     ฉันส่ายหัวช้าๆ และพูดออกมา “จำไม่ได้จริงๆสินะ” และฉันก็ถอนหายใจออกมา และพูดต่อ
     “แดฮยอนจะเอาร้องให้ใครฟังเหรอ” ฉันถามอย่างลังเล
     “ก็ร้องให้คนที่ฉันรัก ที่เค้าหายไปจากฉันตั้งแต่ ม.3 แล้วน่ะสิ ตั้งแต่ฉันจะเรื่องแบบนั้นเค้าก็หายไปเลย”
     “อื้ม งั้นก็ไม่เป็นไร ไปนะ” ฉันหันหลังให้แดฮยอนอีกครั้งและเปิดประตูออกไปโดยไม่ลังเลอีก และเพียงเสี้ยววินาทีที่ฉันปิดประตูแค่นั้น ทำไมใจฉันถึงรู้สึกเหมือนตกวูบไม่อยู่ที่ตาตุ่มเลยล่ะ ฉันเอาหลังพิงประตูที่พึ่งปิดเมื่อกี้นี้ ฉันคิดถึงตอนนั้นจังเลยนะ

หนึ่งปีที่แล้ว
     “แดฮยอนนี่ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยสิ” ฉันเค้าไปกอดแขนสุดที่รักของฉันอย่างร่าเริง
     “ได้สิ แต่ต้องรอให้ฉันเป็นนักร้องประจำค่ายเพลงชื่อดังก่อนนะ”
     “เอ๋ อะไรกันน่ะ”
     “งั้นฉันจะร้องให้เธอฟังเพลงหนึ่งก็แล้วกันนะ โอเคมั้ย” แดฮยอนยิ้มมาให้ฉันอย่างอบอุ่น
     “ได้สิ ขอบใจนะ”
     “แต่ก่อนอื่นเธอตั้งจูบปากฉันทีหนึ่ง” แดฮยอนชี้นิ้วไปที่ปากตัวเอง
     “อะไรกันน่ะ แบบนั้นฉันไม่เอาด้วยหรอก” ฉันลุกขึ้นหันหลังให้แดฮยอนและแกล้งเชิด
     “งั้นฉันก็ไม่ร้องให้เธอฟัง”
     “แบบนั้นไม่ได้นะ” ฉันล้มตัวไปนั่งข้างๆเค้าและอ้อนสุดชีวิตเท่าที่ทำได้
     “งั้นก็จูบฉันซะสิ” แดฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
     “ให้ตายฉันก็ไม่จูบนายหรอก =3=” ฉันลูกขึ้นเดินหนีเค้าไป แกล้งเดินไปประตูสุดท้ายเค้าก็ร้องเพลงออกมาท่อนหนึ่งจนฉันหยุดการกระทำนั้นทันที “เอ๊ะ!!!! เพลงอะไรอ่ะ”
     “ไม่บอก แต่ที่รู้ๆ ฉันร้องให้เธอฟังแล้วนะ ฉันจะเอาเพลงนี้ไปร้องเดบิวต์ล่ะนะ”
     “บอกหน่อยนะ นะๆๆๆ แดฮยอนนี่” ฉันวิ่งกอดคอเค้าจากด้านหลังทั้งที่เค้านั่งอยู่
     “baby baby ของ 4men น่ะ”
     “ฉันไม่เคยฟะงเลพงนี้เลยแหะ” ฉันยืนคิด
     “เดี๋ยวเธอก็ชินหูเองล่ะ ถ้าฉันร้องเพลงนี้ให้เธอฟังทุกวัน เชื่อฉันสิ”
     “จ้ะ ฉันเชื่อนะ แดฮยอนนี่” ฉันกอดอีกทีทางด้านหลังเช่นเคย
     “ฉันรักเธอนะ นาอึน”
     “ฉันก็เหมือนกันนะ โอป้า” ฉันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ถึงมันจะนานแล้วแต่ฉันก็ไม่เคยลืมเลย ไม่เคย………….

พักเที่ยง

     “นาอึน!!! ทำไมมานั่งกินข้าวคนเดียวแบบนี้อีกเล่า” เซโล่วิ่งมานั่งลงข้างๆ ฉัน อย่างรวดเร็ว
     “ไม่มีสาวมาติดแล้วเหรอ”
     “อะไรกัน อย่าประชดแบบนี้สิ เหมือนเธอหังฉันเลยอ่ะ ว่าแต่ช่วงเช้าเอไปหายไปไหนล่ะ ฉันตามหาเธอซะทั่วเลย”
     “ฉันเลือกคาบเรียนศิลป์ภาษาน่ะสิ เลยหายไปช่วงเช้าน่ะ”
     “อันนั้นฉันรูอยู่นะ แต่ตอนที่มีพวกสาวๆเอาขนมมาให้ฉัน เธอเดินออกไปไหนเหรอ” เซโล่เอียงคอมองฉันอย่างสงสัย จะตอบยังไงดีนะ
     “เจอแดฮยอน”
     “ห่ะ แดฮยอน!!!! เอเจอได้ยังไงเค้าอยู่โรงพยาบาลที่อเมริกาไม่ใช่เหรอ”
     “ฉันไม่รู้ แต่วันนี้ฉันเจอเค้าที่ห้องซ้อมดนตรีเห็นยืนร้องเพลงอยู่คนเดียว”
     “และไงต่อ” เซโล่ยื่นหน้ามาใกล้ฉันมากขึ้น
     “เค้าจำฉันไม่ได้”
     “ห่ะ!!! แดฮยอน!! เนี่ยนะ จำเธอไม่ได้แค่อุบัติเหตุแค่นั้นอ่ะนะ”
     “มันไม่ใช่อุบัติเหตุแค่นั้นนะ เค้าโดนรถชนจนรถคว่ำไม่ใช่เหรอ!!!!” ฉันลุกขึ้นถียงกับเค้า ด้วยสีหน้า ทำไมฉันต้องโกรธด้วยนะ
     “ทำไมเธอต้องโกรธล่ะ” เอ๊ะ!! นั่นสิ เซโล่ก็พูดถูก และสายตาฉันก็ไปเห็นป้ายโฆษณาร้องกาแฟเปิดใหม่ในมหาลัยแต่ทำไมมันรู้สึกเหมือนจูงใจฉันให้ไปจังเลย ฉันทำหน้าเหมือนตามปกติและก็พูดเปลี่ยนเรื่อง “ช่างเถอะ ไปกินกาแฟกันมั้ย ^_^”
     “ได้สิ ในเมื่อเธออยากกินให้มันใจเย็นลงอ่ะนะ” เซโล่เดินมากอดคอฉันและพาเดินไปร้านกาแฟ เซโล่ดีกับฉันเสมอเลยนะ ทั้งที่เค้ามีสามๆมาติดเยอะแยะ แต่ทำไมถึงเลือกที่จะสนิทกับฉันก็ไม่รู้ สงสัยฉันคงแปลกล่ะมั้ง คึๆ และร้ายกาแฟนั่นทำไมถึงทำให้ฉันรู้สึกอยากไปจังนะ ทั้งที่ฉันไม่คิดจะกินเลยนะ แปลกจัง…………….

     “เอาอะไรดีล่ะ นาอึน” เซโล่สะกิดฉันหลังจากที่ฉันเข้าสู่โหมดคิดในใจนานเกินไป
     “ลาเต้ ลาเต้และกันนะ”
     “ลาเต้ กับ ตาบูชิโน่ครับ” เซโล่สั่งพนักงานที่เดินมาและก็เดินไป(ยังไง งงล่ะสิ คึๆ)
     “เดี๋ยวก่อนนะเซโล่ นายกินกาแฟเป็นด้วยเหรอ”
     เซโล่ส่ายหัวก่อนพูดออกมา “ไม่เป็นหรอก เห็นเธออยากมากิน ฉันก็เลยมากินเป็นเพื่อนเธอไงล่ะ ๆหนๆฉันก็มาแล้ว เพื่อไม่เสียเที่ยวมาลองกินกาแฟดูหน่อย คงไม่เสียหายหรอกมั้งนะ” เซโล่ยิ้มตาเป็นสระอิมาทางฉัน ฉันจึงยิ้มตอบ ก็พูดของเค้าล่ะนะ
      “ว่าแต่เธอคิดยังไงถึงมากินล่ะ เห็นนานๆที เธอจะมาไม่ใช่เหรอ” เซโล่เป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน
      “ก็ไม่รู้สิ เหมือนมิอะไรดนใจมาให้ฉันกินกาแฟน่ะ”
      “อ๋อ~~~~ โอเค ฉันก็พอเข้าใจล่ะ วันหลังถ้าเธออยากมากินที่นี่บ่อยๆก็…….ชวนฉันมาเป็นเพื่อนบ่อยๆก็ได้นะ” เซโล่ยิ้มให้ฉันอีกครั้ง
      “อื้มได้สิ ขอบใจนะ” ฉันยิ้มให้เค้าตอบ และเซโล่ก็หันหน้าไปมองนอกน่าต่างอย่างเหม่อลอย ลุ๊ตเค้าตอนนี้ดูมีเสน่ห์ดีนะ ฉันว่า ฉันเลยมองไปข้างตามเค้าบ้าง เพลินดีแหะ
      “คุณลูกค้าครับ สนใจรับวิกครีมเพิ่มมั้ยครับ” ฉันรีบหันหน้าไปตามเสียงที่ฉันได้ยินทันที ถ้าเป็นเสียงของพนักงานทั่วไปฉันคงไม่หันแบบรีบแบบนี้หรอก เพราะคนที่เป็นพนักงานเสริมคนนี้ก็คือ…..
      “ยองแจ……” ฉันเผลอพูดออกมาเสียงเบา แต่อีกคนหนึ่งที่นั่งตรงข้ามฉันซึ่งก็คือเซโล่รีบหันมาทันที
      “ฮยอง(พี่ชาย)……” เซโล่ก็อึ้งไม่แพ้กัน
      “ตกลงเอายังไงครับ สนใจรับวิกครีมเพิ่มมั้ย แต่คงไม่ต้องหรอกมั้งเธอไม่ชอบกินนี่เนอะ” รอยยิ้มแบบนี้ มีแค่ยองแจคนเดียวสินะ นี่คือที่สิ่งที่ดลใจฉันให้มาที่นี่สินะ ฉันพึ่งเค้าใจนี่เอง เค้ามาทำงานที่นี้ได้ยังไง ถ้าเค้าอยู่แดฮยอนก็ต้องอยู่สินะ
      “ยองแจ!!!! ทำไมนานจังเนี่ย ตกลงจะเอายังไงล่ะลูกสั่งวิกครีมเพิ่มมั้ย หรือยังไง…………..” แดฮยอนหันหน้ามาทางฉันและพูดออกมา “เธอคนนั้นนี่!!!”
      แดฮยอนฉันเจอนายอีกแล้วสินะ ให้ตายเถอะ มันคงไม่ความบังเอิญ คงไม่เป็นสิ่งที่จูงใจฉันมากกว่าสินะ กาแฟ ทำให้ฉันมาเจอเค้าอีกครั้งหนึ่ง  

#มีตัวละครเพิ่มมาอีกคนหนึ่งแล้ว ยองแจของเรานั่นเอง โพล่มาแค่นิดหนึ่ง แต่แดฮยอนก็โพบ่มาอีกจนได้เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปนะ เดี๋ยวเขียนพรุ่งนี้ต่อดีกว่า ง่วงและ นอนดีกว่า เขียนตอนตีสาม 30/06/56         

:-Daisy ✿