[bap x you] Coffee Shop MyBaby กระต่ายที่รักไม่รักไม่ได้แล้ว

ลำดับตอนที่ #1 : Bap Coffee Shop MyBaby : Into

บทนำ
Into

     เปิดเทอมวันแรกที่ทุกคนรอคอย แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่อยากไปเลยนะ เพราะกลัวไม่มีเพื่อนหรือยังกันนะ ไม่เข้าใจเลยแหะ แต่ช่างเถอะ แต่ถึงยังไงฉันก็ยังมีเพื่อนล่ะนะ ฉันอยู่ชั้น ม. ปลาย แล้วล่ะ ฉันโตแล้ว ฉันต้องคิดแบบนี้สิ อิๆ นึกแบบนั้นฉันก็เลยมุ่งหน้าไปยังห้องๆใหม่ๆของฉันทันที
       ครืด~~~~~(เสียงเปิดประตูนั่นเอง คึๆ)
       “มาแล้วเหรอ ฉันรอตั้งนานแน่ะ นาอึน” นั่นคือชื่อของฉันเองล่ะ นาอึน
       “นายมานานหรือยังจุนฮง”
       “เอ๊ะ! ทำไมเธอถึงเรียกฉันจุนฮงแบบนั้นล่ะ เรียกฉันเซโล่สิ และอีกอย่างฉันเป็นพี่เธอตั้งสองปีเชียวนะ ปีนี้ฉันจะ 18 แล้วด้วย เธอพึ่ง 16 เองไม่ใช่เหรอ ต้องเรียกฉันโอป้าสิ!!” เซโล่ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าฉัน
       “ก็ใช่ งั้นฉันจะเรียกเซโล่และกัน ขอไม่เรียกโอป้าและกัน ( -_-)” ฉันแกล้งทำเข้มไปงั้นล่ะ คึๆ
       “อะไร ใครๆต่างก็เรียกฉันว่าโอป้านะ ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าเซโล่เฉยๆแบบนั้นล่ะ”
       “ก็เรื่องของฉันจ้ะ เซโล่คุง”
       “คุง? อะไรของเอกันเนี่ย” เซโล่เกาหัวอย่าง งงๆ
       “ที่นี่มหาลัยนานาชาตินะเซโล่ เค้าไม่แยกพี่แยกน้องกันหรอกนะ ใครอยากเรียนอะไรก็เรียนไม่ใช่เหรอ ใช่มั้ย” ฉันยิ้มให้เซโล่อย่างร่าเริง
       “เออ……….มันก็จริง แต่ฉันอยากให้เธอเรีนก แค่นั้น พอใจมั้ยล่ะ =3= “ เซโล่หัวหน้าหนีฉัน ทำเป็นเด็กไปได้นะ อิๆ
       “อืม……แล้วฉันจะลองคิดดูนะ ^^”
       “โอป้า!!!!!! กริ๊ดดดดดดดดดดดดด!!!” และทันใดนั้นเองอยู่ๆก็มีผู้หญิงกลุ่มใหญ่ผลักฉันจนล้ม เซไปชนกับโต๊ะและมาพร้อมกับเสียงกริ๊ดดังสนั่นฉันจะบ้าตาย ไม่ต้องให้เดาเลย หมู่แฟนคลับเซโล่นั่นเอง เฮ้อ~~~~~~ >0<
       “โอป้าค่ะ วันนี้แอมมี่ซื้อคุกกี้มาฝากค่ะ กินมั้ยล่ะ อั่ม~~~~~” แฟนคลับนางแรกพูด
       “ไม่ๆ ต้องของหนูเท่านั้นนะค่ะโอป้า ช็อกโกแลตทำเองมากลับมือเลย ลองชิมดูซักนิดนะ~~~~” นางคนที่สองพูดตัดหน้า เอิ่ม~~~~รู้สึกอิจฉาและนะ
       “ไม่ดีกว่าค่ะช็อกโกแลตกินแล้วอ้วนเดี๋ยวไม่หล่อนะค่ะ เอานี้ดีกว่าสลัดดีต่อสุขภาพนะค่ะ” นางที่สาม
       “ถ้าจะให้ดีเอาเค้กดีกว่าค่ะ ดีที่สุดเล้ย อย่ามาแย่งดอป้าของฉันนะ พวกหล่อนถอยไป๊!!!!!” และนางช้างน้ำที่จะโกนออกมาดังกว่าเพื่อนจะอะไรกันหนักหนาเนี่ย =*=
       สุดท้ายด้วยความรำคาญฉันจึงเดินออกมาซะเลย เฮ้อ~~~~~~ เปิดเทอมวันแรกก็มาปวดหัวเรื่องฟังเสียงพวกนี้จนได้จะบ้าตาย แง่ง ไหนๆก็เปิดเทอมและ งั้นเข้าไปดูห้องซ้อมดนตรีหน่อยดีกว่า
       เอ๊ะ!!! ระหว่างที่ฉันเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องซ้อมดนตรีนั้นฉันก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา เสียงอะไรกันนะ เสียงคนร้องเพลง ทำไมเสียงคู้เศร้าจังนะ ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องซ้อมเท่าไหร่ เสียงร้องก็ฟังชัดขึ้นเท่านั้น เพราะจัง ฟังแล้วลื่นหูจัง ใครกันนะ ที่ร้องออกมา
      ฉันพร่ามในใจมาได้ไม่เท่าไหร่สุดท้ายก็หยุดยืนอยู่หน้าห้องซ้อมดนตรีจนได้สินะ ห้องนี้สินะ ฉันเอื้อมมือไปจับลูปบิดประตูและเปิดออก และเสียงทุกอย่างก็หายไปทันที เหมือนฉันพบเห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้น แต่สิ่งๆที่ฉันอยากพบเห็นพบเจอมานานแล้ว อยากเข้าไปสัมผัส อยากใกล้มานานตั้งแต่ ม.ต้น สุดท้ายฉันได้เจอเค้าซักที
      ฉันก้าวเท้าเข้าไปหาคนๆนั้นที่ตอนนี้มองหน้าฉันอยู่ จนฉันไปหยุดยืนตรงหน้าเค้าจนได้ ฉันเลยเอิอมมือไปสัมผัสที่หน้าเค้า และพูดออกมา……
      “แดฮยอน…….โอป้า” และน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว




# แค่เริ่มเรื่องเป็นยังไงบ้างจ้ะ ทุกคนสงสัยล่ะสิ ว่าทำไมนางเอกของเราถึงร้องไห้ออกมา อันนี้แค่เริ่มต้นนะ ทุกคน เดี๋ยวเขียนตอนต่อไปต่อเลยดีกว่า 

:-Daisy ✿