คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เจอแล้ว
3
เจอแล้ว...
"ร้านซากุระ...ขอโทษนะค่ะคุณปู่ร้านซากุระอยู่ทางไหนหรือค้ะ?"มิวเดินถามชายแก่คนหนึ่งที่กำลังนั่งเก้าอี้โต๊ะหินอ่อนข้างมีของพะรุงพะรังเต็มโต๊ะหิน
"เดินตรงไปตามถนนนี้ก็
"ขอบคุณค่ะ!"
"หนูสำเนียงไม่ชัดเลยไม่ใช่คนโตเกียวใช่ไหมล่ะ"ชายแก่ถาม
"ค่ะ หนูเป็นคนไทยค่ะเพิ่งจะมาญี่ปุ่นค่ะ"มิวยิ้มตอบ
"โห! เก่งจังนะไม่ใช่คนญี่ปุ่นก็พูดภาษาญี่ปุ่นได้ขนาดนี้ แล้วหนูชื่ออะไร"ชายแก่ยิ้มแป้น
"ชื่อ มิว ค่ะ...แล้วคุณปู่มานั่งอย่างนี้คนเดียวเหรอค่ะ ไม่มีใครช่วยเลยหรือค่ะของท่าทางหนักเอาดูมากๆเลย"มิวถามพร้อมมองของที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหิน
"ก็มีหรอกนะ..."ชายแก่ตอบ
"...งั้นหนูช่วยคุณปู่ล่ะกันค่ะ ช่วยบอกทางด้วยนะค่ะ"มิวยิ้ม
"เอ...หนูก็ของเยอะไม่ใช่เหรอ แถมเพิ่งเดินทางมาด้วยแบบนี้เหนื่อยแย่"
"ไม่เป็นไรค่ะ เห็นอย่างนี้หนูเรียนมวยไทยมาแล้วนะค่ะ"มิวทำท่าเบ่งกล้าม
"ฮะๆไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวมีคนมาช่วยฉันเองล่ะไม่ต้องห่วง"ชายแก่หัวเราะเสียงดัง พร้อมกับให้บางอย่างที่เป็นถุงเล็กๆใส่มาในมือมิว
"นี้เป็นเครื่องลางนะเก็บไว้"ชายแก่ยิ้ม
"แต่หนูไม่ได้ทำอะไรให้คุณปู่นี่ค่ะ หนูคงรับไม่ได้"มิวจะเอากลับคืนใส่ในมือชายแก่แต่ชายแก่ก็ยืนกรานจะให้มิวให้ได้
"หนูรับไว้เถอะนะ ถือเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยคุยเป็นเพื่อนล่ะกันนะ"
"...ค่ะแล้วเก็บไว้อย่างดีเลยค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะค่ะซาโยนาระค่ะ"มิวโค้งตัวอย่างสุภาพและเดินจากไป และชายแก่ก็โค้งหัวตอบมิว อยู่ๆก็มีรถลีมูซีนมาจอดตรงชายแก่
"เชิญครับท่านประธาน"มีผู้ชายใส่แว่นตาดำเดินมาโค้งหัวเชิญชายแก่ขึ้นรถลีมูซีนไปอย่างนอบน่อมและมีคนมาเก็บของที่วางอยู่บนโต๊ะหิน
"..."ชายแก่เดินขึ้นรถลีมูซีนอย่างเงียบๆ
"มีอะไรเกิดขึ้นเหรอครับท่าน"ชายแว่นดำถาม
"ฉันเจอคนถูกใจซะแล้วสิ"ชายแก่ยิ้มอย่างมีเลศนัยต์
"...เหรอครับท่าน...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ"ชายแว่นดำพึมพำ
"ทีนี้แค่ลองดูว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน...จับสัญญาณดาวเทียมได้เลย"ชายแก่ยิ้มกดปุ่มรีโหมดและมีจอดิจิตอลโผล่ออกมาจากผนังรถโชว์ภาพที่อยู่อาศัยบนพื้นที่
ด้านของมิว...
"ที่นี้ที่ไหนเนี่ย..."มิวมองดูรอบๆไปทั่วที่เปลี่ยวเอามากๆ
"ไงน้องสาว ไปเที่ยวกันไหม คึกๆ "อยู่ๆมีแก็งอันตพาลซัก 5-6 คนเดินมาล้อมมิว มิวจึงรู้แล้วว่าตอนนี้สถานการณ์ที่ตัวเองเผชิญอยู่ มิวกำมือจับกระเป๋าเดินทางแน่น(อะไรกันเจอแต่พวกเฮงซวย)
"ไปไกลๆซะพวกขี้เรื้อน"มิวด่าแรงๆเพื่อที่จะไล่
"โอ้ว ไม่รู้สถานะตัวเองในตอนนี้หรือไงน้องสาวถึงพูดแบบนี้ออกมา ไม่ต้องให้พูดมากมากับเราดีกว่านะคนสวย... คิกๆ "พวกมันคนด้านซ้ายมันพูดขึ้น
"ไปไกลเลยไอ้พวกบ้า"มิวตะคอก
"ไปกับพวกเราซะดีๆ หมับ!"พวกมันคนหนึ่งมาจับข้อมือมิว
"ปล่อยมือฉันนะน่าขยะแขยงที่สุด กรี้ดช่วยด้วยค่ะคนโรคจิ...อุ้บ!"พวกมันเอายานอนหลับมาปิดปากซะก่อนตะโกนขอความช่วยเหลือเสร็จมิว
"อ้ะ พวกแก๊งแถวนี้ ผู้หญิงคนนั้นนี่นา ฮารุกะไปช่วยผู้หญิงคนนั้นกัน"ยูตะสะกิดฮารุกะ
"ฮึ้ย ไปทำซ่าสิท่าเลยเจอแบบนี้...หยุดนะพวกแก พลั่ก!"ฮารุกะกระโดดแตะพวกนั้น
"ตุ้บ ผลัก ผัวะ โอ้ย อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะโว๊ยเป็นไงบาง"ฮารุกะไล่แตะก้นพวกมันไปได้และถามอาการของมิวที่สลบอยู่
"...แค่สลบเท่านั้นล่ะ"ยูตะบอก
"ฮึ้ยแล้วจะเอาไงล่ะ..."ฮารุกะกล่าว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สาหวาดดีชาวโลก...ขอขอบคุ~ณเป็นอยากมากที่อุตสาห์มาอ่านเรื่องห่วยๆอย่างงี้ แล้วช้านจาปรับปรุงห้ายดีแล้วถ้าม่ายดีตรงหนายก็ติชมด้าย
ความคิดเห็น