นายแสบแอบป่วนใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ลาก่อน

1

ลาก่อน...

ลาก่อน  ลาเพื่อนที่น่ารัก...ลาโรงเรียนที่แสนโหด...และลาก่อนประเทศไทย...สวัสดีค่ะผู้อ่าน ฉันชื่อ  มิว อายุ 18  ค่ะ! วันนี้ต้องเป็นวันที่ฉันต้องจดจำอีกวันหนึ่งแน่...เวลาไม่เคยรอใครจริงๆเลยนะค่ะ  ชั้นยังจำได้เลยว่าตอนเข้ามาโรงเรียนนี้ใหม่ๆ  ค่ะ นี่คือวันจบพิธีการศึกษาซึ่งเหล่าครูอาจารย์ต่างพากันปลื้มใจ

“มิวเพื่อนเลิฟ!...ฮือ~เราต้องจากกันจริงๆเหรอเนี่ย!?”แก้วเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดร้องโหวิ่งโรเข้ากอดมิวอย่างกับจะไม่ได้เจอกันอีก

“เวอร์ไปๆ ฉันไม่ได้จากเธอไปปรโลกสักหน่อย และปล่อยได้แล้วนะ อึดอัด !”ชั้นพูดพร้อมผละตัวออกจากการกอดของแก้ว

“ฮือ~บ้า!ๆ...เดี๋ยวเธอก็ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอแบบนี้เราก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกสิ ปู้ด~”แก้วร้องไห้พร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาสั่งขี้มูก

“ฮึ่ม! พวกเราก็ติดต่อกันได้ไม่ใช่เหรอ แก้วก็แค่โทรมาที่มือถือเราก็ได้”มิวยิ้มอย่างแห้งตอบแก้ว

“จริงด้วย! แต่มิวอย่าลืมส่งเมล์มาหาเพื่อนที่น่ารักคนนี้นะ!”แก้วพูดแก้มป่อง(น่ารักจริงเชียวเพื่อนคนนี้)

“อืม...เดี๋ยวชั้นจะพยายามส่งมาเดือนละครั้ง”

“ไม่เอา! ส่งเมล์มาทุกวันไม่ได้เหรอ!?”แก้วน้ำตาเล็ดอีกครั้ง

“เฮ้อ!...ฉันไม่ลืมเพื่อนที่น่ารักอย่างเธอไปได้หรอก”มิวพูดถอนหายใจพร้อมเกาหัวแกร็กๆในความเอาแต่ใจของแก้ว

และพวกเราต่างก็ไปสังสรรคกับหมู่เพื่อนอย่างสนุกสนานกันต่อที่คาราโอเกะซึ่งเป็นการร่วมตัวของทั้งห้องโดยพวกเราหุ้นกันจ่ายค่าคาราโอเกะ

“ไฮ! น้ำตาลมาตั้งแต่เมื่อไร”ชั้นทักน้ำตาลเพื่อนข้างห้องที่สนิทที่กำลังนั่งกินน้ำ แป็ปซี่(เพราะน้ำตาลขอร่วมออกหุ้นด้วยก็เลยให้เข้าร่วมกลุ่ม)

“สักพักแล้วนะ...ได้ยินว่าจะเรียนต่อที่ญี่ปุ่นเหรอ”น้ำตาลถามพร้อมจิบแป็ปซี่อย่างเฉยๆ

“ใช่ มิวต้องเรียนต่อญี่ปุ่น”แก้วตอบแทน

“ทำไม ไม่เรียนในประเทศไทยล่ะ พ่อแม่มิวให้เรียนที่นั่นเหรอ”น้ำตาลถามต่อ

“อืม...พ่อบอกว่าอยากแนะนำญาติที่นั่นให้รู้จักนะ”มิวตอบอย่างนึกๆ

“เอ้ะ!  นี้เธอมีเชื้อสายญี่ปุ่นด้วยเหรอ”น้ำตาลสบถ

“ฉันเกิดญี่ปุ่นนะแต่แม่ฉันเป็นคนไทยนะ”

“งั้น...พ่อเธอก็เป็นคนญี่ปุ่นสินะแล้วแม่เธอก็พบรักพ่อของเธอที่ญี่ปุ่นเธอเลยเกิดญี่ปุ่น...แล้วอยู่ที่นั้นกี่ปีล่ะ?”น้ำตาลทำท่าคิดและพูดพึมพัม

“อืม...สัก 2 ปี ได้มั้ง”มิวยิ้มตอบ

“แล้วตอนนี้พ่อของมิวอยู่ไทยรึเปล่า”น้ำตาลถามมิว

“อยู่ไทยนี้และ  พ่อฉันใจดีมากเลย”

“วันนี้ต้องสนุกให้สุดเหวี่ยงสิ”มิวจับมือแก้วและน้ำตาลไปร้องเพลงที่กลุ่มกำลังร้องกันอย่างเมามัน

 ‘น้องเป็นสาวขอนแก่นยังบ่เคยมีแฟนบ้านอยู่แดนอีสาน ~อะตาละล้า ~ ’

วันนั้นคือวันฉันจะไม่ลืมเลยค่ะ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

 “พ่อค่ะแม่ค่ะลาก่อนค่ะ ”มิวเข้ากอดพ่อแม่

“รักษาตัวดีๆล่ะ อย่าลืมแผนที่ล่ะ  ส่วนเงินก็เบิกธนาคารนะ”แม่ลูบหัวมิวและหอมแก้มมิวฟอดนึง

“ค่ะ ก็เรียนภาษาญี่ปุ่นมาแล้วนี้ค่ะ หายห่วงค่ะหนูพอเอาตัวรอดได้อยู่แล้วค่ะ”มิวยิ้มพร้อมน้ำตา

“...มิวพ่อจะให้บางอย่างกับลูก”พ่อพูดพร้อมหยิบบางอย่างจากกระเป๋ากางมาชูนั้นคือ...จี้สร้อยเล็กๆที่เป็นรูปดาวมีเพชรเม็ดเล็กประดับอยู่

“พ่อค่ะ...”พ่อลูบหัวมิวอย่างอ่อนโยน   ความอบอุ่นของพ่อทำให้มิวรู้สึกดีใจมาก

“มิวเธออย่าลืมส่งเมล์มานะ”แก้วกอดมิวแน่น

“เฮ้อ~ เมื่อไรพี่จะไปๆสักที่เนี่ย”ไคผู้เป็นน้องอายุห่างฉัน 4 ปี พูดเสียงรำคาญแกล้มไล่

“ไค อย่าพูดอย่างนี้สิลูก...”แม่ดุไค

“ไค พี่ไปแล้วนายคงคิดถึงพี่มากสินะ”มิวเข้าไปลูบหัวน้องชายอย่างอ่อนโยน

“อย่ามาลูบหัวคนอื่นเค้าอย่างนี้นะพี่”ไคปัดมือมิวออกพร้อมเดินหลบหน้าไปทางห้องน้ำของสนามบินอย่างรวดเร็ว

“แม่ค่ะไคงอนหนูซะแล้วทำไงดีค่ะ”มิวหันหน้าไปทางแม่

“มิวน้องก็เป็นอย่างและ คงงอนลูกที่จะไปญี่ปุ่น  ไม่ต้องห่วงน้องหรอก”แม่พูดยิ้มๆ

“อ้ะ  ขึ้นเครื่องได้แล้วลูก”พ่อบอก

“ลาก่อนนะแก้ว ลาก่อนค่ะพ่อแม่  ฝากบอกลาไคด้วยนะค่ะ”

“อย่าลืมติดต่อมาด้วยนะ”แก้วตะโกน

“ซาโยนาระ...”มิวโบกมือพร้อมเดินขึ้นเครื่อง