[Au Fic KHR]Nutcracker!อลวนวุ่นรักของเล่นตัวดี!

ลำดับตอนที่ #3 : ❥#1 The Nutcracker :The First Toy !?

iTOUCH

We wish you a Merry Christmas , We wish you a Merry Christmas , We wish you a Merry Christmas , And a Happy New Year !

อาจเรียกได้ว่าเช้าวันใหม่วันนี้...สิ่งที่แทนที่นาฬิกาปลุกของเด็กสาวก็คงเป็นเพลง’ We wish you a Merry Christmas ’ นี่แหละ!เสียงเพลงนี้ดังขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะรู้สึกตัวเสียอีก!

“อือ~”

เสียงหวานครางเบาๆ เป็นสัญญาณก่อนที่ดวงเนตรสีผสมระหว่างแดงทับทิมและม่วงแดงอ่อนๆจะปรือแล้วค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ เพื่อให้นัยน์ตาปรับแสงและโฟกัสให้ดีเสียก่อน

เด็กสาวร่างเล็กค่อยๆเคลื่อนย้ายออกจากผ้าห่มฟูนุ่มแสนอบอุ่นนั่น ลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดผ้าม่านและหน้าต่างเพื่อรับแสงอาทิตย์ยามเช้าต้อนรับ’วันคริสต์มาสอีฟ’

โอ๊ะ!ไม่ต้องสงสัยว่าเด็กสาวผู้นี้มีผ้าห่มมาห่มได้อย่างไร? คำตอบก็คือ...เมื่อวานหลังจากเด็กน้อยนาม’คาร์ต้า’หลับไปสักระยะ มารดาของเธอก็เดินขึ้นมาห่มผ้าห่มผืนโปรดของผู้เป็นลูกสาวให้น่ะสิ มารดาของหล่อนเดินขึ้นมาอย่างไม่รีรอคล้ายกับว่าเดาใจและนิสัยของลูกสาวจอมวุ่นออกได้อย่างไรอย่างนั้น

หิมะสีขาวบริสุทธิ์ตกลงมาจากท้องนภาสีฟ้าใสอย่างเอื่อยๆ พื้นปฐพีด้านล่างขาวโพลนอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากหิมะที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งคืน เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีเหลืองครีมพิศมองตัวเมืองไปอย่างไร้ซึ่งขอบเขตการมองเห็น ถึงตัวอาคารบ้านเรือนจะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ แต่กลับดูมีสีสัน เนื่องจากอุปกรณ์และสิ่งของประดับเตรียมวันคริสต์มาสที่ใกล้มาถึง!

สาวน้อยค่อยยื่นมือบางออกไปนอกหน้าต่าง หวังเพื่อจะรับละอองหิมะที่กำลังโปรยปราย หิมะเม็ดเล็กอันหนึ่งได้ตกลงบนมือเรียวของเธอพอดี แต่แล้วก็สลายหายไปอย่างรวดเร็วเนื่องด้วยความร้อนจากมือของเด็กสาว

“เขาว่ากันว่า ที่หิมะมีสีขาวเพราะมันสกปรกจนสีดำแทรกไม่ถึง ” เด็กสาวพูดเปรยๆกับหิมะสีขาวที่ละลายหายไป ตามสไตล์ของเด็กสาวผู้ช่างฝันและไม่รู้จักโตเสียที พร้อมเว้นระยะสักครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ

“แต่ฉันว่า...ที่เจ้ามีสีขาว อาจเป็นเพราะเจ้าสะอาดเกินไปจนสีดำไม่กล้าเข้าใกล้มากกว่านะ”

หลังจากที่’คาร์ต้า’มองทิวทัศน์และทัศนียภาพของเมืองที่เธออาศัยอยู่เสร็จ มือเรียวก็ค่อยๆปิดหน้าต่างแล้วชักผ้าม่านกลับให้เป็นเหมือนเดิม แต่เจ้าหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะมองหนังสือตัวดีที่เธอเผลอหลับไปก่อนที่จะได้อ่านมันจบ!

“คอยดูสิ!วันนี้ฉันจะอ่านให้จบเรื่องให้ได้!” เด็กสาวตั้งเป้าหมาย พร้อมดวงเนตรที่ดูมุ่งมั่น มือของเธอค่อยๆช้อนหนังสือขึ้นจากที่วางแล้วอ่านชื่อหนังสืออีกหน แต่แล้ว...

“ฮ้าว~!แค่อ่านชื่อหนังสือก็ง่วงอีกแล้วหรอเนี่ย ฉันไม่เหมาะกับพวกตัวหนังสือจริงๆแฮะ” เด็กสาวหาวอยางน่ารักแล้วเอามือขยี้ตาเบาๆ แขนอีกข้างก็ยังไม่ยอมปล่อยหนังสือให้เป็นอิสระ

แอ๊ด!

เสียงประตูเปิดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดยามเช้า เมื่อประตูถูกเปิดออกสิ่งที่ปรากฏให้เธอเห็นคือร่างของหญิงสาววัยกลางคนผู้เป็นมารดาของเธอเอง

“เอาแต่พร่ำเพ้ออะไรอยู่เอ่ย? อาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจ๊ะ เพราะวันนี้มีแขกคนพิเศษมาเยี่ยมเยียนลูกด้วยนะจ๊ะ”มารดาของเด็กสาวกล่าวทั้งรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มคราวนี้ดูท่าจะดูมีความสุขและพิเศษกว่าปกติ

เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีหลืองครีมอ่อนเอียงคอเป็นทำนองบอกถึงความสงสัยของตน แต่ผู้เป็นแม่นั้นกลับขยิบตาข้างหนึ่งเป็นเชิงนัยว่า’ลงมาแล้วก็รู้เองแหละจ่ะ’ก่อนจะเดินออกจากห้องผู้เป็นลูกสาวไป

เด็กสาวไม่ซักไซ้ถามให้ได้ความอีกต่อไป เมื่อมารดาของเธอเดินออกไป เธอก็วางหนังสือ’Tale of Filato’ลงบนเตียงของเธอ แล้วจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวทันที วันนี้เธอก็สวมชุดตัวเก่งตามปกติของเธอเช่นเดิม

ตึก!ตึก!

เสียงที่เท้าน้อยๆของเธอกระทบบันไดอย่างเป็นจังหวะ เป็นสัญญาณบอกว่า’เธอกำลังลงมาแล้ว’ เด็กสาวลงจากบันไดแล้วมายืนหน้าประตูบ้านคู่เคียงผู้เป็นแม่ของเธอที่มายืนอยู่ก่อนแล้ว คล้ายกับว่ากำลังรอใครอยู่

และแล้วประตูก็เปิดออก ซึ่งปรากฏร่างของชายร่างสูงวัยกลางคนสมเสื้อโค้ดสีทึบ และพันผ้าพันคอ พร้อมถือกระเป๋าทำงานใบไม่ใหญ่มากหนึ่งใบ หากบรรยายแค่นี้ คาดว่าทุกคนก็อาจไม่ค่อยทราบเท่าไหร่ คงต้องบอกว่า...

เมื่อเด็กสาวเจ้าของนาม’คาร์ต้า’เห็นเช่นนั้น ก็ถึงกับตาเบิกโพลงแต่นัยน์ตาของเธอเปล่งประกายด้วยความดีใจ ก่อนจะพุ่งตัวเข้ากอดชายวัยกลางคนเบื้องหน้าทันที พร้อมเอ่ยสรรพนามบางอย่าง...

“พ่อคะ!”

นี่เป็นคำเดียวที่ลูกสาววัยสิบห้าปีพูดให้กับเขาผู้เป็น’บิดา’ของสาวน้อยช่างฝันคนนี้ น้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้มสีซีด ไม่ใช่เพราะความโศกเศร้าอาดูลย์ แต่เป็น...ความปลื้มปิติยินดีเกินจะเอ่ยเป็นคำพูดได้เสียอีก

“คาร์ต้า...พ่อกลับมาแล้วนะ” ผู้เป็นำพ่อเอ่ยก่อนจะกอดรับลูกสาวของตนด้วยความคิดถึง แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นภรรยาของตน

“ที่รักครับ ผมกลับมาแล้วนะ”

“ค่ะ!ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” ผู้เป็นแม่ของเด็กหญิงเอ่ยขึ้นตอบ เพราะตอนนี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว

“อ้าวๆ แล้วผมละฮะ?”เสียงหวานอีกเสียงเอ่ยขึ้น แต่ดูจากสรรพนามและคำลงท้ายก็คงลงมติได้เลยว่าเป็นเสียงของเด็กผู้ชาย!

เด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมฟูฟ่องสีเหลืองทองอร่ามพร้อมกับดวงเนตรสีฟ้าน้ำทะเลสดใส ค่อยๆโผล่ออกมาจากด้านหลังบิดาของคาร์ต้า ไม่สิ! ต้องพูดว่า ‘โผล่ออกมาจากด้านหลังผู้ป็นบิดาของทั้งสอง’ ต่างหาก!

“ผมนึกว่าพี่ยังไม่ตื่นเลยนะฮะ”

เด็กสาวผละออกจากอ้อมกอดของบิดาแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มอีกหนึ่งนายผู้เป็น’น้องชาย’แท้ๆของเธอ เธอโผเข้ากอดน้องชายเช่นเดียวกับที่น้องชายของเธอก็ทำ ดูเผินๆสองพี่น้องคู่นี้ก็เป็นพี่น้องที่ดูรักกันและสนิทกันเอาเรื่องเลยทีเดียว! แต่ว่าความจริงมันหลังจากนั้น...

เพราะตอนนี้ในใจของเด็กสาวมีเพียงแต่ว่า... ’แขกคนพิเศษงั้นหรอ? ถ้าเป็นคุณพ่อก็ว่าไปอย่าง แต่ว่า...ถ้าฉันต้องมารับเจ้าน้องชายตัวดี ใส่ชุดนอนลงมายังดูดีซะกว่า!!’ …

“ขอบคุณนะฮะ ที่พี่อุตส่าห์ใส่ชุดปกติมารับผม ไม่ใช่ใส่ชุดนอนมาต้อนรับผมน่ะฮะ”ผู้เป็นน้องชายเอ่ยกับพี่สาวของตนคล้ายกับว่าอ่านใจพี่สาวตัวเองออกได้อย่างไรอย่างนั้น

เด็กสาวผละออกจากน้องชายก่อนที่จะตอบไปว่า “เจอหน้ากันก็กัดพี่เลยงั้นหรอ? จีอ๊อตโต้”

“อะไรกันฮะ ผมแค่ถามพี่ด้วยความสงสัยเฉยๆเองนะ”น้องชายผู้เป็นเจ้าของชื่อ’จีอ๊อตโต้’ยังไม่ยอมหยุดกวนพี่สาวของตนด้วยสีหน้าที่ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้ม แต่สำหรับผู้เป็นพี่สาวแล้ว มันคือการเย้ยหยันดีๆนี่เอง!

“นายไม่มาก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ จีอ๊อตโต้” เด็กสาวพูดด้วยท่าทางเฉยเมย แต่ดูแล้ว คาดว่าน้องชายของเธอต้องฉลาดกว่าแน่ๆ

“แม่ครับ ดูสิ!พี่สาวเขาต้อนรับผมอย่างนี้น่ะ” ฝ่ายน้องชายรีบไปอ้อนมารดาของตนทันทีเมื่อสบโอกาสดี

คาร์ต้าได้แต่เก็บความไม่สบอารมณ์ไว้ในใจ ...’เฮ้อ!เสียท่าเจ้าน้องชายอีกจนได้!’…

ผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นท่าทางของคาร์ต้า ก็รู้ได้เลยว่าเธอกำลังหัวเสียเรื่องน้องชายตัวดีของเธออยู่แน่ๆ เขาจึงหาทางที่จะเปลี่ยนเรื่องและบรรยากาศที่กำลังอึมครึม

“เอ้อ! ที่รัก คุณให้ของขวัญลูกสาวแสนน่ารักของเรารึยัง?”

“ให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วละคะ เจ้าตัวเขาขอน่ะค่ะ”

“พี่สาวเนี่ย...ไม่ไหวเลยนะ รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้”จีอ๊อตโต้ยังไม่วายหยุดหยอกพี่สาวของตัวเอง เขาพูดด้วยเสียงหน่ายๆ และส่วยหัวไปมาเล็กๆ

“เอ้า!หยุดทะเลาะกันก่อนสิ เจอหน้ากันก็ทะเลาะเลยรึไง จีอ๊อตโต้ ลูกก็ได้ของขวัญจากพ่อเมื่อวานไม่ใช่หรอ?”บิดาของเด็กน้อยทั้งสองเริ่มฉุนเล็กๆ ก่อนที่จะหันไปหาผู้เป็นลูกสาว

“คาร์ต้า สุขสันต์วันคริสต์มาสนะลูก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า และหยิบของขวัญห่อเล็กๆออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ดแล้วยื่นให้เด็กสาว

คาร์ต้ารับของขวัญมาพร้อมกับความงุนงงที่เกิดในจิตใจอีกครั้ง เพราะตรงหน้าห่อของขวัญนั้น มีกระดาษเขียนไว้ว่า’ขึ้นไปบนห้องแล้วค่อยเปิดดูนะ’ เด็กสาวนึกอยากถามผู้เป็นบิดาว่าในนั้นมันคืออะไร แต่แล้วก็ต้องหยุดทันที เมื่อคำตอบของปัญหาในใจนั้นเป็นรอยยิ้มจากบิดาที่เป็นแบบเดียวกับของมารดาของเธอ

ก่อนอื่นก็ขอเท้าความเล็กๆว่าทำไมบิดาและน้องชายของเธอถึงเป็น’แขกคนพิเศษ’ของวันคริสต์มาสอีฟวันนี้...ก่อนหน้านั้นครอบครัวของเธอก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันตามปกติ แต่เนื่องด้วยอย่างที่เห็น ทั้งสองพี่น้องมักทะเลาะกันเป็นประจำ อีกทั้งพ่อของเธอต้องไปทำงานที่ไกลออกไป พ่อของเธอจึงขอพาตัวลูกชายไปด้วย แต่ก็จะกลับมาทุกครั้งในวันคริสต์มาสอีฟ และอยู่จนจบเทศกาลคริสต์มาส แต่ที่เด็กสาวจำไม่ได้ว่าพ่อของเธอและน้องชายจะมาวันนี้ก็เพราะเมื่อปีที่แล้ว พ่อเธอติดงานจนมาไม่ได้นั่นเอง

พ่อของเธอทำงานในโรงงานผลิตของเล่น  ดังนั้นอาจไม่แปลกที่เด็กสาวตัวน้อยจะมีของเล่นเกลื่อนกลาดแบบนี้

ส่วนแม่ของเธอทำงานโดยเปิดร้านหนังสือส่วนตัว จึงไม่ต้องถามเลยว่า เพราะเหตุใด เธอถึงได้’Tale of Filato’เป็นของขวัญวันคริสต์มาส

ย้อนกลับมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้คาร์ต้ากำลังสนใจของขวัญในห่อนี้เป็นพิเศษเลยทีเดียว!

“ถึงตาคุณให้ของขวัญลูกชายบ้างแล้วนะครับ ที่รัก”

“นั่นสินะคะ! นี่จ๊ะ จีอ๊อตโต้” ผู้เป็นแม่ค่อยๆเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งให้ผู้เป็นลูกชาย มันดูคล้ายหนังสือที่ให้แก่คาร์ต้าไปเมื่อวันก่อน แต่หนังสือคราวนี้ดูใหม่กว่าเล็กน้อย และดูท่าจะไม่ใช่หนังสือนิทาน แต่เป็นหนังสือที่เป็นเกี่ยวกับบทความที่ดูมีสาระมากกว่า

“ว้าว!ขอบคุณนะฮะ” เด็กชายรับหนังสือมาแล้วมองดูมันหลายรอบอย่างพึงพอใจ เขาดูมีความสุขมากๆ จนถึงขนาดยิ้มแป้นไม่หุบเลยทีเดียว!

น้องชายของคาร์ต้าที่ชื่อว่า’จีอ๊อตโต้’ ถึงดูจะเป็นเด็กชายที่ชอบต่อล้อต่อเถียงและทะเลาะกับผู้เป็นพี่สาวอย่างไม่ยอมหยุดหย่อน แต่ว่าเขาก็เป็นเด้กชายที่เรียกได้ว่า’ตรงข้าม’ กับพี่สาวอย่างคาร์ต้าโดยสิ้นเชิง คาร์ต้าชอบตุ๊กตาและของเล่น ดูแล้วเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แต่จีอ๊อตโต้กลับชอบหนังสือ แลดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเสียอีก!

“ผมจะอ่านให้จบในวันเดียวเลยฮะ!” จีอ๊อตโต้เอ่ยเสียงหนักแน่น

“เดี๋ยวก็เผลอหลับไปหรอก” ผู้ป็นพี่สาวแอบเอ็ดน้องชาย

“ผมไม่ใช่พี่นะฮะ” ประโยคนี้อาจเรียกได้ว่าเป็นประโยคที่แทงใจดำของคาร์ต้าที่สุด แม้แต่ผู้เป็นพ่อและแม่ก็ยังแอบขำกับปฏิกิริยาของพี่น้องคู่นี้

“เงียบไปเลยน่า!” เด็กสาวพูดอย่างหัวเสีย นี่เธอโดนน้องชายคนนี้ย้อนไปกี่หนแล้วนะ!

“พอก่อนจ่ะ ว่าแต่คาร์ต้าจ๊ะ ลูกอ่านนิทานให้ตุ๊กตาฟังจบไปกี่เรื่องแล้วเอ่ย?” แม่ของทั้งคู่พูดตัดบทก่อนที่พี่น้องคู่นี้จะเถียงกันไม่เลิก

“อะไรกัน นี่พี่สาวของผมยังไม่หยุดเล่นตุ๊กตาอีกหรอฮะ”

“มาวันนี้คิดจะกัดพี่อย่างเดียวใช่ไหมเนี่ย!”

“เปล่าสักหน่อย ว่าแต่พี่ได้หนังสือเรื่องอะไรหรอ?”

“Tale of Filato น่ะ”

เมื่อเด็กชายได้ยินชื่อหนังสือก็ถึงกับหูผึ่ง ดวงตาเบิกโพลงกว่าเดิมด้วยความสนใจหรือตกใจก็ไม่อาจทราบ เขารีบวิ่งเข้าหาผู้เป็นพี่สาวอย่างรวดเร็ว จนพี่สาวรู้สึกผิดสังเกต

“นั่นเป็นหนังสือรวมนิทานในตำนานเลยนะฮะ!”

“อยากได้ไหมละ?”ผู้เป็นพี่สาวรู้สึกสบโอกาสเอาคืนจึงย้อนกลับได้ทำนองเย้ยหยันเล็กๆ

เมื่อเด็กชายเห็นพี่สาวถือไพ่เหนือกว่าก็รีบเบี่ยงประเด็นทันที ไม่อย่างนั้นคราวนี้เขาอาจเป็นฝ่ายเสียท่าแน่!ถึงจะอิจฉาอย่างไร แต่ก็ไม่ยอมแสดงออก

“ชิ!ไม่เห็นจะอยากได้เลย หนังสือนิทานไร้สาระแบบนั้นน่ะ เหมาะกับพี่แล้วละ”

คราวนี้กลายเป็นฝ่ายพี่สาวอีกครั้งที่ถูกปั่นหัวจนหัวเสียเช่นนี้ เด็กสาวทำแก้มป่องก่อนที่จะเดินกลับขึ้นห้องด้านบนของตนทันที ระหว่างทาง เด็กสาวก็ยังบ่นเกี่ยวกับน้องชายตัวดีของตนไม่เลิก!

ปัง!

เสียงปิดประตูห้องดังลั่นบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังโมโหจัด! น้องชายตัวดีที่เป็นฝ่ายก่อเรื่องถึงกับหน้าสลดลงเลยทีเดียว! เขาแค่ต้องการแกล้งหยอกพี่สาวเฉยๆ ทำไมพี่สาวของเขาต้องโกรธจัดขนาดนี้ด้วย! พี่สาวเขาไม่ดีใจเลยหรอ ที่ได้เจอน้องชายอย่างเขาน่ะ

ผู้เป็นบุพการีก็ได้แต่ยืนดูความโกรธของลูกสาวคนโต กับสีหน้าเศร้าสร้อยของลูกชายคนเล็กอย่างไม่รู้จะช่วยอย่างไรดี หวังแต่ว่าเวลาจะทำให้เด็กทั้งสองได้คืนดีกัน

ณ ห้องนอนของเด็กสาวที่ตอนนี้หน้าบูดบึ้งเพราะคำพูดของน้องชายของตน เด็กสาวล้มตัวลงนอนที่เตียงนอนของตนใกล้ๆกับหนังสือ Tale of Filato ที่วางไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า

เด็กสาวค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วพิศมองของขวัญที่อยู่ในมือของตนไปมาหลายรอบ จนในที่สุดเด็กสาวก็บรรจงแกะมันออกช้าๆ ไปพร้อมกับความลุ้นระทึกและความตื่นเต้นในใจ

เมื่อแกะเสร็จ กระดาษห่อของขวัญและริบบิ้น ก็วางกองไว้มุมหนึ่งของเตียง ส่วนอีกมุมหนึ่งของเตียงเป็นเด็กสาวที่กำลังนั่งตัวแข็ง!ไม่รู้ว่าเพราะตกใจหรือความงงงันกันแน่ เด็กสาวมองของขวัญตัวจริงในมือไปๆมาๆอีกหลายรอบ เธอไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนี้มันคืออะไร

สิ่งที่อยู่ในมือของเธอ เป็นตุ๊กตาที่ทำจากไม้ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ กึ่งกลางกึ่งเล็ก ทาสีสันสวยงามด้วยสีต่างๆอาทิเช่น สีแดง สีน้ำเงิน สีเหลือง เป็นต้น ตุ๊กตายืนตัวตรงสวมชุดของทหารอังกฤษ ติดป้ายชื่อไว้ว่า ‘The Nutcracker’ ถึงเธอจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เธอกลับรู้สึกถูกชะตากับมันอย่างเห็นได้ชัด เธอทวนชื่อมันอยู่หลายครั้งเลยทีเดียว

เธอลุกขึ้นยืนแล้วเอามันไปตั้งวางไว้ที่ชั้นวางเคียงข้างกับตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวเล็กๆ พลางรำพึงรำพันกับตัวเอง

“ถ้ามีม้าสีขาวอีกสักตัวก็คงจะดีไม่น้อย จะได้เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว” เด็กสาวช่างฝันอมยิ้มกับความคิดของตัวเอง

“เอ...จะว่าไป ชื่อนัทแครกเกอร์มันคุ้นๆนะ” เด็กสาวคิดพลางเดินไปมารอบห้องอยู่หลายหน โดยที่เจ้าตัวลืมนึกถึง ’Tale of Filato’  ไปเสียสนิท เธอไม่สังเกตด้วยซ้ำว่ามันกำลังส่องประกายอีกครั้งหนึ่งแล้ว!

มันเป็นสัญญาณที่ดีเลยว่า การผจญภับ กำลังเริ่มขึ้นแล้ว!!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk : เฟอร์นิกลับมาอัพจนจบแล้วค่ะ!แต่งไป...ก็แอบรู้สึกชอบจีอ๊อตโต้เวอร์ชั่นนี้จริงๆ!
ก็นั่งคิดอยู่นานว่าจะเอาใครมาเป็นน้องชายคนนี้ดี! แต่แล้วก็รู้สึกอยากลองเอาจีอ๊อตโต้มาแต่งแบบนี้ดู!
แหม...พอเอามาแต่งก็น่ารักจริงอะไรจริง! เดี๋ยวค่อยเอาคาแร็กเตอร์มาให้ดูเนอะ!
ความจริงกะจะเอาเป็นโคซาร์ทเหมือนกันนะ แต่ว่า...เฟอร์เตรียมบทพิเศษไว้ให้ปู่ที่รักแล้วละ! หึหึ

อ้อ!เอารูปตุ๊กตานัทแครกเกอร์มาให้ดูด้วยละคะ!
 

ว่าแต่ว่า...ชอบปู่จีอ๊อตโต้ตอนนี้กันไหมคะ? ถ้าชอบเฟอร์จะเอาปู่ท่านนี้มาลงให้บ่อยๆเลยนะ!