คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -{ Intro.. (78%)
คุณเคยนึกกล่าวโทษพระเจ้าบ้างไหม..?
คุณเคยเชื่อในตัวพระผู้เป็นเจ้ารึเปล่า..?
คุณเคยคิดว่าตัวเองโดนพระเจ้ากลั่นแกล้งหรือไม่..?
แล้วคุณเคยคิดหรือไม่ว่า..’พระเจ้า’คนนั้น กำลังนำทางให้คุณไปพบสิ่งที่วิเศษที่สุดในชีวิต..?
คุณเคยรู้สึกอยากได้อะไรมากๆบ้างไหม..?
คุณเคยพยายามตามหาและไขว่คว้าบางสิ่งบางอย่างบ้างรึเปล่า..?
คุณเคยนึกฝันในสิ่งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้หรือไม่..?
แล้วคุณเคยคิดไหมว่า..’เจ้าสิ่งนั้น’อาจอยู่ใกล้คุณมากกว่าที่คิด ‘เจ้าสิ่งนั้น’อาจมาหาคุณโดยที่คุณไม่เคยรู้ตัว..?
คุณจะเชื่อหรือไม่? ถ้า’พระเจ้า’กำลังนำทางให้คุณไปหา’เจ้าสิ่งนั้น’...โดยที่คุณไม่เคยนึกฝันว่าผลพลอยได้ของมันคือ’ความรักจากคนที่รอคุณเช่นดียวกัน...’
“สึนะ!!!!!”
“ครับๆ ผมมาแล้วครับ!!! แฮ่กๆ”
“ตื่นสายแบบนี้ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก..”
“ผม..ผมขอโทษครับ พี่จีอ๊อตโต้..”
“จะมามัวขอโทษไปก็ไม่ได้อะไรหรอก เอ้า! เร็วเข้า!”
“อ่ะ..ครับๆ”
บทสนทนาด้านบนถูกดำเนินไปอย่างรวดเร็ว... จากสถานการณ์แล้วคงเดาได้ไม่ยากว่าเป็นสถานการณ์แบบใด ใช่แล้ว..! คุณก็คิดแบบเดียวกันสินะ.. มันเป็นเหตุการณ์ในช่วงเช้าของทุกๆวันที่บ้าน’ตระกูลซาวาดะ’.. เป็นการสนทนาโต้ตอบกันระหว่างบุรุษร่างบอบบางสองนาย ที่คาดว่าเป็นสองศรีพี่น้องแห่งบ้านหลังนี้..
เด็กหนุ่มที่คาดว่าเป็นเจ้าของปัญหานั้น เป็นเด็กหนุ่มที่มีเรือนผมฟูฟ่องสีน้ำตาลคลอเคลียล้อมกรอบให้กับดวงหน้าหวานและดวงตากลมโตสีน้ำตาลเฉกเช่นเดียวกับเรือนผม ผิวกายขาวนวลไร้รอยตำหนิใดๆ รูปร่างเล็กบอบบางน่าทนุถนอมและควรได้รับการดูแล ทั้งยังส่วนสูงผิดวิสัยชายทั่วไป หรือก็คือต่ำกว่ามาตรฐาน(?) มองปราดเดียวก็ทราบได้ทันทีว่าเด็กหนุ่มร่างเล็กนายนี้มีศักดิ์เป็น’น้องชาย’ของอีกฝ่ายอย่างไม่ต้องสงสัย
อีกนายหนึ่งเป็นชายหนุ่มผู้มีเรือนผมฟูฟ่องสีเหลืองทองอร่ามคลอเคลียล้อมกรอบให้กับดวงหน้าหวานและดวงตาคู่โตสีฟ้าน้ำทะเลใสกระจ่าง เรือนผิวขาวนวลเนียนไม่แพ้อิสตรี รูปร่างบอบบางเกินกว่าจะเป็นชาย(?) รูปพรรณสัณฐานหรือแม้แต่หน้าตา ก็แลดูคล้ายคลึงกับเด็กหนุ่มร่างเล็กคนก่อนไปเสียทุกอย่าง แต่ถึงกระนั้นก็มีส่วนสูงมากกว่าเด็กหนุ่มคนก่อน ดังนั้นแล้วเขาคงจะศักดิ์เป็น’พี่ชาย’ของเด็กหนุ่มร่างเล็กคนก่อนเป็นแน่..
และยามนี้ทั้งคู่ก็รีบวิ่งมาทางประตูหน้าบ้านทันที เพื่อรีบออกไป’ทำงาน’ของตนให้ทันเวลา.. ไม่สิ! จะกล่าวว่า’ออกไปทำงาน’ก็คงไม่ถูกต้องนัก ในเมื่อผู้ที่ไปทำงานจริงๆแล้วนั้น..ไม่มีสักราย..
“แล้ววันนี้พี่จีอ๊อตโต้ไม่ต้องไปทำงานหรอครับ?” เด็กหนุ่มร่างเล็กผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายเอ่ยถามกับผู้เป็นพี่ชายนามจีอ๊อตโต้ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงปนกังวลไปในตัว..
“หืม? นายความจำสั้นอะไรรึเปล่าเนี่ย?” ผู้เป็นพี่ชายไม่ได้กล่าวตอบคำถามน้องชายอย่างตรงประเด็น กลับกล่าวในเชิงคำถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเล็กๆตามประสา พร้อมกับยื่นมือไปดีดหน้าผากเนียนขาวของอีกฝ่ายเป็นเชิงแกล้ง
“อะ..โอ๊ย! นี่พี่ทำอะไรของพี่น่ะ !!” เด็กหนุ่มผู้ถูกกระทำนั้นไม่ได้ตั้งหลักให้ดี เมื่อถูกผู้เป็นพี่ชายดีดหน้าผากอย่างไม่นึกฝัน(?) ก็ถึงกลับล้มกระแทกพื้นไปตามประสาของ’เจ้าห่วย’แต่ก็ยังมิวายว่ากล่าวผู้เป็นพี่ชายที่ทำอะไรแผลงๆอีก
“เฮ้อ..”จีอ๊อตโต้ถอนหายใจอย่างหน่ายๆกับความไม่ได้เรื่องซ้ำยังความจำสั้นของน้องชายพลางยกมือขึ้นเกาหัวแบบเซ็งๆก่อนที่จะกล่าวต่อไปอีก
“ฉันถึงบอกว่านายมันความจำสั้นไง ..วันนี้น่ะ ฉันขอลางานครึ่งวันเพื่อพาเจ้าน้องตัวดีอย่างนายไปสมัครงานไงละ จำได้รึยัง?”
“ลางานเพื่อพาผมไปสมัครงาน?”เด็กหนุ่มกล่าวทวนคำอย่างงงๆ
“ใช่แล้ว! นายจะได้มีงานทำกับเขาสักทีไง สึนะ..รู้มั๊ยว่าพี่ชายอย่างฉันก็กังวลเวลานายคอตกกลับมาบ้านเพราะไม่ได้งานสักทีน่ะ..” จีอ๊อตโต้กล่าวบอกน้องชายนามสึนะด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มแสนดีที่เขามักจะยิ้มเป็นประจำ
“แล้วมันไม่ลำบากพี่หรอ?” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างหวาดๆ ก็แหงสิ!..เขาไม่อยากให้พี่ชายคนสำคัญของเขาต้องมาพลอยลำบากไปกับความห่วยของเขาหรอกนะ อีกอย่าง..พี่ของเขาคนนี้ก็หยุดงานเพื่อพาเขามาสมัครงานหลายต่อหลายครั้งแล้วนะ มันจะไม่มีปัญหาแน่หรอเนี่ย?
“มันจะลำบากก็ตรงที่นายตื่นสายนั่นละ..”จีอ๊อตโต้ไม่สนใจคำถามของน้องชาย กลับกล่าวหยอกล้อน้องชายของตนแทน สิ่งนี้..เรียกรอยยิ้มแห้งๆจากสึนะได้เป็นอย่างดี
“เออใช่! สึนะ..ตอนนี้อีกสี่สิบนาทีก็ถึงเวลานัดสัมภาษณ์แล้วนะ อย่ามามัวห่วงฉันเลยน่า ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”
“หวา!!จริงด้วยสิ ตายแน่ๆเลย ตายแหงๆ”
“มันจะตายตอนที่นายบ่นนี่แหละ ไปได้แล้วนะ สึนะ!.. ผมไปก่อนนะครับ คุณแม่! ”
“จ้าๆ ระวังหกล้มนะจ๊ะ ทั้งสองคน”
หลังจากกล่าวร่ำลากับคุณแม่ของพวกเขาเสร็จแล้ว..จีอ๊อตโต้ก็ไม่รอช้า รีบลากเจ้าน้องชายตัวดีออกมาจากบ้านก่อนที่สึนะจะร้องไห้งอแงและสิ้นหวังไปมากกว่านี้.. เฮ้อ! ให้ตายสิ.. ถ้าเกิดสึนะไม่มีพี่ชายอย่างเขาขึ้นมา หมอนี่จะทำอะไรกินได้บ้างละเนี่ย!
ความคิดเห็น