Why!? ทำไมจะรักไม่ได้ ก็หัวใจทันเลือกเธอแล้ว [ เอกเบส ออยคิว กล้ายืน ] (Yaoi)

ตอนที่ 5 : Why!? ทำไทจะรักไม่ได้ ก็หัวใจมันเลือกเธอแล้ว : ตอนที่1 [คู่เจมส์xโปเต้]

Why!? ทำไมจะรักไม่ได้ ก็หัวใจมันเลือกเธอแล้ว : ตอนที่1 [คู่เจมส์×โปรเต้]

เขียนเมื่อวันที่ : 30 ตุลาคม 2559

--------------------------------------------------

               "วันนี้มึงจะนอนค้างที่บ้านกูมั้ย?" เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขี้นเป็นเสียงที่ดูเล็กและหวานนิดๆ

              ["เอาสิ กูว่าจะไปเล่นเกมส์ที่บ้านมึงอ่ะ"] เสียงจากคนปลายสายพูดออกมา คำตอบนั้นเป็นที่หน้าพอใจสำหรับชายหนุ่มที่เอ่ยคำถามเป็นอย่างมาก

             "จะให้กูชวนพี่เอกด้วยมั้ย...ไอ้'เจมส์' " 

             "เอาดิ ง้้นมาแข่งกันดีกว่า ว่าครั่งนี้ใครจะรอดในเกมส์อ่ะ....ไอ้'โปเต้' " 

             "เจอกันที่โรงเรียนนะเว้ย" พูดจบโปเต้ก็กดตัดสายทันที ก่อนที่จะ.....

            "เย้!!!!" จะมีเสียงของโปเต้ร้องเรียกจากนรกดังลั้นบ้าน จนของโปเต้ต้องขึ้นมาถามว่าเป็นอะไร โปเต้ไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างแล้วเดินออกไปจากบ้าน

            ทำไมเขาจะไม่ดีใจล่ะ ในเมื่อคนที่เขาแอบชอบจะมานอนค้างที่บ้านของเขาน่ะ....

    "มันยังไม่มางั้นเหรอ" โปเต้เมื่อมาถึง ก็ไม่เห็นคนที่เขาอยากเจอจึงเดินไปที่โรงอาหารของคณะ แต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้โปเต้ต้องชะงัก แล้วเดินออกมา เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ ภาพที่เจมส์กำลังโอบกอดหญิงสาวคนหนึ่งที่ค่อนข้างสวย หน้าอกใหญ่

             //"ทำไมมันเจ็บแบบนี้วะ"//โปเต้พูดออกมาแผ่วเบา

     ตู๊ด~ ตู๊ด~

             เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น โปเต้หยิบขึ้นมาดูก่อนที่จะกดรับสาย

             ["มึงมาถึงยังวะ?"] คนปลายสายเอ่ยถาม

             "ยัง" โปเต้พูดโกหกออกไป และพยายามคุมน้ำเสียงของตนเอง

             ["อ่อ วันนี้กูไม่ไปนอนบ้านมึงแล้วนะ"]

             "ทะ..ทำไม" ร่างบางถามออกไป ถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ไม่แน่เสียเท่าไหร่

             ["กูจะไปนอนกับน้องแตงกวาว่ะ555"] เมื่อคนปลายสายพูดจบ น้ำใสๆก็ค่อยๆไหลออกจากดวงตาคู่สวยของโปเต้อย่างห้ามไม่อยู่

              "เออ!! ไปนอนกับน้องเขาให้เต็มที่เลย!!!!" ด้วยความน้อยทำให้โปเต้พูดประชดออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะตัดสายไปทันที แล้ววิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

                เมื่อกลับมาถึงบ้านโปเต้ก็วิ่งขึ้นห้องทันที  ไม่มีการทักทายพ่อแม่ของตนที่นั่งดูทีวี  พอเห็นว่าลูกของตนเองมีท่าทีแปลก ก็อกที่จะเป็นห่วงไม่ได้  

                "โปเต้! เป็นอะไรลูก" ผู้เป็นแม่ตะโกนถามลูกของตนน้อง

                "เปล่าครับ ผมขออยู่คนเดียวได้มั้ย?"โปเต้พูดตอบเสียงแผ่วเบา

               "ถ้าเป็นอะไรก็บอกแม่กับพ่อได้นะ" ไม่มีเสียงตอบ แม่ของโปเต้จึงยอมปล่อยลูกให้อยู่คนเดียว

               "กูมันมีค่าแค่'เพื่อนคนหนึ่ง' ไม่มีค่าเท่าผู้หญิงของมึงสินะ.."

--------------------------------------

                "เป็นอะไรของมันวะ?"เมื่อคนปลายสายกดตัดสายไป  ก็ทำให้ร่างสูงอดที่จะแปลกใจไม่น้อย  เพราะมีน้อยนักที่โปเต้จะมาประชดประชัดแรงๆใส่เขา

                "พี่เจมส์  มีอะไรรึเปล่า?" หญิงสาวซึ้งเป็นตัวต้นเหตุเอ่ยถาม

                "ไอ้โปเต้น่ะสิ  เป็นอะไรของมันไม่รู้" เจมส์ก็ตอบหญิงสาวไป

                "แล้วสรุปคืนนี้..."

               "ไม่ล่ะ  พี่ไม่ไปแล้ว  แตงกวาไปกับคนอื่นเถอะ" ร่างสูงพูดตัดหน้าแตงกวา  ทำให้หญิงสาวหน้าแตกไม่น้อยเพราะเพื่อนๆของเจมส์ก็ยืนฟังอยู่

               "ไปกับพี่ละกัน"เพื่อนของเจมส์คนหนึ่งพูดขึ้น  หญิงสาวก็พยักหน้าน้อยๆอย่างไม่ปฏิเสธ

                สักพักก็ถึงเวลาเข้าเรียน  กลุ่มของเจมส์ก็พากันขึ้นเรียนตามปกติ  แต่สิ่งที่ไม่ปกติสำหรับเจมส์ก็คือ ไม่มีวี่แววของร่างบางอยู่บนห้องเรียน  ทำให้เจมส์รู้สึกเป็นห่วงไม่น้อย  เพราะโปเต้บอกกับเขาว่า มาถึงโรงเรียนแล้วแต่ทำไมถึงไม่เจอตัวของโปเต้ในห้อง

                "เป็นไรวะ ดูมึงไม่ค่อยมีสมาธิเลย" พอถึงเวลากลับบ้านทุกคนก็ต่างออกจากห้องเรียน  เพื่อนเจมส์คนหนึ่งเอ่ยถามออกมา  ในเมื่อเพื่อนของเขาวันนี้ทำตัวเหม่อลอยตลอดเวลา

               "ไม่มีอะไร  กูไปละ" พูดจบเจมส์ก็ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ของตนเอง  แล้วขับไปที่บ้านหนึ่ง

         ก๊อก ก๊อก

              "โปเต้ลูกแม่ มีคนมาหาน่ะ" เสียงผู้เป็นแม่พูดหลังจากที่เคาะประตู

              "ผมไม่อยากเจอใครทั้งนั้น บอกให้เขากลับไปก่อน" โปเต้เอ่ยตอบ 

              "แต่กูอยากเจอ มีปัญหามั้ย?"เสียงพูดพร้อมกับประตูที่เปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งที่โปเต้ไม่อยากจะพบในตอนนี้ โปเต้เบิกตากว้างเหมือนเห็นผีอย่างนึกตกใจ

              "มะ...มึงมาได้ไง"โปเต้ถามชายผู้มาเยือนเสียงตะกุกตะกัก

             "ขับรถ"เจมส์พูดตอบกวนๆ ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัวโปเต้ ทำให้โปเต้ตกใจ เดินถอยหลังจนติดกำแพง เจมส์ใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาคร่อมร่างบางเอาไว้

              "บอกกูมา มึงเป็นอะไรเมื่อเช้า"

             "เปล่า"

             "กูไม่เชื่อ บอกกูมา"

             เจมส์ถอนหายใจออกมา ในเมื่อโปเต้เลือกที่จะไม่ตอบเขา เขาก็ไม่อยากจะตื้อมากเสียเท่าไหร่ เจมส์เลิกคร่อมร่างบางก่อนที่ตนเองจะมานั่งตรงปลายเตียง พร้อมกับสายตาที่จับจ้องมองคนตรงหน้า ด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง ทั้ง2คน ไม่มีการเอ่ยปากพูดใดๆทั้งสิ้น ทำให่บรรยากาศรอบๆดูอึดอัดขึ้นมา โปเต้มองเจมส์ด้วยสายตาที่้ต็มไปด้วยคำถามมากมายแต่ก็เลือกที่จะไม่ตอบ

              "กูไม่นอนกับน้องแตงกวาแล้ว กูจะมานอนเล่นกับมึง"ร่างสูงพูดิอกมา ราวกับว่ารู้ในสิ่งที่โปเต้คิด

              "ทำไม?"โปเจ้ถามเจมส์

              "ก็ไม่ทำไม กูอยากนอนกูก็มานอนก็แค่นั้น" สิ่งที่ได้ยินทำให้โป้เต้รู้สึกเบาใจอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกก่อนหน้านี้ถูกยกออกมาในคลาเดียว

              "ป่ะ ลงไปกินข้างกัน" เจมส์พูดบอกโปเต้พร้อมจับมือเล็กบาง แล้วเดินออกจากห้องเพื่อจะไปกินอาหาร ที่แม่ของร่างบางได้ทำเอาไว้

**************************

จบไปแล้วกับคู่เจมส์เต้นะ

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

***แถม***

เอก:เบสๆ  อย่าลืมดื่มน้ำที่กูให้ทุกๆ1ชั่วโมงนะ

เบส:ทำไมวะ? 

เอก:เพราะ น้ำของกูจะได้อยู่ในตัวมึงตลอดไง

เบสไอ้เชี้ย!!!!!

.

.

.

ออย:คิว มึงเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้

คิว:ทำไมผมจะใส่ชุดนี้ไม่ได้

ออย:ถ้ากูของขึ้น มันลงยากนะ

คิว:พะ..พี่ออย!..คนบ้า

.

.

.

กล้า:พี่ยืนทำไร?

ยืน:เล่นเกมส์

กล้า:แล้วพี่สนใจมาเล่นเกมส์กับผมบนเตียงปะ?

ยืน:...ไม่เว้ย!

.

.

.

เจมส์:โปเต้ มึงไปส่องกระจกบ้างก็ดีนะ

โปเต้:ทำไมอ่ะ?

เจมส์:ก็สิ่งที่มึงเห็นอ่ะ คือคนที่สามารถทำให้กูอยากได้

โปเต้:ไอ้หื่น!