วัยร้ายวุ่นวายรัก

ลำดับตอนที่ #5 : แค่ปลื้ม

 ณ ร้านกาแฟLADY COFFE (เลดี้ กาแฟ)


"หวัดดี"ฉันพูดหลังจากที่เดินมาอยู่ตรงหน้ายัยโบว์
"มาช้าจัง"ยัยโบว์พูดทำหน้าเครียด
"มีไร"ฉันพูดก่อนที่จะเดินไปสั่งชาเย็น แล้วกลับมา
"อาจารย์แอล สั่งทำรายงานน่ะ"ยัยนั้นพูดแล้วก็ทำหน้าเครียดเหมือนเดิม
"ฮะ แต่อาจารย์ชาม ยังไม่มาจากต่างประเทศเลยนะ แล้วอาจารย์แอลจะมาสั่งให้เราทำรายงานได้ไง ทั้งๆที่อาจารย์ชามคืออาจารย์ประจำคลาสของเรา"ฉันพูดแล้วก็ใส่อารมณ์ลงไปเฮ้อ
"นั้นละ แต่ฉันกลัวอาจารย์ว่าฉันไปห้องสมุดไปหาข้อมูลงานก่อนนะ"ยัยนั้นพูดก่อนที่จะลุกขึ้น
"เดี๋ยว ฉันไปด้วยนะโบว์"ฉันพูดก่อนที่จะลุกขึ้นเช่นกัน
"อืมมม"โบว์ลากเสียงยาว ก่อนที่เราจะเดินขึ้นรถฉันแล้วขับไปยังห้องสมุดของอีรอส
"งั้นไปหาคนละที่แล้วกัน"ยัยโบว์พูดกับฉันในห้องสมุดก่อนจะแยกตัวไปทางหนังสือหมวดวิทย์
แล้วฉันก็เดินไปหาข้อมูลทางหมวดสังคม"การดูแลระบบ... การจัดการ... การปฏิวัติ... การบริหาร..."ฉันไล่หนังสือในหมวดสังคมไปเรื่อยๆจนไปชนกับ"นายยย"ฉันพูดก่อนที่ตัวฉันจะล้มลงเพราะฉันชนนายนั้นไปอย่างแรง ฉันคิดว่าฉันจะไม่รอดแต่..."คราวหลังดูตาม้า ตาเรือด้วยนะ ไม่ใช่ว่าจะหาข้อมูลอย่างเดียว"อืม ขอบใจนะไฟน์นอล"ฉันพูดหลังจากที่นายนั้นประคองตัวฉันไว้ แล้วก็พยุงตัวฉันขึ้น ก่อนจะเทศน์ให้ฉันฟัง แล้วฉันก็ต้องขอบคุณไปตามมารยาท"แล้วนาย" "แล้วเธอ"ฉันกับนายนั้นพูดพร้อมกัน"เธอพูดก่อนเลย" "นายพูดก่อนเลย"ฉันพูดพร้อมกับนายนั้นอีกแล้วงั้นหรอ"งั้นฉันผูดก่อนนะ" "งั้นเราพูดก่อนนะ"อีกแล้วมันจะบังเอิญอะไรขนาดนี้"ฉันพูดก่อนละกัน"ฉันพูดก่อนจะยิ้ม แล้วก็หัวเราะนิดๆในลำคอ(มันอดไม่ได้นิ ก็คนพูดพร้อมกันตั้งหลายครั้ง บ้า)"นายมาหาข้อมูลที่นี่หรอ"ก็แหงละสิ ถ้าไม่มาที่นี่แล้วจะให้ไปที่ไหนละ"นายนี่กวนTEENชะมัดเลย"รู้แล้ว แล้วนายสองคนทำรายงานด้วยกันหรอ"ฉันพูด"อืม"นายนั้นตอบ(ก็ถูกนิ ตามหลักแล้ว มีคนพูดก็ต้องมีคนตอบ อิบ้าาา)"งั้นฉันหาข้อมูลก่อนนะ"ฉันพูดก่อนที่จะดูรายชื่อหนังสือแล้วก็เจอเล่มที่ฉันกำลังหาพอดี แต่มันใหญ่มากและก็อยู่สูงด้วย พอฉันดึงมันออกมาได้
หนังสือเล่มที่อยู่ข้างๆกันก็กำลังจะตกลงมาใส่หัวฉันแต่ มีมือใครก็ไม่รู้มารองหัวฉันไว้ ตุบ....เสียงดังเกิดขึ้นในห้องสมุด คนที่อยู่แถวนั้นมองมาทางฉันกับนายไฟน์นอล ก่อนที่จะเดินหันหลังให้"นายเป็นไรมากมั๊ย"ฉันถามแล้วก็เอามือไปสัมผัสตรงจุดที่นายนั้นโดนหนังสือตกลงมาใส่"ถามได้ ก็เจ็บนะสิ"ฉันรู้ว่าเจ็บ รู้งี้ไม่ถามเลยดีกว่า"มานี่ฉันดูให้"ฉันลากมือนายนั้นไปที่โต๊ะนั่งที่อยู่ในห้องสมุด"ก็ไม่เป็นไรมากนิ"ฉันพูดก่อนที่จะเอามือไปกดแผล"โอ๊ยยย ผมเจ็บนะ"นายนั้นพูด"ขอโทษละกัน แผลไม่เป็นไรมากแค่ปวดนะ"ฉันพูดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา"นายไม่ต้องไปหาข้อมูลละ"ฉันพูดก่อนที่จะลุก"อ้าว แล้วฉันจะทำรายงานไงอ่ะ"นายนั้นพูดแล้วสีหน้าก็บงบอกได้ว่างง"ฉันหามาให้ละกัน ขอบใจนะที่ช่วยฉันไว้ถ้านายไม่ช่วยฉัน มีหวัง ตักฉันโนแน่ๆเลย"ฉันพูดก่อนจะเก็บเก้าอี้"ไม่เป็นไร"เสียงนุ่มของนายไฟน์นอลทำให้ฉัน มีแรงสู้ แต่ว่านายนั้นมาเกี่ยวไรแล้วทำไมฉันต้องมีแรงสู้ ฉันแค่ไปหาข้อมูลให้นายนั้นนะ อีกอย่างนายนั้นก็ไม่ได้มีอะไรกับฉันแค่ช่วย ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ ฉันเดินไปที่หมวดสังคมก่อนจะหาข้อมูลมาได้ก่อนจะไปหยิบสมุดจด มาจดข้อมูล"เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะเอา แผ่นนี้ไปถ่ายเอกสารนะ แล้วนายเอาไปเพิ่มเติมละกัน"ฉันพูดก่อนจะไปถ่ายเอกสารที่เครื่องถ่ายเอกสารของรุ่นพี่ในห้องสมุดที่มีรุ่นพี่คอยถ่ายให้อยู่"ได้แล้ว นี่ของนาย"ฉันพูดหลังจากที่้ยื่นกระดาษเอสี่ที่มีข้อมูลที่ฉันจดให้อยู่นั้นให้นายนั้น"เนออน ฉันกลับก่อนนะ พี่จะมารับ"ยัยเรนโบว์เดินมาหาฉันแล้วพูดประโยคนึงก่อนจะเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออก แล้วยัยนั้นก็ไปแล้ววว"เออ ไฟน์นายกลับมินิบัสเอานะ ขอยืมรถหน่อยจะเอาไปทำธุระด่วน แล้วจะเอาไปส่งให้ที่บ้านนะ"นี่นายดอมินิคเดินมาหานายไฟน์นอลก่อนจะเดินออกไปเหมือนกันหรอเนี้ย"งั้นฉันกลับก่อนนะ"นายนั้นพูดก่อนจะลุกขึ้น"นายจะไปยังไง"ฉันถาม"ก็ขึ้นมินิบัสไปไงแล้วก็ต่อรถไฟใต้ดิน มีไรหรอ"นายนั้นพูดตอบฉันก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เก็บ"อย่าพึ่ง เดี๋ยวฉันไปส่ง"ฉันพูดก่อนจะดึงแขนนายนั้นแล้วเดินไปที่รถ แล้วฉันก็เปิดประตูให้ เฮ้อ อย่าคิดสิเนออน เธอเป็นบ้าไรความรู้สึกนี้มาอีกแล้ว แง๊ๆๆ มันจะหายไปมั๊ย"ขอบใจนะ"นายนั้นพูดก่อนที่จะขึ้นรถ"ไม่เป็นไร"ฉันพูดแล้วค่อยปิดประตู  แล้วฉันก็ขับรถไปส่งนายไฟน์นอลที่บ้าน บ้านนายก็ดูดีนะ สวยไม่ใช่ย่อย แค่ต่อเติมอะไรไปอีกนิดแค่นี้ก็สวยกว่าบ้านฉันแล้ว 555 "ขอบใจอีกทีนะ ฉันไปก่อนนะ ขับรถดีๆละ"นายไฟน์นอลพูดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป แล้วฉันก็ขับรถไปบ้าน ฉันรีบเปิดบ้านแล้ววิ่งเข้าไปข้างในห้อง"นี่ฉันเป็นไรเนี้ยเป็นไปได้ยังไง ทำไมอาการแบบนี้ถึงเกิดกับฉันตอนที่ฉันอยู่ใกล้นายด้วยนะนายไฟน์นอล ทำไมหัวใจฉันต้องเต้นแรง แล้วทำไมฉันต้องมีอาการแบบนั้นด้วย"ฉันพูดเสียงดังลั้นห้อง"หรือว่า....ฉันปลื้มนาย ฉันปลื้มนายหรอเนี้ย อาการนี่คือปลื้มหรอ แล้วฉันต้องทำไรต่อเนี้ย แค่ปลื้มน่ะ ไม่มีไรหรอก"ฉันพูดกับตัวเองภายในห้องที่มีเพียงฉันคนเดียว อาการของฉันตอนนี้คือไม่มีสติ ทำอะไรไม่ถูกเลย......................