ตอนที่ 6 : Chapter -05- (แก้คำผิด)
Part Tzuyu
“พี่ซานะ.....เอ่อ....ไปเดทกันไหม?” พูดไปแล้วเว้ยแกพูดไปแล้วเว้ยไอ้จื่อ
ตอนนี้หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังจะหลุดออกมาจากอก มองคนตรงหน้าที่ดูเหมือนตกใจนิดหน่อยแล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมา
“อือ ไปสิอยากเที่ยวอยู่พอดี”พี่ซานะพูดพร้อมยิ้มหวาน โอ้ยยยยรอยยิ้มนั้นมันกำลังจะทำให้ฉันบ้าตาย พี่อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครอีกได้ไหมคะ?
“พี่อยากไปสวนสนุกอ่ะ ไปสวนสนุกกันนะ” ซานะพูดพร้อมกับเขย่าแขนของเด็กตัวสูงเบาๆพร้อมสายตาอ้อนวอน
ทำไมพี่น่ารักขนาดนี้เนี้ย วันนี้หัวใจฉันจะไม่วายตายก่อนใช่ไหม!!
พอมาถึงสวนสนุกพี่ซานะดูตื่นเต้นกับบรรยากาศมากเหมือนเด็กน้อยตัวเล็กๆที่เคยมาครั้งแรก
“จื่อ ไปเล่นเครื่องเล่นนั้นกันเถอะ”พี่ซานะชี้ไปที่รถบั๊มแล้วจูงมือฉันเดินนำหน้าไป
“เดี๊ยวก่อนพี่ซานะ” วันนี้ฉันลืมดูชุดของพี่ซานะเลย ชุดของเธอเป็นเสื้อยืดกับกระโปรงสั้น
อ่า....ให้ตายสิฉันน่าจะสังเกตชุดของพี่ตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านนั้นจะได้ไปเปลี่ยนชุดก่อน ฉันเห็นพวกผู้ชายที่เดินผ่านไปมามองพี่ซานะของฉันด้วยแหละ ฉันต้องมองจิกกลับไปให้พวกผู้ชายนั้นเลิกมองพี่ซานะของฉัน!! ทำไมพี่ต้องแต่งตัวอย่างนี้เนี้ย
ฉันเรียกพี่ซานะเข้ามาใกล้ๆแล้วถอดเสื้อคลุมข้างนอกของฉันไปมัดที่เอว พี่ซานะเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วยิ้มให้เป็นการขอบคุณ
“คร่าวหลังอย่าใส่สั้นแบบนี้อีกนะคะ” ฉันยีหัวพี่ซานะที่หน้าจ๋อยเหมือนกับเด็กน้อยที่โดนดุ
“ไปกันเถอะค่ะก่อนที่คนจะเยอะ” ฉันจูงมือพี่ซานะไปที่รถบั๊มที่พี่ซานะอยากเล่นเมื่อกี้
พอเล่นเครื่องนี้เสร็จพี่ซานะก็ลากไปเครื่องนู้น เครื่องนั้นเรื่อยๆและจบลงโดยการมานั่งกินไอศกรีมที่ม้านั่ง ฉันนั่งมองพี่ซานะที่กินไอศกรีมอย่างใจจดใจจ่อเลยไม่รู้ว่าฉันกำลังจ้องอยู่ พอพี่ซานะเงยหน้าขึ้นมาฉันก็แกล้งเนียนมองไปทางอื่น
“จื่อไม่กินหรอ ไอติมจะละลายหมดแล้วนะ” ซานะมองดูไอติมที่เริ่มละลายเพราะคนตัวสูงไม่ยอมกินซะที
จื่อวีไม่ตอบแต่ยื่นมือไปเช็ดไอศกรีมที่เลอะมุมบ้างของคนเป็นพี่ ทำเอาให้คนเป็นพี่หน้าแดงก้มหน้าเขินอยู่คนเดียว การกระทำแบบนั้นของซานะเรียกร้อยยิ้มจากเด็กยักษ์ได้ทันที
“อยากไปปั่นจักรยานน้ำไหมคะ?” จื่อถามออกไปเมื่อตัวเองและพี่ซานะกินไอกรีมเสร็จเรียบร้อย
“อืมไปสิ” เมื่อพี่ซานะได้ยินชื่อเครื่องเล่นที่กำลังจะไปก็ตอบโดยเร็วพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ
พอซานะกำลังจะขึ้นจักรยานน้ำ จื่อวีก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองที่มัดเอวซานะออกมาแล้วเอาไปคลุมที่ขาของซานะตอนนั่งบนจักรยานน้ำแทน
ทั้งสองก็ใช่เวลาอยู่ด้วยกันบนจักยานน้ำได้ซักพักก็ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้วจื่อวีเลยอาสาขอไปส่งพี่ซานะที่บ้าน
ด้วยความที่เหนื่อยกับการเล่นเครื่องเล่นมากมายในวันนี้ทำให้ซานะหลับไปหลังจากที่รถออกได้ซักพัก โชคดีที่พี่ซานะได้บอกที่อยู่ไว้ก่อนแล้ว ฉันหันไปมองร่างของผู้เป็นพี่ที่นอนกอดแขนตัวเอง จึงเอือมมือไปเบาแอร์รถและปรับเบาะรถให้พี่ซานะได้นอนอย่างสบายๆ
“พี่ซานะๆ ถึงบ้านแล้วพี่” ฉันเขย่าตัวพี่ซานะเบาๆซักพักพี่ซานะก็ลืมตาขึ้นมาแต่ก็ต้องตกใจเพราะหน้าของทั้งสองใกล้กันมาก
ตึกตักๆ
เสียงหัวใจของทั้งสองกำลังเต้นแข่งกัน หน้าก็ร้อนผ่าวพอๆกันจื่อวีเลยเป็นคนที่เลื่อนหน้าออกมาเพราะทนสายตาดวงโตที่กำลังมองมาไม่ไหว
“เอ่อ....พ...พี่ถึงบ้านแล้ว” พูดตะกุกตะกักทั้งๆที่หน้าแดงเท่ามะเขือเทศ
“อืมขอบใจสำหรับวันนี้นะ” ซานะก็เขินพอๆกันทำให้ลงรถไปอย่างรวดเร็ว
พอซานะลงรถไปจื่อวีก็เอามือทาบไว้ที่อกที่กำลังเต้นแรงมากๆยังไม่ทันที่จื่อวีจะเอามือออกประตูรถก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
“พอดีลืมคืนเสื้อนะ” ซานะยิ้มอย่างเขินๆยื่นเสื้อคลุมมาให้แล้วรีบปิดประตูวิ่งเข้าบ้านไป
จื่อวีมองการกระทำของซานะ ทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าจนหุบยิ้มไม่ได้
Part Mina
หลังจากที่ฉันหนีจื่อวีออกจากร้านกับจองยอนฉันก็ชวนจองยอนไปกินกาแฟของนายอนข้างๆคอนโดฉันยังไม่ทันจองยอนได้ตอบตกลงเสียงโทรศัพท์ก็แทรกขึ้นมาบอกว่ามีงานด่วนแล้วทิ้งให้ฉันยืนอยู่นอกร้านคนเดียว.....
แล้วจะไปไหนดีวะเนี้ย วันนี้เหมาะกับการไปเที่ยวนอกบ้านนะแต่ถ้าจะให้ไปคนเดียวก็คงไม่ไปหรอก อยู่ๆหน้าของนายอนก็ลอยขึ้นมาเลยตัดสินใจลองไปชวนดู
กำลังจะหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาโทรก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีเบอร์เลยต้องเดินขึ้นรถไปหานายอนที่ร้าน
พอถึงร้าน ลูกค้าในร้านก็ไม่ค่อยเยอะซะเท่าไรถ้าลองชวนดีๆเจ้าตัวอาจจะไปก็ได้คิดได้ดังนั้นเลยเดินเข้าร้านแล้วนั่งที่ประจำก็คือเคาท์เตอร์หน้านายอน
“เอาเหมือนเดิมนะ” สเต็ปแรกต้องสั่งกาแฟก่อน
นายอนพยักหัวเบาๆแล้วหันไปทำกาแฟ
ซักพักกาแฟก็ถูกยื่นมาหน้าฉัน ยิ้มเบาๆเพื่อเป็นการขอบคุณ
“วันนี้ร้านเป็นไงบ้างอ่ะ” สเต็ปสองต้องถามเกี่ยวกับร้านก่อนแล้วค่อยแถไปเรื่องเที่ยว
“วันนี้ก็เรื่อยๆอ่าคนไม่ค่อยเยอะอ่ะ ที่จริงวันอากาศแบบนี้ก็ไม่อยากทำงานหรอก” เยสนายอนก็คิดเหมือนกัน
งั้นสเต็ปสามก็ชวนเลยละกัน
“หรอ พอดีเลยวันนี้ฉันจะไปเที่ยวพอดีเลยอยากไปด้วยกันไหม” พูดพร้อมส่งสายตายอ้อนวอน กระพริบตาปริ้งๆ
“.....”
“......”
ลุ้นมากค่ะตอนนี้ลุ้นยิ่งกว่าดูบอลอีก
“อืมก็ได้แต่เธอต้องเลี้ยงข้าวฉันด้วยเพราะฉันต้องปิดร้านก่อนเวลา”
ตัวเองอยากอู้งานแล้วเอามาอ้างเองรึป่าววะ แต่ตอนนี้ขอให้มีเพื่อนไปก็โอเค
ระหว่างที่รอนายอนปิดร้านฉันก็นั่งหาทริปเที่ยวที่น่าสนใจ
อากาศร้อนๆแบบนี้อยากจะไปทะเลยจัง.....เลื่อนไปซักพักก็เจอทริปที่ถูกใจทริปไปกลับวันเดียว ซึ่งทะเลที่ว่านั้นก็ไม่ไกลจากที่เราอยู่เท่าไรน่าจะไปกลับได้อยู่
นายอนปิดร้านเสร็จก็ตามมาที่รถ
“โอ้โห ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเธอจะมีรถแบบนี้ด้วย” นายอนพูดพร้อมสำรวจรถของฉันไปเรื่อยๆ รถของฉันเป็นรถเปิดประทุน4ที่นั่งสีแดง
“กว่าฉันจะได้มาก็กรีดเลือดกรีดเนื้อไปมากพอสมควรแหละ” ฉันมองนายอนที่ยังตื่นเต้นกับรถของฉันอยู่
“นี่ฉันจะไปทะเลโอเคไหม? ไปกลับนะ”
“ฉันปิดร้านขึ้นมานั่งบนรถแล้วนะ ตอนนี้ไปไหนไปหมดแหละเพราะเธอเลี้ยงฉันนิ” นายอนตอบแล้วยิ้มฟันกระต่ายมาดูเหมือนเธอจะตื่นเต้นกับการไปเที่ยวครั้งนี้นะ
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆและออกรถก่อนที่จะค่ำซะก่อน
แรกๆนายอนก็ชูมือขึ้นรับลมที่โต้เล่นเหมือนเด็กๆ แต่พอนานๆไปนายอนก็เริ่มเอนหัวลงเรื่อยๆจนพิงเบาะรถหลับ
มินะเห็นดังนั้นจึงปิดประทุนแล้วเอนเบาะให้นายอนนอนอย่างสบายๆ
ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆก็ถึงทะเลที่ตั้งใจมา หันไปปลุกคนข้างๆที่กำลังนอนหลับไม่มีสติอยู่ ยัยนี่ตื่นยากชะมัด
“ย๊า!! ยัยฟันกระต่ายถึงแล้วววว!!” ฉันตะโกนใส่หูของคนที่นอนหลับลึกไม่รู้เรื่องจนสะดุ้งตื่นพอรู้ตัวก็รัวตีใส่แขนของฉันไม่ยั้ง
“โอ๊ยๆ ฉันอุส่าห์ปลุกเธอนะ” คนอะไรมือหนักชะมัดฉันลูบแขนตัวเองเบาๆ
นายอนเลิกตีมินะแล้วเปิดประตูวิ่งไปกลางหาดทรายถอดร้องเท้าแล้ววิ่งลงทะเลให้คลื่นน้ำมา ระทบที่เท้าแล้วตะโกนวู้วว้าวออกมาเหมือนปลดปล่อยอะไรซักอย่างมินะที่ยืนมองนายอนที่รถได้แต่ยิ้มกับท่าทีเป็นเด็กของนายอน
มินะหาขอนไม้แถวนั้นแล้วหยิบมาให้นายอน
“อ่ะ มาทะเลก็ต้องเขียนทรายสิจริงไหม”
นายอนยิ้มโชว์ฟันกระต่ายเมื่อเจอของเล่นใหม่ หยิบขอนไม้มาเขียนชื่อย่อของเธอ
“นี่เธอก็เขียนบ้างสิมาด้วยกันให้ฉันเขียนคนเดียวได้ไง” นายอนพูดพร้อมยื่นขอนไม้ให้มินะที่ยืนดูเธอนั่งเขียนทราย
มินะหยิบขอนไม้แล้วมานั่งข้างๆนายอนพร้อมเขียนชื่อย่อตัวเองข้างๆชื่อของนายอน
นายอนกำลังจะลุกแต่มินะรั้งมือนายอนไว้
“นี่เธอลืมไรรึป่าว?” นายอนทำหน้างงกับคำพูดของมินะ
“เธอลืมปั๊มมือด้วยนะ” มินะพูดแล้วก็กดมือตัวเองลงบนทรายข้างๆชื่อตัวเองนายอนเห็นจึงนั่งลงแล้วทำตาม
ทั้งสองลุกขึ้นยืนเพื่อดูผลงานที่ตัวเองได้เขียนไว้ นายอนหยิบมือถือตัวเองออกมาถ่ายรูปแต่ก็ต้องกลับตกใจเมื่อหาโทรศัพท์ตัวเองไม่เจอ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าเธอไม่ได้หยิบโทรศัพท์ไปที่ร้านจึงหน้างอมองภาพที่ตัวเองได้สร้างไว้อย่างนึกเสียดาย
มินะเห็นนายอนที่หาโทรศัพท์ไม่เจอแล้วหน้างอจึงพอจะเข้าใจเหตุการณ์เลยหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาถ่ายรูป
“เดี๊ยวกลับไปฉันส่งรูปให้เธอก็ได้”มินะพูดพร้อมโชว์โทรศัพท์ที่ถ่ายรูปให้ดู
นายอนเห็นอย่างนั้นจึงยิ้มอย่างดีใจแล้วกลับไปเล่นทราย เล่นน้ำทะเลต่อ
เขาว่ากันว่าเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เช่นตอนนี้มันถึงเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้วจึงต้องรีบกลับบ้านก่อนที่จะมืดเกินไป
พอถึงคอนโดก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มฉันเลยขออาสาเดินไปส่งนายอนที่ห้องแล้วพบว่าห้องของเราอยู่ชั้นเดียวกันแต่อยู่คนละฝั่งเท่านั้น
“ขอบใจนะสำหรับวันนี้ วันนี้สนุกมากเลยหละ”นายอนพูดเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องตัวเอง
นายอนกำลังจะหันหลังเข้าห้องแต่มินะกลับรั้งแขนเธอไว้ก่อน
“ฉันยังไม่ได้มีไลน์หรือเบอร์เธอเลยนะแล้วฉันจะส่งรูปให้เธอไงละ” เหมือนประโยคที่หนุ่มสาวเขาจีบกันเลยแหะ -///- แต่ฉันต้องส่งรูปให้นายอนจริงๆนิฉันจึงขอไป
หลังจากที่นายอนได้ยินก็หัวเราะออกมาแล้วหยิบมือถือฉันไปเมมเบอร์ของตัวเองแล้วโบกมือลาเข้าห้องไป
ฉันก็เดินกลับมาถึงห้องไลน์ฉันก็เด้งทันที่
Nayeon : คุณมินะคะขอรูปด้วยค่ะ
Nayeon : ส่งสตก.อ้อนวอน
ฉันหัวเราะกับข้อความที่นายอนส่งมาฉันจึงส่งรูปภาพที่ถ่ายวันนี้ให้เธอและเราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนอีกฝ่ายขอตัวไปนอนเพราะพ.นต้องตื่นเช้าไปทำงาน
หลังจากที่ฉันคุยกับนายอนเสร็จฉันก็นั่งดูรูปในแกลเลอรี่ปรากฏว่ามีรูปนายอนตอนเผลอประมาณ3-4รูปอยู่ในเครื่องฉัน อ่า....ฉันคงเผลอไปถ่ายเธอมาแหละ ก็ตอนที่เธอเผลอมันน่ารักดีนิ......อย่าหาว่าฉันเป็นโรคจิตละก็มันน่ารักจริงๆนิ เลื่อนไปภาพต่อไปเป็นภาพที่ฉันและนายอนเขียนบนทราย
“ฉันชอบภาพนี้จริงๆนะ ภาพคู่รูปแรกของเรา.....”
#ficwho
////Talk////
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนนนน
ถ้ารูปทรายที่แต่งแล้วมันไม่สวยต้องขอประทานโทษทุกคนด้วยนะคะ
แค่อยากเพิ่มความเรียล5555 วันนี้ทุกคู่พากันไปเดทหมดเลย
เหลือแต่พี่จองยอนคนไร้คู่คนเดียวอิอิ
ฝากติดตามและคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ.ก้มหัวอย่างนอบน้อม
อันยอง ปย๊งงงงงงง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คู่ มินายอน ออกแนว จิกกัด พอให้หายเลี่ยน มันดีมาก
ไปค่ะ ไปเดทกัน~