[Twice] - "Who?" MinaxNayeon Minayeon ft. Satzu

ตอนที่ 19 : Chapter -18-

“แกต้องการจะทำอะไรกันแน่!!”

“ฉันแค่สงสารลูกแกที่โดนพ่อตัวเองลบความทรงจำเลยอยากจะพามารื้อฟืนซะหน่อย”

“.....จริงหรอคะพ่อ?” นายอนส่ายหน้าช้าๆเหมือนกำลังลอกตัวเองว่าเมื่อกี้หูแค่ฝาดไป

“นายอน!!” พ่อของนายอนเมื่อหันมาตามเสียงก็ต้องตกใจที่เห็นลูกสาวตัวเองยืนอยู่ไม่ไกล

“นายอนฟังพ่อนะลูกมันไม่ใช่....”// “ใช่แล้วพ่อแท้ๆของแกนี้แหละพาแกไปลบความจำ…..ถ้าจำไม่ผิดก็ตั้งแต่แกอายุ10ปีได้ละมั้ง” ยังไม่ทันที่พ่อนายอนได้พูดจบชายคนนั้นก็ได้พูดแทรกพร้อมแสยะยิ้มออกมา

ทันทีที่นายอนได้ยินแบบนั้นเรี่ยวแรงทั้งหมดก็เหมือนจะหายไป ขาของนายอนเริ่มอ่อนทรงตัวไม่อยู่ ได้แต่มองไปที่หน้าพ่อของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมพ่อไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ ทำไมพ่อต้องโกหกเธอมาตลอด16ปีว่าเธอประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจึงทำให้มีความทรงจำเลอะเลือน ทั้งๆที่ความเป็นจริงพ่อลบความทรงจำของเธอ ทำไมกัน??!!

“พ่อขอโทษ....” ผู้เป็นพ่อกล่าวขอโทษออกมา หลบตาลงไม่กล้ามองหน้าของลูกสาว

“พ่อแค่บอกว่ามันไม่จริงหนูก็พร้อมจะเชื่อ....มันไม่จริงใช่ไหมพ่อ” ดวงตาที่เริ่มสั่นไหวของนายอนที่พร้อมจะระเบิดน้ำตาออกมาได้ทุกเวลา

“....พ่อขอโทษ”พ่อนายอนยังคงพูดคำเดิมและยังคงก้มหน้าอยู่

เพียงเท่านั้นน้ำตาก็เริ่มรินไหลอาบแก้มของนายอนลำตัวที่เริ่มสั่นเพราะแรงสะอื้น

“ทำไมคะพ่อ...ฮึก....ทำไม....พ่อต้องโกหกด้วย...ฮึก....” นายอนพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมาแต่มันก็เปล่าประโยชน์ยิ่งเธอพยายามกลั่นเท่าไรน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามาก

มินะที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆทำได้เพียงแค่ตบไหล่ปลอบเบาๆเท่านั้น เพราะเธอก็ยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

พ่อของนายอนมองด้วยสายตาที่เจ็บปวดได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ

“อะแฮ่ม คือฉันก็ไม่อยากขัดจังหวะนะแต่.....”ยังไม่ทันที่ชายคนนั้นพูดจบก็มีลูกน้องสองคนย่องเข้ามาโปะยาสลบมินะกับนายอนโดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว

“ตอนนี้ฉันต้องไปแล้วหวะ” ทันทีที่ชายคนนั้นพูดจบก็มีรถขับมารับและออกไปอย่างรวดเร็ว

“!!!” พ่อนายอนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ มันเกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน เมื่อได้สติพ่อนายอนก็รีบขึ้นรถตามไปทันที

.

.

.

.

.

Part Mina

ความเย็นเฉียบของพื้นมาประทะที่ผิวกายจนต้องลืมตาขึ้นมา พลางมองสำรวจไปรอบๆพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ตึกร้างๆที่มีแต่โครงของตัวตึกแต่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งใดๆ พลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตอนนั้นเธอกำลังปลอบนายอนที่ร้องไห้อยู่แต่อยู่ๆก็เหมือนวูบไปแล้วตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี้แล้ว

กำลังจะลุกขึ้นเต็มความสูงเพื่อหาทางออกแต่ก็พบว่าตัวเองถูกมัดมือมัดเท้าไว้ จึงเลือกที่จะมองสำรวจรอบๆแทนและสายตาของมินะก็ได้ไปเจอร่างของผู้หญิงที่นอนอยู่ที่พื้นไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากเธอ ซึ่งดูจากชุดแล้วผู้หญิงคนนั้นคือนายอน

“นายอนๆ....ได้ยินไหม” มินะพยายามเอ่ยเรียกอีกฝ่ายแต่ก็ไม่เป็นผล นายอนยังคงนอนอยู่ที่เดิม

ตึกๆ

เสียงคนเดินที่ใกล้เขามาเรื่อยๆได้มาปรากฏตรงหน้ามินะ นั้นก็คือผู้ชายคนที่มีแผลเป็นที่หน้าคนเดิม คงจะเป็นคนที่พาพวกเธอมาที่นี้แน่ๆ มินะคิดในใจ

“อ้าวฟื้นแล้วหรอ ฟื้นตัวเร็วดีนิ” ชายคนนั้นนั่งยองๆใกล้ๆมินะพร้อมเหยียดยิ้ม

“แกต้องการอะไรกันแน่....พามาที่นี้ทำไม”

“หึ! แกคงไม่รู้เรื่องอะไรเลยใช่ไหม อ๋อสงสัยโดนลบความทรงจำเหมือนกันแต่น่าสงสารเนาะที่จำไม่ได้แม้กระทั่งพ่อแม่ตัวเอง” ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอ ยิ้มยียวนกวนมินะ

“....” คำพูดของชายคนนั้นทำให้มินะจุกไปทั้งตัวพยายามข่มอารมณ์โกรธของตน ใช่ ตั้งแต่มินะจำความได้มินะก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเธอเป็นใครเธอโตมากับญาติห่างๆและพวกเขาไม่เคยพูดหรือเล่าอะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอเลย

“ฉันจะเล่าเรื่องพ่อแม่แกเอาบุญละกัน”

“.....” มินะจ้องหน้าของชายคนนั้นด้วยแววตาแข็งกร้าว

“ฉันนะเป็นน้องแท้ๆของพ่อแกเองแหละ....น้องแท้ๆที่ใครๆก็ไม่สนใจ น้องแท้ๆที่อะไรก็ให้แต่พี่ ยกย่องแต่พี่ พี่คนนั้นก็พ่อของแกนั้นแหละ!!”ชายคนนั้นเล่าด้วยเสียงนิ่งๆจบด็วยการตวาดจนเสียงดังก้องไปทั่วตึก

“อะไรๆฉันก็ผิดเสมอ มรดกที่ฉันอุส่าต์ลงทุนฆ่าพ่อตัวเองฉันก็ได้น้อยกว่ามัน.....แล้วรู้อะไรไหม ขนาดมรดกของพ่อแก แกยังได้คนเดียวโดยที่ฉันไม่ได้แม้แต่น้อย!!”  ชายคนนั้นมองด้วยสายตาจิตๆ จนมินะเริ่มรู้สึกกลัวคนตรงหน้าและชายคนนั้นก็เอื้อมมือมาบีบแก้มมินะด้วยความแรง

“เหตุผลที่พ่อแม่แกตายนะหรอ...หึๆ ใช่ ฉันเป็นคนฆ่าเองแหละแต่มรดกก็ยังเป็นของแก....และแกก็จะเป็นรายต่อไป!” ชายคนนั้นตะคอกใส่หน้ามินะอย่างจัง

จากความกลัวถูกแทรกด้วยความโกรธ แค้น ปนกัน

“แกเป็นคนฆ่าพ่อแม่ฉันหรอ” มินะพูดลอดไรฟันกำมือแน่นจนสั่น

“ไม่ต้องกลัวไปหรอกเดี๊ยวแกก็ได้ตามขึ้นไปแน่” ชายคนนั้นลุกขึ้นและหันหลังกลับไปปิดประตูดังปังก้องกังวานไปทั่ว ปล่อยให้มีแต่อารมร์ขุ่นเคืองของมินะ

Part Nayeon

ภาพของเด็กผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ที่มุมห้อง รอบข้างไม่มีความสว่างมีแต่ความมืดมิดปกคลุม

“ฮือ...เรากลัวเมื่อไรเราจะได้ออกไป” เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้เสียงดังด้วยความกลัว

“ไม่ต้องกลัวนะพี่นายอน มีมินะอยู่เป็นเพื่อนแล้ว” เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างๆคอยปลอบคนข้างๆ

พี่นายอน? มินะ? นั้นมันชื่อฉันกับมินะนิหรือนั้นจะเป็น.....

ปัง!!

เสียงปิดประตูอย่างดังทำให้นายอนสะดุ้งตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆก็ได้เห็นมินะที่หายใจกระฟัดกระเฟืองอยู่

“มีไรรึป่าวมินะ” นายอนเอ่ยถามเสียงเบา ดูเหมือนบริเวณใบหน้าของมินะมีรอยแดงๆเป็นรอยนิ้วมือและหน้าของมินะที่ดูไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

“ตื่นแล้วหรอ? เป็นไงบ้าง” มินะตกใจเล็กน้อยที่เห็นอีกคนตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว มินะพยายามปั้นหน้ายิ้มให้ฉันดูว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จะฝืนความรู้สึกตัวเองทำไม ถ้าไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องฝืนยิ้มก็ได้มีอะไรรึป่าว”นายอนไม่อยากให้มินะยิ้มทั้งๆที่ใจของมินะไม่ได้ยิ้มเลย

มินะค่อยๆก้มหน้าลงพร้อมเล่าเหตุการณ์เมื่อกี้ให้ฟัง มินะพยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาตัวเองไว้

“อยากร้องก็ร้องออกมาเลยสิ การร้องไห้ไม่ได้อ่อนแอเสมอไปนะ บางทีการร้องไห้ก็เป็นการปลดปล่อยสิ่งที่เราไม่สามารถพูดออกมาได้ที่ดีที่สุดนะ” นายอนขยับเข้ามาใกล้มินะ

เมื่อนายอนพูดจบหยดน้ำก็ได้ไหลลงมาจากดวงตาของมินะ ตั้งแต่รู้จักกันมานายอนไม่เคยเห็นมินะร้องไห้มาก่อน นายอนรู้ว่ามินะพยายามซ่อนความอ่อนแอไม่ให้ใครเห็นและพยายามทำให้คนอื่นเห็นว่าภายนอกตัวเองเข้มแข็งแค่ไหน

มินะร้องไห้ได้สักพักก็ปาดน้ำตาตัวเองจนหมดพร้อมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งทีแล้วหันมายิ้มให้นายอน

“ขอบคุณนะขอบคุณมากจริงๆ”มินะยิ้มบางๆแต่ก็ต้องหันไปตามเสียงเปิดประตู

“ฟื้นกันครบเลยนะ ลุก!เราจะไปที่อื่นกัน” ชายคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมตวาดสั่ง

“เรื่องนี้นายอนไม่เกี่ยวปล่อยเธอไปได้ไหม” มินะมองไปด้วยสายตาขอร้อง

“ฉันก็อยากจะปล่อยนะ...แต่พอดีฉันมีความแค้นส่วนตัวนะ”

“??” ทั้งสองทำหน้างงกับเรื่องที่ชายคนนั้นพูด

“เฮ้อ จำไม่ได้อีกแล้วสินะ”ชายคนนนั้นถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเล่าต่อ

“เธอเห็นแผลเป็นบนหน้าฉันนี้ไหม แกเป็นคนสร้างแผลนี้ให้ฉันไงละ!!” ชายคนนั้นชี้ไปที่หน้าของนายอนด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

“ตอนนั้นฉันคิดจะฆ่ามินะแต่แกดันเสื-กมาช่วยมันแล้วเอามีดมากรีดหน้าฉันนี้ไง!!” ชายคนนั้นพูดอย่างเครียดแค้นและพุ่งมาที่นายอนแต่มินะเบี่ยงตัวมาบังไว้ซะก่อน

เพียะ!

ฝ่ามือของชายคนนั้นโดนหน้าของมินะอย่างจังจนเป็นรอยแดง

“หึ รักกันเข้าไปมีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายไหม ใครจะตายก่อนกันดีละ?”

“ตอนแรกก็กะจะทรมาณเล่นๆซะหน่อยแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ” ชายคนนั้นยิ้มมุมปาก พร้อมหยิบปืนขึ้นมาจ่อสองคนนั้นสลับกัน

“ใครจะตายก่อนกันดีนะ......”

#ficwho

สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนนนนน

ตอนนี้เป็นไงกันบ้าง*หลบตีน

ตอนนี้ก็ดูเหมือนแก้ปมไปบ้างแล้วเนาะ

ใครยังงงๆถ้าแก้ปมหมดแล้วจะสรุปให้อีกที

ขนาดไรท์ยังแอบหลอนกับความจิตของคนร้าย

ฝากติดตามและคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ.ก้มหัวอย่างนอบน้อม

อันยอง ปย๊งงงงงงง