[Twice] - "Who?" MinaxNayeon Minayeon ft. Satzu

ตอนที่ 16 : Chapter -15-

Part Tzuyu

พอพี่มินะเป็นแฟนกับพี่นายอนพวกเราไม่ค่อยได้พบปะสังสรรค์กันเลย ไม่ใช่พี่มินะมัวอยู่แต่ในห้องตัวเองนะ พี่มินะวันๆก็อยู่ร้านพี่นายอนนั้นแหละถ้าไม่รู้จักกันนึกว่าพนักงานในร้าน -_-

“จื่อวียา~” เสียงเล็กๆแหลมๆเอ่ยเรียกชื่อจื่อวี ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร

“ว่าไงคะ? พี่ซานะ” ซานะเดินมากอดจากด้านหลังพร้อมพยายามเขย่งเพื่อเอาคางวางไว้ที่ไหลของคนตัวสูง

ไม่ต้องงงหรอก ฉันกับพี่ซานะเราเป็นแฟนกันแล้วแหละตอนจีบๆกันอยู่ก็อ้อยไม่มากเล็กๆน้อยๆยังทำให้ใจเต้น หน้าแดงเป็นว่าเล่น นับประสาอะไรกับเป็นแฟนกันแล้วไม่หัวใจวายก็บุญละ เป็นแฟนกับคนขายอ้อยถ้าโดนอ้อยชนต้องไม่ตาย นี่คือคติประจำใจฉัน

ถ้าถามว่าฉันกับพี่ซานะเป็นแฟนกันตอนไหน ยังไง ก็.....ให้มาเล่าอะไรแบบนี้ก็เขินนนะ>///< เราเป็นแฟนกันก่อนที่พี่มินะจะมาปรึกษาเรื่องพี่นายอนนั้นแหละส่วนเป็นแฟนกันยังไงหรอ.....อืมถ้าจะพูดให้ถูกคู่ของเราไม่ได้เวอร์วังอลังการเหมือนคู่อื่นๆที่เขาทำเซอร์ไพรขอเป็นแฟนหรอก(ไม่ได้ว่าพี่มินะเลยจริงๆ) ก็แค่วันนั้นเราบังเอิญไปเที่ยวสวนสนุกที่เราเคยไปด้วยกันครั้งแรก ฉันจึงตัดสินใจขอเป็นแฟนตอนที่พวกเรากำลังอยู่บนชิงช้าสวรรค์โดยแค่เอ่ยขอเป็นแฟนเฉยๆ ไม่มีช่อดอกไม้ใหญ่โต ไม่ได้มีตุ๊กตาหมี มีแต่ใจด้วยนี้ที่พร้อมให้พี่เขาอยู่ตลอดเวลา......เลี่ยนใช่ไหมละ -////-

กลับมาปัจจุบันกันเถอะ ตอนนี้คุณแฟนขี้อ้อยกำลังกอดฉันจากด้านหลังพร้อมกับเอาคางมาเกยไหล่

“วันนี้ทำไรกินคะ? เค้าหิวแง๊ว” ซานะพูดพร้อมทำเสียงแบ๊วๆ

“ข้าวผัดกิมจิค่ะ พี่ซานะไปนั่งรอที่โต๊ะเลยจะเสร็จแล้ว”

“ม่ายอ้าววว จะยื่นกอดอยู่นี้แหละ” ซานะพูดเสียงยานๆพยายามออดอ้อนคนที่กำลังตั้งใจทำอาหารอยู่

“จื่อทำไม่สะดวกอ่ะ เดี๊ยวได้กินช้านะ” เมื่อได้ยินแบบนั้นซานะก็เดินเบะปากไปนั่งรอที่โต๊ะตามคำแนะนำแกนสั่งของคนตัวสูง จื่อวีหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับท่าทีที่ดูเหมือนเด็กน้อยของคนเป็นพี่

“แท๊น แทน อาหารมาเสิร์ฟแล้วค้าบบบบ” จื่อวีวางข้าวผัดกิมจิที่วาดรูปหัวใจด้วยซอสมะเขือเทศบนไข่ดาว ตอนนี้หน้าของซานะยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อเห็นอาหาร ผิดกับเมื่อกี้ที่นั่งเบะปากรอ

“วันนี้พี่ไม่รีบไปเปิดร้านหรอ” จื่อถามอย่างสงสัยเพราะปกติเวลานี้ซานะต้องอยู่ที่ร้านขายเค้กของเธอแล้ว

“......”

“......”

“ย๊า! ยัยเด็กบ้าเธอลืมหรอว่าวันนี้วันไร” ทำไมฉันจะจำไม่ได้ละ ในเมื่อวันนี้คือวันครบรอบหนึ่งเดือนของเรา

“จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้ แค่ถามเฉยๆว่าทำไมวันนี้ไปร้านสาย”

“......”ซานะไม่ได้พูดอะไร

ซานะลุกขึ้นทำหน้ายู่เล็กน้อยแล้วรีบเดินออกจากบ้านไป

“พี่ซานะ!ๆ เห้ยพี่จะไปไหน” จื่อตะโกนถามแล้วรีบวิ่งออกไปตาม แต่ก็ไม่ทันซานะได้ขับรถออกไปแล้ว ไอ้จื่อเอ้ย แกพูดไรผิดวะ คิดดิๆๆ

Part Sana

มันจะงี่เง่าไปไหมนะที่ฉันขับรถหนีจื่อวีมาเพียงเหตุผลแค่เล็กน้อย ในเมื่อจื่อวีพูดเหมือนจะผลักไสไล่ส่งให้ฉันมาที่ร้าน ทั้งๆที่วันนี้ฉันตั้งใจจะอยู่กับจื่อวีทั้งวัน

เมื่อฉันถึงร้านก็ได้บอกลูกน้องในร้านว่าถ้าจื่อวีโทรหรือมาหาฉันให้บอกว่าฉันไม่ได้มาที่นี้

ฉันหลบมานั่งเล่นมือถืออยู่ที่หลังร้าน ก็คนมันไม่มีอารมณ์ทำงานนิให้ทำไงละ ฉันได้ยินเสียงลูกน้องฉันคุยโทรศัพท์กับจื่อวีและลูกน้องก็ปฏิเสธบอกว่าฉันไม่ได้อยู่ที่นี้ตามคำสั่งของฉัน หึ! ยังไม่หายงอนหรอกนะ

ฉันเล่นมือถือไปสักพักก็ได้ยินเสียงเท้าคนเดินมาหลังร้าน เค้กหมดแล้วหรอ? วันนี้หมดเร็วจัง กำลังจะลุกไปเปิดประตูแต่คนที่ฉันกำลังหนีอยู่กลับยืนอยู่หน้าประตูพอดีฉันรีบปิดประตูแต่เด็กตัวสูงเร็วกว่าเบียงตัวเข้ามาในห้องจนได้

“พี่ซานะงอนเค้าหรอ ^ ^” จื่อถามพร้อมจับมือฉัน

“มาได้ไงเนี้ย ไม่ได้งอนปล่อย! จะทำงาน”

“พี่คิดว่าฉันจะเชื่อลูกน้องพี่หรอ เมื่อเช้าเค้าขอโทษ~”จื่อพยายามง้อซานะ แต่ซานะเงียบจื่อวีเลยออกแรงดึงลากซานะไปที่รถตัวเอง แต่ซานะออกแรงขัดขืนนั้นจึงทำให้จื่อวีอุ้มซานะไปที่รถแทน

“จะพาไปไหน! ปล่อยนะ!”ซานะพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลจนบัดนี้ซานะก็ได้นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ

“ขอโทษนะพี่ ก็พี่ขัดขืนเองอ่ะ” จื่อวีพูดขอโทษพร้อมออกรถไป

“นี่จะพาไปไหนเนี้ย”

“ไม่บอกหรอก เดี๊ยวถึงก็รู้เองแหละ^ ^” จื่อวีหันมายิ้มให้ซานะแล้วหันไปตั้งใจขับรถต่อ

ซานะทำได้แค่เบะปากและมองไปนอกกระจกเรื่อยๆและเผลอหลับไปในที่สุด

.

.

.

.

.

“พี่ซานะๆ ถึงแล้ว” ฉันค่อยๆลืมตาพบว่าตอนนี้พระอาทิตก็ตกดินแล้วเราออกเดินทางตอนบ่ายกว่าๆแต่ตอนนี้มืดแล้ว ไกลไม่ใช่เล่นนะ มองไปรอบๆก็รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่บนเขาลูกหนึ่งซึ่งน่าจะไกลจากตัวเมืองมากพอสมควรเพราะไม่มีแสงไฟจากตึกหรืออาคารเลย

“มาทำอะไรที่นี้หรอ?” ซานะถามไปอย่างแปลกใจ จื่อวีไม่ตอบอะไรเดินมาเปิดประตูฝั่งซานะพร้อมยื่นมือให้จับ แต่ด้วยความเก๊กของซานะจึงเมินมือจื่อวีแล้วเดินเชิดหน้าไปแทน

“อย่าพึ่งงอนหน่าพี่ เดี๊ยวจะไม่ทันนะ” ทัน? ทันอะไรอ่ะ ยังไม่ทันที่ซานะจะสงสัยมากกว่านี้จื่อวีก็วิ่งไปหยิบผ้าปูพร้อมเสื้อกันหนาวซึ่งบัดนนี้เสื้อกันหนาวตัวนั้นได้มาอยู่บนตัวของซานะแล้ว

“อากาศบนนี้ค่อนข้างหนาว ใส่นะเดี๊ยวเป็นหวัด” จื่อวีพูดพร้อมกางผ้าปูแล้วลงไปนอน ตบข้างๆกายเพื่อบอกให้ผู้เป็นพี่มานอนข้างๆ

ซานะก็ทำตามที่จื่อวีบอก ซานะนอนหนุนแขนของจื่อวีพร้อมถามประโยคเดิมที่ยังไม่ได้คำตอบ

“แล้วจะบอกได้ยังว่าที่นี้ที่ไหน แล้วเรามาทำไม”

“โอเคๆยอมละ นี้มันคือจุดชมดาวสร้างโดยฉันเองแหละ ฉันบังเอิญไปเจอที่ตรงนี้นะมันเห็นดาวชัดดีไม่เชื่อลองดูสิ” จื่อวีพูดพร้อมชี้ขึ้นบนฟ้า ซานะก็มองตามมือจื่อก็พบว่าดาวมากมายหลายดวงไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้า

“ว้าว สวยจังแหะ” ซานะพูดขึ้นมาเบาๆอ้าปากค้างเล็กน้อยโดยไม่ละสายตาจากดวงดาว

“เขาบอกว่าวันนี้จะมีดาวตกด้วยแหละ เนี้ยก็ใกล้ถึงเวลาแล้วด้วย”จื่อวีหันมามองหน้าซานะซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่ซานะหันหน้ามาหาจื่อวี

ทั้งสองจ้องตากันซักพักก็เป็นซานะที่แพ้สงครามนี้หันหน้าไปดูท้องฟ้าเหมือนเดิม แต่จื่อวีกับรวบซานะเข้ามากอดให้กายทั้งสองแนบชิดกันยิ่งขึ้น

“อากาศมันหนาวอ่าขอกอดหน่อย” เป็นอีกครั้งที่เราสบตากันแต่ครั้งนี้มันใกล้กว่าเดิมเสียงหัวใจของทั้งสองเต้นดังมากๆดังจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง จื่อวีค่อยๆขยับหน้าเข้ามาใกล้ซานะเรื่อยๆ ซานะก็ไม่มีท่าทีที่จะหนีหรืออย่างไร จนริมฝีปากทั้งคู่มาแตะกัน การจูบครั้งนี้ไม่ได้ดูดดื่มหรือเร่าร้อนแต่อย่างใด เป็นเพียงแค่การแตะริมฝีปากเพียงเท่านั้น จื่อวีถอยหน้าออกมาจากปกติ

“ฉันรักพี่นะและก็จะรักตลอดไป” ในขณะที่จื่อวีพูดฝนดาวตกก็เริ่มขึ้น ทั้งสองหันไปสนใจดาวอีกครั้ง ฝนดาวตกยังคงตกมาเรื่อยๆเหมือนกับพวกเขาเป็นพยานรักให้สองคนนี้

#ficwho

////Talk////

วันนี้จัดหนึ่งตอนเต็มๆให้ซาจื่อหลังจากที่ค่าตัวแพงได้ออกน้อย

ส่วนมินายอนคิดว่าคนอย่างไรท์จะจบง่ายขนาดนั้นเลยหรอ

ถ้าลองดูดีๆยังมีอีกหลายปมเลยนะที่ยังไม่ได้แก้ อิอิ

ฝากติดตามและคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ.ก้มหัวอย่างนอบน้อม

อันยอง ปย๊งงงงงงง