ตอนที่ 15 : Chapter -14-
Part Mina
หลังจากที่ยืนปลอบเด็กขี้แยหยุดร้องเสร็จ ก็ไปเดินส่งที่หน้าห้องเหมือนเดิมโดยที่นายอนก็ยิ้ม ร่าเริงมาตลอดทาง
“ขอบคุณสำหรับวันนี้อีกครั้งนะ” นายอนหันมาบอกมินะเมื่อถึงห้องของตน
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกเต็มใจ ^ ^”
กล่าวลากันซักพักมินะกำลังจะหันหลังกลับไปห้องตัวเอง
พรึบ!!
ไฟของคอนโดดับลงเมื่อนายอนกำลังจะปิดประตูห้อง
นายอนรีบคว้าแขนมินะที่กำลังจะเดินกลับห้องทันที
“หืมมีไรหรอ? อย่าบอกนะว่ากลัวความมืด” มินะหันหน้ามาอย่างงงๆที่นายอนรั้งไว้ แต่ก็เหมือนจะได้คำตอบกับความสงสัยนั้นเพราะว่าท่าทางที่ดูกลัวของนายอนแสดงออกมาอย่างชัดเจน
“อืม.....อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าไฟจะมาได้ไหม” นายอนพูดและพยายามอ้อนวอนด้วยการที่พยายามกระพริบตาปริ้งๆ พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
มินะเมื่อเห็นอย่างนั้นจึงยิ้มขึ้นมาและพยักหัวเบาๆแล้วเดินเข้าห้องนายอนไป
“เอ่อ.....ห้องอาจจะรกไปนิดนะ” นายอนเกาแก้มเบาๆแก้เขิน แต่ห้องของนายอนก็ไม่ได้รกมากถ้าเทียบกับห้องมินะ
“ไม่เห็นรกเลย ห้องฉันรกกว่าอีก” มินะพูดพร้อมเปิดไฟฉายจากมือถือสำรวจห้องของนายอนไปเรื่อยๆ ห้องของนายอนจัดเป็นโทนสว่างๆ เน้นความเรียบง่ายแต่ก็ดูดี ห้องนายอนถือว่าจัดห้องได้ดีมากทีเดียว
“แบตมือถือใกล้หมดแล้วอ่ะ ขอไปเอาแบตสำรองที่ห้องได้ไหม” ยังไม่ทันที่มินะจะลุกเดินกลับห้อง แขนของนายอนก็รั้งไว้ก่อน
“ไม่เอาๆไม่ต้องก็ได้ แบตมือถือฉันยังมีอยู่” นายอนรีบพูดก่อนจะโชว์มือถือของตนขึ้นมาซึ่งแบตของนายอนก็ไม่ได้มากกว่ามินะซักเท่าไร
มินะเห็นดังนั้นจึงยิ้มแล้วยอมแพ้สงคราม นั่งเป็นเพื่อนนายอนต่อไป สงสัยจะกลัวความมืดมากจริงๆนะเนี้ย
“แล้วปกติเวลานอนทำไงอ่ะ เปิดไฟนอนงี้หรอ?” มินะถามไปด้วยความสงสัย
“ไม่ได้เปิด ก็เปิดโคมไฟที่หัวเตียงหลับตาก่อนแล้วค่อยเอือมมือไปปิดไฟอ่ะ....” นายอนเล่าไปก้มหน้าไป รู้สึกอายนิดๆที่กลัวความมืดเกินเหตุ
“แล้วทำไมถึงกลัวความมืดละ” มินะยังไม่หายความสงสัย
นายอนชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหน้าออกมาเบาๆ
“ฉันก็ไม่รู้หรอก เท่าที่จำความได้ก็กลัวมาโดยตลอด.....เพื่อนสมัยเรียนมัธยมเคยแกล้งฉันเหมือนกัน เพียงแค่ฉันกลัวความมืดพวกเขาก็รุมแกล้งกัน ขังฉันไว้ในห้องเรียนแล้วปิดไฟบ้าง ชอบมาปิดไฟตอนฉันเผลอบ้างละ พวกเขาไม่รู้หรอกว่าการที่อยู่ที่มืดมันทรมาณแค่ไหน ฮึก.....พวกเขาไม่รู้หรอก....ฮึก....ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ฮึก....มันรู้สึกหวาดระแวง....ฮึก....มัน”// “พอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว” มินะทนฟังนายอนพูดอย่างเจ็บปวดไม่ไหวจึงคว้าตัวนายอนมากอด อยากจะตบปากตัวเองแรงๆที่ไปถามคำถามนั้นกับนายอน ช่วงนี้เธอจะทำให้นายอนร้องไห้บ่อยเกินไปแล้วนะ
“ขอโทษที่ถามนะ”มินะพูดเบาๆอย่างรู้สึกผิด
นายอนก็ไม่ได้ว่าอะไรพยักหน้าให้แทนคำตอบ มินเห็นสีหน้าของนายอนที่อ่อนเพลียจึงบอกให้นายอนไปนอนพักผ่อน
“ไปนอนได้แล้ววันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ไม่ต้องกลัวนะคืนนี้ฉันจะอยู่เฝ้าเธอเอง”มินะพูดพร้อมห่มผ้าให้นายอนและประสานมือครบทั้งห้านิ้ว
อยู่ๆไฟฉายจากมือถือมินะก็ดับลงทำให้นายอนบีบมือมินะอย่างแรง หลับตาปี๊ ร่างกายเริ่มสั่นเล็กน้อย มินะรีบคว้านหามือถือของนายอนมาเปิดไฟฉายต่อแต่นายอนกลับห้ามไว้ก่อน
“ลองปิดไฟได้ไหม.....ฉันอยากจะหายจากการกลัวความมืดบ้าง” ตอนแรกมินะก็ไม่เห็นด้วยเพราะเห็นอาการอีกคนที่ดูไม่ค่อยจะโอเคซักเท่าไรแต่มินะก็อยากจะให้นายอนหลุดพ้นจากความทรมาณนี้จึงตอบตกลง
“โอเคๆ ไม่ต้องกลัวนะคะ หลับให้สบายนะ ไม่ต้องกลัวฉันอยู่ตรงนี้แล้ว” มินะพยายามพูดปลอบอีกคน ลูบหัวนายอนไม่ให้นายอนกลัวทำให้แรงบีบที่มือมินะผ่อนลงบ้าง
ผ่านไป15นาที
ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอกับมือที่ประสานกันไม่มีแรงบีบจากอีกผ่ายทำให้รับรู้ว่านายอนหลับลงสู่ห้วงนิทราแล้ว
มินะคิดอะไรซักพักก่อนที่จะมองดูนายอนที่หลับไม่ได้สติ
เอาหวะ เป็นไงเป็นกัน มินะรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรซักอย่างกับความสัมพันธ์ที่แสนจะคลุมเครือ มินะค่อยๆลุกขึ้นอย่างระมัดระวังกลัวคนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา มินะออกจากห้องของนายอนไปเอาอุปกรณ์ทำอะไรซักอย่างที่ห้องตัวเองแล้วก็กลับมาที่ห้องของนายอน
มินะกำลังทำบางอย่างด้วยความตั้งใจและเบาที่สุดเท่าที่ทำได้ และหวังว่าเมื่อนายอนตื่นขึ้นมาจะทำให้นายอนมีความสุขได้
เช้าวันรุ่งขึ้นนายอนตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจกับห้องของตัวเองที่บัดนี้มีแต่ลูกโป่งลอยเต็มห้อง นายอนมองไปรอบๆเพื่อมองหามินะแต่กลับเจอโพสอิทสีเดิมที่มินะใช่เมื่อวาน
‘ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำแปรงฟันนะ :)’
นายอนอมยิ้มเล็กๆกับข้อความสั้นๆบนโพสอิท พอนายอนเดินออกจากห้องนอนจะเข้าห้องน้ำก็ไปเห็นมินะที่กำลังตั้งใจทำอาหารจนไม่รู้ว่าตอนนี้นายอนได้อยู่ข้างหลังมินะแล้ว
“ขอบคุณนะ” นายอนขยับไปพูดใกล้ๆหูมินะ ทำให้มินะหันมาอย่างตกใจ
“น..นายอนตื่นแล้วหรอยังไม่ได้อาบน้ำแปรงฟันเลยไปอาบน้ำก่อนนะ ฉันทำอาหารเช้าให้แล้วเดี๊ยวมากินด้วยกัน” มินะพูดแล้วรีบดันนายอนออกไปเหมือนกลัวว่านายอนจะเห็นอะไรซักอย่าง
ทันทีที่นายอนเดินเข้าห้องน้ำไปมินะก็รีบวิ่งมาจัดการกลับสิ่งที่ตัวเองทำอย่างรวดเร็ว
“นายอนเสร็จยัง” มินะตะโกนถามคนที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง
“ใกล้แล้วอีกแปปหนึ่ง” เมื่อได้ยินดังนั้นมินะรีบวิ่งไปปิดไฟ ปิดผ้าม่านทุกอย่างทำให้ตอนนี้ในห้องนั่งเล่นได้มืดลงมาบ้างแม้จะเป็นตอนเช้า
นายอนที่เปิดประตูออกมาก็เห็นมินะที่ยืนยิ้มจนเห็นฟันครบ32ซี่อยู่ที่หน้าห้องตัวเอง
“ท...ทำไมข้างนอกมืดอ่ะ ปิดผ้าม่านหรอ”นายอนตกใจเล็กน้อยที่ด้านหลังของมินะค่อนข้างมืดผิดปกติเพราะนายอนจะไม่ปิดม่านเพื่อที่ตื่นเช้ามาห้องจะได้ไม่มืดมากนัก
“พร้อมจะไปกับฉันไหม....หลับตาก่อนก็ได้ถ้าฉันบอกค่อยลืมตานะ”มินะยื่นมืออกมาให้นายอนจับและพาไปที่ห้องนั่งเล่น
นายอนก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะนายอนก็ไม่อยากจะรับรู้อะไรมากตอนที่อยู่ในความมืด
“บอกก่อนได้ไหมว่าทำไมต้องทำให้ห้องมืดด้วยอ่ะ” นายอนเริ่มเบะปากเหมือนเด็กน้อยขี้แยอีกแล้ว
“เพราะว่าสิ่งที่ฉันจะให้ดูต่อไปนี้มันจะงดงามมากถ้าอยู่ในที่มืด นายอนพร้อมไหม?” มินะยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นท่าทีของนายอน
“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจับมือเธออยู่นะ พร้อมไหม”มินะพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นนายอนไม่ตอบซักที
นายอนสูดเอาออกซิเจนเข้าเต็มปอดก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“โอเค งั้นตอนนี้ลืมตาได้”
นายอนลืมตาตามคำสั่งของมินะถึงแม้จะมีความกลัวอยู่บ้างแต่สิ่งที่นายอนได้เห็นมันกลับทำให้ไม่เหลือแม้แต่ความกลัว นายอนรู้สึกดีใจ แปลกใจ ประหลาดใจ ตื่นเต้น ประทับใจ ซึ้ง ความรู้สึกมันประปนกันจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
ภาพตรงหน้าของนายอนคือรูปภาพของนายอนทั้งตอนเผลอและตอนที่ถ่ายกับมินะหลายๆรูปถูกหนีบด้วยไม้หนีบกระดาษบนสายไฟดวงเล็กหลายๆดวง แสงของไฟทำให้ห้องนี้สว่างขึ้นมาบ้างและตรงกลางของรูปทั้งหมดมีประโยคหนึ่งที่ทำให้ใจของนายอนเต้นแรงได้ นายอนเดินเข้าไปดูใกล้เผื่อว่าเธอจะตาฝาด
“เป็นแฟนกันนะ”เสียงที่ดังออกมาจากข้างหลังมันเป็นประโยคเดียวกันที่ติดบนผนังทำให้นายอนต้องหันหน้ามาดู
มินะถือตุ๊กตาหมีอัดเสียงยืนยิ้มอยู่ข้างหลังนายอนและมินะก็กดให้ตุ๊กตาหมีพูดอีกครั้ง
“เป็นแฟนกันนะ”
“.......”
“รีบๆตอบสิคุณหมีพูดหลายรอบแล้....” ยังไม่ทันที่มินะจะพูดจบนายอนก็พุ่งเข้ามากอดมินะอย่างจังพร้อมพูดด้วยเสียงในลำคอ
“อืม”
“ห้ะอะไรนะ ไม่ค่อยได้ยินเลยอ่ะ” มินะแกล้งทำเป็นไม่ได้เอียงหูมาใกล้ๆ
“ก็บอกว่าตกลงไงเล่า” นายอนพูดด้วยใบหน้าแดงๆมุดอยู่ตรงที่อกของมินะ
มินะยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจก่อนจะประกบปากจูบกับนายอน จากจูบที่เนิบนาบอ่อนหวานได้เปลี่ยนเป็นจูบอย่างดูดดื่ม มินะได้สอดลิ้นเข้าไปคว้านหาความหวานในปากนายอนอยู่ซักพักทั้งสองก็ออกจากกัน ทั้งสองจ้องตากันชนิดที่ว่าถ้าเป็นปลากัดคงต้องท้องไปแล้ว
“ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งแต่ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด อยู่เคียงข้างเธอในวันที่เธอสุขและทุกข์ตลอดไป”
#ficwho
รูปที่มินะทำให้นายอนประมาณนี้นะคะเผื่ออธิบายไม่เห็นภาพ
/////Talk/////
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนนนนน
วันนี้ลงดึกไปหน่อยรีดเดอร์หลับกันรึยัง 55555
ตอนนี้มินายอนก็....หวานจนมดขึ้นเลยค่ะ
ฉากเลิฟซีนอาจจะแต่งขัดๆไปนิดก็ขออภัยนะคะ
ฝากติดตามและคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ.ก้มหัวอย่างนอบน้อม
อันยอง ปย๊งงงงงงง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่มินะโรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ย