คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 2
(2)
เกล็ดพระจันทร์
มันน่าเศร้ามากที่เห็นคนที่ตัวเองชอบเดินกับผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายที่เราไม่สามารถต่อสู้หรือทำอะไรได้เลยอย่างคาราวานลงบันไดไป ทั้งสองคนนั่นพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมมองด้วยสายตาละห้อยก่อนเดิน(คอตก)ไปขึ้นเรือเพื่อกลับหอ มีหลายสิ่งหลายอย่างเลยที่ผมอยากจะเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับตัวเอง เอาล่ะ เริ่มจากเพื่อนในเอกซึ่งส่วนใหญ่มักจะเรียกผมว่า มนุษย์เอ๋อ ตรงตามชื่อเลย เมื่อผมเดินผ่าน เข้าใกล้ หรือได้คุยกับผู้หญิงคนไหน (ถ้าไม่นับว่า พราว เป็นผู้หญิง[บอบบาง]ล่ะนะ) ผมมักจะกลายเป็นไอ้จอมเอ๋อ พูดอะไรไม่ค่อยชัด เฟอะฟะ สมองมักจะคิดอะไรช้ากว่าปกติ ไม่ใช่ว่าไม่เคยพยายามปรับตัวเข้าหาผู้หญิงเพื่อแก้อาการประหลาดแบบนี้ ได้ทำแล้วหลายรอบต่างหาก
"พ่อหนุ่มๆ เฮ้ๆ พ่อหนุ่มคนนั้นน่ะ..เฮ้ย! พ่อหนุ่มที่สะพายกระเป๋าเป้ตรงนั้นน่ะ!"
"...."
"โว้ย ไอ้พ่อหนุ่มซื่อบื้อเอ๊ย!!"
โป๊ก!
"โอ๊ยย เจ็บนะป้า! โยนก้อนหินใส่ผมทำไมน่ะ! เดี๋ยวก็ฟ้องเทศกิจให้มาจับแผงลอยป้าเลยนี่!"
ผมลูบหัวตัวเอง ทำไมวันนี้ถึงมีแต่คนรุมทำร้ายหัวของผมนะ
"ก็เรียกแล้วไม่หันนี่ มานี่เลยๆ อกหักมาใช่มั้ยล่ะนั่น?"
ผมเดินเข้าไปตรงร้านแผงลอยของป้า บอกตามตรงนะ ที่จริงไม่อยากเข้าไปคุยยัยป้าโรคจิตนั่นเลย แต่ยัยป้าก็เล่นตะโกนซะดังว่า อกหัก แบบนี้เป็นใครที่เดินผ่านแถวนี้เป็นต้องหันมามองเสียทุกราย ผมอาย!!
"พูดเบาๆน่ะเป็นมั้ยป้า?"
"มาใกล้ๆน่ะดีแล้ว ข้าขี้เกียจตะโกน มันเหนื่อยรู้มั้ย"
"ผมจะอกหักหรือไม่แค่แห้วกิน แล้วมันเกี่ยวไรกับป้าน่ะ?"
"ต้องเกี่ยวสิ! เพราะป้าอยากขายของ"
เข้าใจหรอกนะว่าเศรษฐกิจช่วงนี้มันไม่ดี แต่ท่าทางยัยป้าคนนี้จะตกตรรกะมีแหง ขายของกับอกหัก เอ๊ย แค่แห้วกิน มันจะไปเกี่ยวกันได้ยังไงฟะ ยัยป้าหน้าจืด!
"ว่าแต่คนอื่นหน้าจืด เอ็งน่ะโคตรจืดมากกว่าคนอื่นเลยจะบอกให้!"
"รู้ได้ไงหว่า ผมยังไม่ทันได้บอกว่าป้าหน้าจืด..ขอโทษครับๆ ตกลงป้าจะบอกมั้ยว่ามันเกี่ยวกันยังไง?"
"ป้าอยากขายต้นไม้น่ะ" ป้าไม่สนใจจะตอบคำถามของผม กลับยิ้มแฉ่งพลางชี้ไปยังสิ่งหนึ่งซึ่งตั้งบนโต๊ะเล็กๆในร้านแผงลอยของตัวเองใกล้กับท่าเรือ ผมมองตามนิ้วงองุ้มของป้า
"อย่าบอกนะว่าป้าเรียกไอ้นี่ว่าต้นไม้น่ะ?" สายตาผมดูถูกสายตาของป้ามาก คนแก่ก็งี้ล่ะนะ ฝ้าฟาง!
โป๊ก! ก้อนหินก้อนที่สองลอย(จากไหน)มาโดนหัวผมอีก
"เฮ้! ป้านี่เป็นพวกซาดิสม์รึเปล่าน่ะ?" ผมบ่นและลูบหัวตัวเอง
"อย่ามาหาว่าคนแก่ตาฝ้าฟางนะเจ้าละอ่อนปากดี! นี่น่ะเค้าเรียกกันว่า ต้นพระจันทร์เสี้ยว"
ต้นไม้ที่ไร้กิ่งก้าน ไร้ใบ ไร้ดอก มีเพียงเสี้ยว เอ่อ เสี้ยวพระจันทร์ก็ได้(วะ) ไม่อยากจะยอมรับตามยัยป้านี่เลย จะเป็น ต้นไม้ ไปได้ยังไง ขนาดตะบองเพชรไม่มีใบแต่ก็ยังมีดอก แต่เจ้านี่ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าเป็นต้นไม้เลย มองมุมไหนมันก็แค่ไม้เสียบในกระถางอยู่ดีแหละ
"เจ้าหนุ่มชอบต้นไม้รึเปล่าล่ะ?"
ชอบเหรอ? หาภาระใส่ตัวล่ะสิไม่ว่า ชอบต้นไม้มันก็เท่ากับต้องดูแลเอาใจใส่มันทุกวันทุกคืน ยังดีกว่าให้ดูแลเด็กทารกตรงที่มันไม่มีปากร้องเสียงดังน่ารำคาญ ผมช่างใจพลางมองต้นประหลาดนี่
"หึหึ เห็นประหลาดแบบนี้ แต่มันจะช่วยทำให้เอ็งสมหวังในความรัก.."
"โอ่ยป้า! นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็จะหลอกขายต้นประหลาดนี้ล่ะสิ ผมไม่โง่พอหรอกนะที่จะซื้อของไม่มีประโยชน์แบบนี้" เสียเวลายืนอยู่นี่ตั้งหลายนาทีจนพลาดเรือไปตั้งหลายลำ ผมมองนาฬิกาข้อมือ ให้ตายสิ วันนี้ต้องขึ้นรถเมล์เหรอเนี่ย บ้าชะมัด!
"เอ็งน่ะปากดี งั้นเอานี้ไปลองใช้หนึ่งวันก่อน.."
"อะไรอ่ะป้า?"
"ใบเกล็ดพระจันทร์ ใบนึงใช้ได้หนึ่งครั้ง เมื่ออยากได้อะไรให้กำเจ้านี่ไว้และคิดถึงเรื่องที่อยากให้เป็นแค่คำเดียวเท่านั้นนะ! แล้วก็เก็บมันไว้..แบบนี้ เมื่อหมดฤทธิ์มันก็จะหายไปเอง"
"แล้วมันจะเป็นจริงสินะป้า? ฮ่าๆๆๆ"
"ไม่เชื่อเรอะ งั้นเอาไปลองใช้ดู พรุ่งนี้ข้าจะมาดูความเชื่อของเอ็ง" ป้าตะเพิดผมออกจากร้านตัวเองไ
ทีงี้ล่ะไล่กันเลยนะ ป้าแก่!
ความคิดเห็น