คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพราะว่าผมดีเกินไป
ผมมีความสุขที่สุด ที่ได้มาออกเดทกับแฟนสาว ขาว สวย หมวย อึ๋ม ของผม ที่เราคบกันมาได้ 2 อาทิตย์แล้วเราพึงกระทำทุกอย่างที่คู่รักพึงกระทำกันในการออกเดท ผมพาแฟนทานข้าว ดูหนัง ชอปปิ้ง ถ้าไม่ติดว่าเราอายุยังไม่ถึง 18 ผมคงพาเธอไปฟังเพลงกันต่อ และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมต้องพาเธอไปส่งบ้าน
"อีฟ ปอมไปส่งบ้านนะ"
"ไม่เป็นไร อีฟกลับบ้านเองได้"
"แต่...."
"อีฟกลับเองได้"
ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ให้ผมไปส่งถึงขนาดนี้ ซึ่งโดยปกติแล้ว ถ้าผมไม่ยอมไปส่งเธอเธอจะต้องงอนผมไป10ตลบแล้วแท้ ๆ แต่ผมก็พยักหน้ายอมรับในสิ่งที่เธอต้องการ ผมเดินไปที่ริมฟุตบาทเพื่อเรียกแท็กซี่ให้เธอ แต่ยังไม่ทันจะโบกมือเรียกแท็กซี่ ยี่ห้อ อัลตีส ที่กำลังวิ่งผ่านมา ผมก็ได้ยินบางอย่างที่ทำให้ผมยืนอึ้ง
"ปอม อีฟว่าเราเลิกกันเหอะ"
อีฟพูดย้ำเป็นครั้งที่สอง เมื่อเห็นผมยืนใบ้รับประทาน
"ทำไมละอีฟ ปอมทำอะไรผิดไปเหรอ"
"ปอม ไม่ได้ทำผิดอะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่า ปอม ดีเกินไป ต่างหาก"
ผมอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา สุดท้ายผมก็หุบปากลง ผมไม่รู้ว่าผมจะหาเหตุผลอะไรมาโต้แย้งเธอได้ เพราะเหตุผลของเธอมันช่าง.........
ก็เธอบอกว่าผมดีเกินไป ผมดีเกินไป จนทำให้เธอมาคบกับผมไม่ได้
ผมยืนมองดูเธอเดินจากไปจนลับตา สมองผมเบลอไปหมด นัยย์ตาพร่ามัว เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเหมือนเอาหนังเก่ามาฉายใหม่ ตอกย้ำให้ผมรู้สึกอยากจะจมดินให้หายไป
"ปอม เธอดีเกินไป"
"ปอม เธอดีเกินไป ฉันคบเธอไม่ได้"
"ปอม เธอดีเกินไปจริง ๆ "
ม่ายยยยยย ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำ ๆ กันด้วย เพราะผมดีเกินไปจนทำให้พวกบรรดาแฟน ๆ ของผม คบกับผมไม่ได้งั้นเหรอ ที่ผมดีเกินไปมันผิดด้วยเหรอไง !!
++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++
"ฮะ ฮะ รายนี้เป็นคนที่เท่าไหร่แล้วที่อ้างเหตุผลแบบนี้กับนายว่ะ ฮะฮะ"
ไอ้โอ้ เพื่อนซี้สุด ๆ ของผมเราคบกันมาตั้งแต่ ม.1จนตอนนี้เรา อยู่ชั้น ม.5แล้ว เอ่ยถามพร้อมทั้งหัวเราะออกมาด้วย
"6"
คำตอบของผมทำเอาไอ้โอ้ หัวเราะออกมาเสียงดังกว่าเก่า
"สุดยอดเลยไอ้ปอม ครึ่งโหลแล้วนะมึง"
"ตกลงว่านายเห็นใจฉันหรือว่าตอกย้ำฉันกันแน่ว่ะ"
ไอ้บ้าเอ้ยคนเขากำลังเสียใจอยู่แท้ ๆ ดันมาเห็นว่าเป็นเรื่องตลกไปได้ และมันก็คงเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของผม มันจึงเดินมานั่งลงข้าง ๆ แล้วกอดคอผมไว้
"คิดอะไรมากว่ะ ปอม เสียไปเดี๋ยวก็หาใหม่ได้"
ผมเหลือบขึ้นมามองหน้ามัน เห็นมันทำยักคิ้วใส่ เป็นคำพูดปลอบใจที่ดีมากเลยเพื่อน
ไอ้เรื่องนั้นก็รู้อยู่แล้ว ผมไม่ได้เสียใจเท่าไหร่หรอกที่อีฟทิ้งผมไป แต่ผมเสียใจที่เหตุผลในการบอกเลิก เป็นเพราะว่าผมนะ ดีเกินไป และทุกครั้งที่ผมเลิกกับแฟน ทุกคนก็มีเหตุผลเพียงเพราะว่า ผมดีเกินไปกันทั้งนั้น
"ที่ฉันดีเกินไป มันผิดด้วยเหรอว่ะ"
ผมทำเสียงเศร้า
"นายไม่ผิดหรอกปอม ผู้หญิงก็งี้ พูดให้ฟังดูดีไปงั้นแหละ แต่ความจริง เขาก็แค่อยากจะเลิกกับเราไปมีแฟนใหม่ก็เท่านั้น"
"นายรู้ได้ไง หรือว่านายก็เคยโดนผู้หญิงบอกเลิกแบบนี้"
ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ามันจะมีประสบการณ์ในเรื่องนี้เหมือนกันกับผม
"เปล่าหรอก ที่รู้ก็เพราะเห็นจากนายนั่นแหละ ผู้หญิงที่บอกเลิกกับนายแบบนี้ เขาก็หนีไปมีแฟนใหม่กันหมดทุกทีนี่นา"
เวรกรรม มันเป็นเพื่อนของผมจริง ๆ หรือเปล่าเนี่ย ถึงพูดออกมาแบบนี้ได้หน้าตาเฉย ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครเขาหาว่าเป็นใบ้หรอกนะนั่น
"เฮ้อ"
ผมถอนใจอย่างปลงตก
"ฉันมีสาว ๆ ในสต๊อกไว้เยอะ แบ่งให้นายสักคนสองคน เอาม่ะ"
ไอ้โอ้มักจะเสนอทางเลือกใหม่ให้ผมแบบนี้ทุกครั้งที่ผมอกหักและผมก็ปฏิเสธทุกครั้งเพราะเหมือนกับว่ามันกำลังดูถูกฝีมือจีบสาวของผม
ผมไม่ตอบได้แต่จ้องหน้าโอ้อย่างพินิจพิจารณา เป็นเพราะว่าหน้าตามันหล่อกระชากใจ อย่างนี้นี่เอง สาว ๆ ถึงได้หลงใหลได้ปลื้มมันกันหนัก จะว่าไปผมก็หล่อน้อยกว่ามันซะที่ไหน แต่ทำไมผู้หญิงถึงไม่คิดที่จะเลือกหรือสนใจผมบ้าง คิดแล้วเศร้าใจยิ่งนัก
"บอกว่าดีเกินไป บอกว่าดีเกินไป เป็นเหตุผลที่ไม่เคยเข้าใจ"
เสียงใครที่ไหนมาแหกปากเอาตอนนี้ว่ะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
"บอกไม่รัก เบื่อกันแล้ว ก็ยังจะพอเข้าใจมันได้~~~"
เอ แต่เพลงนี้ฟังแล้วมันทะแม่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้แหะ
"บอกว่าดีเกินไป บอกว่าดีเกินไป เป็นเหตุผลที่ไม่เคยเข้าใจ"
ฉึก
"บอกไม่รัก เบื่อกันแล้ว ก็ยังจะพอเข้าใจมันได้~~~"
ฉึก
แทงใจดำอย่างแรง ผมกำหมัดแน่น ใคร!! ใครมันช่างบังอาจร้องออกมาในเวลาที่มันแสนจะพอเหมาะพอเจาะอะไรเยี่ยงนี้
โอ้ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้ผม แล้วรีบหันไปมองดูว่าใครเป็นคนร้องขึ้นมา ผมมองตามไป เป็นพวกรุ่นพี่ ม.6 ที่นั่งห่างจากโต๊ะผมไป 2โต๊ะได้กำลังดีดกีต้าร์ แถมยังเอากระป๋องน้ำอัดลมมาตีแทนกลอง ร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน
"บอกไม่รัก เบื่อกันแล้ว ก็ยังจะพอเข้าใจมันได้"
กัดฟันอย่างเคียดแค้น อดทนเอาไว้ อดทนเอาไว้
"เอาน่าไอ้ปอม เพลงมันเหมาะกับนายดีน่ะ...เอ่อ ใจเย็นเว้ยเพื่อน"
โอ้รีบเปลี่ยนคำพูดเมื่อเห็นสายตาไม่สบอารมณ์ของผมส่งให้มันไป
ผมหันกลับไปจ้องมองกลุ่มรุ่นพี่ ม.6 อีกครั้ง คราวนี้ อยากจะหาอะไรไปอุดปากของพวกนั้นเสียจริง ๆ ไม่รู้มันจะตอกย้ำซ้ำเติมกันไปถึงไหน ดีเกินไปแล้วทำไมว่ะ หนักหัวใครกัน
"บอกว่าดีเกินไป บอกว่าดีเกินไป เป็นเหตุผลที่ไม่เคยเข้าใจ"
ร้องเป็นกันอยู่ท่อนเดียวหรือไงฟ่ะชักหงุดหงิดขึ้นมาเต็มทีแล้ว
ว่ะ!! ได้ ในเมื่อไม่ยอมหยุด ผมก็จะทำให้พวกมันหยุดเดี๋ยวนี้แหละ ผมหันไปคว้ากระป๋องน้ำอัดลมที่ไอ้โอ้มันกินค้างเอาไว้ขึ้นมาถือ ในกระป๋องยังคงมีน้ำเหลืออยู่ประมาณครึ่งกระป๋องได้ และไม่รอช้าเขวี้ยงมันออกไปทันที
ฟิ้ววววว.......ป๊องงงง ...
"ดีเกินปาาาา.....เฮ้ย ใครว่ะ ใครโยนไอ้กระป๋องนี่มาว่ะ"
รุ่นพี่ม.6คนหนึ่งที่มีร่างกายกำยำล่ำบึก คว้ากระป๋องขึ้นมาพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ เพื่อหาตัวคนโยนกระป๋อง ที่มันลงกลางวงพอดิบพอดี จนน้ำในนั้นกระเด็นโดนรุ่นพี่ ม.6โดยทั่วถึงกันทุกคน
"ซวยแล้วมึง"
ผมอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังลั่น แต่ถ้าผมไม่กลัวโดนรุมอัดเละเป็นโจ๊กนะ ผมรีบเดินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ออกมาจากตรงนั้น แต่แล้วผมก็ต้องเดินย้อนกลับไปหาไอ้โอ้ ที่มันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
"อยากโดนอัดหรือไงว่ะ"
ผมไม่พูดเปล่า พยายามลากตัวมันเดินออกมาด้วยกัน
"ไอ้ปอม เกือบซวยแล้วมั้ยละ"
"มันจะซวยกว่านี้ ถ้านายยังไม่รีบเดินตามฉันออกมา"
ว่าแล้วผมก็ดึงคอเสื้อเพื่อให้มันเดินตามออกมาด้วย พร้อมทั้งเหล่มองไปยังพวกรุ่นพี่ ม.6อีกครั้ง และผมก็เห็นเขามองมายังผมกับไอ้โอ้ และทำท่าจะเดินตรงเข้ามาหาพวกเราด้วย สงสัยพวกนั้นคงจะรู้ว่าเป็นฝีมือของผมแน่ ๆ แล้วด้วยความที่ผม อยากมีใบหน้าหล่อ ๆ เอาไว้หาแฟนใหม่ ผมจึงรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นและไม่สนใจไอ้โอ้ที่ร้องตะโกนเรียกผมให้รอมันด้วย
ตัวใครตัวมันละกันงานนี้
เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ไอ้โอ้มันตั้งใจจะพาผมไปเหล่หญิงที่หน้าโรงเรียนหนึ่ง ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลโรงเรียนผมเท่าไรนักเหตุผลที่ต้องไปจีบหญิงโรงเรียนอื่นนะเหรอ ก็เพราะว่าโรงเรียนผมมีแต่วิญญาณผู้หญิงที่สิงอยู่ในร่างผู้ชายนะสิ (ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนครับ)
จริง ๆ แล้ว ผมไม่ได้อยากไปหรอก คนเพิ่งเฮิร์ทมาหมาด ๆ อย่าว่าแต่จะไปจีบสาวเลย ผมไม่มีแก่จิตแก่ใจทำอะไรทั้งนั้นแหละ แต่ด้วยความที่ไม่อยากทำให้เพื่อนต้องเสียน้ำใจ เพราะผมรู้ถึงความหวังดีของมันที่มีให้แก่ผม ผมจึงต้องจำใจไป
แต่ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วละ ว่ามันทำเพื่อผมหลังจากที่ได้ยินมันพึมพำออกมาว่า -น้องเจนจ๋า พี่โอ้สุดหล่อกำลังไปหาแล้วนะจ๊ะ-
"ปอม โอ้ กำลังจะไปไหนกันเหรอ"
เสียงแหบ ๆ ที่บีบจนเล็กเหมือนคนเป็นโรคหวัดตลอดทั้งชาติแบบนี้ มีเพียงคนเดียวและเป็นคนที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีด้วย ผมกับโอ้หันหลังกลับไปมองช้า ๆ
"จะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วยว่ะ อีกอล์ฟ"
ที่ผมเรียกมันด้วยสรรพนามขึ้นต้นด้วย อี เช่นนี้ ก็เป็นเพราะว่า กอล์ฟ ได้เปลี่ยนวิถีชีวิตตัวเองจาก man มาเป็น woman เมื่อตอน ม.2หลังจากที่แอ๊บมานาน
"บอกไม่รู้จักจำเลยนะปอม ว่าเค้านะชื่อกอล์ฟฟี่ เดี๋ยวจับจูบซะเลยนี่"
มันไม่พูดเปล่า มันยื่นหน้าดำ ๆ พร้อมกับทำปากจู๋ โผเข้าหาผม แล้วด้วยสัญชาติญาณของชายชาติทหารที่กลัวผู้หญิงเทียมมาพรากพรหมจรรย์ไป ผมยกเท้าเตรียมขึ้นมาป้องกันตัวเองสุดฤทธิ์
"ออกไปไกล ๆ เลย อีนังกอล์ฟ ...ขืนเข้ามาพ่อจะถีบเข้าให้"
ผมขู่ ไม่สิ ผมเอาจริงต่างหาก
อีนังกอล์ฟมันยังคงทำสะดีดสะดิ้งใส่ผมอยู่ ผมละกลัวหน้าอีกระเทยหน้ากลัวคนนี้จริง ๆ ขนาดรู้จักกับมันมานานแล้วนะเนี่ย ผมยังทำใจไม่ได้เลย
"ปอมอ่ะ...เค้าไม่เล่นกับปอมแล้วก็ได้ เล่นกับโอ้แทนดีกว่า"
โอ้ถอยหลังรูดทันทีเมื่อ นังกอล์ฟฟี่ทำตาปริบ ๆ ใส่มันเข้า
"ไอ้ปอมช่วยกูด้วย"
ไอ้โอ้รีบวิ่งมาหลบหลังผมหลังจากที่ตั้งหลักได้
"ทำไมต้องทำท่ารังเกียจกันแบบนี้ด้วยหละ...เชอะ ไปหาเหยื่อที่อื่นก็ได้"
ว่าแล้วมันก็เดินสะบัดก้นจากพวกผมไป
ผมส่ายหัวเบา ๆ ให้กับท่าเดินอันแสนจะหน้าถีบ ของนังกอล์ฟฟี่ ให้ล้มคะมำกลิ้งไปกับพื้นซะจริง ๆ และผมกับปอมก็เดินต่อเพื่อจะไปรอรถที่ป้ายรถเมล์
ทำไมมันร้อนแบบนี้ว่ะ อากาศของกรุงเทพนี่คงจะเป็นจริงเหมือนอย่างที่ใคร ๆ เขาบอกกัน ว่ามีร้อนมากกับร้อนน้อย แต่ผมว่าปีนี้มันต้องร้อนมากแน่ ๆ แดดออกจะแรงขนาดนี้ ผมปลดกระดุมเสื้อออก 2เม็ด พร้อมกับโบกคอเสื้อไปมา หวังว่าจะพอทำให้คลายร้อนได้บ้าง
ปึ๊ก ผมเดินกระแทกหลังโอ้ ที่จู่ ๆ มันเกิดหยุดเดินขึ้นมากระทันหัน
"ไอ้บ้าเอ้ย จะหยุดก็ไม่รู้จักบอก"
ผมต่อว่ามัน คนยิ่งร้อน ๆ อยู่ด้วย
"นั่นมันไอ้แม็ก รุ่นพี่ ม.6นี่หว่า มันมีหญิงมารับถึงหน้าโรงเรียนเลยว่ะ"
ผมมองตามสายตาของโอ้ที่กำลังจ้องอยู่ คนที่โอ้พูดถึงมีหน้าตาคมเข้ม ผิวสองสี ร่างกายสูงใหญ่ ผมอยากจะถามย้ำไอ้โอ้มันจริง ๆ ว่ามีคนหน้าตาแบบนี้เรียนอยู่ที่โรงเรียนเราด้วยเหรอ ทำไมผมถึงไม่ยักกะเคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนเลย แต่ผมก็ไม่ได้ถามออกไป ผมมองเลยไปถึงผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไม่ได้เห็นหน้าชัด ๆ เพราะเธอยืนหันหลังให้ผมอยู่
"ก็ช่างมันดิ...จะไปสนใจเรื่องของมันทำไม"
"เอ...คราวก่อนมันไม่ใช่คนนี้นี่หว่า เปลี่ยนแฟนยังกับเปลี่ยนเสื้อผ้า"
โอ้ยังคงไม่เลิกสนใจ
"แกก็เหมือนกันนั่นแหละ พูดมาเนี่ยดูตัวเองมั่งหรือเปล่าว่ะ"
ผมว่ามัน ไอ้ที่มันว่าคนอื่นเขาก็ไม่ได้แตกต่างไปจากตัวเองเท่าไหร่หรอกนะนั่นหนะ
"อย่าเอาฉันไปเทียบคนอย่างมันนะเว้ยถึงฉันจะเปลี่ยนแฟนบ่อยแต่ฉันก็ไม่เคยทำอะไรไม่ดีนะเว้ย"
ผมทำสายตาแบบว่าไม่เชื่อในสิ่งที่มันพูด แล้วส่ายหัวช้า ๆ อย่างระอาที่ไอ้เพื่อนเวรมันไม่ยอมรับความจริง
"แต่ไอ้หมอเนี่ยโคตรเลวเลยจริง ๆคบสาวที่เป็น10 สับรางเป็นว่าเล่นแถมยังฟันเค้าแล้วก็ทิ้งทุกราย"
อ่ะ อะไรน่ะ ได้ยินอย่างนี้เล่นเอาผมอึ้งไปเลย ส่วนไอ้โอ้มันก็ยังคงบรรยายสรรพคุณของไอ้แม็กนั่นต่อไป
"แถมผู้หญิงยังมาร้องไห้คร่ำครวญ ขอร้องให้กลับมาคบกันเหมือนเดิม...ยอมที่จะเป็นที่2ก็มีนะเฟ้ย"
แล้วผมก็อึ้งต่อไป มันเลวขนาดนี้แล้ว ผู้หญิงยังอยากจะคบมันต่อไปอีกหรือเนี่ย มันมีของดีอะไรหรือเปล่าว่ะคิดไปคิดมา ก็นึกถึงเรื่องของตัวเอง ที่โดนผู้หญิงบอกเลิก เพราะว่าดีเกินไป ทำไมสวรรค์ถึงลำเอียงเช่นนี้น้าคนทำดีดันไม่ได้ดี คนทำไม่ดีดันได้ดี ซะงั้น
"ไปเหอะไอ้โอ้ นายจะพาฉันไปเหล่สาวไม่ใช่เหรอไง เดี๋ยวเขาก็เลิกเรียนกลับบ้านกันหมดหรอก" ผมเตือนสติโอ้ ที่มัวแต่สนใจเรื่องของคนอื่นอยู่ จนลืมจุดประสงค์ในวันนี้ของเรา
จริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าผมอยากจะไปจีบสาวอะไรหรอก แต่เป็นเพราะว่าผมไม่อยากได้ยินสิ่งที่ไอ้โอ้กำลังจะพูดต่อไป เพราะมันเหมือนตอกย้ำว่าผมนะ ดีเกินไปจริง ๆ ดีเกินไปจนไม่มีใคร ๆ สน
"เออ จริงด้วยว่ะ เฮ้ย นี่มัน 4โมงกว่าแล้ว ...ไปเร็วปอม"
มันน่าตืบนัก ตัวเองเป็นคนโอ้เอ้เองแท้ ๆ แต่ดันมาเร่งเราซะได้
ผมกำลังจะก้าวตามโอ้ที่กำลังง่วนอยู่กับการโทรศัพท์ ผมคิดว่ามันคงโทรไปให้น้องเจนจ๋าของมันรอก่อนเป็นแน่ และผมก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยเอ่ยขึ้นมา
"แหม !! พี่แม็กก็ มันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย"
ใจผมเต้นรัวอย่างกับกลองชุด ในใจก็ภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่ใจคิด ขอให้ผมเข้าใจผิด คิดไปเอง ก่อนที่จะหันหลังกลับไปมองที่ต้นเสียงช้า ๆ และนั่นก็ทำให้ผมยืนตาค้างตกใจในสิ่งที่เห็น มือที่เคยถือกระเป๋าเป้อยู่ บัดนี้มันได้ว่างเปล่า เพราะผมปล่อยให้มันลงไปกองอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
"เฮ้ย ปอม เร็วดิวะ เดี๋ยวก็ไม่ทันพอดี"
โอ้เดินกลับมาลากผม แต่ขาของผมก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย จนโอ้รู้สึกแปลกใจในพฤติกรรมของผม และมองตามสายตาของผม
"อีฟ!!"
ใช่ !!ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แม็ก รุ่นพี่ม.6 ที่ผมเห็นแต่เพียงแผ่นหลังเมื่อกี้นี่ ก็คือ อีฟ ผู้หญิงที่เพิ่งบอกเลิกกับผมเมื่อวานนี้ ผู้หญิงที่เลิกคบกับผม เพราะว่า ผมดีเกินไป แต่วันนี้ เธอกลับยืนเคียงคู่อยู่กับ แม็ก ที่โอ้มันเพิ่งสาธยายความเลวร้ายของมันให้ผมฟัง
"ใครนะอีฟ รู้จักเหรอ"
แม็กถาม พร้อมกับส่งสายตาอันไม่เป็นมิตรมายังผมกับโอ้
"ไม่รู้จักหรอกค่ะ สงสัยเขาคงจำคนผิดมั้งค่ะ"
"เหรอ งั้นเราก็ไปกันเถอะ"
แม็กมันยิ้มที่มุมปาก แล้วโอบไหล่อีฟเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ ผมมองตามคนทั้งคู่จนกระทั่งพวกเขาพากันขึ้นแท็กซี่ไปผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น สมองมันเบลอไปหมด ไม่ได้ยินคำพูดหรือเสียงใด ๆ เลยแม้แต่น้อย จะมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้โอ้มันพาผมมานั่งพักที่ร้านแม็คโดนัลด์ในห้างหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าก้าวขาเดินมาได้ยังไง แต่พอจะจำได้ลาง ๆ ว่าไอ้โอ้เป็นคนจับผมยัดใส่แท็กซี่มา
ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะหมดแรง ขนาดก้าวขาไม่ออกกับเรื่องแค่นี้ แล้วจู่ ๆ ภาพวันเก่า ๆ ของผมกับอีฟก็ปรากฏขึ้นมาในใจ รวมถึงภาพที่เธอบอกเลิกกับผม
"ปอม ... ช่างเขาเหอะ อย่าไปใส่ใจเลย"
โอ้พยายามปลอบใจ แต่ผมก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี
ไม่เข้าใจจริงๆ ทั้ง ๆ ที่ผมออกจะเป็นคนดี คบกับใครก็คบเพียงคนเดียว จริงจังจริงใจ คอยเทคแคร์ ดูแลเอาใจใส่อยากได้อะไรผมก็หามาให้ แต่ทำไมหละ มันเทียบไม่ได้กับผู้ชายอย่างไอ้แม็กงั้นเหรอ ผู้ชายที่คบกับผู้หญิงทีเดียวหลายคน และไม่ได้จริงใจจริงจังกับใคร
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดหัว ทำไมผู้หญิงถึงเข้าใจอะไรยากแบบนี้ ทำไมถึงเห็นกงจักรเป็นดอกบัว เห็นความชั่วเป็นความดีไปได้ ผมกระดกน้ำเป็ปซี่ ที่โอ้ซื้อมาให้ผมดื่มเพื่อดับกระหายรวดเดียวจนหมด แล้วกระแทกวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรง
"ไอ้โอ้ ฉันตัดสินใจแล้ว"
ผมเห็นไอ้โอ้ทำสีหน้างุนงนเล็กน้อย ๆ ที่จู่ ๆ ผมก็เอ่ยปากขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"ตัดสินใจ...ตัดสินใจเรื่องอะไรว่ะ"
"ตัดสินใจว่าฉันจะทำตัวเลว"
"ปอม...มึงเมาเป็บซี่หรือว่ะเนี่ย ถึงพูดอะไรบ้า ๆ"
มันทำสีหน้าและน้ำเสียงตกใจอย่างมาก
"ฉันไม่ได้พูดบ้า ๆ ฉันพูดจริงทำจริงเว้ย ฉันจะทำให้ผู้หญิงที่เลิกคบกับฉันเพราะว่าฉันดีเกินไป มองฉันเสียใหม่" ผมแสดงสีหน้ามุ่งมั่นให้โอ้เห็น ว่าผมนะพูดจริงทำจริงแน่ ๆ
"ในเมื่อเป็นคนดีแล้วไม่ได้ดี ฉันก็จะขอเลวให้มันได้ดีบ้างหละ"
ความคิดเห็น