คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อชมรมถูกยึด
เมื่อชมรมถูกยึด
“แกว่าใครจะแยกไปอยู่ชมรมอื่นก่อนกันวะ” เดชพูดพร้อมทั้งอารมขุ่นมัวที่อาจารย์มาบอกยกเลิกชมรม“อินเตอร์เน็ต”ของพวกเขา “ใครจะออกก่อนไม่สำคัญหรอก วะเพราะยังไงทุกคนก็ต้องออกอยู่ดี” วาทิตพูดขึ้นทั้งที่อารมณ์บูดไม่แพ้กัน ระเบียงไม้ดังโครมครามพร้อมทั้งนำร่างอวบๆของแพรวมาด้วย “แย่แล้ว!….ที่เหลืออยู่ตอนนี้น่ะคือชมรม“เย็บปักทักร้อย”กับชมรม“เรื่องลึกลับ” แพรวเด็กเรียนดีที่สุดในกลุ่มบอกกับเพื่อนหลังจากที่ไปสำรวจข้อมูลที่ห้องวิชาการ “ให้ฉันอยู่ชมรมเรื่องลึกลับดีกว่าที่จะไปอยู่ชมรมเย็บปักทักร้อย” “กุลสตรีนักนะคุณผู้หญิง” เอง(ปากหาเรื่อง)พูดแขวกรัศมีที่ดูจะเป็นลูกคุณหนูมากที่สุดในกลุ่ม “แต่เค้าลือกันว่าเคยมีรุ่นพี่ไปสำรวจเรื่องลึกลับกับชมรมที่บ้านร้าง แล้วปรากฏว่ารุ่นนั้นทั่งรุ่นไม่มีใครได้กลับมาเลย จนทุกวันนี้นะ ตั้งแต่พวกเราอยู่ ม.1แล้วใครเคยเห็นว่าชมรมเรื่องลึกลับจะมีคนเรียนเพิ่มก็เปล่ามีแต่ ไอ้หน้าจืด 2 คนที่อยู่ห้อง 11 นั้นแหละอยู่ชมรมนี้ทั้งปีทั้งชาติ” หมีจบประโยคยาวๆของเขาด้วยการส่งสายตาไปให้เพื่อนทุกคนอย่างขอร้อง แต่ “ไอขี้ขลาด” ไม่นานจากนั้นทุกคนที่อยู่ในห้องสี่-เหลี่ยมเล็กๆก็ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
บรรยากาศวังเวงของอาคาร 1 เป็นที่รู้กันในหมู่ของนักเรียนว่ามันน่ากลัวเพียงใด อย่าว่าแต่เดินคนเดียวเลยถึงเป็นกลุ่ม(ใหญ่ๆ)ก็ยังไม่กล้าอยู่ดี “ไอเดชเดินเร็วๆกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ” “ย่อมได้…ถ้าแกกอดเอวข้าหลวมๆกว่านี้หน่อยน่ะไอทิต” “เออข้าลืมตัว โอ้ยไอเองแกอย่าสะกิดข้าให้มากได้มั้ยวะ” “แหมไอทิตแกลองมองอากาศรอบๆตัวดูซิวะ” “นี่คุณรัศมี…ผมเสียหายนะ” “อะไรของนายอีกล่ะ” “มันก็ไม่ใช่อะไรหรอกพอดีว่ากอดแขนกันดื้อๆน่ะเค้าอายนะ” “ไอปากเสีย แพรวถ้าจะจับก็จับดีๆเราไม่ว่าอะไรหรอกแต่อย่าสั่นได้มั้ย กระโปรงเราจะหลุดอยู่แล้ว” “เค้าไม่ได้สั่นซะหน่อยไอหมีน่ะซิมันสั่นจนเค้าต้องสั่นตาม” “พวกคุณจะพูดยังไงผมไม่สน ผมไม่ได้อยากมาที่นี่สักหน่อย ห้องชมรมก็ดันอยู่ชั้น 2 อีก จะให้ไม่สั่นได้หรือครับ”
“ข้าอยากรู้เหลือเกินโรงเรียนเอาค่าเทอมของพวกเราไปทำอะไรกันแน่ ดูที่นี่ซิเก่าอย่างกับโรงเรียนร้างเลยว่ะ” “ใช่ข้าก็คิดเหมือนไอเอง พวกครูเอาเงินไปไหนกันน่ะ” “พวกแกคุยอะไรกันน่ะไอทิตไอเอง มาตรงนี้ก่อนประชุมชุกเชิญว่ะ” “เอาล่ะ”เดชขึ้นต้นด้วยคำสุดฮิตที่ใช้เป็นประจำ “ครูเงียบสงบไม่อยู่ข้ากับไอหมีหาทุกห้องของอาคาร 1 เรียบแล้วแล้ว” “โกหกน่าก่อนมานี่เรากับแพรวก็ถามยามเรียบร้อยแล้ว เค้าบอกว่าครูเดินมาทางอาคารนี้” แพรวพยักหน้ายืนยันคำพูดของรัศมี “ข้าคิดว่าเขียนรายชื่อตั่งไว้ให้แกเลยดีกว่า ข้ารู้สึกหนาวๆบอกไม่ถูก” “ดีเหมือนกัน”เดชสรุปพร้อมกับจดปากกาเขียนรายชื่อตั้งไว้บนโต๊ะ เด็กทั้งหกกำลังจะออกจากห้องของครูเงียบสงบแต่แล้ว
“เดียว…ก่อน…พวกเธอ…มาทำอะไรที่นี่” เด็กทั้งหกหันมามองอย่างตะลึงงัน พวกเขาต่างคิดว่าครูมาได้อย่างไรกันนะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะถามเจ้าของเสียงยานคางนั้นได้ “เออครูครับพวกผมจะมาขอสมัครเรียนชมรมเรื่องลึกลับครับ”เดชกล่าวอย่างกล้าๆกลัวๆ “สงสาร…เด็กพวกนี้จริงๆ…คงเพราะ…ครูทันสมัยของพวกเธอเกิดลาออกกระทันหันล่ะสิท่าถึง…ได้แจ้นมาหาฉันถึงที่นี่” คงเพราะสองประโยคหลักนั้นยาวไปหน่อยจึงทำให้ครูเงียบสงบถึงกับหอบออกมา “ครูครับพวกเราเขียนชื่อไว้เรียบร้อยแล้วเดียวครูดูอีกทีแล้วกันน่ะครับ” เมื่อสิ้นเสียงวาทิต เด็ก ม.3 กลุ่มนี้ต่างวิ่งไม่ลืมหูลืมตาไปตามๆกัน
“แกว่าใครจะแยกไปอยู่ชมรมอื่นก่อนกันวะ” เดชพูดพร้อมทั้งอารมขุ่นมัวที่อาจารย์มาบอกยกเลิกชมรม“อินเตอร์เน็ต”ของพวกเขา “ใครจะออกก่อนไม่สำคัญหรอก วะเพราะยังไงทุกคนก็ต้องออกอยู่ดี” วาทิตพูดขึ้นทั้งที่อารมณ์บูดไม่แพ้กัน ระเบียงไม้ดังโครมครามพร้อมทั้งนำร่างอวบๆของแพรวมาด้วย “แย่แล้ว!….ที่เหลืออยู่ตอนนี้น่ะคือชมรม“เย็บปักทักร้อย”กับชมรม“เรื่องลึกลับ” แพรวเด็กเรียนดีที่สุดในกลุ่มบอกกับเพื่อนหลังจากที่ไปสำรวจข้อมูลที่ห้องวิชาการ “ให้ฉันอยู่ชมรมเรื่องลึกลับดีกว่าที่จะไปอยู่ชมรมเย็บปักทักร้อย” “กุลสตรีนักนะคุณผู้หญิง” เอง(ปากหาเรื่อง)พูดแขวกรัศมีที่ดูจะเป็นลูกคุณหนูมากที่สุดในกลุ่ม “แต่เค้าลือกันว่าเคยมีรุ่นพี่ไปสำรวจเรื่องลึกลับกับชมรมที่บ้านร้าง แล้วปรากฏว่ารุ่นนั้นทั่งรุ่นไม่มีใครได้กลับมาเลย จนทุกวันนี้นะ ตั้งแต่พวกเราอยู่ ม.1แล้วใครเคยเห็นว่าชมรมเรื่องลึกลับจะมีคนเรียนเพิ่มก็เปล่ามีแต่ ไอ้หน้าจืด 2 คนที่อยู่ห้อง 11 นั้นแหละอยู่ชมรมนี้ทั้งปีทั้งชาติ” หมีจบประโยคยาวๆของเขาด้วยการส่งสายตาไปให้เพื่อนทุกคนอย่างขอร้อง แต่ “ไอขี้ขลาด” ไม่นานจากนั้นทุกคนที่อยู่ในห้องสี่-เหลี่ยมเล็กๆก็ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
บรรยากาศวังเวงของอาคาร 1 เป็นที่รู้กันในหมู่ของนักเรียนว่ามันน่ากลัวเพียงใด อย่าว่าแต่เดินคนเดียวเลยถึงเป็นกลุ่ม(ใหญ่ๆ)ก็ยังไม่กล้าอยู่ดี “ไอเดชเดินเร็วๆกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ” “ย่อมได้…ถ้าแกกอดเอวข้าหลวมๆกว่านี้หน่อยน่ะไอทิต” “เออข้าลืมตัว โอ้ยไอเองแกอย่าสะกิดข้าให้มากได้มั้ยวะ” “แหมไอทิตแกลองมองอากาศรอบๆตัวดูซิวะ” “นี่คุณรัศมี…ผมเสียหายนะ” “อะไรของนายอีกล่ะ” “มันก็ไม่ใช่อะไรหรอกพอดีว่ากอดแขนกันดื้อๆน่ะเค้าอายนะ” “ไอปากเสีย แพรวถ้าจะจับก็จับดีๆเราไม่ว่าอะไรหรอกแต่อย่าสั่นได้มั้ย กระโปรงเราจะหลุดอยู่แล้ว” “เค้าไม่ได้สั่นซะหน่อยไอหมีน่ะซิมันสั่นจนเค้าต้องสั่นตาม” “พวกคุณจะพูดยังไงผมไม่สน ผมไม่ได้อยากมาที่นี่สักหน่อย ห้องชมรมก็ดันอยู่ชั้น 2 อีก จะให้ไม่สั่นได้หรือครับ”
“ข้าอยากรู้เหลือเกินโรงเรียนเอาค่าเทอมของพวกเราไปทำอะไรกันแน่ ดูที่นี่ซิเก่าอย่างกับโรงเรียนร้างเลยว่ะ” “ใช่ข้าก็คิดเหมือนไอเอง พวกครูเอาเงินไปไหนกันน่ะ” “พวกแกคุยอะไรกันน่ะไอทิตไอเอง มาตรงนี้ก่อนประชุมชุกเชิญว่ะ” “เอาล่ะ”เดชขึ้นต้นด้วยคำสุดฮิตที่ใช้เป็นประจำ “ครูเงียบสงบไม่อยู่ข้ากับไอหมีหาทุกห้องของอาคาร 1 เรียบแล้วแล้ว” “โกหกน่าก่อนมานี่เรากับแพรวก็ถามยามเรียบร้อยแล้ว เค้าบอกว่าครูเดินมาทางอาคารนี้” แพรวพยักหน้ายืนยันคำพูดของรัศมี “ข้าคิดว่าเขียนรายชื่อตั่งไว้ให้แกเลยดีกว่า ข้ารู้สึกหนาวๆบอกไม่ถูก” “ดีเหมือนกัน”เดชสรุปพร้อมกับจดปากกาเขียนรายชื่อตั้งไว้บนโต๊ะ เด็กทั้งหกกำลังจะออกจากห้องของครูเงียบสงบแต่แล้ว
“เดียว…ก่อน…พวกเธอ…มาทำอะไรที่นี่” เด็กทั้งหกหันมามองอย่างตะลึงงัน พวกเขาต่างคิดว่าครูมาได้อย่างไรกันนะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะถามเจ้าของเสียงยานคางนั้นได้ “เออครูครับพวกผมจะมาขอสมัครเรียนชมรมเรื่องลึกลับครับ”เดชกล่าวอย่างกล้าๆกลัวๆ “สงสาร…เด็กพวกนี้จริงๆ…คงเพราะ…ครูทันสมัยของพวกเธอเกิดลาออกกระทันหันล่ะสิท่าถึง…ได้แจ้นมาหาฉันถึงที่นี่” คงเพราะสองประโยคหลักนั้นยาวไปหน่อยจึงทำให้ครูเงียบสงบถึงกับหอบออกมา “ครูครับพวกเราเขียนชื่อไว้เรียบร้อยแล้วเดียวครูดูอีกทีแล้วกันน่ะครับ” เมื่อสิ้นเสียงวาทิต เด็ก ม.3 กลุ่มนี้ต่างวิ่งไม่ลืมหูลืมตาไปตามๆกัน
ความคิดเห็น