คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : วางเเผน
9 วางเเผน
เดรโก กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะยาว บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่ O[]O น่ากินมากกกกกก! เขานั่งรอพ่อ และกำลังคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่แสนจะโชคดีที่สุดนจักรวาล อีกไม่นานเขาก็จะได้แต่งงานกับเฮอร์ไมโอนี่อย่างแน่นอน เดรโกยิ้มไม่หุบ จนกระทั่งพ่อของเขาเดินมา
“เดรโก แกยิ้มอะไร” เดรโกสะดุ้งเมื่อเพิ่งสังเกตว่าพ่อของเขานั่งอยู่หัวโต๊ะ
“เอ่อเปล่าฮะ” เดรโกยังยิ้มอยู่ เขาก้มหน้าทานอาหาร อย่างมีความสุข ลูเซียสในฐานะพ่อจะต้องมองลูกอย่างมีความสุขเพราะลูกมีความสุขพ่อก็ต้องปลื้มใจไปด้วย แต่!!!!!!!!! ถ้าจะมองในฐานะผู้ชายคนหนึ่งเขาหมั่นไส้เดรโกเอามากๆเลยล่ะ
“พ่อฮะ” เดรโกเรียก
“อะไร”
“ผมจะชวนเฮอร์ไมโอนี่ไปทานอาหารเย็นด้วยกันสองต่อสองพ่อว่าดีมั้ยฮะ” เดรโกพูดไปยิ้มไป
“ก็แล้วแต่แกเถอะ แฟนแกนี่ไม่ใช่แฟนพ่อ” ลูเซียสฝืนยิ้ม
“ก็แน่อยู่แล้วฮะ พ่อรักแม่คนเดียว ไม่คิดมีแฟนใหม่หรอกจริงมั้ยฮะ”
“อืม” เขาตอบสั้นๆ
“งันผมต้องบอกเธอแล้วล่ะเดี๋ยวมานะฮะ” เดรโกวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็วเพื่อเขียน จดหมายหาเฮอร์ไมโอนี่
................................................................................................................................
ถึง เฮอร์ไมโอนี่ สุดที่รัก รักที่สุดของฉัน ^^
วันศุกร์นี้ฉันอยากจะชวนเธอมาที่บ้านของฉัน ตอนทุ่มตรง
ถ้าเธอมาฉันจะดีใจมากเลยล่ะ ฉันจะรอนะ
รักที่สุด
เดรโก มัลฟอย (คนน่ารักของเธอ)
“แหวะ เน่าซะ” เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ เธอได้รับจดหมายของแฟนหนุ่มในตอนเช้า เธอเขียนตอบเขาอย่างรวดเร็ว
“ฝากด้วยนะจ๊ะ” เฮอรืไมโอนี่ผูกจดหมายติดกับขาของนกฮูกตัวสีเทา ก่อนมันจะบินกลับไปหานายของมัน
ถึง เดรโก สุดเน่าของฉัน:P
ฉันไปแน่นอนจ๊ะ ฉันอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง คงสนุกพิลึก
รัก
เฮอร์ไมโอนี่
ชายผมบลอนด์ยาวอ่านจดหมายก่อนจะเริ่มขย่ำมันในมือข้างเดียว และโยนทิ้ง เขาเจอจดหมายนี้บนโต๊ะในห้องของเดรโก หลังจากที่เดรโกอ่านเสร็ดแล้วเขาก็ออกไปนอกบ้าน
“รักกันมากขนาดนั้นเลยเหรอ หึ!” ลูเซียสเดินออกไปนอกห้อง “อีกสองวันเท่านั้น” เขาคิดแผนร้าย และแล้วเขาก็ยิ้มออกมา
นั่นแสดงว่าเขาคิดอะไรดีๆออกแล้ว
บ้านของแพนซี่
ลูเซียสมาปรากฏตัวอยู่กลางห้องรับแขกของแพนซี่ ทันที่แพนซี่เดินเข้ามาพร้อมกับถือถ้วยกาแฟ เมื่อเธอเห็นว่าลูเซียสกำลังเดินสำรวจบ้านเธอถึงกับทำถ้วยกาแฟหลุดมือ ลูเซียสหันมาพบว่าแก้วกาแฟนั้นแตก กระจายเต็มพื้น
“ตกใจมากเลยเหรอ” เสียงเย้ยยันของเขาดังขึ้น
“คุณมาที่นี่ทำไม ไหนบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าของฉัน”แพนซี่กัดฟัน
“ฉันมาคิดๆดูแล้วเธอนั่นแหละแพนซี่”เขาหยุดพูดก่อนจะนั่งลงแล้วพูดต่อ “ที่เหมาะสมกับลูกของฉันมากที่สุด”
“คุณอา”แพนซี่มองเขา ดวงตาเป็นประกาย น้ำเสียงสุภาพลง
“ถ้าเธอร่วมมือกับฉันเดรโกก็จะเป็นของเธอ”
“คุณอาพูดจริงหรือเปล่า” แพนซี่ยิ้ม “แล้วนังเลือดสี เอ่อ เกรนเจอร์ล่ะ”
“เกรนเจอร์เป็นเรื่องที่ฉันจะจัดการเอง” ลูเซียสบอก
“คุณอามีแผนอะไรหรือเปล่าที่จะให้หนูช่วย” แพนซี่นั่งลงตรงข้ามกับเขา
“วันศุกร์เดรโกเชิญคุณเกรนเจอร์มาทานอาหารที่บ้าน เธอจะต้องไปแทน”
“แล้วเกรนเจอร์ล่ะคะ”แพนซี่ถาม เลิกคิ้วข้างนึง
“ฉันมีวิธีของฉันที่จะหลอกล่อเธอออกจากประเทศไปพร้อมกับฉัน”ลูเซียสเอ่ย ขณะที่ทั้งคู่กำลังสนทนาเกี่ยวกับแผนร้าย เสียงแก้วแตกดังมาจากห้องใกล้ๆ
“นั่นใครน่ะ” ลูเซียสตะโกน และแล้ว ร่างๆหนึ่งที่สวมชุดกระโปรงสีเทาที่แสนจะเรียบร้อยเดินออกมา
“แอสเทอเรีย!” แพนซี่ร้อง แล้วลุกจากที่นั่งตรงไปหาเธอ “เธอแอบฟังพวกเราคุยกันใช่มั้ย” เธอทำตาเขียว
“ปะ เปล่าแพนซี่ ฉันไม่ได้แอบฟังนะ ฉันสาบานได้” เธอก้มหน้า อย่างกลัวๆ
“หนูแอสเทอเรีย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่ฉันเคยอยากจะได้เป็นลูกสะใภ้จะมีนิสัยสอดรู้แบบนี้” ลูเซียสทัก
“คุณอา” เธอร้อง “หนูไม่ได้”
“เธอกลับขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฟ้องพี่สาวเธอแน่”แพนซี่ขู่ แอสเทอเรียไม่มีทางเลือกเธอรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน
“ทำไมหล่อนมาอยู่ที่นี่กับเธอ” ลูเซียสถามขึ้นมา แพนซี่กำลังอารมณ์เสีย
“เดฟนี่ฝากเธอไว้กับหนูระหว่างที่เธอไปต่างประเทศ น่ารำคาญจริงๆ” เธอกอดอก
“น่าเสียดาย หล่อนน่าจะมาเป็นลูกสะใภ้ฉัน” ลูเซียสพึมพำ แพนซี่ถึงกับหงุดหงิด
“คุณอา จะว่ายังไงก็ช่างตอนนี้หนูขอตัวก่อน” เธอเดินกลับเข้าไปในครัว ปล่อยให้ลูเซียสนั่งคิดภาพแผนการที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
..............................................................................................
วันพุธ
“เจ้าหมอนั่นมันชวนเธอไปที่บ้านแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนใจจะพาเธอไป มัลดีฟส์” รอนถาม ขณะที่พวกเขากำลังนั่งรถเที่ยว
“ใช่ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เเถมยังส่งตั๋วเครื่องบินมาให้อีก” เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ
“แล้วเธอจะไปมั้ย” แฮร์รี่ที่รับอาสาขับรถ ถามขึ้น
“ก็คงต้องไป” เธอยิ้ม “อีกไม่นานเราก็จะแต่งงานกันแล้วนี่”
“ชิ ทำเป็นดีใจ ทีเมื่อก่อนเกลียดกันกับเจ้านั่น” รอนพูดพร้อมผลักหัวของเฮอร์ไมโอนี่อย่างหยอกล้อ
“โอ๊ย เจ็บนะ ก็นั่นมันเมื่อก่อนนี่” เธออมยิ้ม
“เธอขึ้นเครื่องตอนไหนอะ” แฮร์รี่ถาม “ฉันจะได้ไปส่ง”
“ตอนเย็นพรุ่งนี้น่ะ” เธอยิ้ม อย่างมีความสุขทำเอา เพื่อนทั้งสองของเธอถึงกับหมั่นไส้
......................................................................................................................
“ฉันจะไม่อยู่บ้านหลายวัน เพราะฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอของแกกับแฟน” ลูเซียสพูดก่อนขณะจะออกจากบ้าน
“พ่อจะไปไหนฮะ”
“ที่กระทรวงมีงานให้พ่อทำ พ่อจะไปเย็นวันนี้” เดรโกเดินมากอดพ่อ ลูเซียสถึงกับชะงัก
“ผมรักพ่อฮะ ขอบคุณนะฮะที่พ่อทำให้ผมสมหวังกับเฮอร์ไมโอนี่” เดรโกพูดก่อนจะคลายอ้อมแขน
“ฉะ ฉัน เอ่อฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” เขายิ้มให้ลูกแต่เมื่อหันหลังเขากลับมีสีหน้าที่สับสน
……………………………………………………………………
ตอนเย็นที่บ้านแพนซี่ อีกแล้วววววว
แอสเทอเรียเดินวนไปวนมาเป็นรอบที่ ห้าร้อยสี่สิบสอง (เว่อร์ไป) อยู่ในห้อง เดรโก มัลฟอยก็เปรียบเสมือนพี่ชายของเธอคนหนึ่ง เธอไม่อยากให้เขาต้องเสียใจ เธอจะบอกเรื่องที่เธอได้แอบฟังเมื่อวานให้เขารู้ดีมั้ย แต่ถ้าแพนซี่รู้เรื่องเข้าเธอโดนเล่นงานแน่
“โอ๊ย! ฉันจะทำยังไงดี บอก ไม่บอก บอก ไม่ บอก โอ๊ยตายๆๆๆๆ” เธอขยี้ผมของตัวเอง พร้อมกับเดินไปที่โต๊ะ
“เอาล่ะ เพื่อความถูกต้องอย่าไปสนใจว่าแพนซี่จะว่ายังไง” เธอพูดกับตัวเองก่อนจะเริ่มเขียนจดหมาย
“ถึงเดรโก ฉันเองแอสเทอเรีย ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกให้เธอรู้” เธอพูดไปเขียนไป “คุณอากับแพนซี่กำลังคิดวางแผน” “นั่นเธอคิดจะทำอะไร!” แพนซี่เปิดประตูเดินเข้ามา เห็นแอสเทอเรียกำลังเขียนจดหมายอยู่
“เอ่อ คือ ฉัน”แอสเทอเรียนึกคำแก้ตัวไม่ออก
“เอามานี่!” แพนซี่แย่งจดหมายที่แอสเทอเรียเขียนมาอ่าน แต่เมื่ออ่านจบ เธอก็เงยหน้ามองอย่างโกรธเคือง
“เธอคิดว่าจะทำลายแผนการนี้ได้หรือ” แพนซี่ถาม พร้อมกับ ขย่ำกระดาษจนกลายเป็นก้อนแล้วก็โยนใส่เตาผิงในห้อง
“แพนซี่เธอคิดจะทำแบบนี้ทำไมกัน” แอสเทอเรียถามอย่างเหลืออด
“ฉันอยากจะเป็นคุณหนูของตระกูลมัลฟอย” แพนซี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันจะไม่ยอมเสียโอกาสแบบเธอไปหรอกแอสเทอเรีย” แพนซี่เดินตรงเข้าไปหาหญิงสาว
“ฉันรู้จักเดรโกดี เขาไม่เคยรักเธอแพนซี่” แอสเทอเรียพูดด้วยน้ำเสียงแห่งชัยชนะ “คนที่เดรโกรักมีเพียงคนเดียวคือเกรนเจอร์”
“แล้วไง ฉันก็ไม่ได้รักเดรโกเหมือนกัน ที่ฉันอยากได้ก็คือชื่อเสียงเท่านั้น”แพนซี่สะบัดหน้าแล้วเดินออกไป ก่อนจะกลับเข้ามาพูดอะไรทิ้งท้าย “อ้อ แล้ก็รูดซิบปากของเธอด้วยนะแอสเทอเรีย ไม่อย่างงั้น หน้าสวยๆของเธอเป็นรอยแผลเป็นแน่!” แพนซี่เดินหัวเราะออกไป
“ฉันไม่ยอมให้เดรโกต้องตกเป็นเครื่องมือของเธอแน่แพนซี่ พาร์กินสัน!” แอสเทอเรียพูดอย่างหนักแน่น
เนื้อเรื่องมันเร็วไปมั้ย เเต่อยากให้มันถึงฉากสำคัญๆเร็วๆ อิอิ^ ^
ความคิดเห็น