คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความรักของเดรโก ความโกรธของลูเซียส
4 ความรักของเดรโก ความโกรธของลูเซียส
“ฉันจะทำยังไงดี”เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงสั่นเทา ขณะที่เธอเดินไปหาแฮร์รี่และรอนที่ห้องรับแขกอย่างรีบร้อน และเมื่อเธอไปถึงจุดหมาย และเปิดประตูเดินเข้าไป เธอก็ทำสีหน้าไม่ถูกเมื่อคนที่อยู่ในห้องนั้นไม่ได้มีแค่แฮร์รี่ รอน และเดรโก แต่กลับมีบุคคลอันน่าสะพึงกลัวสำหรับเธออยู่ในห้องด้วย
“คุณมัลฟอย” เธอยืนตัวแข็งชิดติดกับประตู ไปไหนไม่ได้ราวกับต้องมนต์
“เฮอร์ไมโอนี่ เธออยากจะกลับบ้านหรือยัง” แฮร์รี่ถาม
“อยากจ๊ะ ฉันอยากกลับแล้ว”เธอฝืนยิ้ม เดรโกมีสีหน้าที่โล่งอกขณะถอนหายใจ
แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และรอนเดินออกจากห้องรับแขก แล้วมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้าน ทั้งสามกล่าวคำขอบคุณ แน่นอนว่าลูเซียสได้ทำสายตากรุ่มกริ่มใส่เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้สึกเสียวว๊าบไปทั้งตัว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสังเกต แฮร์รี่ไปส่งเฮอร์ไมโอนี่ที่บ้าน หญิงสาวมีสีหน้าอึดอัดใจแต่เมื่อแฮร์รี่ถามเธอก็เอาแต่ส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรหรอกแฮร์รี่ขอบใจมากนะที่มาส่งฉันที่บ้าน” เธอพูดเสียงเศร้า
“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร” แฮร์รี่ถามย้ำ
“ไม่เป็นไรจริงๆ ราตรีสวัสดิ์แฮร์รี่” เธอโบกมือปฏิเสธ พร้อมกับฝืนยิ้ม
“ราตรีสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่กล่าว
......................................................................................................................................................................
เช้าวันรุ่งข้นซึ้งเป็นเช้าที่สดใสแสงแดดส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนของเฮอร์ไมโอนี่ เธอยังคงหลับอย่างสบาย แต่เธอคงจะมีความสุขมากกว่านี้ได้นานถ้าเกิดไม่มีใครมากดกริ่งหน้าบ้าน
“นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่หาว แล้วบิดขี้เกียจก่อนจะลุกออกจากเตียงพร้อมกับดึงเสื้อคลุมออกมาจากตู้แล้วสวมมัน
เธอเดินไปเปิดประตูบ้านทันใดนั้นคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็ทำให้เธอถึงกับหายง่วงทันที
“มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่ขยี้ตา ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมาบ้านเธอ “นายมาบ้านฉันมีอะไรหรือเปล่า”
“เฮอร์ไมโอนี่ให้ฉันเข้าไปข้างในบ้านเธอได้มั้ย ถ้าเธอไม่รังเกียจ” การที่เดรโกเรียกชื่อเธอ มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับแปลกใจ
“ดะ ได้สิ เชิญเข้ามาเลย”เฮอร์ไมโอนี่เปิดประตู ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวไปที่ห้องรับแขก
“มัล เอ่อ เดรโก นายนั่งรอฉันได้มั้ยคือฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย”เธอพูดยิ้มๆ
“โอเค”เดรโกพยักหน้า และเฮอร์ไมโอนี่ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปแล้วหายไปสองชั่วโมงก่อนจะวิ่งลงมาอย่างรีบร้อนทำให้เธอก้าวพลาดตกบันไดลงมาสามขั้น
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”เดรโกวิ่งมานั่งข้างๆเธอ
“ไม่ๆๆ ฉันโอเค”เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะกับความเปิ่นของเธอ “แย่จังเลยที่เธอต้องมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้”เธอพูด เดรโกช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมา แล้วพาไปนั่งที่โซฟา
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ฉันเจ็บสะโพกน่ะ :P”เธอยิ้มให้อย่างอายๆ “จริงสิเธอมีเรื่องอะไรเหรอถึงได้มาหาฉันที่นี้”
“เธอน่าจะถามฉันมากกว่านะว่ารอนานมั้ย”เดรโกทำหน้าเซ็ง
“ขอโทษ เธอรอนานมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม เดรโกทำหน้าเซ็งยิ่งกว่าเดิม
“ยังจะถามอีก”เซ็งกว่าเดิมหลายเท่า
“ขอโทษ แหะๆ”เฮอร์ไมโอนี่ลูบหัวอย่างเขินๆ เดรโกมองเธอสักพักก่อนจะพูด
“เธอเป็นแบบนี้ไง พ่อฉันถึงหลง” เฮอร์ไมโอนี่ชะงักทันที
“ขอโทษนะ ถ้าเธอมาหาฉันเพราะเรื่องนี้เชิญนายกลับไปซะ” เฮอร์ไมโอนี่ลุกจากโซฟา
“เธออย่าปฏิเสธเลยว่าเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อฉันพูดกับเธอเมื่อคืนต่อหน้ารูปแม่ฉัน” ชายผมบลอนด์ลุกจากโซฟาแล้วเดินมาอยู่ข้างๆเธอ
“นายพูดเรื่องอะไร”เธอส่ายหัว “อย่ามาตลกกับฉัน มันไม่ขำเลยสักนิด พ่อของนายพูดอะไรกับฉัน”เธอพยายามปฏิเสธ แม้ในใจลึกๆเธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าลูเซียส มัลฟอย พูดอะไรกับเธอ และมันก็เป็นคำพูดที่น่ากลัว
“เฮอร์ไมโอนี่” เดรโกพูดเสียงอ่อนลง “ฉันมาเตือนเธอด้วยความหวังดีอยู่ห่างๆพ่อฉันจะดีกว่า เมื่อคืนฉันเห็นหมดแล้วว่าพ่อฉันพูดอะไรกับเธอ เขาเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”
“เดรโก”เธอหันหน้ามาเผชิญกับเขา”ขอบคุณมากนะที่เธอมาเตือนฉันแต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”เธอยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ เดรโกได้ยินเธอพูดแบบนั้นแล้วเขาก็หมดห่วงแต่ยังไงเขาก็ยังไม่ไว้ใจพ่อของเขาอยู่ดี
“ฉันอดเป็นห่วงคนที่ฉันรักไม่ได้หรอกนะเฮอร์ไมโอนี่”
“O.O”เฮอร์ไมโอนี่รู้สึก อึ้ง ทึ้ง เสียว เฮ้ย!
“ขอกอดหน่อยสิ”เดรโกพูดเสร็จ โดยไม่รอฟังคำอนุมัติจากหญิงสาวเขาดึงตัวเธอเข้ามากอด และมันก็แน่นมากจนหญิงสาวหายใจไม่ออก
“แอ่ก! เดรโก เออะ ปล่อยก่อน ฉะๆ ฉันหายใจไม่ออก”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างยากลำบากหน้าตาไม่ต่างอะไรกับคนเอ๋อ
“ขอโทษๆๆ ฉันลืมตัวน่ะ” เดรโกคลายวงแขนที่แสนจะแน่นออกจากตัวขอหญิงสาว
“ไม่เป็นเป็นไร”เธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปล่อยออกมา “ที่บอกว่ารักฉันจริงหรือเปล่า”
“จริงสิเฮอร์ไมโอนี่ และฉันไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องมาเป็นแม่เลี้ยงของฉัน เธอน่าจะรู้ว่ามันเป็นยังไง”เดรโกพูด
“ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ ฉันไม่เคย”เธอพูด
“ฉันว่าเรา”เดรโกลูบต้นคอของเขา ด้วยท่าทางเขินอายเช่นกัน เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยตั้งแรกรู้จักเขามาเธอเพิ่งเห็นเขาหน้าแดงก็วันนี้แหละ “เราคบกันมั้ย”
“เดรโก”
“ฉันสัญญา ฉันจะไม่ให้พ่อของฉันทำอะไรเธอได้” สายตาของเขามุ่งมั่น พูดอย่างหนักแน่น
“ตะ ตกลง” แก้มทั้งสองข้างที่เป็นสีชมพู มันเข้มกว่าเดิมหลายเท่า
“เฮอร์ไมโอนี่”เดรโกเรียกชื่อเธอ แต่ก่อนที่เธอจะขานรับ ชายหนุ่มกลับโน้มหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะจูบเธอ โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจแต่ไม่นาน เขาก็ถอนริมฝีปากออก
“ฉันรักเธอ” เดรโกพูด
“เดรโก” ทั้งสองกอดกันอย่างรักใคร่ (เร็วจัง)
“เธอสัญญานะเดรโกว่าจะดูแลฉัน”เธอพูดพร้อมกับหลับตา ขณะซบอยู่ที่อกใหญ่กว้างของเขา
“ฉันจะแต่งงานกับเธอให้ได้เลยล่ะ”เดรโกพูดด้วยท่าทางมั่นใจ
“จะบ้าหรือไงเดรโก”เธอตีแขนเขาเบาๆ
“ฉันพูดจริงๆนะเฮอร์ไมโอนี่”
“ยังจะล้อเล่นอีก”เธอส่ายหน้า แล้วยิ้ม
“ฉันต้องกลับก่อน ไม่งั้นพ่อของฉันคงสงสัยแน่”เดรโกพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูกังลว
“เดรโกฉันกลัว”เธอก็ไม่ต่างอะไรจากเขา “ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
“ไม่ต้องกลัวนะเฮอร์ไมโอนี่ มีฉันอยู่เธอไม่ต้องกลัว”
“แต่ถ้าพ่อเธอรู้เรื่องนี้แล้วเขาจะทำอะไร”
“อย่าห่วงฉันเลย”ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบผมของหญิงสาว “เธอต่างหากล่ะที่ต้องคอยระวังตัว” เขาพูดอย่างเป็นห่วงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและเธอจางหายไปพร้อมๆกัน ความปวดร้าวเข้ามาแทนที่
“เฮอร์ไมโอนี่ฉันต้องไปแล้ว” เดรโกพูด ก่อนจะดึงร่างอันบอบบางมากอดแนบอก
“พรุ่งนี้เจอกัน ฉันจะมาหาเธอ”เดรโกผละหญิงสาวออก จากนั้นก็เดินไปที่ประตูเขามองเธอแว๊บนึงก่อนจะเดินออกไป
หญิงสาวรู้สึกอุ่นใจเธอเชื่อว่าเขาจะต้องปกป้องเธอได้อย่างแน่นอน และเธอเชื่อว่าเขารักเธอมากจริงๆ เธอสัมผัสความรู้สึกนั้นได้ ไม่ต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์หรอก เขาเป็นห่วงเธอจริงๆ รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความหวัง เธอช่างโชคดีจริงๆ เฮอร์ไมโอนี่คิด แต่ในชีวิตของเธอมันไม่ได้มีแต่ความโชคดีเพียงอย่างเดียว ท่ามกลางความเงียบ ที่ได้ยินเพียงแต่เสียงลมพัดเบาๆ ข้างนอกบ้านนั้น ชายผมสีบลอนด์ซึ่งมีแววตาเกรี๊ยวกราด เขาเฝ้าดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้น เขาเฝ้าดูความรักของลูกชายเพียงคนเดียวและหญิงสาวที่เขารักที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างน่าอิจฉา เขาต้องทำอะไรสักอย่าง อะไรสักอย่างที่ทำให้เธอคนนั้นเป็นของเขาให้ได้ ถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาจะทำนั้นมันอาจจะเป็นการทำร้ายจิตใจของลูกชายของเขาก็ตาม
...........................................................................................................................
ไม่รู้ว่าจะสนุกหรือเปล่า พยายามเต็มที่เเล้วจร้าาาาาา
ความคิดเห็น