คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 (เเก้ไขนิดเดียว)
14
เช้าอากาศสดใส ท้องฟ้าที่มืดครึ้มได้หายไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ออกมาเดินเล่นอยู่ริมหาดบนเกาะส่วนตัวของตระกูลมัลฟอย
ขณะที่เดินเล่นอยู่ เธอู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าตอนนี้มีใครตามหลังเธออยู่
“อย่าตามฉันเลย เสียเวลาคุณเปล่าๆ” เธอพูดเสียงเรียบ ขณะที่มุ่งหน้าไปอย่างไร้จุดหมาย
“เฮ้ อย่าเย็นชาแบบนั้นกับฉันเลย”ลูเซียสตะโกนบอก “คุณก็รู้ว่าหลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อคืน เราจะแต่งงานกัน” เฮอร์ไมโอนี่หันขวับ อ้าปากค้าง O[]O!
“ตกใจเหรอ” ลูเซียสหัวเราะ
“ทำไมฉันต้องแต่งงานกับคุณด้วย”หญิงสาวตอบอย่างวางท่า เชิดหน้าขึ้น “อย่าพูดแบบนั้นอีก คุณทำให้ฉันขนลุก” เธอกอดตัวเองหลวมๆ ผมของเธอปลิวไสวไปตามกระแสลม
“มันเป็นความจริง”
“= =”
“ไม่เอาน่า เกรนเจอร์”
“คุณกับฉัน ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” เฮอร์ไมโอนี่ขยี้ผมของตัวเอง
“ร้องไปเถอะ ไม่มีใครอยู่บนเกาะนี้นอกจากเรา” ลูเซียสท่าทางเบื่อหน่าย
“อย่ามาใช้คำว่า เรา นะ” เธอสะบัดห้นาเดินหนี แต่ลูเซียสคว้าแขนของเธอไว้ได้ แรงเหวี่ยงทำให้ให้ร่างของหญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของชายผมบลอนด์
“ปล่อยนะ” เธอพยายามดันตัวของเขาให้ออกห่าง แต่มันไม่เป็นผลเขาก็ยกร่างของหญิงสาวขึ้นมาอุ้ม
“วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!” เธอตะคอก
“อยากให้ฉันวางเธอเธอลงอย่างงั้นหรือ”เขาเลิกคิ้ว “ได้สิ ที่รัก” ลูเซียสเดินไปที่น้ำทะเลลึกๆก่อนจะวางเธอลง (น่าจะเรียกว่าโยนลงมากกว่า)
ตุ๊มมม!
“พอใจหรือยังล่ะ”
“คุณวางฉันลงดีๆ ในที่ๆ มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง” เฮอร์ไมโอนี่ยืนขึ้น ร่างของเธอเปียกโชก ทำให้ชุดของเธอเข้ารูปกับร่างของเธอ
“จะว่าไปตอนเธอเปียกก็สวยดีเหมือนกันนะ” เขาพูด และคำพูดนั้นมันทำให้เธอถึงกับหน้าแดงด้วยความเขิน
“อย่าพูดบ้าๆนะ”หญิงสาวเดินย่ำเท้าขึ้นบก แล้วหันกลับมา “คุณช่วยเสกคาถาให้ชุดของฉันแห้งจะได้มั้ย”
ทันทีที่พูดจบ ชายผมบลอนด์ก็ไม่รีรอที่จะโบกไม้กายสิทธิ์ ทันใดนั้นชุดของหญิงสาวก็แห้งสนิท
“ขอบใจ” หญิงสาวหันตัวกลับแล้วจากไป
“เรื่องแต่งงาน ฉันคิดว่ามันเยี่ยมมากเลย เธอรู้ไหม” ลูเซียสตะโกนไล่หลัง
“ฉันไม่เห็นด้วย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับโดยไม่มอง ลูเซียสเดินตามเธอไป พวกเขาเดินเข้ามาในห้องครัวของบ้านพัก (ของเฮอร์ไมโอนี่) เฮอร์ไมโอนี่เปิดตู้เย็นแล้วพบว่าไม่มีอะไรเลยในนั้น และแล้วเธอก็รู้สึกเหมือนมีอ้อมแขนใหญ่มาโอบเธอหลวมๆจากทางด้านหลัง เธอค่อยๆหันไปมองแล้วก็เจอกับสายตาที่เต็มไปด้วย เอ่อ ช่างมันเถอะ เธอคิด
“ปล่อยฉัน” เธอลากเสียง ในขณะที่อยู่ในท่าเปิดตู้เย็นพร้อมกับมีคนมากอด
“ฉันแค่อยากกอดเธอ” เขายิ้มอย่างเท่ ^ ^
“กอดโดยที่ไม่ได้รักแล้วจะกอดไปทำไมกัน ฉันก็แค่สิ่งที่คุณต้องกำจัดไปให้พ้นจากเดรโกเท่านั้น” สายตาของเธอจ้องเข้าไปที่ตาของชายผมบลอนด์โดยไม่กระพริบ
“ถ้าฉันไม่ได้รักแล้วจะกอดเธอไปทำไม เกรนเจอร์”เขาพูดเสียงเบาแต่มันดูหนักแน่น เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลายอึกใหญ่
“ว๊าว!” เธอลำบากใจ “เอ่อ คุณเกือบทำให้ฉันเชื่อแน่ะ”เธอยิ้มบางๆ
“ฉันไม่ได้โกหกนะเกรนเจอร์” เขากระชับวงแขนแน่นมากขึ้น เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเล็กน้อยในท่าเปิดตูเย็น = =
“แล้วคุณไม่คิดว่ากำลังทรยศในความรักของคุณกับคุณนายมัลฟอยหรอกหรือ”
“นาร์ซิสซาไม่เคยรักฉันเลย” เขาพูดเสียงเศร้า “เธอไม่เคย” เขาก้มหน้า เพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็นว่าเขากำลังจะร้องไห้
“ฉะ ฉันว่าคุณปล่อยฉันเถอะนะ มันเอ่อ เปลืองค่าไฟ” เฮอ์ไมโอนี่เป็นอิสระทันที เธอปิดตู้เย็นลง แล้วหันไปคุยกับลูเซียส
“คุณหมายความว่าไงเธอไม่รักคุณ” เฮอร์ไมดอนี่เสียงอ่อนลงกว่าเดิม ลูเซียสเดินมุ่งหน้าไปยังระเบียงที่อยู่หน้าบ้านพัก เเน่นอนหญิงสาวเเสดงความอยากรู้อยากเห็นด้วยการเดินตามไป เธอมาหยุดยืนอยู่ข้างๆมัลฟอยที่กำลังถือไม้เท้ารูปงู ในความคิดของเธอเขาดูไม่เหมือนคนที่มีอายุ 40 เลย เขาเหมือนเพิ่งจะ 30 เท่านั้น เท่ชะมัดเลย เฮอร์ไมโอนี่เเก้มขึ้นสีอย่างเห็๋นได้ชัดเธอยืนบิดไปบิดมาเล็กน้อย จนคนข้างๆสังเกตเห็นความผิดปกติ
"มดกัดหรือไง บิดอยู่ได้" เขาชำเลืองมอง เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งรู้ตัวจึงหยุดการเคลื่อนไหว เเล้วรีบเอามืออันเรียวเล็กเกาะกับราวระเบียงเอาไว้
"เอ่อ ปะ เปล่า คุณมีอะไรอยากเล่าก็เล่ามาสิ" เธอเปลี่ยนเรื่อง ลูเซียสยิ้มเล็กน้อยให้กับความน่ารักของเธอ
"รู้ได้ไงว่าฉันจะเล่า"
"ฉันรู้ก็เเล้วกัน" เธอเอาผมทัดหู
ลูเซียสหัวเราะอีกครั้ง ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้เหมือนนาร์ซืสซาเมื่อตอนเด็กไม่มีผิดเลย
.................................................................................................................................................
เม้นๆด้วยนะคะ วิจารณ์ด้วยนะค่ะ เเนะนำด้วย น้าาาาาาาาาาาาา
ความคิดเห็น