คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความเเค้น
8 ความเเค้น
สายตาเยือกเย็นของบุคคลที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ทำเอาหญิงสาวผมสั้นถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“คุณอา”เธอพึมพำ ก้มหน้ายอมรับผิด สายตของลูเซียสเหลือบมองเธออย่างไม่พอใจ
“พ่อครับ พ่อมาที่นี่ได้ไง” เดรโกเดินตรงมาหาลูเซียสแต่เขากลับยกมือห้ามเป็นเชิงว่า อย่าเพิ่งพูดอะไร
“ฉันต้องการให้แกกลับไปกับฉัน” เดรโกอ้าปากจะพูดแต่ลูเซียสเร็วกว่า “ฉันสัญญาว่าจะไม่บังคับแกให้แต่งงานกับแพนซี่" ”
“คุณอาทำแบบนี้” เสียงของแพนซี่ดังขึ้น เธอไม่พอใจ หน้าที่งออยู่แล้วก็งอมากกว่าเดิม
“เธอไม่มีสิทธิ์พูดพาร์กินสัน” ลูเซียสใช้น้ำเสียงในเชิงสั่ง
“จริงๆนะฮะ” เดรโกยิ้มอย่างมีหวัง ก่อนจะมองแฮอร์ไมโอนี่
“แต่” เสียงของนายมัลฟอยดังขึ้น เดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่ชะงัก “แกต้องกลับบ้านกับฉัน เดรโก”
“ฮะ ได้ฮะพ่อ” เขาดีใจมาก
“ถ้างั้นมัวรออะไรอยู่ เดรโก บอกลาคุณเกรนเจอร์ซะ” ลูเซียสพูด ก่อนจะใช้มือปัดไล่แพนซี่ให้ไปยืนรออยู่ข้างนอก ตอนแรกเธอมีท่าทีขัดขืน แต่สุดท้ายก็ยอมออกไป
“ฉันไปก่อนนะ อย่าลืมคิดถึงฉันด้วยล่ะ” เดรโกยิ้ม กุมมือของหญิงสาว
“เธอก็เหมือนกัน มาหาฉันบ้างล่ะ” เฮอรืไมโอนี่ ยิ้มอย่างจริงใจ ทั้งคู่ปล่อยมือ จากกันอย่างอาลัย ลูเซียสบอกให้เดรโกไปรอข้างนอก เขาไม่รู้ว่าทำไมแต่ก็ทำตามคำสั่งพ่อ
“เอ่อ ขอบคุณนะคะที่คุณช่วยฉันไว้ ไม่อย่างนั้นฉันคง” เฮอร์ไมโอนี่พูด หลบตา
“มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว” เขายิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มที่เฮอร์ไมโอนี่เห็นแล้วถึงกับ O[]O!!!!!! ตกตะลึง มันเป็นอะไรที่แฝงไปด้วยความหมาย อย่าบอกนะว่ามันเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วที่เธอไม่ได้เจอเขาแต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาปฏิบัติกับเธอมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ไม่จางหาย
“คุณเป็นพ่อที่ดีมากเลยนะคะ คุณมัลฟอย” เธอยิ้ม “และฉันหวังว่าคุณคงจะเป็นพ่อสามีที่ดีของฉันด้วย” ลูเซียสผงะ แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ อะไร ก่อนที่เธอจะ กล่าวราตรสวัสดิ์กับเขา แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
“พ่อสามี” ลูเซียสทวนคำ มันเป็นอะไรที่เจ็บจี๊ดดด! เขาไม่ยอมให้เรื่องมันเป็นแบบนั้นแน่ๆ ลูเซียสเดินออกไปก็พบว่าแพนซี่กำลังยืนเกาะแขนลูกชายของเขา ซึ่งกำลังทำหน้าอย่างขยะแขยง
.......................................................................................................................................................
.
“โอ๊ย!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น เมื่อร่างของหญิงสาวกระแทกลงกับพื้นอย่างรุนแรง “คุณอาอย่า” แพนซี่ร้องห้ามมืออันไร้เรี่ยวแรงของเธอยกขึ้นห้ามอย่างลำบาก แต่สายไปแล้ว ลูเซียสหักไม้กายสิทธิ์ของเธอเป็นสองท่อนก่อนจะโยนทิ้ง พวกเขาทั้งสองอยู่ในห้องใต้ดินของคฤหาสน์ มัลฟอย โดยที่ไม่ลืมใช้คาถาป้องกันการรบกวนรวมทั้งเก็บเสียง เพื่อไม่ให้เดรโกรู้
“นี่แค่เล็กน้อย สำหรับเธอมันสมควรโดนมากกว่านี้”
“คุณอาจะเข้ามาห้ามหนูทำไมกัน” แก้มทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตา แห่งความเจ็บแค้น “อีกนิดเดียวเท่านั้นแหละ หนูก็จะเล่นงาน ยัยเลือดสีโคลนได้สำเร็จ” ลูเซียสตบหน้าของเธอ เเละใช้ปลายไม้เท้าเชยคางของเธอขึ้นให้เผชิญหน้ากับเขา
“อย่าเรียกเธอแบบนั้น” แพนซี่เพิ่งจะนึกขึ้นได้
“หึ! ที่แท้ก็เป็นแบบนี่เอง” แพนซี่หัวเราะเยาะเย้ย
“อะไรของเธอ” ลูเซียสงุนงง
“คุณอาแอบชอบยัยเลือดสีโคลนนั่น ใช่มั้ยล่ะ” เธอเย้ยยัน
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกเกรนเจอร์แบบนั้น” น้ำเสียงของเขาทวีความรุนแรงขึ้น
“เรื่องจริงหรือนี่”แพนซี่หัวเราะอีกครั้ง “ไม่คิดเลยว่าคุณอาจะรสนิยมต่ำได้ขนาดนี่” ไม่กี่วินาทีต่อมาแพนซี่ก็ล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง
“คุณอาตบหนู”เสียงสั่นเครือและน้ำตาไหลไม่ขาดสาย มุมปากมีรอยเลือด ครั้งนี้จะเรียกว่าเขาใช้หมัดเลยก็ว่าได้
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก ฉันรับไม่ได้ที่จะให้เดรโกแต่งงานกับคนอย่างเธอ อย่ามาที่นี่อีกไม่งั้นฉันฆ่าเธอเเน่” ลูเซียสหันหลังเดินไปที่ประตู แพนซี่คว้าจับข้อเท้าของลูเซียสอย่างรวดเร็ว
“คุณอาอย่าทำแบบนี้เลย หนูขอโทษหนูมันปากไม่ดีเอง ยกโทษให้หนูเถอะ อย่ายกเลิกงานแต่งเลยนะคะ” เธออ้อนวอน แต่ลูเซียสกลับสะบัดข้อเท้าของเขาแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากพลางจ้องมองหญิงสาวอย่างเหยียดหยาม
จากนั้นก็เดินออกไป ปล่อยให้แพนซี่คับแค้นใจอยู่ในห้องเพียงลำพัง เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะเงยหน้า “ใฝ่ต่ำกันทั้งพ่อทั้งลูก ฉันไม่ยอมเสียเดรโกไปหรอก” แววตาของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น เธอลุกอย่างยากลำบาก ก่อนหน้านี้ลูเซียสใช้คำสาปกรีดแทงกับเธอไปไม่น้อย ก่อนที่เธอจะเดินออกจากประตู และออกจากคฤหาจน์หลังนั้นในที่สุด
...........................................................................................................................................
ชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาแต่ก็หล่อใช้ได้ กำลังรอใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านอย่าใจจดใจจ่อ
“แพนซี่ ดีใจจังที่เธอกลับมา”ชายหนุ่มร้องอย่างดีใจพร้อมกับวิ่งไปหาเธอ “แพนซี่ เลือดใครทำอะไรเธอน่ะบอกฉันมา”
“อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย” แพนซี่ไม่พอใจ และรำคาญ เธอเดินไปที่ประตูบ้านแต่ถูกชายหนุ่มขวางไว้
“เดี๋ยวสิเธอไปไหนมา แล้วบอกฉันทีว่าเลือดนั้น” “โอ๊ย! แดนเลิกยุ่งกับฉันสักทีเรื่องของเรามันจบ จบ ได้ยินมั้ยว่ามันจบ!” เธอผลักเขาให้พ้นทาง
“แพนซี่ เธอยังรักมัลฟอยอยู่ใช่มั้ย ไอ้หัวทองนั่น” แดนเนียลถาม ด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็รู้แล้วว่าเจ็บปวดแค่ไหน
“ฉันไม่ได้รักใคร” แพนซี่เปิดประตู “อ้อ แล้วก็นะ ฉันไม่เคยรักเธอด้วย ก็แค่ควงเล่นๆอย่างฉันน่ะมันต้องคู่กับคนที่มีฐานะ ไม่ใช่คนที่ ไร้สกุลอย่างเธอ หรือแม้แต่ชื่อเสียงก็ไม่มี แบบเนี่ยฉันไม่คบให้เสียเวลาหรอกจะบอกให้” เสียงประตูปิดดังปัง!
แดนเนี่ยลผู้น่าสงสารยืนอยู่หน้าบ้าน น้ำตาคลอ “ไอ้เจ้ามัลฟอย!”
..................................................................................................................................................................................................................................
อัพเเล้วนะคะ ติชมวิจารณ์อะไรก็ได้ T T
ความคิดเห็น