คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สิ่งเลวร้ายมันเพิ่งจะเริ่ม (เท่านั้น)
7 สิ่งเลวร้ายมันเพิ่งจะเริ่ม (เท่านั้น)
สำหรับเฮอร์ไมโอนี่แล้วความสุขของเธอมีหลายรูปแบบด้วยกัน บ้างก็ลงเอยด้วยความโศกเศร้าบ้างก็ลงเอยอย่างมีความสุข เช่น เฮอร์ไมโอนี่ในวัย 8 ขวบ ได้ไปเที่ยวฝรั่งเศสกับครอบครัวซึ่งมีพ่อแม่และคุณยายที่เธอรักและผูกพันมากกว่าใคร เธอมีความสุขมากตอนอยู่ที่นั้น แต่แล้วไม่กี่วันหลังจากอยู่ที่ปารีสคุณยายของเธอก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน ต่อหน้าหลานสาววัย 8 ขวบ และแน่นอนอายุขนาดนั้นเมื่อต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็มีอาการช็อกไปหลายวัน นี่คือตัวอย่างของการลงเอยด้วยความโศกเศร้า เเละตัวอย่างของความสุขที่ลงเอยด้วยความสุขก็คือตอนที่เธอได้เป็นเพื่อนสนิทของแฮร์รี่และรอน พวกเขาช่างดีกับเธอ ดูแลเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง แม้จะผ่านอะไรมาด้วยกันอย่างยากลำบากเเต่สุดท้ายพวกเขาก็มีความรักให้แก่กันอย่างเพื่อนรักและนี่คือตัวอย่างการลงเอยอย่างมีความสุข ล่าสุดความสุขของเธออีกอย่างคือการที่เธอได้เป็นคนพิเศษของเดรโก มัลฟอยวายร้ายผู้เย่อหยิ่ง แต่เธอไม่รู้เลยว่ามันจะลงเอยแบบไหน
เดรโกมาอยู่บ้านของเฮอร์ไมโอนี่ได้ประมาณ เกือบ สองอาทิตย์แล้ว O[]O!!!!!!
“เฮอร์ไมโอนี่จ๋า” เดรโกเท้าคาง นั่งมองเฮอร์ไมโอนี่ทำกับข้าว
“อะไร” เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยไม่หันมามองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา -*-
“คิดถึงจังเลย” เดรโกยิ้มเเป้น
“อืม”
“ยิ้มหวานให้ฉันหน่อย”
“เสียเวลา”
“เถอะน่าเฮอร์ไมโอนี่ เวลาเธอยิ้มเธอน่ารักออก”
“แสดงว่าถ้าฉันไม่ยิ้มฉันก็ไม่น่ารักน่ะสิ!” เฮอร์ไมโอนี่สับมีดลงบนเขียง -*-
“น่ารักสิ น่ารักม๊ากมากกกกก” พูดเสร็จเดรโกกลืนน้ำลาย
“ดีมากกกกก” เฮอร์ไมโอนี่ยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ
“O[]O!!! นี่เสร็จแล้วหรอ เร็วจัง” เดรโกตะลึง
“จะกินมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ตาเขียว มือกำมีดแน่นแล้วยกขึ้น (เซ็นเซอร์ด้วยนะ 555)
“กินๆๆๆๆ” เดรโกรีบกินอย่างรวดเร็ว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
หน้าบ้านของเฮอร์ไมโอนี่......
“ที่นี่แน่หรอคะคุณอา” หญิงสาวหน้างอ ผมสั้นสีดำขลับ มองพิจารณาตัวบ้าน ( ออกจะหรู)
“แน่สิ” ชายผมบลอนด์ตอบอย่างมั่นใจ “หรือว่าเธอคิดว่าฉันสมองเลอะเลือนจำอะไรไม่ได้!” เขาพูดขึ้นเสียง ทำให้ หญิงสาวกลัว
“เอ่อ เปล่าค่ะ หนูจะคิดแบบนั้นได้อย่างไร คุณอายังไม่แก่เท่าไหร่นี่คะ” เธอบอกอย่ากล้าๆกลัวๆ
“งั้นเราเข้าไปกันได้แล้ว” พูดเสร็จ ลูเซียสก็มุ่งหน้าไปยังบ้านที่อยู่ตรงหน้า
“อ๊ะ! คุณอา รอหนูด้วยค่ะ” แพนซี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามชายผมบลอนด์ไป
“เข้าไป” ลูเซียสเอ่ย พวกเขามาหยุดยืนอยู่หน้าบันได้ทางเข้าบ้าน
“ห๊ะ! อะไรนะคะ” แพนซี่ตาโต
“เธอต้องเป็นคนเข้าไป ทำยังไงก็ได้ให้เดรโกกลับบ้าน!” ลูเซียสกำชับ
“ตะ แต่ว่าเดรโกเขาไม่ฟังหนูหรอกนะคะ” แพนซี่กลัว
“เธอคงไม่อยากจะเสียเดรโกไปอีกครั้งใช่มั้ย” ลูเซียสพูด “ฉันอนุญาตให้เธอคบกับเดรโก แต่เธอกลับทิ้งลูกชายของฉันไป แล้วตอนนี้ยังจะมาขอร้องให้ฉันช่วยให้เดรโกกลับมารักเธออีก เหอะ! ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะเกรนเจอร์ฉันคงไม่ยอมทำแบบนี้หรอก” เขาพึมพำตอนประโยคสุดท้าย
“แล้วยัยเลือดสีโคลนเกี่ยวอะไรด้วยกับสิ่งที่คุณอากำลังจะทำล่ะคะ” แพนซี่ไม่เข้าใจ
“นั่นมันเรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง ตอนนี้เธอทำหน้าที่ของเธอให้เต็มที่ก็แล้วกัน ส่วนเรื่องแฟนของเธอที่มันไม่ยอมเลิกกับเธอฉันจะจัดการมันเอง” ลูเซียสพูดอย่างรวดเร็ว แพนซี่ยิ้มอย่าเพ้อฝัน
“เอาล่ะเข้าไปได้แล้ว” ลูเซียสสั่ง
“ตะแต่ว่า” แพนซี่ไม่มีทางเลือกเมื่อลูเซียสมองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นปนรำคาญ เธอเดินเข้าไปในบ้าน ในใจคิดเสมอว่า ต้องเอาเดรโกคืนมาๆๆๆๆ
เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นคือ คู่รักทั้งสองกำลังเล่นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
“มีความสุขกันจริงๆเลยนะ” แพนซี่ทำเสียงร้ายกาจก่อนจะปิดประตู ลูเซียสเเอบดูสถานการณ์อยู่ข้างนอก
“พาร์กินสัน!” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ ก่อนจะมองเดรโกซึ่งก็ตกใจไม่แพ้กัน
“เธอมาทำไมกัน ยัยหน้าหัก!” เดรโกตะโกน
“กรี๊ดดด! ทำไมเธอต้องว่าฉันแบบนั้นด้วย ฉันรับไม่ได้” แพนซี่ร้อง กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ
“ช่วยไม่ได้เธอเกิดมาหน้าหักเอง”เดรโกพูดมือโอบไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่เป็นเชิงปลอบ เพราะตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ยังมีอาการตกใจอยู่นิดๆ
“หึ! ช่างเรื่องนั้นเถอะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เธอยัยเลือดสีโคลน”แพนซี่ชี้หน้าเฮอรืไมโอนี่ “เลิกยุ่งกับเดรโกของฉันสักที”
เฮอร์ไมโอนี่ปัดมือของเดรโกที่โอบไหลของเธอออก แล้วก้าวไปเผชิญหน้ากับแพนซี่
“ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งบ้าๆของเธอด้วยยัยหน้าหัก! ” เธอพูดอย่างไม่เกรงกลัว
“ยัยเลือดสีโคลน!” แพนซี่ตวาด เเววตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ
“เธอไม่มีสิทธิ์เรียกแฟนของฉันแบบนั้น!”เดรโกเดินเข้ามา ก่อนจะผลักแพนซี่ ทำให้เธอเซเกือบล้ม
“เดรโกเธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ในเมื่อฉันรักเธอ”เเพนซี่พูด เเววตาเศร้าสร้อย
“ยัยหน้าด้าน! สมองเลอะเลือนหรือไง ห๊ะ!” เดรโกคำราม “คราวก่อนเธอยังเห็นฉันเป็นเหมือนหมาข้างถนนอยู่เลย!และยังบอกอีกว่าพูดว่ารักฉันไปอย่างงั้นเอง! จำไม่ได้หรือไง!” แพนซี่อึ้ง ไม่คิดว่าเขาจะด่าว่าเธอแรงขนาดนี้
“แพนซี่พูดแบบนั้นกับเธอจริงๆหรอเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูด มือเรียวบางจับแขนของเดรโก เธอสงสารเขา
“ใช่”เดรโกพูด มองหน้าแพนซี่ราวกับว่าเธอไม่ใช่มนุษย์
“นั้นเป็นเพราะว่าแดนเนี่ยลเค้าบังคับฉัน” แพนซี่แก้ตัว “เธอต้องเชื่อฉันนะเดรโก” แพนซี่แกล้งบีบน้ำตา เเละเอื้อมมือมาจับเเขนของเดรโกเบาๆ
“อย่ามาแกล้งบีบน้ำตาไม่มีประโยชน์หรอก" เดรโกสะบัดเเขนของเขา "เเละจำใส่หัวสมองอันน้อยนิดของเธอด้วยนะ ว่าฉันไม่เคยบอกรักเธอเลยแพนซี่ สรุปง่ายๆคือฉันไม่เคยรักคนอย่างเธอ!” เดรโกพูดอย่างสะใจ รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏบนใบหน้า
“เธออย่าบอกนะว่าเธอรัก ยัยเลือดสีโคลน” แพนซี่ชี้ไปทางเฮอร์ไมโอนี่
“ใช่ ฉันรักเฮอร์ไมโอนี่” เดรโกตอบสั้นๆ สีหน้าจริงจัง
“หึ! พ่อของเธอต้องไม่ยอมแน่เดรโก กลับบ้านกับฉันเถอะ”แพนซี่พูด
“ฉันไม่กลับ!” เดรโกตะวาท แพนซี่ถึงกับอึ้ง เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเขาจะหลงเฮอร์ไมโอนี่หัวปักหัวปำขนาดนี้
“ทำไม”แพนซี่ถาม “อ๋อ เพราะยัยเลือดสีโคลนโสโครกนี่ใช่มั้ย เธอถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้น่ะ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกแฟนฉันแบบนั้น” เดรโกพูดกัดฟัน ก่อนจะเดินเข้าไปหาแพนซี่อย่างเอาเรื่องแต่ถูกเฮอร์ไมโอนี่รั้งเอาไว้
“อย่าเดรโก”เฮอร์ไมโอนี่ห้าม
“เฮอร์ไมโอนี่ ยัยหน้าหักมันด่าเธอ ไม่คิดจะโกรธบ้างหรือ” เดรโกหงุดหงิด เเพนซี่โมโหเมื่อเดรโกเรียกเธอเเบบนั้น
“ยังไงพาร์กินสันก็เป็นผู้หญิง เธอไม่ควรจะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดยังไม่ทันจบ เธอเห็นแพนซี่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมที่เธอใส่มา
“ห่วงกันมากใช่มั้ย ห๊ะ! เดรโก ดี! ฉันอยากจะรู้นัก ว่าถ้ายัยเกรนเจอร์โสโครกมันโดนคำสาปกรีดแทงขึ้นมาเธอจะว่ายังไง” แพนซี่ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆเดรโก เธอทำอะไรไม่ถูกเลย ไม้กายสิทธิ์ก็ไม่ได้พกติดตัว
“ครูซิ.. “ “ เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส!” ไม้กายสิทธิ์ของแพนซี่หลุดจากมือของเธอและลอยไปทางด้านหลังเธอมองตามมันไปอย่างรวดเร็ว และต้องตกใจเมื่อไม้กายสิทธิ์ของเธอตกไปอยู่ในมือของลูเซียส มัลฟอย!
......................................................
อัพเเล้วนะคะ พยายามเต็มที่เเล้ว ที่จะให้มันออกมาสนุก บางคำอาจเเรงไปขออภัย ^ ^
ความคิดเห็น