คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (ไม่มีชื่อตอน) ^^
6 (ไม่มีชื่อตอน)^^
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่เดินมาเปิด
“เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง เดรโกดึงเธอเข้ามากอด
“เฮอร์ไมโอนี่ฉันจะแต่งงานกับเธอแค่คนเดียว”เสียงสะอื้นของเดรโกทำให้หญิงสาวถึงกับใจหาย
“ฉันรู้เดรโก อย่าร้องนะ ฉันอยู่นี่แล้ว”เธอปลอบเขา เธอใช้มืออันเรียวบางเช็ดน้ำตาให้เขาและพาชายหนุ่มเข้ามานั่งที่โซฟา เดรโกบอกกับเธอว่าไม่อยากกลับบ้าน
“ฉันขอพักที่นี่คืนนึงได้มั้ย”เดรโกก้มหน้ามองพื้น
"เธอทะเลาะกับพ่อมาใช่มั้ย"เฮอร์ไมโอนี่ถาม เดรโกไม่ยอมตอบ เเต่เธอก็พอที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ งั้นฉันจะไปจัดห้องให้ รออยู่นี่นะ” เฮอร์ไมโอนี่ลุกจากโซฟา แต่กลับถูกชายหนุ่มคว้าข้อมือแล้วดึงเข้านั่งตักเขา จมูกของพวกเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงสองเซนฯ
“ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นเฮอร์ไมโอนี่” เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขาและความรู้สึกแปลกๆ
“แล้วเธอต้องการแบบไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่าไม่เข้าใจ เดรโกตัดสินใจยื่นหน้าเข้าไปจูบหญิงสาว มันเป็นจูบที่ดูดดื่ม แล้วแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนและกระหายอย่างหยุดไม่ได้ เฮอร์ไมโอนี่มีท่าทีขัดขืนเล็กน้อย แต่เดรโกจะปล่อยให้เธอหนีไปไหนได้ เขาใช้แขนที่แข็งแรงของเขาโอบรัดตัวของเธอไว้ เฮอร์ไมโอนี่เริ่มจะหายใจไม่ออกเธอพยายามดันเดรโกให้ออกห่างแต่กลับไม่ได้ผล เดรโกยังคงจูบเธออยู่ และเธอก็ยังคงพยายามทั้งผลักทั้งดัน จนเธอเริ่มไม่มีแรง เมื่อเดรโกสังเกตได้ว่าเธอเริ่มจะนิ่งเฉย เขาจึงถอนริมฝีปากนั้นออกมา
“เธอเป็นอะไรมั้ย” เดรโกกระซิบ ในใจของดขาสับสนเล็กน้อย
“ไม่ ฉันไม่เป็นไร”เฮอร์ไมโอนี่หายใจแทบไม่ทัน เธอยืนขึ้นอีกครั้ง
เดรโกเงยหน้ามองหญิงสาว
“เดี๋ยวฉันมา” เฮอร์ไมโอนี่เดินขึ้นไปชั้นบนแล้วจัดห้องให้ชายหนุ่ม พอจัดห้องเสร็จเธอก็เดินลงมา แล้วเตรียมอาหารเย็น เดรโกเห็นแล้วนึกถึงภาพที่เขาได้จินตนาการตอนอยู่บ้าน แล้วอดยิ้มไม่ได้
“มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย” เดรโกตะโกน
“ไม่เป็นไรเธออยู่เฉยๆเถอะ” เสียงดังมาจากครัว ไม่ถึงยี่สิบนาทีเฮอร์ไมโอนี่ก็ยกถาดอาหารมาเสิร์ฟ
“น่ากินจัง”
“อาหารที่ฉันทำก็น่ากินหมดและ” เฮอร์ไมโอนี่อวด
“ฉันหมายถึงเธอ” เดรโก ยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เขายังคงมีนิสัยทะเล้นเหมือนเดิมราวกลับว่าไม่ได้ร้องไห้เลย
“อย่าทำแบบนี้เดรโก”เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม แล้วเดินไปนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ “ลองชิมดูสิ ถ้าไม่ถูกปากฉันจะได้โทรสั่งอาหารมาให้” หญิงสาวบอก เดรโกตักอาหารขึ้นมาแล้วเข้าปาก วินาทีต่อมาเดรโกแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“เธอเป็นอะไรน่ะเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่เป็นห่วง
“อาหารพวกนี้” เดรโกพูด “รสชาติเหมือนของแม่ฉันเลย” เดรโกยิ้ม เขารู้สึกคิดถึงแม่ของเขาจัง
“ฉันเชื่อว่าแม่เธอทำอาหารได้อร่อยกว่าฉัน ไวน์หน่อยมั้ย” เธอชูขวดไวน์ เดรโกพยักหน้า
และการรับประทานอาหารก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น มีแต่เสียงหัวเราะแห่งความสุข จนกระมั่ง เฮอร์ไมโอนี่เริ่มจะมึนงง
เพราะเธอดื่มมากไปนั่นเองเฮอร์ไมโอนี่กุมขมับทั้งสองข้าง “ฉันขอไปนอนก่อนนะเดรโก รู้สึกเวียนหัวจัง” เธอพยายามลุกขึ้น
“ฉันช่วยนะ”เดรโกพูด แล้วพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นขึ้นไปส่งที่ห้องนอน เดรโกพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่เตียง แต่แล้วพวกเขาทั้งคู่ก็เสียหลักล้มลงไปที่เตียง เดรโกอยู่บนตัวของหญิงสาว เฮอร์ไมโอนี่แม้จะมึนงงแต่ก็ยังได้สติ
“ขอโทษเฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” “ไม่เป็นไร ฉันไม่ว่านายหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูด และสบตากับเขา เดรโกมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย เดรโกโน้มตัวลง เขาอยากจะจูบเธออีกสักครั้ง แต่หญิงสาวกลับเบือนหน้าหนี
“เดรโก อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย”เธอพูด สายตามองไปที่อื่น
“ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” เดรโกเม้มปาก
“ราตรีสวัสดิ์เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว และหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง
“ราตรีสวสัดิ์เฮอร์ไมโอนี่” เขายันตัวเองลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ประตู ก่อนจะหันมา เฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งอยู่ที่เตียง
“อ้าวไหนบอกว่าจะนอนแล้วไง”เดรโกถาม หญิงสาวพยักหน้า
“นายจะไม่ให้ฉันอาบน้ำเลยเหรอ” เธอลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“เออจริง” เดรโกแสดงมีหน้าตรัสรู้
“ออกไปได้แล้ว จะนอนที่นี่หรือยังไงกัน” เธอหยิบหมอนแล้วปาใส่เขา อย่างหยอกล้อ เดรโกรับหมอนได้และกอดมันก่อนจะเดินออกไป โดยไม่สนใจเฮอร์ไมโอนี่ที่เรียกร้องเอาหมอนคืน “เฮ้ย! เดรโกเอาคืนมานะ ฉันมีแค่ใบเดียววววววววว!!!!!!!!!!”
....................................................................................................................................................
ร่างๆหนึ่งนั่งอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ที่มืดสลัว ชายผมบลอนด์สวมเสื้อคลุมชุดนอนสีดำ เนื้อผ้าที่สัมผัสดูก็รู้ว่าราคาไม่ธรรมดาแน่นอน เขานั่งบนเก้าอี้ขาพาดโต๊ะตัวเล็กๆ อยู่หน้าเตาผิงที่มีเปลวไฟสีเขียวลุกโชน มือข้างขวาถือแก้วไวน์ และแกว่งไปมาบาๆ แล้วมองมันอย่างครุ่นคิด และเงยหน้ามองภาพของหญิงสาวที่อยู่เหนือเตาผิงตรงหน้าเขา “เธอคงโกรธฉันมากเลยใช่มั้ย นาร์ซิสซา” เขาพูดกับรูปนั้นอย่างแผ่วเบา “ที่ฉันปล่อยให้เดรโกหนีออกจากบ้านโดยที่ฉันไม่ได้ตามหาเขา” ลูเซียสกำลังจะจิบไวน์แต่ชะงักแล้วเหลือบมองรูปนั้น “อ๋อ ฉันรู้แล้ว เธอโกรธฉันเรื่องคุณเกรนเจอร์ล่ะสิ หึ! นังเด็กนั้นทำเอาฉันคลั่งอย่างหนักเลยล่ะ” เขาลุกขึ้นแล้ว ปาแก้วไวน์ไปที่เตาผิงและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เปลวไฟสีเขียวลุกโชนยิ่งกว่าเดิม เหมือนจะระเบิดออกมา “แน่นอนและฉันจะแต่งงานกับนังเด็กนั่น จะไม่มีใครมาขวางฉันได้” เขายืน แล้วมองรูปนั้นใกล้ๆ และหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย
……………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ที่บ้านของเฮอร์ไมโอนี่
“ทำไมต้องให้นายหน้าซีดหน้าจืดมาพักที่นี่ด้วย” รอนทำหน้าบูดบึง เขานั่งกอดอก
“เขาทะเลาะกับคุณมัลฟอย ก็เลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เลิกถามสักทีเถอะวีสลี่ย์”เดรโกชักจะรำคาญ รอนถามพวกเขาซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบได้ประมาณ ร้อยรอบแล้ว
“ฉันกับเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ นั่งอยู่ข้างๆเดรโก
“เราเป็นแฟนกันนายมีปัญหามั้ย วิสลีย์” เดรโกพูดออกมาอย่างรำคาญ
“เป็นแฟน!”แฮร์รี่และรอนพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ชะ ใช่ มีปัญหามั้ย”เฮอร์ไมโอนี่พูด เดรโกถึงกับยิ้มออกมาอย่าดีใจ
“แล้วเธอสองคน” รอนเอานิ้วชี้สองข้างมาแตะกันเป็นเชิงถาม เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอาย
“บ้าน่า รอน เรายังไม่เคยแบบนั้น”เธอหันไปมองหน้าแฟนหนุ่ม
“เธอแน่ใจหรอ เฮอร์ไมโอนี่ว่ามัลฟอยมันรักเธอจริง” แฮร์รี่ถาม
“รักสิวะ เลิกถามได้แล้ว และก้กลับบ้านไปซะ”เดรโกใช้มือไล่
“เดรโก!” เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงดุ
“กลับก็ได้ แต่ขอเตือนถ้าแกทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่ล่ะก็เราจะยัดนายลงโถส้วมเลย คอยดู” รอนพูดขณะยืนขึ้น
“คนเป็นแฟนกันจะทำร้ายกันได้ไงวะ” เดรโกพูดเสียงนักเลง
“เออน่า เอาเป็นว่าฉันเตือนนายแล้ว”รอนชี้นิ้ว
“บายๆๆนะ”เฮอร์ไมโอนี่โบกมือเบาๆ และยิ้มหวาน ให้กับแฮร์รี่และรอนที่กำลังเดินออกจากบ้าน
“พูดเสียงน่ารักแบบนั้นกับฉันบ้างสิ” เดรโกกระตุกแขนเสื้อของเฮอร์ไมโอนี่ หญิงสาวกลับแลบลิ้นใส่เขาอย่างน่ารัก ทำให้เดรโกหัวใจเต้นแรง “ว๊าว น่ารักอ่า!” เดรโกร้องออกมา
“พอได้ละ แล้วเมื่อไหร่เธอจะกลับบ้าน” เฮอร์ไมโอนี่ถาม เดรโกทำหน้าบึ้ง
“ไม่กลับเด็ดขาด” เดรโกกอดอก
“ทำไมล่ะพ่อนายไม่ห่วงแย่เหรอ”
“ห่วงที่ไหนกัน กลับไปมีหวังด่าๆๆๆๆๆ แล้วก็คงจะจับฉันแต่งกับยัยแพนซี่ เชอะฉันไม่สนยัยนั่นหรอกคราวก่อนก็ทิ้งฉันไปกับไอ้ดั้งหักที่ไหนไม่รู้ ทีงี้ทำมาออดอ้อน น่ารำคาญจริงๆ สู้มาอยู่ที่นี่ มีเธออยู่ก็พอแล้ว”เดรโกนอนตักหญิงสาวที่กำลังยิ้มให้เขา
“เธอนี่ปากหวานได้ตลอดเลยนะ”เฮอร์ไมโอนี่บีบจมูกที่เป็นสันของเขา
“โอ๊ยเจ็บนะ อย่างงี้ต้องลงโทษมานี่!”เดรโกกระโจนใส่เฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอหลบทัน เธอวิ่งไปให้ไกลจากเขา
“แบร่! แน่จริงก็มาดิ เธอน่ะกระจอกจะตาย” เฮอร์ไมโอนี่พูดยั่วเดรโก
“ได้เลย ถ้าฉันจับเธอได้ ฉันจะปล้ำเธอเฮร์ไมโอนี่”ว่าเสร็จเดรโกก็วิ่งไปหาเฮอร์ไมโอนี่อย่างรวดเร็ว หญิงสาวร้องอย่างตกใจก่อนที่เธอจะวิ่งหนีเขา ทั้งสองเล่นไล่จับกันรอบบ้านไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนกระทั่ง 4 ชั่วโมงผ่านไป O[]O!!!!!!!!!
เฮอรไมโอนี่ รู้สึกมีความสุขที่สุดเท่าที่เธอเคยมีมา เธอมีเพื่อนที่แสนดีอย่างแฮร์รี่และรอน อีกทั้งเธอยังมีเดรโก ที่รักเธออย่างเต็มหัวใจ และเธอก็รักเขา...........
...............................................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น