คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เเผนการของลูเซียสกำลังจะเริ่มขึ้นเเล้ว
5 เเผนการของลูเซียสกำลังจะเริ่มขึ้นเเล้ว
เดรโก มัลฟอย ในอดีตเคยเป็นเด็กหนุ่มที่เกลียดเลือดสีโคลน แต่เมื่อหลายนาทีก่อนเขาได้สารภาพรักกับหญิงสาวที่ครั้งยังเด้กเขาได้เรียกเธอว่า ‘ยัยเลือดสีโคลน’
เขาขับรถเฟอร์รารี่ คันโปรดมาถึงคฤหาสน์หลังงาม และใหญ่โตโออ่า ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินเข้าประตูบ้านไป สิ่งแรกที่เขาจะทำคือ เดินไปห้องครัวแล้วเปิดตู้เย็น ของที่อยู่ในนั้นล้วนเป็นวัตถุดิบในการทำอาหาร ไม่ว่าจะเป็นเนื้อสัตว์ ผักสด หรืออะไรก็ตาม ที่ต้องแช่แข็ง ชายหนุ่มไล่มองตั้งแต่บนลงล่างแล้วก็ล่างขึ้นบน เขามองอยู่ครู่นึงแล้วก็ถามตัวเองในใจว่า ‘เราจะทำอะไรวะ’ ก่อนจะปิดตู้เย็น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา
“นายน้อย” เสียงตวาดของเดฟน่า ทำให้เดรโกแทบจะปิดตู้เย็นไม่ทัน
“เดฟน่า โธ่ ตกใจหมดเลย” ใบหน้าของเดรโกซีดแล้วซีดอีก
“เปิดประตู้เย็นเล่นอีกแล้ว รู้มั้ยคะว่ามันเปลืองน่ะ” เธอเท้าสะเอว
“ไม่กี่ครั้งเองนี่”เดรโกทำหน้างอเหมือนเด็ก
“ไม่กี่ครั้งอะไรกัน เห็นเปิดตั้งแต่ยังไม่ได้หัดเดินเลยนะคะ”เธอกล่าว “มานี่เลยคะ ต่อไปเดฟน่าจะกันไม่ให้นายน้อยเดินเข้ามาในครัวก่อนได้รับอนุญาตนะคะ”ด้วยระดับความสูง เธอใช้มือน้อยๆดันขาของเดรโกทางด้านหลังให้เขาเดินออกไปจากห้องครัวหลังจากนั้นเธอก็บ่นๆๆๆๆๆๆ สั่งๆๆๆๆๆๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปอีกที
เดรโกที่น่าสงสารนั่งมองห้องครัวอย่างนึกฝัน ถ้าเกิดเขากับเฮอร์ไมโอนี่แต่งงานกัน เฮอร์ไมโอนี่กับเขาก็คงจะเข้าครัวทำอาหารด้วยกัน คงเป็นอะไรที่วิเศษมากสำหรับเขา
“เดรโก” เสียงนั้นทำให้ภาพที่เดรโกวาดฝันไว้พังทลายสลายไป เขาหันหน้ามองไปด้านข้าง พ่อของเขายืนอยู่ที่ประตูทางเข้าบ้าน
“พ่อกลับมาแล้วหรือฮะ” เดรโกพูด “ที่กระทรวงเป็นไงบ้าง”
“แกไปไหนมาเดรโก”ลูเซียสถามด้วยเสียงเรียบเฉย เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ลูกชาย
“เอ่อ ผม” เดรโกอึกอัก
“ฉันถามว่าแกไปไหนมา!!” ลูเซียสตวาด
“ทำไมพ่อต้องตวาดผมด้วย ผมจะไปไหนมันก็เรื่องของผม”
“ฉันถามเพราะฉันเป็นพ่อของแก”
“พ่อเป็นพ่อของผมแล้วเคยเห็นผมเป็นลูกบ้างมั้ย! พ่อทำดีกับคนอื่นใส่ใจคนอื่น แล้วผมล่ะ! พ่อเคยพูดจาดีๆกับผมบ้างมั้ย!!!” น้ำตาของเดรโกเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม มันไหลออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว น้ำตาที่ถูกเก็บไว้มาตลอด ไม่เคยได้ออกมาเลย เขาเคยอยากจะร้องไห้มาตั้งหลายครั้งแล้วกับสิ่งที่พ่อเขาทำ
“เดรโก”ลูเซียสเสียงอ่อน สัณชาตญาณความเป็นพ่อที่เขามีเหมือนกับมนุษย์ทุกคนเริ่มแสดงออกมา เมื่อเขาได้สติเขาเดินมาใกล้ลูกชายอีกครั้ง และเอามือวางไว้บนไหล่ของลูกชาย
“ฉันเห็นแกเป็นลูกเสมอเดรโก ไม่ว่าแกจะทำอะไรฉันภูมิใจในตัวแกเสมอ”
“พ่อพูดจริงหรือห๊ะ”
“จริงสิ” ลูเวียสพูอย่างหนักแน่น
เดรโกมองพ่ออย่างเชื่อใจ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกไปแต่กลับโดนใครบางคนชิงตัดหน้าไปเสียก่อน “เดรโก”
เสียงเล็กแสบแก้วหูดังขึ้นก่อนเจ้าของเสียง และทันใดนั้น สาวผมสั้นดำขลับ ก็โผล่มา
“แพนซี่!”เดรโกตะลึงเธอยังจะกล้ามาที่นี่อยู่อีกหรือ
“เดรโก ฉันคิดถึงเธอจัง” แพนซี่วิ่งเข้ามาควงแขนของเขา เขาจะดึง จะสะบัดยังไงก็ไม่หลุดจากวงแขนอันน่าขยะแขยงนั้น
“พ่อคุยกับหนูแพนซี่มาแล้วเธอบอกว่าเลิกกับไอ้หมอนั้นได้สองวัน เธอคิดถึงลูกมากเลยนะเดรโก” ลูเซียสพูด เดรโกเงยหน้ามองพ่ออย่างไม่เข้าใจ
“เดรโกฉันขอโทษนะ ฉันรู้แล้วว่าคนที่รักฉันมากที่สุดคือเธอ”แพนซี่พูด เอาศรีษะซบลงกับอกของเขา เเต่เขาเลี่ยงมันได้ทัน
“พ่อทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“ฉันทำเพื่อแกนะ ฉันไม่อยากเห็นแกมานั่งร้องไห้”ลูเซียสพูเสียงแข็ง”และอีกไม่นานพวกเธอจะต้องแต่งงานกัน”
“แต่ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว และที่แน่ๆก็ไม่ใช่ยัยนี่ด้วย!!”เดรโกรวบรวมกำลังทั้งหมดสะบัดแขนของแพนซี่ออกได้สำเร็จ แล้วเดินออกจากบ้านปิดประตูดัง ปัง! โดยมีเสียงเรียกร้องที่แสนจะน่าสยดสยองจากแพนซี่ เดรโกไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว เขามุ่งหน้าไปยังที่ๆเขาจากมาเมื่อครู่
“คุณอาคะ”แพนซี่พูดเสียงเศร้า
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน ฉันจะจัดการเองยังไงงานแต่งงานของเธอกับเดรโกก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว” น้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้บรรยากาศแถวนั้นน่ากลัวเข้าไปอีกหลายพันเท่า แพนซี่ยิ้มอย่างมีหวัง ตอนนี้ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องเอาเขากลับคืนมาให้ได้ แม้ว่าเธอยังไม่ได้เลิกกับแฟนของเธอจริงๆก็ตาม
เเต่ที่เธอทำเเบบนี้เพราะเธอยังต้องการเดรโกอยู่..................................
ความคิดเห็น