คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความกลัว
3 ความกลัว
เด็กหนุ่มผมบลอนด์เดินหิ้วข้าวของที่เพิ่งซื้อมาจากจากเดินเข้าบ้านอย่างเช็งๆ
“นายน้อยกลับมาแล้วหรอค่ะ” เอลฟ์ตัวหนึ่งนามว่า เดฟน่า (ตั้งชื่อแบบมั่วๆ) เดินออกมาจากห้องครัว มันมีผ้ากันเปื้อนผูกอยู่ที่เอวใหญ่ๆของมัน
“กลับมาแล้ว”เดรโกวางของลองบนโต๊ะ
“แล้วของที่ฝากซื้อล่ะคะ”
“O. O” เดรโกไม่ตอบ
“นายน้อยเจ้าคะ” เอลฟ์หรี่ตาลง
“คือว่าฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวไปหมดแล้ว”เดรโกแสร้งทำเป็นอยากอาบน้ำ
“อากาศไม่เห็นร้อนเลยนี่คะนายน้อย”เดฟน่าจับพิรุทได้
“โธ่ เดฟน่า”
“ไม่ได้ซื้อใช่มั้ยคะ”เดฟน่าเริ่มแสดงอาการควันออกหู เดรโกทนไม่ไหวเลยบอกไปตรงๆ
“ความจริงก็ไม่ได้ลืมหรอกนะเดฟน่า แต่เผอิญมันเกิดเรื่องนิดหน่อย ยัยบ้าเกรนเจอร์แย่งนมกล่องไปน่ะสิ” เดรโกพูดอย่างแค้นเคือง เเละเสียงดังลั่นบ้าน
“โวยวายอะไรกันเสียงดังชะมัด” ชายผมบลอนด์เดินเข้ามา ในมือถือไม้เท้ารูปงู ผมของเขาถูกมัดไว้ให้อยู่ตรงระดับท้ายทอย
“พ่อฮะ”เดรโกหันไปมองพร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อน ให้พ่อเห็นใจ
“นายท่าน” เดฟน่าร้อง
“เดฟน่า มีอะไรก็ไปทำเถอะ”นายมัลฟอยบอก ด้วยเสียงเรียบ
“เจ้าค่ะนายท่าน ส่วนนายน้วันหลัง เดฟน่าจะไม่ฝากซื้ออะไรอีกแล้วนะคะ เดฟน่าเสกเองก็ได้”พูดจบ นมกล่องใหญ่ก็มาปรากฏอยู่ในมือของมัน
“อ่าว ก็เสกเองได้นี่ทำไมยังใช้ผมออกไปซื้อล่ะ เสียเวลามากเลยนะ”เดรโกพูดอย่างเซ็งๆ
“ก็เพราะเดฟน่าอยากให้คุณฝึกใช้ชีวิตแบบมักเกิ้ลไงล่ะคะ” มันถอนหายใจ ก่อนจะหายเข้าไปในครัวตามเดิม
จริงอยู่ที่เดรโกไม่เคยพูดสุภาพกับเอลฟ์ตัวไหนเลย นอกจาก เดฟน่า เอลฟ์ร่างท้วม ใหญ่ เป็นหัวหน้าแม่บ้าน เลยก็ว่าได้เดรโกมักจะทำตามที่มันบอกเสมอ พูดง่ายๆคือเชื่อฟังนั่นเอง ตอนเด็กๆ เดฟน่ามักจะเป็นพี่เลี้ยงของเดรโก
เวลาที่นาร์ซิสซาไม่อยู่ แม้ว่าเดฟน่าจะดุเดรโกเสมอแต่มันก็รักเดรโกมากกกกก!!!!!!!!!!!!!
“เดรโก” เสียงนั้นปลุกเดรโกจากภวังค์ เขาหันไปหาพ่อของเขาที่กำลังนั่งอยู่ “วันนี้ฉันจะเชิญพอตเตอร์แล้วเพื่อนๆของเขามารับประทานอาหารที่บ้านของเรา”
“แล้วแต่ฮะ พ่ออยากเชิญใครมาผมก็ไม่ว่าอยู่แล้วนี่” เดรโกเดินไปนั่งโซฟาที่อยู่ตรงข้าม
“ฉันขอเตือนนะว่าคราวนี้แกต้องไม่ทำให้ฉันขายหน้า”
“ผมไม่ทำแล้วฮะ” เดรโกทำสีหน้าสบายๆ
“แล้วหนูแพนซี่ล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่เห็นจะมาหาแกที่บ้าน” ลูเซียสถาม ขณะยกถ้วยกาเเฟที่เอลฟ์ตัวหนึ่งเอามาให้ขึ้นมาดื่ม คำถามนี้มันทำให้เดรโกถึงกับ T.T
“แกเป็นอะไร”ลูเซียสถามอีกครั้งเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองกำลังจะทำหน้าร้องไห้
“พ่อฮะ ฮือๆๆๆ แพนซี่ทิ้งผมไปแล้ว”เดรโกคลานมาหาพ่อแล้วซบลงที่ตัก เขาแหกปากร้องลั่นบ้าน จนเอลฟ์เกือบทุกตัวที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่นั้นต้องพากันมอง มันเป็นภาพที่ตลกมาจริงๆ เขาร้องไห้ราวกับด็กขี้แย 555
“นี่เดรโก”ลูเซียสพูดเสียงนุ่มเบาๆ
“ฮือๆๆๆ พ่ออะ”
“- -*”
“เขาทิ้งผมไปกับไอ้ดั้งหักที่ไหนไม่รู้แล้ว”
“แกหยุดร้องแล้วเงียบซะ ตระกูลมัลฟอยของเราไม่เคยเสียใจให้กับความรักได้ง่ายๆหรอกนะ” ลูเซียสพูด
“แล้วตอนแม่เสียล่ะพ่อไม่เสียใจหรอ”เดรโกเงยหน้าขึ้นมาพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตา “ผมรู้นะว่าพ่อแอบไปร้องไห้อยู่ในห้องตอนที่เเม่...”
ลูเซียสแสดงสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะลุกจากโซฟา “นั่นไม่ใช่เรื่องของแกเดรโกเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีกแล้ว” ลูเซียสกล่าว ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป ปล่อยให้เดรโกนั่งเช็ดน้ำตา
“เธอทำแบบนั้นจริงๆหรอเฮอร์ไมโอนี่ ร้ายกาจจริงๆ” รอนพูดอย่างขณะนั่งกินขนมอยู่ในสวนดอกไม้ของเฮอร์ไมโอนี่
“ใช่ รู้มั้ยว่านายนั่นทำหน้ายังไง”หญิงสาวทำสีหน้าตลกๆให้เพื่อนของเธอดู ทั้งสามหัวเราะ
“วันนี้เราไปรับประทานอาหารที่บ้านของมัลฟอยนะ เธอซวยแน่ 5555+”แฮร์รี่หัวเราะ เขานั่งกอดเข่าอยู่บนหญ้า
“ฉันไม่กลัวนายนั่นหรอกกระจอกจะตาย”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างท้าทาย
“แปลกนะไม่รู้ว่าทำไมนายมัลฟอยถึงเชิญเราบ่อยๆ”รอนคิดอย่างแปลกใจ เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกแย่ กลัวว่ามันจะเหมือนวันนั่น
วันที่นายมัลฟอยชวนเธอไปเดินเล่น เธอสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะกลับบ้านให้พร้อมกับแฮร์รี่และรอน
“ฉันว่าเขาแปลกๆนะ”อยู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“แปลกแบบไหนหรอ”แฮร์รี่ถาม รอนยื่นหน้าเข้ามาเพื่อที่จะฟังทั้งที่ขนมยังเต็มปาก
“เอ่อ เปล่าไม่มีอะไรหรอก ฉันก็คิดว่ามันแปลกๆอย่างที่พวกเธอคิดว่ามันแปลกนั่นแหละ”
“งงอะแฮร์รี่” รอนเกาหัว
“อย่าว่าแต่นายเลยฉันก็งง” แฮร์รี่ป้องมือไว้ไม่ให้เฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
17.45 นาที ที่คฤหาสจ์มัลฟอย
ทั้งสามคนมาพร้อมกันในชุดที่ให้เกียรติเจ้าของบ้านแบบสุดๆ แฮร์รี่และรอนใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนกัน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ เธอพยายามหาชุดที่ใส่แล้วไม่ทำให้ใครบางคนสนใจเป็นพิเศษ ใช่ เธอกลัวว่านายมัลฟอยจะมองเธอเหมือนแบบวันนั้น เธอจึงเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนกับกางเกงยีนส์ ขายาวแบบธรรมดา สุดๆเท่าที่เธอจะทำได้
“เฮอร์ไมโอนี่ฉันอยากถามเธอตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วว่าเธอตั้งใจจะใส่ชุดนี้จริงๆหรอ” รอนถาม แฮร์รี่มองชุดของเฮอร์ไมโอนี่ตั้งแต่เสื้อลงมาถึงกางเกง แล้วก็กลับไปดูใหม่อีกครั้ง เหมือนเขาพยายามดูให้มันสวยราวกับชุดราตรี แต่มันกลับล้มเหลว
“ชุดนี้ฉันเตรียมไว้ตั้งแต่คุณมัลฟอยส่งจดหมายมาแล้ว” เธอพูดอย่างกระตือรือร้น
เมื่อพวกเขาพร้อมแล้วจึงเปิดประตูเข้าไปในบ้าน อย่างแรกที่พวกเขาเห็นคือ เดรโก มัลฟอย ที่กำลังนั่งรอพวกเขาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก และเขาก็ไม่ลืมที่จะหันไปจ้องมองหญิงสาวผมสีน้ำตาลลอนพร้อมกับแสดงสีหน้าที่บอกได้ประมาณว่า /ฝากไว้ก่อนเถอะ/ ก่อนที่เขาจะยืนขึ้น
“หวัดดีมัลฟอย”แฮร์รี่พูด
“เช่นกันพอตเตอร์ พ่อฉันรออยู่น่ะเข้าไปสิ”เดรโกพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินนำหน้าพวกเขาทั้งสามคนไปที่ห้องรับประทานอาหาร
“ยินดีต้อนรับคุณพอตเตอร์ คุณวิสลี่ย์ และ “นายมัลฟยหยุดไว้แค่นั้น ก่อนจะพูดต่อ “คุณเกรนเจอร์”
“ขอบคุณนะคะที่เชิญพวกเรามา”เฮอร์ไมโอนี่พูด ขณะเดินเข้ามายืนอยู่ที่หลังเก้าอี้ตัวหนึ่ง
“ผมยินดีเสมอ เชิญนั่งครับ” เมื่อการรับประทานอาหารเริ่มต้นขึ้น ลูเซียสนั่งหัวโต๊ะข้างซ้ายของเขาคือ เดรโก ถัดจาดเขาก็คือ เฮอรืไมโอนี่
“ถามจริงเถอะเธอคิดว่าชุดที่เธอใส่มามันทำให้เธอมั่นใจนักหรอ” เดรโกเอียงหน้ากระซิบเธอ
“แน่ล่ะฉันใส่ชุดไหนฉันก็สวยย่ะ” เธอสะบัดหน้า ก่อนจิ้มอาหารเข้าปาก เดรโกเบ้ปาก
“คุณเกรนเจอร์”ไม่ทันที่นายมัลฟอยจะพูดจบ เพียงแค่เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงที่น่าขนลุกนั่นมันก็ทำให้เธอถึงกับสำลักพ่นน้ำออกมาใส่หน้าของเดรโกเต็มๆ
“เอ่อ ขอโทษนะมัลฟอย”เธอพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ ในใจนึกโทษตัวเอง
“ผมขอตัว” เดรโกพูดอย่างช็อคไม่หาย ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
“แย่จังนะปกติแล้วเดรโกน่ะรักสะอาดมากเลย เจอแบบนี้เข้าไปคงช็อค”นายลูเซียสพูดติดตลก ขณะที่แฮร์รี่กับรอน ที่กำลังพยายามกลั้นหัวเราะ
“งั้นฉันขอตัวไปดูเขาก่นนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอช้ารีบวิ่งไปดูเดรโกในห้องน้ำ
“มัลฟอยฉันขอโทษจริง... จริง” เฮอร์ไมโอนี่เห็นหน้าของเดรโกแล้วเกือบจะพูดอะไรไม่ออก
“สะใจมั้ยห๊ะ ยัยนมล้างก้น” เดรโกใช้ผ้าเช็ดหน้า เเล้วโยนทิ้ง
“ฉันขอโทษนี่ก็ฉันตกใจก็เลย”
“เธอตกใจที่พ่อฉันเรียกเธอใช่มั้ย”
“เปล่าฉันแค่”
“เธอไม่ต้องปฏิเสธ ฉันดูออกน่าว่าพ่อฉันคิดอะไรกับเธอ”เดรโกเดินออกจากห้องน้ำอย่างอารมณ์เสีย โดยมีเฮอร์ไมโอนี่เดินตามหลัง
“นายกลัวว่าพ่อของนายจะหลงรักฉันล่ะสิ มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่พูด ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับเธอ
“ฉันขอเตือน”เดรโกชี้นิ้ว”วันนี้ห้ามเธอไปเดินเล่นกับพ่อฉันอีกเข้าใจมั้ย”
“นายรู้ได้ไง”
“ช่างเรื่องนั้นก่อน แล้วรับปากฉัน”
“กะ ก็ได้ มัลฟอย”
“ดีมากงั้นเรารีบไปกันเถอะ” เดรโกบอก เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปที่ห้องรับประทานอาหาร พร้อมกัน
หญิงสาวรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่เธอทานอาหารไม่อร่อยเลย เพราะนายมัลฟอยชวนเธอคุยตลอด ส่วนเดรโก ก็ไม่ค่อยพอใจนัก ที่พ่อของเขาพูดกับเธอเเต่ก้ไม่กล้าออกอาการมากจนเกินไป
“คุณเกรนเจอร์ รู้มั้ยว่าผมชอบชุดที่คุณใส่มากเลย” ลูเซียสพูดขณะ จิบไวน์
“เหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี้ยิ้มแห้ง เธอแทบอยากจะกระโดดลงจากหอคอย ให้ตายๆไปซะ
หลังจากที่มื้ออาหารนั้นผ่านไป แฮร์รี่และรอนก็มานั่งอยู่ในห้องรับแขกสุดหรูที่ถูกตกแต่งในสไตล์ย้อนยุคโดยมีเดรโก นั่งอยู่ด้วย เเบบห่างๆ
“พวกนายเมื่อไหร่จะกลับบ้านวะ”เดรโกเปิดฉาก เขามอง คนทั้งสองด้วยสีหน้าที่ไม่รับแขก เขาอยากจะไล่พวกนี้กลับบ้านเร็วๆก็เพราะว่าเฮอร์ไมโอนี่จะได้กลับไปพร้อมกับพวกเขาด้วยจะได้ไม่ต้องมานั่งคุยกับพ่อของเขา
“นายจะรีบไล่พวกเราไปทำไมกัน ห๊ะ” รอนมองหน้าอย่างหาเรื่อง
“ไม่มีเหตุผลว๊อย!” เดรโกหาข้ออ้าง
“งั้นพวกเราก็ไม่กลับ”แฮร์รี่มองหน้าเด็กหนุ่มผมบลอนด์ด้วยท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่าง
“บ้าเอ๊ยยย!”เดรโกสบถขึ้นมา เขาดิ้นไปดิ้นมาบนโซฟา โดยไม่สนใจสายตาที่แฮร์รี่และรอนมอง เขาราวกับเป็นเด็อายุ 5 ขวบ
..............................................................................................................
ระหว่างที่แฮร์รี่เละรอนกำลังนั่งมองเดรโกร้องดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในห้องรับแขก เฮอร์ไมโอนี่กลับมาเดินสำรวจไปรอบๆบ้าน เธอมองเฟอร์นิเจอร์พวกนั้นอย่างสนใจ รวมทั้งรูปภาพที่ติดตามฝาผนังด้วยกรอบที่หรูหรา และแล้วเธอสายตาคู่งามของเธอก็สะดุดเข้ากับรูปรูปหนึ่ง เป็นภาพของหญิงสาววัยประมาณสามสิบนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสง่างามราวกับราชินี เธอสวมชุดราตรีเกาะอกสีเขียวเข้ม พร้อมกับมีสร้อยเพชรซึ่ง ตรงกลางเป็นมรกต และมีตุ้มหูเพชรที่ประดับอยู่บนเรือนร่างของเธออย่างงดงาม หญิงสาวในรูปมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่สดใส จนเฮอร์ไมโอนี่อดใจไม่ไหวที่จะยิ้มไปกับรูปนั้น
“สวยจัง”เฮอร์ไมโอนี่พูด ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะรูปนั้นเบาๆ และเธอก็ต้องตกใจเมื่อใครบางคนเดินมาอยู่ข้างๆเธอ
“คุณมัลฟอย!”เธอเอามือกุมหน้าอก
“ตกใจเหรอ”เขาถาม สายตาของเขามองไปที่รูปนั้น
“ก็ไม่เชิง” เธอพูด “นั้นคงจะเป็นคุณนายมัลฟอย ใช่มั้ยคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ลูเซียสพยักหน้า ดวงตาของเขาดูเป็นประกายเมื่อมองรูปภรรยา
"เธอสวยมากเลย" เฮอร์ไมโอนี่บอกด้วยความจริงใจ
“ใช่เธอสวยมาก ภาพนี้เป็นตอนที่เราแต่งงานกันแล้วได้ประมาณเดือนเศษ” เขาพูดด้วเสียงอ่อนโยน
“คุณคงรักเธอมากเลยใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่นึกด่าตัวเองว่าถามคำถามแบบนั้นได้อย่างไร
“แน่นอนสิ” ชายผมบลอนด์หันมามองเด็กสาว เฮอร์ไมโอนี่หลบสายตาพลางทำเป็นมองไปที่รูป
“เธอช่างโชคดีจริงๆ”เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่รูป แล้วยิ้ม
“อีกไม่นานเธอก็คงจะโชคดีแบบเขา คุณเกรนเจอร์” ลูเซียสพูดอย่างมีเลศนัย ก่อนที่เขาจะยิ้มให้เด็กสาวที่กำลังแสดงสีหน้าอย่างตกใจ
“คุณหมายถึง”เธอพูดยังไม่ทันจบ ชายผมบลอนด์ก็เดินหันหลังจากไป เธอกลัวคำพูดนั้นเหลือเกิน เธอไม่รู้ว่ามันเป็นแบบเดียวกับที่เธอกำลังคิดหรือเปล่า ขออย่าให้มันเป็นแบบนั้นเลย เธอภาวนา ก่อนจะมองไปที่รูปของนาร์ซิสซา แล้วพึมพำเบาๆ “มันคงไม่ใช่แบบที่ฉันคิดใช่มั้ยคะ”
ความคิดเห็น