คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : สุดท้ายเเล้วก็........
11 สุดท้ายเเล้วก็........
เดรโกส่องดูตัวเองในกระจกแม้ว่าเขาจะใส่แค่เชิ้ตสีดำกับกางเกงธรรมดาแต่มันทำให้เขาดูดีและมีเสน่ห์มากเหลือหลาย เขามองดูนาฬิกาเป็นพักๆ เขาตื่นเต้นที่จะได้พบกับเฮอร์ไมโอนี่ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาสองสามวัน มือของเขาเย็นเฉียบ
เขาตัดสินใจเดินออกจากห้องนอนแล้วเดินลงไปข้างล่างแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อไฟชั้นล่างดับ
“ทำไมไฟดับได้ล่ะเนี่ย”เดรโกพึมพำ แต่จู่ๆร่างบาง ร่างหนึ่งก็เข้ามาสวมกอดเขาจากด้านหลัง เดรโกดีใจคิดว่าเป็นเฮอร์มโอนี่ “ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอเป็นสาวลึกลับน่าค้นหาแบบนี้เฮอร์ไมโอนี่” เดรโกพูด จากนั้นเขาก็ไม่รีรอ หันไปเผชิญหน้ากับร่างที่ยืนอยู่ด้านหลัง เดรโกดึงเธอเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว ไม่ให้หญิงสาวได้ตั้งตัว เดรโกแปลกใจ ว่าทำไมเฮอรืไมโอนี่ถึงได้ยอมเขาทั้งๆที่เธอออกจะรักนวลสงวนตัวไม่เหมือนกับ กับ.........
ไฟทั้งบ้านเปิด พรึบ!ตามมาด้วยเสียงของเดฟน่า
“ใครปิดไฟล่ะเนี่ย” เดฟน่าเดินออกมาโดยไม่สังเกตเห็นอะไร แล้วก็เดินเข้าห้องนอนไปราวกับว่ามันกำลังละเมอ
“ห๊ะ! ยัยหน้าหัก” เดรโกร้อง ก่อนจะนึกขึ้นได้และใช้หลังมือเช็ดปาก พร้อมกับถุยน้ำลาย
“รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยหรือเดรโก” แพนซี่ถาม คิ้วขมวด
“แหวะ! เธอมาได้ไง แล้วเฮอร์ไมโอนี่ อยู่ไหน” เดรโก โมโห
“ยัยนั้นไม่มาหรอก หึ!” แพนซี่เดินเข้ามาใกล้เดรโก ชายหนุ่มถอยหลัง จนติดกำแพง
“เธอหมายความว่าไง” แพนซี่ยิ้มอย่างชั่วร้าย ภาพตัดมาที่ฉากมัลดีฟส์
เฮอร์ไมโอนี่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอสวมชุดสีครีม พร้อมกับสร้อยคอที่เธอคิดว่าเดรโกเป็นคนเตรียมไว้ให้ หญิงสาวเดินออกจากที่พัก แล้วตรงไปที่บ้านพักใกล้ๆที่เธอเข้าใจว่าเดรโกเป็นคนนัดเจอ หญิงสาวเคาะประตูแต่ไม่มีคนเปิดเธอจึงตัดสินใจเปิดและเดินเข้าไป ภายในห้องมืดสลัว จนเกือบจะมองอะไรไม่เห็น
“หวัดดี”เธอร้อง “เดรโกฉันมาแล้ว เธออยู่ไหนน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เดินมาหยุดที่ประตูบานหนึ่ง มันมีแสงไฟรอดออกมาจากช่องว่างของประตูด้านล่างเธอตัดสินใจเปิดเข้าไปก็พบว่า ใครบางคนที่ไม่ใช่เดรโก มัลฟอย กำลังยืนหันหลังอยู่ข้างหน้าต่างในห้องนอน!
“เดรโก หรอ” เฮอร์ไมโอนี่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง บางทีถ้าเธอเรียกชื่อของผู้ชายที่เธอรักเขาอาจจะมาปรากฏตัวก็ได้ แต่มันเปล่าประโยชน์ บุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอไม่ใช่เดรโก เพียงแค่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันเท่านั้น
“ในที่สุดเธอก็มาสักที คุณเกรนเจอร์” ลูเซียส พูดทักขึ้นอย่างน่ากลัว และขนลุก พลางสะบัดเสื้อคลุมสีดำ ผมบลอนด์ยาวของเขาที่เคยทิ้งตัวลงกลางแผ่นหลังบัดนี้มันถูกมัดรวบไว้อยู่ในระดับตันคอ ในมือของเขาไม่ได้ถือไม้เท้าแต่อย่างใด
“คุณมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เป็นเขาได้ไง “เดรโกไม่เห็นบอกเลยว่าคุณก็มาด้วย”
“แน่นอนว่าเขาไม่ได้บอกเธอเพราะเขาไม่ได้อยู่ที่นี่”
“ฉันไม่เข้าใจ เดรโกต้องมาที่นี่สิ เขานัดฉันไว้เอง และยังส่งตั๋วเครื่องบินมาให้ที่บ้าน” เธอขึ้นเสียง
“ผมส่งเอง” เขาพูด เหมือนไม่ได้ทำผิด
“คุณ!” เฮอร์ไมโอนี่กำหมัดแน่น
“รู้ไหม ผมรอคุณอยู่ที่นี่ตั้งวันหนึ่ง ทุกนาทีมันผ่านไปอย่างทรมาน”เขาถามอย่างไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกนึกคิดยังไง
“ฉันเข้าใจแล้ว คุณหลอกฉัน จริงๆแล้วเดรโกไม่ได้เปลี่ยนสถานที่นัดหมายแต่คุณเป็นคน” เธอชี้หน้า
“ใช่ๆ แล้วมีอะไรอีกล่ะ อ๋อคิดออกแล้ว ตอนนี้แพนซีกับเดรโกลูกชายฉันคงกำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน” ลูเซียสยิ้ม
ภาพตัดไปอีก -*-
“เธอกับพ่อวางแผนกันเพื่อแยกฉันกับเฮอร์ไมโอนี่” เดรโกตวาด
“เพิ่งจะคิดได้มันก็สายไปแล้วป่านนี้เฮอร์ไมโอนี่จะเป็นยังไงน้า” แพนซี่ยั่วโมโห นิ้วชี้แตะคาง
“อย่ามากวนบาทาฉันยัยหน้าหัก”เดรโกผลักแพนซี่
“เธอจะไปไหน” แพนซี่ถามเสียงดัง
“ไปตาหาเฮอร์ไมโอนี่น่ะสิ” เขาพูดโดยไม่หันกลับมามอง
“เธอรู้หรือว่าเขาอยู่ที่ไหน”
“เรื่องของฉัน” เดรโกเปิดประตูเดินออกไป เสียงดัง และไม่คิดหันกลับมาถามอะไรคนที่กำลังยืนกอดอกในชุดสวยที่ดูแล้วตั้งใจใส่มาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ
( ย้ายฉาก!! โอ๊ยเหนื่อย)
“คุณจะทำอะไรฉันน่ะ ถอยไปนะ”เฮอรืไมโอนี่ถอยหลัง ลูเซียสเดินเข้ามาใกล้เธออย่างช้าๆ
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เกรนเจอร์” เขายิ้มที่มุมปาก
“อย่าลืมสิฉันเป็นแฟนของเดรโกนะ เรากำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้ด้วยอีกอย่างคุณคงไม่อยากทรยศคุณนายมัลฟอยหรอกจริงมั้ย”เฮอร์ไมโอนี่พูดติดตลก แต่ในใจเธอกลัว
“นาร์ซิสซาร์เป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันรักก็จริง แต่เธอเกรนเจอร์”เขาพูดไม่จบประโยค
“คุณอย่าทำแบบนี้เลยฉันขอร้องล่ะ คุณคงไม่อยากเสียศักดิ์มาแย่งแฟนลูกชายตัวเอง รวมทั้ง กรี๊ด!” ลูเซียสตรงเข้ามาโอบกอดรั้งร่างของหญิงสาว เธอพยายามอย่างมากที่จะขัดขืน
“ปล่อยฉัน!”เธอใช้มือสองข้างอันเล็กบาง พยายามดันร่างที่แข็งแรงของเขา“ฉันเป็นมักเกิ้ลนะ เลือดสีโคลนไงคุณลืมแล้วหรือ อย่าทำแบบนี้กับฉันเลย” หญิงสาวร้อง ลูเซียสตัดสินใจ อุ้มร่างของไปไว้ที่เตียงเขาโยนเธอลง และประกบปากของเธออย่างรวดเร็วหญิงสาวรู้สึกขยะแขยงจูบนั้นอย่างบอกไม่ถูก เธอทั้งทุบทั้งผลักทั้งดันให้เขาออกไปจากตัวของเธอ ลูเซียสเมื่อพอใจกับสิ่งที่ทำแล้วเขาก็ผละตัวออกจากเธอ หญิงสาวได้จังหวะก็ลุกขึ้นมายืนบนเตียงแล้วตบหน้าเขาอย่างจัง ลูเซียสโมโหกับการกระทำของหญิงสาว เขาลูบรอยแดงบนแก้ม
“ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว! เล่นตัวอยู่ได้” ลูเซียสจับข้อเท้าของเธอแล้วดึงให้เธอเสียหลัก ตอนนี่เธอนอนอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเคลื่อนกายเข้ามาหาเธอเขาคร่อมร่างบางของเธอพร้อมกับตรึงแขนเธอไว้เหนือศรีษะ เขาโน้มกายเขามาหาเธอ หญิงสาวเบือนหน้าหนี น้ำตาเริ่มไหลออกมาช้าๆ คงไม่มีหนทางที่จะหนีได้อีกแล้ว “เดรโก” เธอพูดเบาๆ แค่เธอได้พูดชื่อของเขาเธอก็อุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันขอร้อง” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่วเบา ลูเซียสไม่ได้หยุดการกระทำใดๆ ตรงกันข้ามเขาถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้วเหวี่ยงมันลงไปกับพื้น ลูเซียสพยายามถอดชุดของเธอ แม้ว่าเธอพยายามขัดขืนแต่ท้ายที่สุดไฟทั้งห้องก็ดับลงด้วยคาถา
…………………………………………………………………………
บรรยายไม่ดีเลย จริงไหมค่ะ T T
ความคิดเห็น