บล็อกหัวใจวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #3 : เกือบแย่

 ตอนที่ 2

จากนั้นพี่ของฉันก็อุ้มฉันไปที่ห้องพยาบาล

''น้องพี่อย่าเป็นอะไรนะ อย่าตายนะ''(พี่ก็พูดเหวอไป)พี่ฉันตะโกนโวกเวกโวยวาย

จากนั้นฉันก็ฟื้น

''เอ๊ะ! ที่นี่ที่ไหนนะ''จากนั้นฉันก็ชะโงกหัวดู แล้วก็หันไปเห็นเลือดที่แขน จากนั้นก็สลบอีกครั้ง(= =;)

จากนั้นคน(คนหนึ่ง)ก็ปฐมพยาบาลให้ฉันเป็นอันเรียบร้อย และฉันก็ฝื้นอีกรอบ

จากนั้นฉันก็เปิดประตูออกไป

''คุณค่ะ คุณยังไปไม่ได้นะค่ะ''

''อ๋อ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ''จากนั้นฉันก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป

''ผ ผมขอโทษนะครับ''ฉันตกใจอยู่แว้บนึง เป็นสึนะนั่นเอง

''ไม่หรอกฉันเองตากหากที่ไปกระตุกหนวดกุ้งน่ะ''ฉันพูดกับสึนะแบบจริงจัง(จริงๆนะ)

''ค ครับ''จากนั้นสึนะก็เดินจากไป ตอนนั้นก็ทานข้าวพอดีฉันเลยเข้าไปในห้องแล้วเอาข้าวกล่องออกมาทาน

นั่นก็คือข้าวผัดกุ้งขั้นสุดยอดนั่นเอง(ตรงนี้ไร้สาระนิดๆ= =;)

จากนั้นฉันก็กินอย่างเอร็ดอร่อย(จะอาเจียนอ่ะสิ)

จากนั้นก็ถึงเวลาเลิกเรียน(เร็วจังแฮะ)

แล้วฉันก็เดินออกนอกโรงเรียนไป

''เฮ้ย! รี อา น่า''โกคุเดระวิ่งมาตบไหล่

''มีอะไร?''(เจ็บนะวุ้ยT_T)

''เธอไม่โกรธฉันเหรอ''โกคุถามอย่าแปลกใจ

''ไม่หรอก ฉันรู้ว่านายน่ะ ทำเพื่อเอาตัวรอด''

''อ อืมมมมมม''(ด่ากันใช่ไหมเนี่ย = =')

''งั้น เพื่อเป็นการขอโทษ........ ฉันไปส่งเธอนะ''โกคุเดระอ้อมจะด้านหลังมาด้านหน้าทันที

''ฮ เฮ้ย ไม่ได้นะ''ฉันหยุดเดิน

''ทำไมล่ะ ถ้าเธอไม่ตกลงแปลว่าเธอโกรธฉันนะ''โกคุมีข้อต่อรอง(ใช่ป่าว? = =?)

''แล้วแต่นายจะคิด..... แต่ฉันไม่ให้นายไปส่ง''ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นช้า แล้วเดินผ่านโกคุ(= =;)

พอกลับถึงบ้าน....

''กำ เวร ตาย ห่_<<<หยาบซักนิดหนึ่ง''ฉันเดินไปถึงประตูบ้าน ปรากฏว่าประตูล็อค!!!

''อะไรกันเนี่ย ไม่มีกุญแจบ้านด้วยสิ ทำไงๆๆๆ ทำงดีอ่า แล้วมันล็อคได้ยังไง๊''

จากนั้นฉันก็เห็นกระดาษวางไว้อยู่ที่หน้าประตู

''เอ๊ะ นี่อะไร''ฉันหยิบกระดาษขึ้นมาดู

''โชคสองฉันจริงจริ๊ง''

ในกระดาษนั้นเขียนว่า.....

''รีอาน่า เดี๋ยวแม่ไปต่างจังหวัดสัก 1-2 อาทิตย์นะ อยู่ดีดีล่ะ ห้ามดื้อห้ามซน ทำงานที่อาจารย์สั่งด้วยนะ อาหารก็ทำกินเองนะจ๊ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว''

เวรกำ หนูไม่มีกุญแจบ้านหนูก็อยู่ไม่ได้แล้วล่ะค่ะ T^T รู้แล้วมันต้องใช้วิธีโจร งัดบ้าน 555<<<หัวสมองคิดได้แค่นี้จริงๆเหรอ?

เอาล่ะ เพื่อเดินหน้าต่อไป เราจะไม่ตายอยู่ตรงนี้ ถึงไม่มีกุญแจบ้านก็เหอะ ไปบ้านพี่ดีก่า

จากที่ฉันคิดอยู่ ฉันก็เดินไปที่บ้านพี่ พอถึง....

''อ๊ากกกกกกกกกกกกก~''ฉันร้องลั่นถนน ป เป็นไปได้ยังไง บนประตูมีกระดาษเขียนว่า ไปต่างประเทศ 8 วัน ชีวิตเป็นเป็นอะไรที่.......จริงๆ T^T

ช่างมัน ไปอยู่บ้านเพื่อนก็ได้วะ เพื่อนสามารถช่วยเราได้ ถ้าเราให้มันลอกการบ้าน = =

จากที่ฉํนคิดอะไรที่มันบ้าๆบอๆอยู่นั้น ฮิบาริ ก็เดินผ่านมาพอดี

''นี่เธอมายืนร้องอ้ากๆ อะไรที่หน้าบ้านคนอื่นเนี้ย''

''เอ๋ ฮิ บา ริ''

''ป เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมถึงทำหน้ายังงั้น''ฮฺบาริทักเพราะหน้าตาฉันเหมือนคนจะร้องไห้<<<แกเคยร้องไห้ด้วยเหรอ?<<<พี่มายเตอร์

''อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง''ฮิบาริเข้าใจจากที่ฉันเล่าให้ฟังชัดเจนแจ่มแจง(เราพากันไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ)

''แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ?''

''นั่นแหละปัญหา''

''อืม...... เธอไม่มีเพื่อนเลยเหรอ?''

''มีสิ แต่ว่า ตั้งแต่ฉันลาออกจากโรงเรียนเดิม พวกเขาก็หายหน้าหายตาไปเลย ทั้งที่เคยเล่นด้วยกันแท้ๆ''ฉันพูดพร้อมกับถอนหายใจ

''เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันหาที่พักให้เธอก็ได้(ฮิบาริผู้ใจดี~) แต่ว่าเธฮต้องจ่ายมา 120 นะ ค่าเหนื่อยน่ะ(= =; ฉันคิดผิดไหมเนี่ย?)

''ก็ได้ T^T''

จากนั้นฮิบาริก็พาฉันไปที่ไหนสักทีหนึ่ง

ตอนฉันเห็นครั้งแรก

''มันคืออะไรอ่ะ ฮิ บา ริ? มันเป็นที่พักผีเสื้อ อพาร์ตเมน หรือว่าปราสาทอ่ะ?''<<<ไปกันใหญ่

''ฉันจะให้เธอพักที่นี่แหละ มันก็คือ..... ฟลาวเวอร์บราวนี่ เป็นที่พักสำหรับคนไม่มีที่ไป ในนั้นน่ะ หรูมากเลยนะ''

''อืมอืม''ฉันพูดและผงกหัวไปด้วย

จากนั้นฮิบาริก็เดินเข้าไปในนั้น

ปึ้ก!!!

''เป็นไรมากไหมอ่า?''ฉันถามฮิบาริ (น้ำเสียงไม่ตกใจอะไรเลย อยากสมน้ำหน้าด้วยซ้ำ)

''ม ไม่เป็นอะไร แต่ดูเหมือนว่ามันจะปิดนะ เพราะประตูเปิดไม่ออก''ฮิบาริพูดพร้อมกับ ผลักประตู

อ้าก~ อะไรมันจะโชคสองชั้นขนาดนี้

''................ แล้วฉันจะนอนที่ไหน~''ฉันถามกับฮิบาริ

''ข้างถนนมั้ง<<<ถูกตั้งที่สุด T^T''

''อย่ากังวลไปเลยน้า เดี๋ยวก็หาได้''ฮิบาริหันมาพูดด้วยสีหน้ายิ้มนิดๆ(ยิ้มที่มุมปากน่ะสิ= =;)

'' แฮ่กๆ ฮิบาริ มาทำอะไรที่นี่หา! รู้ไหม กว่าจะหาเจอ เหนื่อยแทบตาย นึกว่าโดนแมวกินไปซะแล้ว''มุคุโร่วิ่งมา และมีพวกวองโกเล่วิ่งตามมาอีก
 
''เออๆ ฉันไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วละน่า ถ้าฉันถูกแมวกินมันก็จบสิวะ''<<<ปากนะมุ ฮิบาริหันไปพูดกับมุคุโร่

''อ้าว! แล้วนั่นรีอาน่านี่นา มาทำอะไรน่ะ?''มุคุโร่หันมามองฉันด้วยสีหน้างงเล็กน้อย

จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องให้ทุกคนฟัง

''อ๋อ อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ งั้นมาอยู่กับโครมก็ได้ โครมกำลังเหงาพอดี ถ้ามีเธอเป็นเพื่อนก็คงจะดีใจนะ''มุคุโร่พูดด้วยสีหน้าเป็นมิตร

''ตกลง!!!''

________________________________________________

รีอาน่า:โครมช่วยชีวิตแท้ๆ T^T

ฮิบาริ:ฉันต่างหากที่ช่วยชีวิตเธอ ทำให้เธอมาเจอมุคุโร่

รีอาน่า:โครมกับมุคุโร่น่ะช่วยชีวิตฉัน แต่นาย ไม่ใช่ ฮิบาริ

ฮิบาริ:ว่าไงนะ!!!

++