บล็อกหัวใจวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #2 : พี่ชาย

ตอนที่ 1

ตอนที่ฉันนั่งเรียนคาบอังกฤษอีกครั้ง

"รีอาน่าจ๊ะ ลองพูดประโยคนี้สิจ๊ะ"อาจาร์ยบอกฉันพูดบรรทัดต่อไป

ฉันลุกขึ้นจากนั้นก็อ่าน "I like to eat steak. You like to eat in. What is it waiting." ฉันอ่านพึมพำ เรียงไปๆ ทำให้เพื่อนเหงื่อตก(ก็คนมันเก่งอ่ะ)

แม้แต่คุณครูก็..."งั้นซาวาดะ สึนะโยชิ ลองพูกชดประโยคต่อไปสิจ๊ะ ^ ^;" เหงื่อตกด้วย จากนั้นก็เลยเรียกสึนะ มาพูดประโยคต่อไป

สึนะยืนขึ้นจากนั้นก็พูดประโยคต่อไป(ติดๆขัดๆนิดหน่อย) "อะ I like ส sandwiches left." สึนะนั่งลง

"เดี๋ยวครูจะสอบนะค่ะ อ่านหนังสือ แล้วก็ฝึกแต่งประโยคกับฝึกพูดด้วยนะค่ะ ส่วนจะสอบวันไหนนั้น ความลับจ๊ะ"คุณครูออกจากห้องไปทั้งห้องกลายเป็นหิน

ปึง!!!!!

เสียงถีบประตู พวกวองโกเล่ต้องรู้ ว่าเป็น...........

"รีบอร์น!!!"

"วันนี้ฉันจะถามเกี่ยวกับกฎของมาเฟียนะ"รีบอร์นพูด ขณะเหยียบบนโต๊ะ

"สึนะ กฎของมาเฟียข้อที่ 1 คืออะไร ตอบฉันมาสิ"รีบอร์นถามสึนะ อย่างจริงจัง(จริงจังจริงเปล่าน่อ)

"อ เออ" สึนะยืนขึ้นตอบ

'มาตอนอื่นก็ไม่ได้ ทำไมต้องมาตอนี้ T T'

"ว่าไงสึนะ ตอบไม่ได้เหรอ วิดพื้น 3 ร้อยครั้ง ปฏิบัติ"รีบอร์นออกคำสั่ง ด้วยชุดสูคร(อธิบายสายไปป่ะ)

"ค ครับ"สึนะยอมอย่างง่ายดาย และวิดพื้นไป

"ท ทำไมต้องถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ ไม่ได้เข้าค่ายลูกเสื้อสักหน่อย เกินไปป่ะ"ฉันพูดพลางทำท่าทางห่าวๆ

"เธอไม่รู้หรอก หุบปากซะ"รีบอร์นออกคำสั่งอีกครั้ง ด้วยหน้าตาที่จริงจัง

'ห หุบปากเหรอ'ฉันก้มหน้าในใจก็คิดแบบนี้(ปกติไม่ชอบคำพูดนี่น่ะ)

"คิดว่าเป็นใครกันหา! คิดว่าเป็นนายบริหาร อำนาจสูงส่งเหรอ ถึงพูดแบบนี้ได้น่ะ ขอบอกว่าคำแบบนี้ อีคิวต่ำสุดๆ ไม่มีใครอยากคบหรอก!!!!!"ฉันตะโกนออกไป

พวกวองโกเล่อึ้ง

"45 46 47 48........."

"สึนะ คนนี้ใคร ทำไมถึงกล้าต่อปากต่อคำกับฉัน"รีบอร์นถามสึนะ และหันไปหาสึนะ

สึนะที่กำลังวิดพื้นอยู่นั้นพูดว่า.......

"67 68 เขา..... เขาคือ เด็กนักเรียนธรรมดานี่แหละ รีบอร์น....."พอสึนะพูดเสร็จก็วิดพื้นต่อไป

"โกคุเดระจัดการมันสิ!!!!!"รีบอร์นออกคำสั่งอีกครั้ง

"ค ครับ"จากนั้นโกคุเดระก็ก็วิ่งตรงมาที่ฉัน

"อ้ากกกกกกกกกกก"= =;

ตุบๆ(เสียงฉันนอนกลิ้งลงไปบนพื้นและสลบไป)

"291 292 293 294 295 296 297 298 299 300"จากนั้นสึนะก็ลุกขึ้นมา

ที่แขนของฉันมีเลือดไหลออกมา(สยองว่ะ(= =;)><)

"ก โกคุเดระ แฮก แขนของรีอาน่า แฮก มี แฮกเลือดไหลแฮกๆ"(คงจะเหนื่อยพอสำควร) พอสึนะ ลุกขึ้นไดแ ก็หันไปคุยกับโกคุเดระ

"พาเธอไปห้องพยาบาล"(ไม่ใจนี่หว่า)รีบอร์นออกคำสั่ง

ก๊อกๆๆ แอ๊ดดด

"ขออนุญาติครับ"พี่ฉันเดินเข้ามา

"น น้องพี่"พอพี่รีอาเห็นฉันสลบอยู่บนพื้นถึงกับร้องโวยวาย

"ใครทำน้องฉันเนี่ย บอกมา"พี่ฉันถามคนในห้องพลางหันไปมองคนในห้อง

คนในห้องชี้ไปที่โกคุเดระ

พี่ฉันเดินไปหาหาโกคุเดระ พร้อมกับเอ่ยว่า........

"แกทำน้องฉันทำไม"พี่ฉันพูดพลางดึงคอเสื้อของโกคุเดระ

"ร รีบอร์นสั่งให้ทำครับ"โกคุเดระบอกพี่ฉัน พร้อมกับทำท่าเกรงกลัว

พี่ฉันเดินไปหารีบอร์นที่เหยียบโต๊ะอยู่ และถามว่า

"แกสั่งให้เขาทำร้ายน้องฉันทำไม"พี่ฉันถามรีบอร์นด้วยหน้าตาจริงจัง

"ก็มันอยากต่อปากต่อคำกับฉันเอง ช่วยไม่ได้"รีบอร์นพูดกับพี่ฉัน ด้วยความไม่เกรงกลัวอะไรเลย

"แค่นี่ต้องถึงขนาดนี้เลยเหรอหา!"พี่ฉันตะโกนใส่รีบอร์น

"ถ้านายอยากช่วยน้องสาวของนาย ก็พาน้องของนายไปห้องพยาบาลสิ"รีบอร์นบอกกับพี่ของฉัน

"จ จริงด้วย'' จากนั้นพี่ฉันก็เลยอุ้มฉันไปที่ห้องพยาบาล

_________________________________________________________________________________________

รีอา:หนักซะมัดเลย ทำไมต้องเป็นบทฉันที่ต้องอุ้มเธอด้วยนะ

รีอาน่า:หมายความว่าไงยะ ฉันน่ะตัวเบาออกจากตาย

รีอา:จริงอ่ะ

รีอาน่า:เพราะว่าพี่ไม่มีแรงนั่นแหละถึงว่าฉันหนัก

รีอา:ว่าไงนะ

รีอาน่า:มีต่อนะ

รีอา:อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ

รีอาน่า:อะไรกันเล่า