บล็อกหัวใจวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ตึกๆ

'ท ที่นี่น่ะเหรอ โรงเรียนนี้เหรอที่ฉันจะมาเรียน'ฉันหงอยหน้ามองอาคารเรียน โรงเรียนนี้ช่างเงียบสงบนัก

แง้ว!!!!!

ฉันถึงกลับเหงื่อตกเมื่อได้ยินเสียงแมว ^ ^;

ตึกๆ

"นั่งตรงนี้แหละ"ฉันเข้าไปนั่งที่เก้าอี้

ฉันเดินออกจากห้อง

และได้ยินเสียง......

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!(อ๊อดสุดดัง)

จากนั้นฉันก็เข้าองเรียน นั่งที่เก้าอี้ เตรียมวิชาต่อไปขึ้นมาและเจอ.................

คนนั่งกินฮ็อทด๊อกในห้องเรียน(ไรด์เขียนเกินไปเปล่าค่ะ(ใรไม่รู้))

ฉันมองตัวสายตาที่น่าไม่ค่อยชอบนัก(เหงือตกด้วย) ^ ^;

ในขณะที่ฉันเดินออกไปแนะนำตัวหน้าห้อง

"สวัสดีค่ะ รีอาน่า ริอาริค่ะ ฝากด้วยด้วยนะค่ะ"นั่นเป็นคำพูดหนึ่งประโยคที่ฉันกล่าวกับเพื่อนๆ พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

จากนั้นฉันก็กลับไปนั่งที่เดิม

"คราวนี้เราจะมาเรียนวิชาอังกฤษกันนะจ๊ะ รอครูเขาเข้ามานะ ห้ามเสียงดัง เวลาครูเขาเข้ามาบอกทำความเคารพด้วยนะ"คุณครูสั่งป็นชุดๆ

'ห้องนี้หน้าจะมีวีรกรรม'ฉันคิด

พอครูออกไป

จ๊อกๆ(เสียงท้องร้อง(ของใครไม่รู้) และตามด้วยเสียง

"นี้เธอๆๆๆๆๆๆ วันนี้ไปเที่ยวกันมะ"

"ไปเล่นบอลกันเหอะ"

"อังกฤษน่าเบื่อโดดเรียนดีกว่า"

จากนั้น...........

"นักเรียนวันนี้เราจะมาเรียนอังกฤษกัน ครูจะให้แต่งประโยคนะ ง่ายๆ ต้อนรับนักเรียนใหม่"เป็นชุดๆ อาจารย์ชายพูดนะ แล้วไปเขียนกระดาน

สักครู่..........

"เอาล่ะเริ่มทำได้ แต่งประโยคตามกระดาน แต่ให้เป็นอังกฤษนะ ที่ครูใส่ช่องว่างไว้ ให้พวกเธอเขียนเอง"อาจารย์พูดเสร็จก็ไปนั่งที่

"ถามกันได้แต่ห้ามพูดเรื่องไร้สาระ"บอกอีก


"หวัดดีครับผมชื่อสึนะนะครับ คุณรีอาน่า ว่ามะครับประโยคนี้ง่ายมากเลยผมยังทำได้เลย"หมายความว่าไงเนี้ย สึนะมาทักฉันด้วยท่าทางที่เป็นมิตร

"ค ค่ะ"ชาครึ่งยิ้มครึ่ง

"สึนะ วันนี้ซ้อมอีกไหม เบสบอลน่ะ"

"ฉันเกี่ยวอะไรกับทีมของนายด้วย ยามาโมโต๊ะ"

"เพื่อไว้ๆ"

พอฟังสองคนนี้พูดกัน ฉันก็เลยก่มหน้าทำงานต่อ

"สวัสดีครับ คุณรีอาน่า ผมชื่อ.........."ก่อนที่ยามาโมโต๊ะจะพูด

"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ยินดีที่รู้จักค่ะ อย่ามาพูดกับฉันอีกนะค่ะ จะทำงานค่ะ"ฉันพูดอย่างเย็นชา

"ค ครับ"ยามาโมโจ๊ะเหงื่อตก จากนั้นก็เดินไปไกลๆ จากฉัน แล้วก็พูดกับสึนะว่า.......

'ไมเด็กคนนี้เย็นจังว่ะ ตอนนั้นยังดีอยู่เลย'ยามาโมโต๊ะกระซิบกับสึนะ

'ก็อยากไปพูดเองช่วยไม่ได้'(เก่งได้ครั้งเดียว)

"เราก็ไปทำบ้างดีกว่า เดี๋ยวครูดุ"ยามาโมโต๊ะยังไม่ทันกลับไปนั่งเก้าอี้

"ทาเคชิคุง"เยงที่เหยือกเย็นกำลังจะทำโทษ

"ยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดไว้ จนกว่าจะหมดคาบนี้"ตั้ง 1 ชั่วโมง จากนั้นอาจารย์ก็กลับไปนั่งที่

ทุกคนส่งงานครูเพราะจะไปทานข้าวกันแล้ว

"แฮมเบอร์เกอร์"เสียงนี้

ไม่ทันที่ฉันจะหันไป

ฮิบาริ!!!!!

ไม่น่าเชื่อ ฮิบาริกลายเป็นวิญญาติผีแฮมเบอร์เกอร์

ทุกคนไปซื้อข้าวที่โรงอาหารกินกัน

แต่ฉันนี้สิ คร้านซื้อ ก็เลยทำมาเอง

เพื่อนขอชิมตั้งหลายคนแน่ะ แต่สงสัยจะมีคนมาช้า

"เห็นว่ามีคนทำซูชิอร่อยๆ มาจากบ้านด้วยแหละ"ยามาโมโต๊ะหายปวดขาแล้ว เดินอย่างสบายเลย

"ฉันทำเองแหละค่ะ ยังมีอีกกล่องที่ฉันยังไม่ได้กิน ฉันยกให้พวกคุณค่ะ"ฉันเอ่ยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"ครับ"ยามาโมโต๊ะก่อนเพื่อนเลย

พอทานเสร็จ

"จะทำอะไรดีล่ะ เพื่อนก็ไม่มีย้ายใหม่อ่ะเนอะ"ฉันพูดกับตัวเอง แล้ว

จากนั้นสายตาฉันก็เหลือบไปมองเห็นพวกนั้นอีกแล้ว ฉันเลยเข้าไปทัก

"หวัดดีค่ะ"นั่นคืออีกคำที่ฉันพูดอย่างสุภาพ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ พวกนั้น

"หวัดดี!!!!!"พวกนั้นหันมาพูดกับฉัน ฉันยิ้มได้พักหนึ่ง แล้วพวกนั้นก็หันไป อะไรจะใจดำเช่นนี้

ฉันเลยถามอีกครั้ง "สวัสดีค่ะ พวกคุณเป็นเพื่อนกันใช่ไหมค่ะ เป็นแก๊งใช่ไหมค่ะ ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ"(มาเป็นชุดๆ)

ฉันพูดเร็วๆ พวกนั้นก็เงียบกริบ ฉันก้มหน้า

"ได้เซ่"ยามาโมโต๊ะกอดคอฉัน แล้วฉันเหลือบไปเห็น

พลั่ก!!!!!

ตุบ

(พลั่ง คือ เสียงฉันเอาศอกใส่ท้_งของยามาโมโตะ)

(ตุบ คือเสียงยามาโมโตะล้มลงไป)

อีกที่เหลือ ต่าง็เงียบกริบ

"มีอะไรเหรอค่ะ"ฉันถามพวกนั้น ด้วยสีหน้าที่มึนงง(ไม่รู้จริงเหรอ)

"ม ไม่มีอะไรหนอกครับ"มุคุโร่ตอบ

"ค่ะ"ฉันตอบได้สีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่อีกฝ่ายนั้น ดูน่าผวา

ในเวลาต่อมา.....................

โปรดติดตามตอนต่อไป

(ปล.วองโกเล่ในตอนนี้จะไม่เหมือนซักเท่าไร แต่ก็ช่วยติชมด้วยนะค่ะ)









+ +