[Fic Reborn/KHR] On a snowy day ในวันที่หิมะตก

ตอนที่ 2 : บ้านใหม่แสนอบอุ่น

เด็กสาวผมสีเทานอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มในห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง ผ้าที่โชกไปด้วยเลือดที่พันตาของเธอไว้ถูกถอดออกมากองไว้ด้านข้างหมอนที่เธอหนุนอยู่ ข้างเตียงมีเด็กชายผมสีทองตัวเล็กกว่าเธอเพียงไม่กี่หยิบมือกำลังเช็ดตัวของเด็กสาวให้อย่างถนุถนอมปนเขินอายนิดหน่อย


หมับ


สัญชาตญาณของเด็กสาวที่เพิ่งได้สติจับแขนของเด็กชายคนนั้นเอาไว้ด้วยความที่คิดว่าเป็นศัตรู นั่นทำให้เด็กชายผมทองสะดุ้งเล็กน้อย


"ปล่อยเขาซะถ้าไม่อยากเจ็บตัว"เสียงนุ่มทุ้มปนข่มขู่ดังขึ้นจากด้านหลังบานประตู เป็นชายคนเดียวกับที่เธอถูกสั่งให้มาฆ่านั่นเอง


เมื่อคลุชผ่อนแรงที่จับมือเด็กชายคนนั้นลงเขาก็ไม่รอช้าที่จะรีบสะบัดมือของเธอออกแล้วไปหลบอยู่ด้านหลังเช็คเกอร์เฟช


"เธอชื่ออะไรสไนเปอร์ตัวน้อย?"เช็คเกอร์เฟชถาม เขาแปลกใจที่เด็กน้อยอย่างเธอสามารถถือสไนเปอร์ได้โดยที่ไม่เกรงกลัว มิหนำซ้ำยังมีผ้าพันแผลโชกเลือดพันไว้ทั่วตัวอีกต่างหาก


"คลุช ซีเครียส"เด็กน้อยตอบเสียงเรียบปนหวาดระแวงเป็นธรรมดากับคนที่ไม่คุ้นเคยสถานที่


"ทำไมคุณไม่ฆ่าฉัน คุณจับฉันมาเป็นนักโทษของคุณทำไม"คลุชถาม เธอไม่เข้าใจเหตุผลเอาซะเลย เธอถึงขั้นจะฆ่าเขาเชียวนะทำไมเขายังจับเธอมาอยู่


เช็คเกอร์เฟชมองเด็กสาวที่ต้องการคำตอบแล้วถอนหายใจออกมา


"นี่เป็นความลับของฉัน ฉันไม่ฆ่าเด็ก"เขาตอบ นั่นทำให้เด็กสาวประหลาดใจ


"คุณจะกลายมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของฉันงั้นเหรอ?ฉันจะกลายเป็นทาสของคุณงั้นเหรอ"คลุชถามเพราะตอนที่เธออยู่ในคุกใต้ดินนั้นเธอมีสถานะเพียงแค่นี้


"ทาส?ฉันคงต้องไปพบกับผู้ฝึกสอนของเธอแล้วทำให้เขาได้รับบทเรียน"เช็คเกอร์เฟชพูดออกมาด้วยความโกรธ พระเจ้า!คนพวกนั้นทำอะไรเด็กตัวเล็ก ๆ กัน!


"เธอไม่ได้เป็นทาสอีกต่อไปแล้วคลุช จากนี้ไปฉันจะเป็นผู้ดูแลของเธอเรียกฉันว่าเช็คเกอร์เฟชหรือพ่อก็ได้"เขาตอบกลับอย่างอ่อนโยนพลางเอื้อมมือไปลูบหัวของเธอ


ราวกับแสงสว่าง ดวงตาสองสีของคลุชเป็นประกายขึ้นหลังจากที่ไม่เคยมีประกายในดวงตาตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกนี้ทำให้เธอคิดถึงครอบครัวที่จากไปแล้ว


ทางด้านเช็คเกอร์เฟชและเด็กชายที่อยู่ด้านหลังก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่เพิ่งสังเกตเห็นดวงตาของเด็กสาวมีสองสี


"ฉันจะวางอาหารไว้ตรงนี้ เด็กคนนี้ชื่อจีอ็อตโต้เขาจะพาเธอไปที่ห้องของเธอในบ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้"เช็คเกอร์เฟชวางถาดอาหารไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงแล้วพูดบอกลา

"ไม่มีอะไรต้องกลัวคลุช เธอจะไม่ถูกส่งไปยังสนามรบอีกต่อไป"เขาพูดทิ้งท้ายด้วยความอ่อนโยนแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้ให้เด็กชายผมทองและเด็กหญิงผมเทาอยู่ด้วยกันสองคน

คลุชหยิบอาหารในถาดมากิน อาหารนั้นคือซุปผักและขนมปังอุ่น เพียงแค่ได้กลิ่นก็ทำให้เธอหิวแล้ว เด็กสาวกินอาหารในถาดนั้นอย่างรวดเร็วและหมดอย่างรวดเร็วเช่นกัน นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้กินอาหารอร่อย ๆ แบบนี้

"ป-ไปที่ห้องกันมั้ย"เด็กชายนามจีอ็อตโต้เอ่ยชวนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"...อืม"คลุชพูดเสียงเรียบแล้วค่อย ๆ ก้าวลงจากเตียง เขาจะกลัวอะไรเธอนักหนา เธอก็ไม่ได้ทำหน้าเหมือนผีนี่

เด็กชายเดินออกไปจากห้องโดยมีเด็กสาวเดินตามมาด้วย

รอบด้านพวกเขาทั้งสองเดินไปนั้นเป็นห้องโถงกว้าง ด้านขวาเป็นกระจกบานใหญ่ที่เห็นทิวทัศน์ได้กว้างขวาง

ส่วนด้านซ้ายเป็นห้องหลาย ๆ ห้องเรียงติดกันบางห้องก็มีสองเตียงบางห้องก็มีเตียงเดียว ถึงแต่ละห้องจะไม่ค่อยใหญ่มากนักแต่มันก็ดูอบอุ่นและกว้างกว่าคุกใต้ดินที่เธอเคยอยู่เสียอีก

"นี่คือห้องของเธอ"จีอ็อตโต้พาเด็กสาวที่อายุมากกว่าตนมาที่ห้องหนึ่ง ข้างในห้องไม่ได้มีการตกแต่งอะไรมาก มีเพียงเตียง หน้าต่าง และโต๊ะไว้ให้วางของเท่านั้น

ซึ่งคลุชเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจเพราะเธอไม่ค่อยชอบตกแต่งอะไรในห้องมากนัก เด็กสาวผมสีเทามองออกไปนอกหน้าอยู่สักครู่หนึ่งแล้วจึงหันกลับมา

"ขนมปัง"คลุชพูดเสียงเบา

"หืม?"

"ขนมปังเมื่อกี้มีอีกมั้ย ถ้ามีนมด้วยจะดีมาก"

"ที่กินไปเมื่อกี้ยังไม่อิ่มอีกเหรอ!"

จีอ็อตโต้พูดอย่างตกใจ เขาไม่คิดเลยว่าเด็กสาวที่อายุมากกว่าเขาเพียงไม่กี่ปีจะกินจุเหมือนกัน คลุชมีท่าทีลนลานปนหน้าแดงนิดหน่อยเมื่อเด็กชายตรงหน้ารู้ความลับของเธอเข้าแล้ว

"งั้นรอเดี๋ยวนะ"เด็กหนุ่มผมทองพูดเพื่อให้เด็กสาวรอเขาแล้วจึงวิ่งออกจากห้องไปเพื่อไปเอาอาหารมาให้เธอ

เด็กสาวผมเทามองไปทางหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระโดดไปเหมือนไปเอาอะไรสักอย่างแล้วจึงกระโดดกลับขึ้นมาเป็นเวลาเดียวกับที่จีอ็อตโต้กลับมาพร้อมกับวิ่งเอาอาหารมาให้อย่างทุลักทุเล

"ฉันมาแล้ว อ๊ะ!นั่นมันลูกสุนัขนี่นา"จีอ็อตโต้ดีใจเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ ใช่แล้ว สิ่งที่คลุชกระโดดลงไปเอาคือลูกสุนัขตัวผอมขนสีเทาตัวหนึ่ง

จีอ็อตโต้ยื่นถาดอาหารให้คลุช เธอยื่นสุนัขให้จีอ็อตโต้อุ้มไว้ มือที่เต็มไปด้วยบาดแผลหยิบขนมปังขึ้นมากินแล้วจึงเทนมจากแก้วลงบนถาดอาหารแล้ววางไว้ให้เจ้าลูกสุนัขกิน

ดวงตาสีเหลืองอำพันของเจ้าสุนัขจ้องมองของเหลวในถาดอาหารจมูกก็ดมกลิ่นไปด้วย เมื่อแน่ใจว่ามันปลอดภัยแล้วเจ้าลูกสุนัขจึงเลียมันอย่างเอร็ดอร่อยปนหิวโหย

ณ เวลานั้นจีอ็อตโต้ก็ได้เข้าแล้วว่าคลุชไม่ได้เย็นชาเสมอไป เขามองเจ้าสุนัขตัวน้อยเลียกินนมในถาดอาหารด้วยความเอ็นดูแล้วจึงตัดสินใจเลี้ยงมันไว้ที่นี่

จีอ็อตโต้ขอตัวแยกย้ายจากเด็กสาวโดยเขาขอให้คลุชดูแลลูกสุนัขตัวนั้น

ค่ำคืนนี้คลุชจ้องมองท้องฟ้าที่ไม่ได้มองมานานผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเธอ ห้องนี้มันอุ่นกว่าที่เธอคิด ในที่สุดเธอก็จะได้หลับอย่างสบายใจแล้ว

ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม หนังตาของเธอเริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ

.....แล้วเธอก็หลับไป