ปิ้งรักเด็กเอ็กซ์ตรีม

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 บทนำ

“ป้าคะ ข้าวมันไก่ยังไม่ได้กินอีกเหยอ หนูหิวแล้วน้า” _ _//น้ำลายยืด

“รอเดี๋ยวนะหนูนะ ป้ารีบอยู่จ้า” แหงะ- - รอมาเกือบชั่วโมงแล้วนะป้า นี่ถ้าไม่ติดว่าร้านป้าขายถูกสุดและอร่อยสุด หนูชิ่งไปร้านอื่นนานแล้ว ป่านนี้สงสัยยัยลูกกวาดคงรอหน้านิ่วเลยแหละ กลับไปต้องโดนว่าแน่ๆ ‘ทำไมแกมาช้าอย่างนี้’ ไม่ก็ ‘ร้านอยู่สุพรรณหรือไง’ บลาๆๆ ไม่รู้แหละถ้าโดนว่าขึ้นมาจริงๆฉันจะโบ้ยป้าเค้านี่เลย ช้านัก

สักพักก็มีชายแต่งตัวแปลกๆใส่หมวกกันน็อค จูงจักรยานเดินเข้ามา- -// ใครฟะ มาเชิดสิงโตหรือไง

“ป้าครับ ผมขอข้าวมันไก่จานนึงครับ”

“จ้าได้เลย หาที่นั่งได้เลยนะจ้ะ” ป้าแย้มตะโกนตอบกลับมา หมอนั่นก็กวาดสายตาไปมาเพื่อหาที่นั่ง และก็มาหยุดที่โต๊ะฉัน อะไรกันโต๊ะนี้นั่งไม่ได้นะ ฉันนั่งอยู่นายเห็นไหม เฮ้ยๆ เดินมาทำไมนั่น โต๊ะนี้ไม่ว่างนะ แล้วนายนั่นก็มาแหมะตรงเก้าอี้ข้างๆฉัน - -

“นาย โต๊ะนี้ไม่ว่างนะ- -” //มองหน้านายนั่น

“อ๋อ ครับรู้แล้ว^ ^” //นายนั่นมองหน้าฉัน อะไรของตานี่เนี่ยรู้ทั้งรู้ แถมเจ้าของเขาก็นั่งโด่อยู่นี่ยังจะมานั่งอีก

“รู้แล้ว ทำไมมานั่งล่ะ” ฉันว่าเขาขณะที่เขากำลังจัดระเบียบรถจักรยานของเขาอยู่

“ก็โต๊ะอื่นมันเต็มหมดแล้วนี่ แล้วเธอก็นั่งคนเดียวด้วย” เขาว่า แต่ก็จริงโต๊ะอื่นก็เต็มหมดแล้วจริงๆ แต่นั่นไงโต๊ะนั้นพี่ผู้ชายก็นั่งคนเดียว ทำไมไม่ไปนั่งล่ะ

“โต๊ะนั้นล่ะ” ฉันชี้ เขาก็มองตาม

“ก็ฉันอยากนั่งตรงนี้ ทำไมล่ะ?” เอ๊ะ นายนี่ทำไมกวนประสาทแบบนี้นะ หน้าตาก็ดี

“มาแล้วจ้า ข้าวมันไก่อร่อยๆ” ป้าแย้มเอาจานข้าวมันไก่มายื่น เอ๋ๆๆ ข้าวมันไก่นี่ให้นายนี่ก่อนหรอ

“ป้าแย้มๆ แล้วของหนูล่ะ หนูสั่งก่อนนายนี่อีกนะ” ฉันคว้าแขนป้าแย้มกลับมา

“อ้าว ไม่ได้มาด้วยกันหรอ ตายแล้วป้าลืมจ้าหนู ป้าขอโทษๆ จะไปทำให้ใหม่เดี๋ยวนี้เลย” ว่าแล้วป้าแย้มก็สะบัดแขนออกวิ่งไปจู้ดๆ ง้ะ ทำไมเป็นแบบนี้ ฉันรอมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วน้า ควับ// หันไปมองตานั่น อ๊ะ!! กินใหญ่เลย มันน่านักนะอีตาบ้านี่ > <

“อี้เออ อิบอั้นไอ้อ่อยอิ อู้อี้ๆ” สะกิดๆ - - อะไรอีกล่ะตานี่

“อิบอั้นอาอ่อยอิ ” ห๊ะ? ข้าวเต็มปากอย่างนั้นใครเขาจะรู้เรื่อง

“อั้นอ่ะ” เขาชี้ไปที่ทิชชู่ อ้อ จะเอาทิชชู่หรอแต่ก่อนจะเอาทิชชู่เอาน้ำก่อนมั้ย? ฮึ่ย! น่าโมโหคนอะไรกัน

“อ่ะ เอาไป” - - ดูทำเข้า แต่งตัวก็ประหลาด เหงื่อโชกเลย แถมยังนั่งกินข้าวมันไก่ทั้งๆที่ยังใส่หมวกกันน็อคอยู่ ประหลาดเป็นบ้า

“ได้แล้วจ้า ข้าวมันไก่จานด่วนพิเศษจ้า^ ^” ป้าแย้มถือถ้วยมันไก่วิ่งมา อย่าให้มันคว่ำนะป้า- -

“นี่จ้าๆ ข้าวมันไก่แล้วนี่ก็สำหรับห่อกลับบ้านจ้า”

“ค่ะป้า แฮ่ๆ” ฉันยิ้มแหยๆ พลางแยกเขี้ยวใส่ป้าแย้มซะหนึ่งที โทษฐานที่ช้าและเข้าใจผิดเอาข้าวให้หมอนี่ก่อน

“อ้าว พ่อหนุ่มกินข้าวแล้วทำไมไม่ถอดหมวกก่อนล่ะจ๊ะ?” ค่ะป้าหนูก็สงสัย

“อ๋อ ครับป้า ผมลืมไปเลย” นายนั่นหยุดกินแล้วถอดหมวกออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาอย่างชัดเจน ดวงตาชั้นเดียวที่เรียวยาว (อ๊ะคล้องจองกันด้วย) จมูกโด่งได้รูป และปากที่กำลังเคี้ยวไก่ตุ่ยๆ - -lll มันติดตรงนี้แหละ ช่างเถอะ จะเป็นใครก็ช่าง ตอนนี้หิวมาก จะโซ้ยข้าวมันไก่ให้เต็มท้องเลย

มูบมาบ มูบมาบ

เวลาผ่านไป

สะกิด// สะกิดอะไรอีกล่ะตานี่-*-

“คือว่า...” คืออะไร อย่าบอกนะว่าลืมเอากระเป๋าตังมา แล้วจะมาขอยืมเงินฉันจ่ายค่าข้าวมันไก่น่ะ

“คือฉัน ลืมเอากระเป๋าตังมา รบกวนเธอช่วยจ่ายเงินให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“ห๊ะ อะไรนะ” ฉันลุกพรวดพราดขึ้น หยิบช้อนติดมือมาด้วย รู้สึกแอ็คติ้งเยอะไป เอาใหม่

“นายว่าอะไรนะ” ฉันนั่งลง กระซิบๆ

“มีอะไรกันหรือจ๊ะ” ป้าแย้มที่เสิร์ฟข้าวมันไก่อยู่โต๊ะข้างๆ เดินมาเมื่อเห็นอาการของฉัน

“อ้อ คือว่าผมน่ะ ลืม...” นายนั่นหันไปบอกป้าแย้มอย่างหน้าตาเฉย

“ไม่ลืมจ๊ะป้า ไม่มีอะไรนี่เพื่อนหนูเอง ไม่มีอะไร” ฉันลุกขึ้นกางแขนกันป้าแย้มไม่ให้เขาใกล้นายนั่นขืนป้าแย้มรู้ว่านายประหลาดนี่ลืมเอากระเป๋าตังมาล่ะก็ ป้าเขาต้องให้นายนี่กินฟรีแน่ๆ ดีไม่ดีจะให้กินเพิ่มด้วยซ้ำ เพราะป้าแย้มเป็นคนใจดีมากๆ และถ้าอย่างนั้นป้าเขาต้องขาดทุนเยอะชัวร์ป๊าบ ดูท่าทางนายนี่ไม่ใช่กินน้อยๆเลย ฉันไม่ได้อิจฉาเลยนะที่นายนี่จะได้กินฟรีน่ะ ไม่ได้อิจฉาเลย จริงๆนะ

“อ๋อ จ๊ะ” แล้วป้าเขาก็เดินไป ฉันจึงรีบกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทันที

“^_______^” ไม่ต้องมายิ้มเลยอีตาบ้า เกือบเป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ

“อ่ะ นี่สามสิบบาทค่าข้าว-*-” ฉันรีบล้วงเงินในกระเป๋ายื่นให้นายนั่นทันที

“กะแล้วว่าเธอต้องใจดี ขอบคุณนะ^ ^” ยังจะมาพูดอีก

“อืม ไม่เป็นไร งั้นฉันกลับก่อนนะ ไปล่ะ” ฉันว่าแล้วรีบปลีกตัวออกจากนายนี่ ก่อนที่จะสร้างความเดือดร้อนให้ฉันไปมากกว่านี้

“ป้าแย้มคะ หกสิบบาทค่ะ” ฉันยื่นเงินให้ป้าแย้ม แล้วรีบออกมา

“จ้า อ้าวหนูๆเพื่อนหนูคนนั้นล่ะ” ตายละหวา

“อ๋อ คะ คือ คือเขา บ้านเขาอยู่คนละที่กับหนูน่ะค่ะ ยังไงก็ขายดีมากๆนะคะป้า” ฉันเดินออกมาคว้าจักรยาน ป้าเขาก็ตะโกนตอบกลับมา

“จ้า” ชี่- - โมโหอีตาบ้านั่นไม่หาย ส๊าธุ!! ชาตินี้อย่าให้เจอกันอีกเลยนะ สาธุ สาธุ โอ๊ย ตายละสามทุ่มกว่าแล้วต้องโดนบ่นแน่ๆเลย รีบกลับดีกว่า ไปเร็วลูก// บอกจักรยาน

ปั่นไปสักพัก
                เอ๊ะ! นั่นมีคนตามมาไกล เขาคงไม่ได้ตามเรามาหรอกมั้ง แต่รีบไปดีกว่าเผื่อเป็นผู้ไม่ประสงค์ดี

เลี้ยวซ้าย//เลี้ยวซ้าย

เอ๊ะนั่น ตามมาชัดๆเลยแถมยังใกล้ขึ้นด้วย ทำยังไงดีเนี่ย อาจจะไม่ใช่คิดด้านดีๆไว้ลองเลี้ยวขวาดู เผื่อแค่มาทางเดียวกัน

เลี้ยวขวา//เลี้ยวขวา

อ๊ะ เลี้ยวขวาตามมาด้วย เฮ้ยอย่าตามมานะ อย่านะ// รีบปั่น

อ๊ะ คนนั้นปั่นจักรยานเร็วขึ้นด้วยไม่ทิ้งระยะห่างเลย

“ว้าย ตายๆๆๆๆ” ฮึ่บ เฮ้อ// ถอนหายใจ หันมองนานไปหน่อยเกือบพุ่งลงกองขยะ

หันไปมองอีกที O.O!!

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก เข้ามาใกล้กว่าเดิมแล้ว

                “ตายแล้วๆๆ”// ต้องรีบปั่น รีบปั่นๆๆ นายนั่นต้องเป็นผู้ไม่ประสงค์ดีแน่ๆ ชัวร์ป๊าบ !!

                บ๊ะ!! หรือจะตามมาฆ่าข่มขืนฉัน ตายแล้วๆๆ(- -คิดได้ไง) แต่ไม่รู้ล่ะ เห็นออกข่าวกันโครมๆ ต้องคิดแบบนี้ไว้ก่อนแหละ อะไรเป็นอะไรไม่รู้ มันอาจจะปั่นมาใกล้ๆแล้วถีบจักรยานฉัน หรืออาจจะเป็นพวกชิงทรัพย์ก็ได้ (แอบมีหลักการ ฮ่าฮ่าฮ่า)

                “เธอ!!”

                “ว้ากกกกกก!!!!”

โครม!!!

“อูย เจ็บบ ~”

“ตกใจหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ขอโทษๆ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“นาย!” ฉันเงยหน้ามอง นี่มันนายร้านข้าวมันไก่เมื่อกี้นี่ แอบสะกดรอยตามฉันมาหรือเนี่ย

“ฮ่าฮ่า ขอโทษ” นายนั่นเดินเข้ามาพยุงฉันที่ก้นจ้ำเบ้าอยู่แถมจักรยานดันทับขาอยู่ กรรมแท้ๆ

“ขอโทษแล้วหัวเราะทำไมล่ะ!” ฮึ่ย! ปล่อยเลย คนนิสัยไม่ดี

“ฉันขอโทษจริงๆไม่คิดว่า เธอจะตกใจขนาดนี้ ตอนแรกฉันนึกว่าที่เธอปั่นหนีเพราะจะแหย่ฉัน” แหย่เหย่อ อะไรกันล่ะ คิดว่าฆาตกรน่ะสิ

“แล้วนายตามมาทำไมล่ะ?” อย่าบอกนะว่าจะตามมาข่มขืนฉันจริงๆน่ะ (ความคิด- -)

“อ๋อ คือป้าเมื่อกี้เขาขอร้องให้ฉันช่วยเอาเงินทอนมาให้เธอน่ะ อ๊ะ นี่สิบบาท” นี่นายอุตส่าห์ปั่นจักรยาน มาตั้งไกลเพื่อเอาเงิน ‘สิบบาท’ มาให้ฉันน่ะหรอ

“สิบบาท!”

“อื้ม^ ^” อุตส่าห์หลอน- -

“อืม ขอบใจละกัน อ๊ะ จริงด้วย ข้าวมันไก่ฉ้านน!” ฉันรีบมองหาห่อข้าวมันไก่ทันที นั่นไงกลิ้งไปอยู่นั่น ตายละหวา

 “เกือบเละมั้ยล่ะ ดีนะที่ไม่เป็นอะไร” // ปัดฝุ่นๆ

“อ๊ะ จักรยานเธอ ฉันดูให้แล้วไม่เป็นอะไรมาก มีรอยขูดนิดหน่อย” ตานั่นจับจักรยานเอนมาทางฉัน ฉันเลยรีบโยนห่อข้าวมันไก่ใส่ตะกร้าแล้วคว้ารถออกมาทันที แล้วเขาก็หันไปควบจักรยานเขา

“เอาล่ะ บ้านเธอไปทางไหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“หา?”

“สาบานไหมว่าไม่ได้ยิน?” อะไรล่ะ ก็แค่อยากได้ยินอีกรอบเพื่อความแน่ใจเท่านั้นเอง

“ไม่ต้องๆๆ ฉันกลับเองได้น่า ไม่ต้องห่วง” ชิชะ จะมาแอบสืบที่อยู่ฉันแล้วพาพวกเข้าไปปล้นละสิ อย่าคิดนะว่าจะได้แอ้ม ฉันฉลาดย่ะ เสียใจด้วย!

“เถอะนะ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เธอเลี้ยงข้าวฉันเมื่อกี้ไง” มอง// จะคนดีอะไรปานน้าน

“แค่นี้ฉันกลับเองได้น่า ไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว ทางแถวนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยวสักหน่อย”

“ตามใจ ระวังด้วยล่ะ” ตานั่นเลี้ยวรถกลับ หึ จะกลัวอะไร ถนนตรงนี้น่ะสว่างสุดซอยเลยแล้วฉันก็จะปั่นเร็วสุดแรงเกิดเลยล่ะ พอถึงหน้าหอยัยลูกกวาดก็คงจะยืนท้าวสะเอวรอสวดฉันอยู่ ฮ่าฮ่า ถ้าจะกลัวก็...

“ระวังผีนะ!” //พึมพำ อีตาบ้ามาพูดอะไรตอนนี้เล่า

ฉันหันไปดูเขาขณะที่กำลังจะปั่นจักรยานออกไป

“นี่เดี๋ยวๆๆ คือ ไปส่งฉันอีกหน่อยก็ได้ คือฉันไม่อยากให้ให้เสียน้ำใจนายน่ะ” //แฮ่ๆ

“หรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ” // หัวเราะ

“หัวเราะอะไร!”

“เปล่าๆ ฮ่าฮ่า” // หัวเราะอีก

“ฉันถามว่าหัวเราะอะไรไงเล่า!!”

“เปล่า เอ๊า นำทางไปสิจะกลับไหมล่ะบ้าน” ตานั่นเลี้ยวรถกลับอย่างทะมัดทะแมง อื้ม รู้แล้วน่า// ควบจักรยาน

พอปั่นมาได้สักพักก็สังเกตว่าวันนี้ซอยเงียบผิดปกติ โชคดีนะที่ได้นายนี่มาส่ง แต่ปกติจะไม่เงียบอย่างนี้นี่นา ทั้งคนทั้งรถวิ่งกันให้พล่านไปหมด ว่าแล้วก็หันไปมองคันตามมาข้างหลัง

“แบร่ !” // ตกใจ!

“แบร่ อะไรล่ะ!” ฮึ่ย! อีตาบ้า ไม่หันไปมองแล้ว//รถแอบเซ น่าอายชะมัด อีตานั่นก็หัวเราะใส่อีก ขี่ตามข้างหลังแบบนี้เขาต้องแอบมาองก้นฉันขยับแน่นอนเลย เกร็งเป็นบ้าเลย-///-

“นี่นาย มาขี่ตรงนี้ม่ะ” // ชี้ที่ข้างๆ เขาก็ขี่มาโดยดีแล้วก็ยิ้มทะเล้นๆใส่ อีตาบ้า แต่จะว่าไปตานี่ก็แอบน่ารักอยู่เหมือนกันนะอุตส่าห์ตั้งใจเอาเงินมาคืนให้ทั้งๆที่ไม่ใช่ธุระของเค้า (ถึงจะเป็นเงินแค่สิบบาทก็เถอะ) แต่ว่าความจริงแค่สิบบาทจะชิ่งรวมกับเงินสามสิบนั่นก็ได้แต่เค้าก็ไม่ทำ แถมยังมาส่งที่บ้านอีก ถึงจะดูท่าทางเหมือนลูกคุณหนู (แบบว่าปกติลูกคุณหนูจะเห็นแก่ตัวหน่อยๆน่ะนะ) แต่งตัวประหลาด นิสัยก็กวนโอ๊ย กินก๋วยเตี๋ยวก็ไม่ถอดหมวก แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษดี

“นี่เธอ ขับรถก็ดูทางสิ เดี๋ยวก็พุ่งชนกองขยะตายหรอก” // เอาทิ้งๆๆๆ ไอ้คำชมเมื่อกี้เอาทิ้งให้หมด ไอ้คนปากเสีย กวนประสาทเอ๊ย!

“หึ หึ หึ” //หัวเราะอีก จะหัวเราะอะไรกันนักกันหนา มีอะไรให้ตลกยะ!

“อ๊ะ นี่นายหมวกนายไปไหนอ่ะ ที่ใส่กินก๋วยเตี๋ยวเมื่อกี้”

“หืม จริงหรอ สงสัยจะลืมที่ร้านเมื่อกี้”// รีบเอาตังสิบบาทมาคืนจนลืมหมวกเลยหรือนั่นO.O

“งั้นก็รีบกลับไปเอาสิ เดี๋ยวคนอื่นที่มากินหยิบไปนะ” ฉันยุ ดีเหมือนกันนี่ก็ใกล้จะถึงหอแล้ว ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าอยู่หอไหน เดี๋ยวเขาจะมาป้วนเปี้ยนๆ //รีบไปๆ

“งั้นเธอรอฉันตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันกลับไปเอาแป๊บเดียว” ตานั่นว่าแล้วหมุนจักรยานแบบแทบยกล้อเลย ยังไงอ่ะ อธิบายไม่ถูกแบบทั้งๆที่ปั้นอยู่อ่ะนะก็เบรกแล้วเหมือนล้อมันจะลอยขึ้นแล้วบิดตัวกลับมันก็หมุนไปอีกทางเลย เร็วมากแทบดูไม่ทัน แต่ว่านะใครจะรอนายล่ะได้โอกาสแล้ว// รีบปั่น ฮ่าๆ โชคดีนะขอให้เจอหมวกนะ ขอบคุณที่มาส่ง ขอบคุณมากๆ^ ^