คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [ChangKyu] เพื่อนสนิท
“ชางมินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!” เสียงใสๆดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆของหนุ่มน้อย คยูฮยอน ที่กำลังวิ่งไปหาเพื่อนสนิทของตน
“ว่าไงไอหมา” ชางมินทักกลับทันทีที่คยูฮยอนวิ่งมาถึงตัว
“หมาป่าเว่ย ไม่ใช่หมา” คยูฮยอนแก้ด้วยหน้ามุ่ยๆแบบไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“แล้วมีไรหมา วิ่งดี๊ด๊ามาเชียว” ชางมินยังคงเรียกแบบเดิมโดยมีคยูฮยอนทำหน้าไม่พอใจอยู่ไม่น้อย
“เจอแล้วว่ะ” คยูฮยอนเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มดีใจทันทีที่นึกเรื่องที่จะเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง
“เจอ....?”
“เออ”
“เชี่ยแล้ว มึงไปลบหลู่เค้าหรอ? ไอเวรกูบอกแล้วว่าทำไรอย่าเกินเลย กูไม่ช่วยมึงนะ ไอห่า...”
“ไม่ใช่เว่ย” คยูฮยอนรีบเอามือปิดปากเพื่อนทันทีก่อนที่ชางมินจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“อ่าวแล้วมึงเจออะไรวะ?”
“กระต่าย มึง กระต่ายที่คู่ควรกับหมาป่าสุดหล่ออย่างกู โอ๊ย” คยูฮยอนทำหน้าเพ้อ จนชางมินอดไม่ได้ที่จะดึงจมูกมนๆนั่น
“อย่างมึงอ่ะนะ? หมาวัดอ่ะดิไม่ว่า”ชางมินแขวะไปหนึ่งที
“โหยยยยยย กวางปากเป็ดไม่มีหัวใจอย่างมึงไม่มีทางเข้าใจกูหรอก เชอะๆๆ” คยูฮยอนพูดหน้างอและเดินหนีชางมินไป
“ทำไมกูจะไม่เข้าใจล่ะคยู...” ชางมินได้แต่พูดเบาๆกับตัวเอง ก็ความจริงแล้วเขาก็แอบชอบคยูมาตั้งนานแสนนาน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ชางมินลืมเอากระเป๋าตังค์มาจากบ้าน ก็ได้คยูฮยอนนี่แหล่ะออกค่าอาหารให้ มันเป็นอะไรที่โรแมนติคน่าประทับใจมากนะ อะไร? พวกคุณไม่รู้สึกหรอ? ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าผมรู้สึกเองก็ได้
“พี่ซองมินหิวรึยัง? ดื่มน้ำมั้ย? เดี๋ยวผมไปเอามาให้ได้นะ”คยูฮยอนอ้อนรุ่นพี่ผู้น่ารักที่เพิ่งคบกันได้หมาดๆ
“ไอหมา พอกูหิวนะไล่ไปหากินเอง” ชางมินแขวะ ในระหว่างที่ทั้งสามคนรวมทั้งมินโฮนั่งกันอยู่ที่โต๊ะประจำของคยูไลน์ เอ่อ..แค่ชื่อก็ไม่ต้องบอกแล้วเนอะว่าใครตั้งชื่อไลน์ - -
“คยูทำไมไม่ดูแลน้องชางมินเลยห๊ะ ปล่อยให้เพื่อนหิวไม่ดีเลยนะ”ซองมินว่าแฟนรุ่นน้องของตัวเอง เล่นเอาคยูฮยอนถึงกับหน้าหงอไปเลย
“คยูแม่งโคตรหลงพี่ซองมินเลยว่ะ เห็นแล้วหมันไส้ชิบหาย”มินโฮกระซิบชางมิน
“ฮ่าๆ มึงก็เว่อร์ คนเค้ารักกัน” ชางมินได้แต่เสแสร้งว่าไม่เป็นไร ทั้งๆที่อยากจะหนีคู่รักที่โลกทั้งใบมีแค่เขาสองคน นี่ถ้าไม่มีมินโฮอยู่ตรงนี้ เค้าคงวิ่งออกไปแล้ว
rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ฮาลลลลลลลลลลโหลลลลลลลลลลลล ห้าววววววววววววววววววว” ชางมินหาว เมื่อรับโทรศัพท์ที่ขึ้นหน้าจอว่าเป็นไอหมาป่าเพื่อนรักของเขา
“ชา เอิ๊ก ชางเมนนน มึงอยู่หนายยยยยยย ออกมารับกูหน่อยยยยยยยย เอิ๊ก” เสียงคยูฮยอนที่ไม่ว่าจะง่วงแค่ไหนก็รู้ได้ว่าเมาสุดๆชัวร์ๆ
“ที่เดิมใช่มั้ย? โอเคกูจะไปเดี๋ยวนี้” ชางมินที่ความเป็นห่วงเพื่อนเอาชนะความง่วงได้รีบวางสายคว้ากุญแจรถออกไปรับคยูฮยอนทันที
“วันนี้กูทะเลาะกับพี่ซองมิน พี่เค้าชอบมึง” คยูฮยอนที่เมาไม่ได้สติเต็มที่แล้วพูดขึ้นขณะที่ชางมินพยายามประคองตัวคยูเพื่อให้ไปที่ห้องพักของคยูฮยอน
“อ่าว เค้าคบกับมึงนะ ฮึ้บ จะมาชอบกูได้ไง” ชางมินถาม ตัวแค่นี้ แต่หนักเป็นบ้าเลยแฮะ
“เค้าคบกูก็เพราะมึงนั่นแหล่ะ” คยูฮยอนพูดต่อและเริ่มร้องไห้
“มึงคิดไปเองป้ะเนี่ย?”ชางมินพยายามแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้น
“วันนี้กูไปแอบอ่านไดอารี่ของพี่ซองมินมา ฮึก มีแต่เรื่องของมึง” คยูพูดต่อ
“มึงไม่ต้องเสียใจหรอกหน่า ช่างเค้าสิ กูไม่ได้ชอบเค้านี่นา พี่เค้าไม่ชอบมึง มันต้องมีคนชอบมึงบ้างแหล่ะหน่า” ชางมินพยายามจะปลอบ
“เค้าบอกว่าคนอย่างกูน่ะ ไม่มีทางมีใครชอบหรอก ฮึก จริงหรอมึง คนอย่างกูมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ กูจะไม่มีคนชอบจริงๆหรอมึ...อุ๊บ”
“มีสิ กูนี่ไงชอบมึง” ชางมินพูดหลังจากถอนริมฝีปากออกจากปากของคยูฮยอน
“ชางมิน...มึง...”คยูฮยอนอ้ำอึ้งและสร่างเมาทันที
“เอ่อ..เอาเป็นว่ามึงไปนอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์” ชางมินผลักคยูฮยอนเข้าไปในห้องพักแล้วรีบปิดประตูอย่างเร็ว
“ชางมินเอ๊ย มึงทำห่าอะไรลงไปเนี่ย” ชางมินก่นด่าตัวเองแล้วพิงที่ประตูเพื่อตั้งหลักใหม่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฟากของประตูก็มีคนที่พิงประตูเพื่อตั้งหลักใหม่อีกครั้งเหมือนกัน
“ร้อยแปดสิบบาทค่ะ” พนักงานสาวร้านอาหารฟาสฟู้ดพูดกับลูกค้าพนักงานมนุษย์เงินเดือน
“ครับ...อ่า...แป๊บนึงนะครับ” ชางมินตบกระเป๋าทั่วตัว จำได้ว่าหยิบมานี่นา...
“อ่ะนี่ครับ”เสียงปริศนาพร้อมกับเงินจำนวนร้อยแปดสิบบาทถูกส่งให้พนักงาน ท่ามกลางความประหลาดใจของชางมิน เหตุการณ์นี้นี่มันคุ้นๆนะ
“ขอบคุณนะครั...คยู!!”ชางมินเบิ่งตากว้างทันที โลกมันแคบไปมั้ยนะ เจอใครไม่เจอ!!
“หายไปไหนมาชางมิน” คยูฮยอนถามเมื่อเขาทั้งคู่เดินออกมาจากร้าน
“กู...กูก็ไม่ได้หายไปไหนนี่ ก็เข้าเรียน นู่นนี่นั่นตามปกติ” ชางมินตอบทั้งสองคนกำลังเดินไปตามทางที่คนพลุกพล่านเพราะเป็นช่วงพักกลางวันของเหล่าหนุ่มสาวมนุษย์เงินเดือนรวมทั้งเขาทั้งสองคนด้วย
“ย้ายไปเรียนรอบอื่นหมดเลย จนกระทั่งพวกเราเรียนจบ ถามใครแม่งก็ไม่มีใครตอบ มารู้อีกทีมึงก็หนีไปเรียนต่างประเทศแล้วเนี่ยนะ!!” คยูฮยอนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกคิดถึงเพื่อนที่เขาสนิทมากที่สุด ที่พอเขาทบทวนทุกอย่างและตัดสินใจใหม่ คนที่สำคัญที่สุดของเขาก็หายไป
“มึงเกลียดกูแล้วหรอ?”คยูฮยอนถามด้วยน้ำตาที่นองหน้า
“ไม่เลย กูไม่เคยเกลียดมึง กูบอกแล้วไงว่ากูชอบมึง...กูต่างหากที่กลัวมึงเกลียด เลยหนีไป” ชางมินสารภาพ แล้วคยูฮยอนก็กลับร้องไห้หนักกว่าเก่า
“ไม่เอาหน่า คยู มึงอย่าร้องไห้สิ มึงเป็นหมาป่านะ” ชางมินพูดพยายามเอาทิชชู่ที่ร้านอาหารใส่ถุงมาให้เช็ดหน้าให้คยูฮยอน
“ไม่ต้องมาเอาทิชชู่เช็ดเลย” คยูฮยอนปัดทิชชู่ออก
“จะเช็ดตรงนี้” ว่าแล้วคยูฮยอนก็เอาหน้าซุกไปที่อกหนาของชางมินจนเสื้อของชางมินที่ได้แต่ยืนอึ้งๆเปียกไปหมด
“ทีหลังห้ามหายไปไหนอีกนะ” คยูฮยอนเงยพูดกับชางมินที่แข็งนิ่งราวกับโดนสาบเป็นหิน
“แล้วก็ห้ามคิดว่ากูเกลียดมึงด้วย”คยูฮยอนพูดต่อแล้วก้มหน้าซุกกับอกของชางมินอีกครั้ง
“เพราะความจริงแล้วกูก็ชอบมึงเหมือนกัน”คยูฮยอนยกมือของชางมินมาโอบตัวเองเอาไว้
“มึงพูดจริงหรอ?”ชางมินที่ยังไม่ค่อยเชื่ออะไรเท่าไหร่ถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“ล้อเล่นมั้งไอห่า” คยูฮยอนตอบขำๆ
“กูไปทำงานละ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน กูยังใช้เบอร์เดิม ไปแล้วนะ” คยูฮยอนผละออกจากชางมินเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาว่าใกล้เวลาเข้างานแล้ว
จุ๊บ!
“ห้ามหายไปอีกจริงๆนะ” คยูฮยอนหอมแก้มชางมินเบาๆก่อนจะรีบวิ่งเข้าตึกที่ตัวเองทำงานไป
-----------------------------------END---------------------------------
เรื่องนี้ขอยืมตัวคยูมาเคะโมเอ้ใส่ชางมินหน่อยนะคะ ปิ๊งไอเดียจากเรื่องที่คยูเผาชางมินเรื่องเลี้ยงข่าวก็เลยปิ๊ง!กลายเป็นฟิคเรื่องนี้
ยังไงก็ขออนุญาตนะคะแม่ยกคยูมินนะคะ ฮี่ๆ
ตอนแรกกะจะให้เกรียนๆตามสไตล์สองมักเน่ปีศาจ
แต่แต่งไปก็ฟังเพลงจาก TVXQKeep5.com ไป อยู่ๆก็ดราม่าเฉยเลย #อ่าวโบ้ย
ฟิคนี้โคตรสั้นเลย ไม่ได้สาระด้วย -0- แต่ก็อ่านเบาๆสมองไปละกันนะคะ ฮ่าๆๆ
หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ^^
ความคิดเห็น