คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [YooSu] ผมมีตัวร้ายเป็นพระเอก
“นั่นสิจุนซู ป้าล่ะเกลี๊ยดเกลียด ดูสิ มาทำร้ายพ่อริคกี้สุดที่รักของป้าได้ยังไง” ป้าขายผักคนหนึ่งพูดขึ้น พลางเอามือยื่นหมายจะลูบจอทีวีที่กำลังฉายรูปของปาร์คริคกี้ พระเอกสุดหล่อที่โด่งดังไปทั้งบ้านทั้งเมือง
“นังยุนอา น้อยๆหน่อย นี่พ่อยูชอนหล่อร้ายได้ใจของชั้นนะ” ป้าอีกคนหนึ่งตีเข้าที่แขนของป้าคนแรก
“ฮ่าๆ พอเถอะป้ายุนอาป้าแทยอน ทะเลาะกันเป็นสาวๆไปได้” จุนซูแหย่สองป้าที่สนิทกันมาก เพราะทั้งสามคนติดละครและอินละครทุกเรื่องยิ่งกว่าอะไรดี
“เชอะๆ ใครจะไปน่ารักแสนดีแบบยัยโบรัมของแกล่ะจุนซู” ป้าที่ชื่อยุนอาพูด
“อย่าเรียกแฟนผมว่ายัยสิป้า”จุนซูทำหน้ามุ่ย เมื่อได้ยินคำที่ป้าเรียกนางเอกในดวงใจของตน
“โอ๊ยชั้นจะอ้วก ฮ่าๆๆ แฟนแกอ่ะต้องอย่างไอตัวร้ายหัวเถิกนี่” ป้ายุนอาชี้ไปที่ทีวีที่ฉายไปที่ ปาร์คยูชอน ตัวร้ายของเรื่อง
“ชั้นเป็นผู้ชายนะป้า ถ้าได้แฟนเป็นตัวร้าย ต้องแบบฮยอนอาสิแซบเวอร์” จุนซูพูดแล้วชี้ไปที่ทีวีที่ฉายเป็นฮยอนอากำลังคุยกับยูชอนถึงแผนการร้านอะไรบางอย่าง
“ผู้หญิงที่ไหนจะเอาแก อินละครเวอร์ๆ แถมยังสวย น่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงขนาดนี้” ป้าแทยอนพูดแทงใจดำ
“ทำไมพูดงี้อ่ะป้า โป้งแล้ว อ๊ะละครจบแล้วไปขายรองเท้าดีกว่า” จุนซูงอนที่ป้าแทยอนล้อปมด้อยของตัวเองเลยเดินกลับไปขารองเท้าต่อหลังจากที่ละครจบแล้ว
“แกก็คิดเหมือนชั้นล่ะสิ ไอนี่น่ะมันไม่น่าได้แฟนเป็นผู้หญิงแน่ๆ” ป้าแทยอนพูดกับป้ายุนอา
“คิดสิ งุ้งงิ้งอย่างกะเด็กผู้หญิงขนาดนี้ สาวๆที่ไหนจะเอาวะ เผลอๆจะมีหนุ่มๆมาขายขนมจีบมันด้วยซ้ำ”ป้ายุนอาพูดเสริม
“เราคงต้องเลือกหลานเขยดีๆแทนหลานสะใภ้แล้วล่ะมั้งฮ่าๆๆ” ป้าแทยอนหัวเราะก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปขายของของตัวเอง
“เอ...ตลาดเกาเหลาลีเจริญ..เค้าบอกว่ามาทางนี้นี่นา...” ปาร์คยูชอนผู้มีคิวถ่ายละครที่ตลาดเกาเหลาลีเจริญพึมพำกับตัวเองเมื่อมาตามทางแล้วไม่ถูกเสียที
“อ๊ะ ไปถามคนนั้นก็ได้วะ” ยูชอนพูดเมื่อเห็นร่างเล็กๆที่ในมือเต็มไปด้วยถุงใส่รองเท้าถุงใหญ่กำลังเดินอยู่ริมถนน
“น้องสาวๆ” ยูชอนลดกระจกลงตะโกนเรียกคนคนนั้น
“อ่าวผู้ชายหรอกหรอ โทษทีๆ นี่ถามอะไรหน่อย” ยูชอนพูดหลังจากที่คนที่ตนเรียกหันมาทำหน้ามุ่ยเพราะโดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงอีกแล้ว
“อะไร” จุนซูที่อารมณ์ไม่ดีเพราะอากาศร้อนแล้วยังต้องมาเจอคนบ้าโรคจิตขับรถแล้วยังใส่หมวกใส่แว่นดำแถมยังมาเรียกเค้าว่าน้องสาวอีก
“อ่า.. ตลาดเกาเหลาลีเจริญไปทางไหนหรอครับ?” ยูชอนถาม
“อ่อ จะไปตลาดเกาลีหรอ เออชั้นก็จะไป ไปด้วยกันดิ เดี๋ยวนำทางให้” จุนซูพูดเออออกับตัวเองเสร็จสรรพก็จัดการให้ตัวเองขึ้นมาอยู่บนรถของคนแปลกหน้าทันที ก็แหม รถแพงๆขนาดนี้ ของนั่งเป็นบุญก้นพ่อค้าจนๆแบบเขาหน่อยจะเป็นไร อีกอย่างอากาศก็ร้อนขนาดนี้ ได้นั่งรถเย็นๆดีกว่าเป็นไหนๆ
“เอ่อ..”
“ไปดิ เร็วๆรอไรอยู่” จุนซูเร่ง
“อ่า..ครับๆ” ยูชอนที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตกถึงกับพูดอะไรไม่ออก ก็ได้แต่ขับรถไปตามที่จุนซูบอก
“จะไปทำไรที่ตลาดอ่ะ?” จุนซูถาม ก็ตลาดนี้เป็นตลาดนัดที่มักจะมีแค่คนแถวนี้เท่านั้นที่มาซื้อของ ไม่ได้มีจุดเด่น
อะไรที่ผู้ชายคนนี้จะถ่อมาถึงที่นี่เลย
“เอ่อ..ถ่ายละครครับ” ยูชอนตอบอย่างเก้ๆกังๆ ปกติเค้าก็เล่นบทจีบสาวหรือเป็นคาสโนว่ามาตั้งเยอะนะ แต่กับผู้ชายที่น่ารักสดใสช่างจ้อคนนี้ ทำไมเขาต้องเขินด้วยล่ะเนี่ย
“ว้าว จริงหรอ ถ่ายที่ตลาดเกาลีเนี่ยนะ” จุนซูผู้บ้าละครทำน้ำเสียงตื่นเต้นมาก ก็ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเห็นการถ่ายทำละครเลยนี่นา
“อ่า..ใช่ครับๆ” ยูชอนตอบ
“แล้วนายทำอะไรอ่ะ? ช่างกล้องหรอ?” จุนซูถาม
“เอ่อ..ผมปาร์คยูชอนครับ” ยูชอนถอดแว่นกันแดดออก จุนซูถึงกับผงะไปเลยเมื่อพบว่าตัวเองนั่งคุยมากับคนที่ตัวเองหมายหัวไว้ว่าเจอเมื่อไหร่จะต้องจัดการให้ได้
“เอ่อ... ข้ามสะพานนี้ก็ถึงตลาดแล้วล่ะ ชั้นลงละนะ” จุนซูรีบลงจากรถทันทีด้วยความตกใจแล้ววิ่งเข้าตลาดไป
“อะไรของเค้าวะเนี่ย?” ยูชอนได้แต่เกาหัวเมื่อเห็นท่าทีประหลาดๆเมื่ออีกคนรู้ว่าเขาคือใคร
“หรือจะชอบเรามากจนเขินทำไรไม่ถูก” ยูชอนเข้าข้างตัวเองก่อนจะหัวเราะกับความคิดเกรียนๆของตัวเองและรีบขับรถไปทำงาน
“ป้าแทยอน ป้ายุนอา วันนี้เค้ามีคนมาถ่ายละครที่ตลาดด้วยๆ” จุนซูวิ่งมาหาป้าคนสนิททั้งสองโดยในสมองก็ยังคงงงๆกับเหตุการณ์เจอคนที่หมายหัวไว้แต่ช่างมันก่อนโอกาสสำคัญมาถึงแล้วนี่นา
“เฮ้ย หรอ? เรื่องอะไรอ่ะจุนซู?” ป้ายุนอาถามทันที
“เรื่องที่เราดูในทีวีเมื่อวานอ่ะป้า ไปดูกันเร็วๆๆๆ” จุนซูเร่งป้าแทยอนที่ค่อยๆกะย่องกะแย่งลงมาจากแผงผักของตัวเองในขณะที่ป้ายุนอากระโดดข้ามแผงมาแบบลืมสังขารไปแล้ว
“อ่าวคุณ มาดูผมด้วยหรอ?” ยูชอนที่พร้อมในชุดนักแสดงพูดกับจุนซูที่ยืนชะเง้อดูบรรยากาศของกองถ่าย
“ชั้นมาหาคุณโบรัมต่างหาก” จุนซูแก้ ใครจะอยากมาหาตัวร้ายอย่างนายกันเล่า
“จุนซู รู้จักกับคุณยูชอนนี่ด้วยหรอ?” ป้าแทยอนแฟนพันธุ์แท้ปาร์ยูชอนถาม ในขณะที่ป้ายุนอาก็คอยยืนชะเง้อมองหาพ่อหนุ่มริคกี้พระเอกสุดที่รักของตน
“รู้จักอะไรกันล่ะป้า เพิ่งเคยเห็นเนี่ย” จุนซูรีบบอก
“อ่าวทำไมพูดอย่างงี้ล่ะจุนซู เมื่อกี้เรายังมาตลาดด้วยกันเลยนะ” ยูชอนที่เห็นท่าทางของคนน่ารักก็อยากจะแกล้งซะหน่อย แล้วก็ถือโอกาสเนียนๆรู้จักไปด้วยเลยแล้วกัน
“อะไรนาย อย่ามาปากโป้งนะ” จุนซูทำหน้ามุ่ยขัดใจ
“ป้าแทยอน ป้ายุนอาไปกันเหอะ ผมเซ็งไม่อยากดูละ” จุนซูกระทืบเท้าตึงๆจากไปทันที
“เจ้าจุนซูมันก็อย่างงี้แหล่ะ ซนเป็นเด็กๆ หนูยูชอนอย่าไปสนใจเลยนะลูก” ป้าแทยอนเนียนคุยต่อทันที ก็ไม่ใช่ง่ายๆนะที่จะได้เจอได้คุยกับดาราที่ตนปลื้มนักหนา แถมยูชอนก็ดูท่าทางจะสนใจจุนซูอยู่ด้วย
“ครับ” ยูชอนยิ้ม
“จุนซูขายรองเท้าอยู่ที่ตลาดนี้แหล่ะ ว่างๆก็มาหาได้นะ ไปกันเถอะยุนอา” ป้าแทยอนและยูชอนยิ้มให้กันอีกหนึ่งที
“ชั้นยังไม่เห็นริคกี้ของชั้นเลย เอาเป็นว่าพ่อหนุ่ม ฝากบอกริคกี้ด้วยนะว่าป้าชอบเค้ามาก” ป้ายุนอาพูดก่อนจะโดนป้าแทยอนลากกลับไปทำมาหากินกันต่อ
“จุนซู...” ยูชอนยิ้มกับตัวเอง ผู้ใหญ่เปิดทางให้ขนาดนี้ ก็เหลือแต่จุนซูจะยอมเปิดใจให้เขาเมื่อไหร่เท่านั้นเอง
“ดอกไม้ครับ” ยูชอนมาถึงกองถ่ายที่ตลาดก่อนกำหนดถึงสองชั่วโมงเพื่อจะได้มาหาพ่อค้าหน้าใสผู้แอบกระโดดมาอยู่ในใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“เป็นตัวร้ายได้เงินไม่ดีรึไงถึงมาทำอาชีพเสริมส่งดอกไม้เนี่ย” จุนซูแขวะไปหนึ่งทีระหว่างที่ตัวเองก็ก้มๆเงยๆเปิดร้านขายรองเท้าของตัวเอง ทั้งๆที่ก็รู้ว่าความจริงแล้วดอกไม้นั้นคือยูชอนตั้งใจจะเอามาให้ตน
“ผมซื้อมาให้คุณต่างหาก” ยูชอนยื่นดอกไม้ให้จุนซูอีกครั้ง
“เก็บเงินไปปลูกผมเหอะนายน่ะ” จุนซูพูดก่อนจะเดินหนียูชอนออกจากร้านไป
“ไม่อยากปลูกผม อยากปลูกต้นรักกับคุณมากกว่า” ยูชอนเดินตามหลังจุนซูที่แอบอมยิ้มไปกับมุขเสี่ยวๆของยูชอน
“โอ๊ย มดกัดป้าหมดแล้วยูชอน” ป้าแทยอนผู้เปิดสะพานให้ยูชอนมาจีบจุนซูได้อย่างเป็นทางการ(?) เอ่ยแซวเมื่อทั้งสองเดินผ่านแผงของตน
“กินน้ำตาลเยอะหรอป้าแทยอน ระวังจะเป็นเบาหวาน” จุนซูที่ไม่รู้เลยว่าป้าแทยอนแซวหยุดถามอย่างเป็นห่วง เล่นเอาทั้งยูชอนป้าแทยอนป้ายุนอาและพ่อค้าแม่ค้าแถวๆนั้นอมยิ้มอย่างเอ็นดู
“แทยอน เราเตรียมเก็บเงินกันเถอะ” ป้ายุนอาพูดขึ้น
“เก็บทำไมล่ะยุนอา?” ป้าแทยอนถาม
“ก็เดี๋ยวอีกไม่นานก็คงต้องตัดชุดไปงานแต่งสองคนนี้แล้วล่ะสิ” ป้ายุนอาพูด
“แต่งอะไร ใครจะแต่ง เจ้าสาวของผมต้องไม่หัวเถิกจมูกบานปากห้อยเกรียนๆอย่างงี้แน่ๆ” จุนซูโวยวาย
“งั้นผมขอเป็นเจ้าบ่าวแทนแล้วกันนะครับ” ยูชอนยิ้มหน้าบานในขณะที่จุนซูทำหน้ามุ่ยลงเรื่อยๆ ไอเถิกนี่กินปลาไหลรึไงฮะ? ทำไมถึงไหลลื่นต่อล้อต่อเถียงเค้าได้ดีขนาดนี้!! ‘^’
“ไม่กลับบ้านกลับช่องรึไงฮะ?” จุนซูเหวี่ยงอีกรอบเมื่อเห็นยูชอนเดินมาที่ร้ายขายรองเท้าของตัวเองอีกครั้งในตอนเย็น
“ลืมของไว้น่ะ เลยกลับไม่ได้”
“ลืมอะไร? นายไม่ได้เอาอะไรไว้ที่ชั้นซะหน่อย ถ้าหมายถึงดอกไม้ ไม่ได้นะให้แล้วให้เลยดิ” จุนซูพูดโดยที่สายตาและมือยังคงเก็บรองเท้าจากชั้นใส่ถุง
“ลืมใจไว้ต่างหาก” จุนซูชะงักนิดนึงแล้วทำเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอตายบ้าเอ๊ย ที่บ้านขายทองหยอดรึไงเนี่ย มาหยอดได้ทุกวันๆ ยูชอนอมยิ้มเมื่อเห็นว่าจุนซูเริ่มมีปฏิกิริยากับความพยายามของเขาแล้ว นิดนึงก็ยังดี^^
“จุนซู เย็นนี้คุณว่างรึเปล่า?” ยูชอนถามก่อนที่จะให้จุนซูที่เขาอุตส่าห์ไปรับมาถึงบ้านลงจากรถเพื่อไปขายของในตลาดดังเช่นทุกวันที่เขาทั้งไปรับไปส่งแม้ว่ากองถ่ายจะย้ายไปที่อื่นแล้วก็ตาม
“ก็ว่างทุกวันอ่ะ ทำไม?” จุนซูถาม
“ผมอยากพาคุณไปที่ที่นึงหน่อย” ยูชอนตอบ
“ไปไหนอ่ะ?” จุนซูถาม เขาไม่ใช่ตุ๊กตานะที่จะให้พาไปไหนต่อไหนก็ได้ตามใจ
“เดี๋ยวตอนเย็นผมมารับแล้วกัน ผมต้องรีบไปทำงานแล้ว ขายดีๆนะครับ” ยูชอนตัดบทโดยยังปล่อยให้จุนซูสงสัย เดี๋ยวปั๊ดไม่ไปซะเลยหนิ
“เห้ยที่นี่ที่ไหนเนี่ย ไมมืดจัง?” จุนซูถามอย่างระแวงเมื่อยูชอนขับรถพาเขามาที่ไหนซักที่ที่เขาก็ไม่รู้จัก แถมมืดก็มืดมีเพียงแสงไฟจากริมถนนที่ทอดยาวไม่มีบ้านเรือนตั้งอยู่เลย
“บ้านผมเอง ไม่ต้องกลัวหรอกนะ มาเถอะ” ยูชอนปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองแล้วลงจากรถ จุนซูจึงทำได้เพียงแค่รีบทำตามและลงไปด้วย เพราะถึงแม้เขาจะไม่ค่อยไว้ใจยูชอนแต่การมีคนอยู่ด้วยก็ดีกว่าอยู่คนเดียวในที่ร้างๆมืดๆแบบนี้ก็แล้วกัน
“จุนซูนั่งรอผมตรงนี้แป๊บนะ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้” ยูชอนพูดกับจุนซูที่เดินสำรวจห้องรับแขก
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
“ปาร์คยูชอน! นายอยู่ที่ไหน! ออกมานะ! ไม่ตลกนะเว่ย!!” จุนซูร้องโวยวายทันทีที่เมื่อยูชอนเดินออกจากห้องไป ไฟก็ดับลง
ว๊ากกกกกกกก
จุนซูร้องเสียงหลง เมื่อทีวีจอใหญ่เบอเริ่มที่กลางห้องเปิดเอง แต่ก็กลับมาตั้งสติได้ เมื่อพบว่าภาพที่อยู่ในจอที่ค่อยๆฉายไปเรื่อยๆ เต็มไปด้วยภาพของยูชอนในบทบาทผู้ร้ายในละครเรื่องต่างๆก่อนที่ทีวีจะดับลง
“ผม..เล่นเป็นตัวไม่ดีมาโดยตลอด” เสียงยูชอนดังขึ้นพร้อมกับไฟที่เปิดอีกครั้ง ปาร์คยูชอนที่อยู่ในชุดสูทสีขาวพร้อมกับถือดอกกุหลาบสีแดงค่อยๆเดินตรงเข้ามาหาจุนซูที่ได้แต่ทำหน้างงๆ
“ทุกครั้งที่ตัวร้ายไปรักใคร..ก็ไม่เคยสมหวัง” ยูชอนยังคงพูดต่อไป
“เพราะตามบทแล้ว นางเอกก็ต้องคู่กับพระเอก”
“ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะผมก็เล่นไปตามบท”
“แต่แล้วผมก็ได้เจอนางเอกตัวจริงในชีวิตของผม”ยูชอนมาหยุดที่ตรงหน้าของจุนซูที่เริ่มทำตัวไม่ถูกได้แต่เอามือไปถูที่ต้นคอตัวเอง
“เขาคิดว่าผมเป็นตัวร้ายเพราะละครที่ผมเล่นพวกนั้น”
“ถ้าเป็นอย่างในละคร ตัวร้ายอย่างผมก็คงไม่ได้คู่กับนางเอกหรอกมั้ง”
“แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมแค่อยากบอกนางเอกของผมว่า ผมรักคุณนะ จุนซู” ยูชอนยื่นดอกกุหลาบให้จุนซู ณ เวลานี้ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าดอกกุหลาบกับหน้าจุนซูอะไรแดงกว่ากัน
“ใครบอกล่ะ”จุนซูเริ่มพูดบ้างแล้ว ถึงแม้จะเป็นการพูดกับดอกไม้มากกว่าพูดกับคนมากกว่าน่ะนะ
“หืม?”
“ใครบอกละว่าเรื่องนี้นายเป็นตัวร้าย”จุนซูรวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้ามองยูชอนที่ทำหน้างงๆกับคำพูดของตน
“เรื่องของเรา นายเป็นนางเอกต่างหากเล่า” จุนซูก้มหน้างุดอีกครั้งด้วยความเขิน
จุ๊บ!
“ไป ไปกินข้าวได้แล้ว รู้นะว่าเตรียมไว้ ได้กลิ่น หิวแล้วไปเร็วๆๆ” จุนซูรีบเดินหนียูชอนไปที่ห้องอาหารทันทีหลังจากชิงจุ๊บที่ปากอิ่มนั่นไปหนึ่งที แล้วปล่อยให้คนโดนขโมยจุ๊บได้แต่ยืนงงๆอย่างมีความสุข
แถมอีกนิด
“จุนซู...” ยูชอนเรียกแฟนหมาดระหว่างที่ทั้งคู่กำลังนั่งดูละครรอพิซซ่าที่สั่งไปเพราะความจริงแล้วยูชอนไม่ได้เตรียมอาหารอะไรไว้เลย
“อะไร”จุนซูที่กำลังโมโห(หิว)ตะหวัดตามองยูชอนแบบงอนๆ
“คือที่บอกว่าไม่ได้เป็นตัวร้ายน่ะ ชั้นเป็นพระเอกนะไม่ใช่จุนซู” ยูชอนพูดสิ่งทีค้างใจมาตั้งแต่เมื่อกี้ จุนซูยกยิ้มเมื่อได้ยิน
“ชั้นต่างหากที่เป็นพระเอก ถ้าไม่ให้ชั้นเป็นพระเอกนะ ชั้นจะกินพิซซ่าให้หมดคนเดียว นายไม่ต้องกินเลย” เมื่อจุนซูยื่นคำขาด ยูชอนที่หิวพอๆกันก็ได้แต่เงียบไป
“อิ่มแล้วเรามาหาอะไรทำก่อนนอนกันดีกว่าจุนซู”ยูชอนกระซิบที่หูของจุนซูที่กำลังล้างจานเบาๆอย่างมีเลศนัย
“มะ...อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”จุนซูที่เตรียมจะหันพลิกตัวไปปฏิเสธแต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงเบาๆในลำคอเมื่อคนเอาแต่ใจเอาปากมาปิดเสียก่อน
“ไปกันเถอะจุนซู”ยูชอนพูดก่อนจะรวบตัวอุ้มจุนซูหมายจะเดินไปที่ห้องนอน
“เห้ยยยยย แล้วมาอุ้มชั้นทำไมเนี่ย ปล่อยนะเดี๋ยวตก!!” จุนซูรีบเอามือคล้องคอคนขี้โกงเพราะกลัวตก
“ก็บอกแล้วไงว่าผมเป็นพระเอก จุนซูน่ะเป็นนางเอกของผมเถอะนะครับ” ยูชอนพูดก่อนจะก้มลงไปจูบคนที่ตัวเองอุ้มอยู่
“ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ อีตาบ้า” จุนซูที่หน้าแดงระเรื่อตอบกลับก่อนที่ทั้งสองจะจูบกันแล้วเข้าห้องนอนไป
........ถึงบทบาทในละครนายจะเป็นตัวร้ายที่ทำให้ชั้นอยากจะเอารองเท้าที่ขายนี่ฟาดหน้านายให้จมูกบานขนาดไหนนะ แต่ในความเป็นจริงนายก็เป็นพระเอกที่ชั้นรักที่สุดเลย จำไว้นะยูชอน!! ...
ความคิดเห็น