คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รุ่นพี่ฮันเกิง(100%)
“ว้าววว จริงหรอฮะ น่าสนใจจังเลย” แจจุงทำหน้าเหมือนว่าจะสนใจในการพับกระดาษเป็นจรวดได้หลากหลายรูปแบบ ที่เขาเคยคิดมาตลอดว่ามันไร้สาระและเด็กๆ แต่เพราะคนอธิบายมากกว่าทำให้การพับจรวดน่าสนใจขึ้นเป็นร้อยล้านเท่าเลยล่ะ
“อื้อ ถ้าน้องสนใจก็มาถามพี่ได้ พี่ชอบมากเลยล่ะ การพับกระดาษเนี่ย เพราะมันต้องอาศัยสมาธิและอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็สนุกมากเลยล่ะ” รุ่นพี่ยิ้มให้แจจุงอีกแล้ว แจจุงก็ได้แต่เขินในใจรอบที่ร้อยแล้วนะ
“อ่า..ได้ฮะ ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอฮะ?” แจจุงถาม เมื่อได้โอกาสติดต่อรุ่นพี่
“ฮันเกิง พี่เป็นคนจีนมาแลกเปลี่ยนน่ะนะ” รุ่นพี่ฮันเกิงขยายความเมื่อเห็นหน้าตาสงสัยของแจจุงว่าทำไมชื่อดูแปลกๆ
“ฮะๆ”แจจุงพยักหน้า
“เออ แล้วน้องชื่ออะไรล่ะ?” รุ่นพี่ฮันเกิงถาม
“อ่า..แจจุงฮะ”
“อืมมม ชื่อแจจุงหรอ ชื่อน่ารักจังเลยนะ” รุ่นพี่ฮันเกิงยิ้มให้คิมแจจุงผู้สติหลุดลอยออกนอกอวกาศไปแล้ว
“แจจุง กลับบ้านกันเหอะ ชั้นกับน้องเรียวอุคจะกลับกันแล้วนะ” เยซองพูดแทรกให้แจจุงผู้ลอยละล่องไปไกลกลับคืนสติ ให้รู้ว่าเยซองและน้องเรียวอุคยังอยู่ในห้องชมรมด้วย ก็พอเยซองจะแยกออกมาเพื่อมารับน้องเรียวอุคแฟนเด็กของตนที่ชมรม แจจุงก็งอแงจะมาด้วยทันที และวิ่งเข้าห้องชมรมก่อนเยซองซะอีก และด้วยความใจดีของฮันเกิงประธานชุมนุมที่อยากให้ทุกคนได้เห็นถึงความมหัศจรรย์ของการพับกระดาษจึงอธิบายให้แจจุงฟังอย่างละเอียดโดยหารู้ไม่ว่าแจจุงไม่ได้ความรู้อะไรในการพับกระดาษเลย แต่ได้รู้แค่ว่ารุ่นพี่ฮันเกิงนั้นหล่อจนแจจุงอยากจะลืมหายใจไปเลย
“อ่าๆ กลับก็ได้ๆ กลับแล้วนะพี่ฮันเกิง”แจจุงพูดทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยใส่เยซอง ก่อนจะมายิ้มแป้นให้ฮันเกิงอีกครั้ง
“อื้ม พี่ก็จะปิดประตูชมรมแล้วล่ะ กลับบ้านดีๆนะแจจุง เรียวอุค เยซอง” ฮันเกิงพูด
“ครับ ไปละพี่ ผมจะได้กินน้องเรียวอุค เอ๊ย ไปหาอะไรกินกับน้องเรียวอุคซะที” เยซองพูด แล้วส่งสายตากรุ้มกริ่มให้น้องเรียวอุคที่ยืนหน้าแดงยืนบิดไปมาอย่างมีจริตและอมยิ้มน้อยๆอยู่ข้างๆ
“เออ ดูแลน้องพี่ดีๆละกัน อย่ากินเยอะนักหล่ะ เดี๋ยวเรียวอุคมาชมรมไม่ได้พอดี” ฮันเกิงรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้เป็นอย่างไรตั้งแต่เขาลืมปิดประตูห้องชมรมแล้วพอกลับมาปิดก็กลับเกือบจะได้เห็นหนังสดของทั้งคู่แทน
“ก็ถ้าของกินมันไม่อร่อยเกินห้ามใจอ่ะนะ” เยซองพูดแล้วโอบเอวเรียวอุคเหมือนจะเป็นการปลอบใจว่าอาจจะต้องเจอศึกหนักก่อนทั้งคู่จะเดินออกไป
“บ๊ายบายน้องแจจุง” ฮันเกิงยกมือบ๊ายบาย แจจุงพยักหน้าแล้วรีบวิ่งตาม
“ยุนโฮฮฮฮฮ พี่เค้าน่ารักจนเราแทบลืมหายใจเลยล่ะ” แจจุงกลิ้งไปกลิ้งมาและเล่าเรื่องราวต่างๆที่ได้ไปเจอรุ่นพี่ให้ยุนโฮฟังผ่านทางสายโทรศัพท์ ซึ่งนอกจากเวลากลางวันที่ได้เจอกันแล้ว ตอนกลางคืนเขาทั้งสองก็ยังโทรหากันเป็นประจำทุกคืน
“อือ แล้วเค้าเป็นยังไงมั่งล่ะ?” ยุนโฮถาม แม้หัวใจของเขาจะร้าวรานแทบจะแตกแต่ก็ยังพยายามรักษาระดับเสียงเอาไว้เพราะไม่อยากให้แจจุงเห็นถึงความอ่อนแอของเขา
“เค้าใจดีมากๆเลยยุนโฮ เค้าสอนเราพับกระดาษ มีครั้งนึงมือเราเกือบไปโดนมือเค้าด้วยแหล่ะ เขินมากกกกก” แจจุงยังเล่าต่อไป นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคุยกันแต่ไม่ใช่เรื่องที่ว่าวันนี้แต่ละคนทำอะไรบ้างและเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่กลายเป็นหัวข้อรุ่นพี่สุดหล่อของแจจุง และเป็นครั้งแรกที่ยุนโฮไม่อยากฟังเรื่องที่แจจุงเล่าเลย
“หรอ อ้อ!แจจุง เราต้องไปสอนการบ้านจีฮเยก่อนนะ บ๊ายบาย” ยุนโฮพูด ความจริงแล้ววันนี้จีฮเยไปทัศนศึกษา จึงไม่มีการบ้าน แต่ด้วยความที่ต้องการจบบทสนทนาที่แสนปวดใจเขาจึงต้องพูดอย่างนั้นออกไป
“อ่อ อื้มๆ ก็ได้ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปเล่าให้ฟังต่อนะ” แจจุงพูด
“อือ..” ยุนโฮรีบวางสายจากแจจุงและล้มตัวลงนอนแผ่กับเตียงของเขาที่แจจุงมักจะมานอนทุกครั้งทีมาทำรายงาน พรุ่งนี้จะเล่าให้ฟังต่อ ขอให้วันพรุ่งนี้หายไปเลยได้มั้ยนะ เขาไม่อยากฟังเรื่องนั้นของแจจุงเลย
“เราจะบอกนายยังไงดี” ยุนโฮพูดพึมพำกับตัวเองคนเดียวเบาๆ เป็นชั่วโมงแล้วที่เขานอนนิ่งๆหลับตาอยู่บนเตียง
“ก็บอกไปตามตรงเลยดิ” เสียงใสของจีฮเย น้องสาวสุดที่รักของยุนโฮ อีกหนึ่งในผู้กุมความลับของยุนโฮดังขึ้นที่ประตู ยุนโฮลืมตาและเห็นว่าจีฮเยกำลังเดินมาและทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง
“ยุ่งไรด้วยฮะ ยัยน้องจอมป่วน”ยุนโฮพูด
“ยุ่งดิ นี่มันเรื่องของน้องชัดๆ เอาล่ะ นี่คือคำสั่งนะ ไปบอกพี่แจจุงซะว่าพี่น่ะชอบพี่แจจุง น้องอยากมีพี่สะใภ้แล้ว แล้วพี่สะใภ้ของน้องก็ต้องเป็นพี่แจจุงเท่านั้น” จีฮเยพูดเสร็จก็เชิดจมูกของตนขึ้น ยุนโฮอดไม่ได้จึงเขกหัวน้องสาวตนเองอย่างหมั่นไส้
“ไม่ต้องมาทำร้ายน้องเลย ทำให้ได้แล้วกัน ไปละ” จีฮเยลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป
‘พูดง่ายแต่ทำยากน่ะสิยัยน้องเอ๊ย’ ยุนโฮคิด ก็ถ้ามันง่ายอย่างที่พูด ป่านนี้เค้าก็คงบอกไปแล้ว ไม่มาอึดอัดใจเจ็บกว่าอะไรดีขนาดนี้หรอก
---------------70%------------------
“แจจุงทำอะไรอยู่น่ะ?” ยุนโฮถาม เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเพื่อนหน้าหวานของเขากำลังทำอะไรบางอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด
“พับกล่องแปดเหลี่ยม เราจะเอาไปอวดพี่ฮันเกิง มันพับยากมากเลยล่ะรู้มั้ย?” แจจุงทำปากพองลมด้วยความขัดใจ ใครจะไปคิดล่ะว่าพับกระดาษแค่นี้จะยากขนาดนี้ แต่เพื่อพี่ฮันเกิงแล้ว คิมแจจุงคนนี้ต้องทำให้ได้
“งั้นมาๆๆเราช่วยๆ” ยุนโฮนั่งข้างๆแล้วช่วยกันพับกล่องแปดเหลี่ยม
“อ่า เสร็จแล้ว ไม่ยากซะหน่อย” ยุนโฮพูด เมื่อทั้งสองคนช่วยกันพับกระดาษจนเสร็จ
“อื้อ ขอบใจมากนะ รักยุนโฮที่สุดเล้ยย!” แจจุงยิ้ม ในใจก็คิดแต่ว่าเย็นนี้จะต้องเอาไปให้พี่ฮันเกิงดูให้ได้เลยทีเดียว
“ยุนโฮ เย็นนี้ว่างมั้ย?” แจจุงถาม
“ว่างๆ ทำไมหรอ?”
“ไปกับเราหน่อย จะให้ดูพี่ฮันเกิง” แจจุงพูด แล้วกลับไปเพ้อฝันถึงรุ่นพี่สุดหล่อของตนต่อ โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นสร้างความลำบากใจให้เพื่อนสนิทที่คิดเกินเลยของตนขนาดไหน
“อื้ม ไปสิ” ยุนโฮพูด แต่ตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาก็ไม่เคยจะขัดแจจุงอยู่แล้ว แม้มันจะทำให้เขาเสียใจก็ตาม
“งั้นเราไปด้วยนะ” ยูชอนที่มาถึงที่โต๊ะทันที่ได้ยินสองคนนี้นัดแนะกันในตอนเย็นก็กะจะไปเป็นทัพเสริมให้ยุนโฮ ก็อยากจะรู้นักว่าไอรุ่นพี่สุดสวาทกระชากใจแจจุงนั้นจะหล่อแค่ไหนกันเชียว
“อื้อ ไปสิ แต่ไปแล้วอย่าไปอิจฉาความหล่อของพี่เค้าแล้วกัน แบร่ๆ” แจจุงล้อยูชอนเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกวัน
“ไม่หรอก เพราะไงเราก็หล่อกว่าพี่เค้าอยู่แล้วล่ะ” ยูชอนทำท่าเสยผมที่ดูเหมือนจะหล่อ แต่ความจริงแล้วกลายเป็นน่าหมั่นไส้มากกว่าสำหรับแจจุง
“ถุย”แจจุงพูดเบาๆ
“เฮ้ย! ไอยูชอนหลบ!!” ยุนโฮพูด
โครม!!
ไม่ทันซะแล้ว สิ้นเสียงของยุนโฮ ก็เกิดการชนแบบยืดหยุ่นของร่างสองร่าง ยูชอนกับผู้ชายตัวเล็กๆกลมๆ พร้อมกับหนังสือหลายเล่มที่แผ่กระจายอยู่เต็มพื้น
“เอ่อ..ขอโทษนะครับๆ” ยูชอนผู้ได้สติก่อนรีบลุกขึ้นมาช่วยเก็บหนังสือที่หล่นอยู่
“ขอโทษเหมือนกันครับ พอดีผมรีบไปหน่อย” ผู้ชายน่ารักรีบลุกขึ้นมาเช่นกัน
“อ๊ะ ที่ศอกคุณมีเลือด อ่ะ เอานี่ซับไว้ก่อนนะครับ” ยูชอนส่งผ้าเช็ดหน้าของตนที่ยังไม่ได้ใช้ส่งให้คู่กรณีผู้มีแผลถลอกจนเลือดออกที่ศอก
“ขอบคุณครับ ไว้เดี๋ยวผมจะเอามาคืน ขอตัวก่อนนะ” เมื่อเก็บหนังสือมาเรียงใหม่เรียบร้อย ผู้ชายผู้น่ารักก็ออกตัววิ่งต่อโดยมือข้างหนึ่งก็หอบหิ้วหนังสือ อีกข้างก็เอาผ้าเช็ดหน้าของยูชอนแปะไว้ที่ข้อศอก
“ไอปาร์คหล่อสาดดดดดดดดดด”ยุนโฮพูดหลังจากที่ทั้งสามคนเลิกมองผู้ชายคนนั้นที่วิ่งเข้าตึกไป
“น่ารักว่ะ” ยูชอนพูดเบาๆอย่างเคลิ้มๆ สงสัยว่างานนี้ นายปาร์คยูชอนคงจะเจอธนูปักที่หัวใจเข้าซะแล้ว
“คิมจุนซูปีสองนิเทศอินเตอร์นิสัยดีน่ารักเป็นกันเองไม่เคยถือตัวเรียนเก่งที่สำคัญบ้านรวยมากกกกกกกกกก” ซองมินผู้รู้ประวัติของคนแทบจะทั้งโรงเรียนพูด หลังจากที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่
“เอาแล้วไง ดอกฟ้ากับหมาวัดอีกแล้วงานนี้”เยซองผู้มาพร้อมกับซองมินและฮยอกแจเดินโอบเอวน้องเรียวอุคมาด้วยพูดขึ้น ก็ยูชอนเข้ามาด้วยการเป็นนักเรียนโครงการชนบท การเรียนก็ไม่ได้ดีมาก ต่างกับจุนซูราวฟ้ากับเหวขนาดนี้จะมีหวังมั้ยล่ะเนี่ย??
-----------------------TBC----------------------
อ่าา ตัวละครมาจะครบละนะ เหลือใครเอ่ยๆ ^^
ดีใจที่คนมาอ่านกันพอสมควรเลย ขอบคุณมากๆนะคะ
ความคิดเห็น