คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : --ตอนที่1--
เสียงร้องของเจ้าแมวที่รายล้อมไปด้วยเด็กผู้ชายหลายคนร้องขึ้นเสียงหลง
“อ่า..เสร็จแล้ว!” เด็กผู้ชายคนเดียวที่นั่งลุกขึ้น แล้วมองไปยังฝีมือของตัวเอง เจ้าแมวผู้น่าสงสารถูกผูกกระป๋องหลายอันด้วยเชือกฟาง เมื่อเขาลุกขึ้น เจ้าแมวน้อยก็พยายามลอดหว่างขาของกลุ่มเด็กชายเหล่านั้นออกไป ยิ่งเจ้าแมววิ่งหนีด้วยความตกใจ เด็กเหล่านี้ก็วิ่งตาม ก็ทำให้เกิดเสียงก๊องแก๊งๆจากกระป๋องที่กระทบพื้นที่หางของเจ้าแมว
“หยุดนะ!!” เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายหน้าหวาน วิ่งเข้ามาในสวนสาธารณะ ตรงดิ่งมาทางกลุ่มเด็กผู้ชายและแมว ในมือก็ถือไม้อันเล็กๆกวัดไปกวัดมาเตรียมไล่ตีเด็กชายเหล่านั้น
“แว๊กกกก แม่มันมาแล้ว ไปกันเหอะ!!”เด็กชายจอมซนวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง เหลือแต่เด็กชายหน้าหวานและเจ้าแมวน้อยอยู่สองชีวิต
“แฮ่กๆ เจ็บมั้ยเจ้าแมว” เด็กชายหน้าหวานนั่งลงที่ม้านั่งข้างๆเจ้าแมว แล้วพยายามแก้เชือกที่หางให้เจ้าแมวน้อย “ทำไมมันดึงไม่ออกล่ะเนี่ย” เด็กน้อยเริ่มหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ เพราะแก้มัดเชือกให้เจ้าแมวไม่ได้ซักที
เวลาผ่านไปจนถึงใกล้ค่ำ
“น้อง นั่งทำอะไรอยู่? มืดแล้วนะ ไม่กลับบ้านหรอ?” เด็กชายวัยรุ่นน่าจะราวๆ13-14ปี ตัวใหญ่ๆ หน้าตากวนๆเล็กน้อยถามเด็กน้อยหน้าหวานเมื่อเวลาใกล้ค่ำ
“เจ้าแมว...”เด็กน้อยชี้ไปที่แมวน้อยที่หมอบอยู่ข้างๆ ที่ปลายหางยังมีเชือกและกระป๋อง
“มา เดี๋ยวพี่ช่วย” เด็กชายก้มลงแก้เชือกให้เจ้าแมว “อ่า..เรียบร้อยแล้ว”
“เย่! ขอบคุณครับ ^^” เด็กน้อยยิ้มร่าขึ้นมาทันที
“อื้ม รีบกลับบ้านได้แล้วนะเราน่ะ เอ..นี่ก็ค่ำแล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกัน” เด็กชายพูดเองเสร็จสรรพก็ฉุดให้เด็กน้อยลุกขึ้นมา แล้วจูงมือเจ้าเด็กน้อยเดินออกจากสวนสาธารณะ อีกมือก็อุ้มเจ้าแมวน้อยไว้ด้วย
“แล้วบ้านอยู่ไหนล่ะ?” เด็กชายถาม “พี่เดินไปส่งน้องกับเจ้าแมวนี่ให้”
“เจ้าแมวไม่ใช่ของผมหรอกฮะ มันเป็นแมวของที่นี่ ส่วนบ้านผมอยู่แค่ตรงนี้เองฮะ” เด็กน้อยชี้ไปไม่ใกล้ไม่ไกล แล้วทั้งคู่ก็เดินจนถึงบ้านของเด็กน้อย
“ถึงแล้วฮะ ขอบคุณมากนะฮะ” เด็กน้อยโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะหมุนตัววิ่งเข้าบ้าน
วันต่อมา
“อ่าว พี่ชาย เจอกันอีกแล้ว ^^”เด็กน้อยหน้าหวานทักทายพี่ชายใจดีที่ช่วยแก้เชือกให้แมวน้อยเมื่อวาน
“อ่าวว่าไงน้อง มาเล่นกับเจ้าตัวป่วนนี่อีกแล้วหรอ?” เด็กชายชี้ไปที่เจ้าแมวน้อย ที่เล่นอยู่กับก้อนไหมพรมก้อนใหญ่
“พี่ชายซื้อให้เจ้าแมวหรอฮะ? ใจดีจัง ขอบคุณนะฮะ^^” เด็กน้อยยิ้ม แล้วไปเล่นกับเจ้าแมวและพี่ชายใจดีจนใกล้ค่ำ
“น้องชาย ค่ำแล้ว กลับกันเหอะ” เด็กชายชวน เมื่อเห็นท้องฟ้าเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ
“ก็ได้ฮะ..แล้วเจอกันนะเจ้าแมว” เด็กน้อยยิ้มให้เจ้าแมว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจูงมือกับพี่ชายใจดีที่ไปส่งถึงบ้าน
“น้องไปหาเจ้าแมวทุกวันเลยรึเปล่า?”
“ฮะ”
“อืมม งั้นพรุ่งนี้ไปเล่นกันอีกนะ”
“ได้เลยฮะ^^” เด็กน้อยยิ้มให้พี่ชายหนึ่งที ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป
“เจ้าแมว! พี่ชาย! อยู่ไหนกันเนี่ย?”เด็กน้อยบ่นงุบงิบเมื่อเดินหาพี่ชายใจดีและเจ้าแมยน้อยไม่เจอ
“อ่า..อยู่นี่เอง” แล้วเด็กน้อยก็เจอพี่ชายที่กำลังนั่งยองๆหันหลังให้อยู่ “พี่ชาย! ฮึก..” เด็กน้อยเงียบไปเพราะภาพตรงหน้า คือเจ้าแมวน้อยที่นอนแน่นิ่งไม่มีแม้การเคลื่อนไหวที่แสดงว่ามันยังมีชีวิตอยู่
“น้อง..”เด็กชายโอบเด็กน้อยที่น้ำตาเริ่มไหลลงมาอย่างช้าๆ
“ฮึก..จะ..เจ้า..เจ้าแมว..ทำ..ทำไม..”เด็กน้อยเริ่มพูดไม่เป็นศัพท์ “พะ..พี่..พี่ชาย..รักษา..มะ..แมว..สิ..ฮึก..”
“ไม่ได้แล้วล่ะ.. เอ่อ.. มัน..โดนหมากัดตายน่ะ” และเมื่อเด็กชายพูดจบ เด็กน้อยก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ก็เป็นหน้าที่ของพี่ชายใจดีที่จะต้องกอดปลอบโยนเด็กน้อย
“โตขึ้นผมจะเป็นสัตวแพทย์ให้ได้เลย” เด็กน้อยพูดขึ้นพลางเอาแขนเสื้อปาดน้ำตาตัวเอง
“หืม?”
“แมวตัวอื่นจะได้ไม่ตายเพราะหมากัดไง” เด็กน้อยและพี่ชายยิ้มให้กับความมุ่งมั่นของเด็กน้อย
“พี่ไปส่งนะ”เด็กชายลุกขึ้นและจูงมือเด็กน้อยจนถึงที่บ้าน
“ขอบคุณนะฮะ” เด็กน้อยปาดน้ำตาแล้วพยายามยิ้มให้พี่ชาย
“ไม่ต้องเสียใจนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาที่สวนอีกมั้ย?”
“คงไม่แล้วล่ะฮะ”
“มาพรุ่งนี้อีกซักวันได้มั้ย?” เด็กชายถาม “พี่จะต้องย้ายบ้านไปที่อื่นแล้ว”
“ก็ได้ฮะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะฮะ” เด็กน้อยฝืนยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
วันต่อมา
“เย่! พี่ชายใจดีที่สุดเลย! ^^” เด็กน้อยยิ้มแป้น เมื่อพี่ชายใจดีของเขาเอาลูกแมวสีดำตัวเล็กๆมาให้
“ข้างบ้านพี่มันคลอดลูกน่ะ พี่เลยเอามาให้” เด็กชายลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“ผมเอาไปไว้ที่บ้านได้มั้ย?” เด็กน้อยถาม เพราะไม่อยากให้เจ้าลูกแมวโดนหมากัดอย่างเจ้าแมวตัวนั้นอีก
“ได้สิ ตั้งชื่อให้มันด้วยล่ะ”
“อืม..งั้นตั้งว่าจีจี้แล้วกันฮะ”
“จีจี้หรอ?”
“ฮะ จะได้คล้ายๆกับชื่อผมไง ย่อว่า JJ เหมือนกัน”
“เอ้อ! จริงสิ แล้วเราชื่ออะไรล่ะ?”
“ผมชื่อ คิม จ...” “ยุนโฮ!!” ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะได้บอกชื่อของตัวเอง ผู้หญิงวัยทำงานก็ตะโกนเรียกเด็กชายตัวโต เพราะใกล้เวลาที่พวกเขาจะต้องออกเดินทางกันแล้ว
“อ่า..ไม่ทันแล้ว พี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่ถ้ามีโอกาส” เด็กชายยุนโฮรีบวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วขึ้นรถไปด้วยกัน
“จีจี้ เราจะได้เจอพี่ชายอีกมั้ยนะ??” เด็กน้อยถามเจ้าแมวก่อนจะลุกขึ้นแล้วอุ้มเจ้าแมวน้อยกลับบ้านไป...
7ปีผ่านไป...
“จีจี้ นายอย่าเป็นอะไรนะ!!” เด็กหนุ่มหน้าหวานวิ่งอุ้มเจ้าแมวสีดำตัวใหญ่เข้าไปในโรงพยาบาลสัตว์
“คุณพยาบาลฮะ ช่วยจีจี้ด้วยฮะ!” เด็กหนุ่มพูดกับพยาบาลอย่างตกใจ บุรุษพยาบาลรีบนำเตียงเล็กๆสำหรับสัตว์มารับเจ้าแมวน้อยจากอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
“ไม่ต้องห่วงนะคะ น้องแมวจะต้องปลอดภัย^^” นางพยาบาลพูดปลอบเด็กหนุ่ม หลังจากที่บุรุษพยาบาลนำเจ้าแมวน้อยเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว
“จี..จีจี้โดนหมากัดฮะ..มะ..มันโดนหมา..กะ..กัด..ตอน..ตอนที่ผมออก..ไปข้างนอก..”เด็กหนุ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก “ผม..ผมกลัว..ผมไม่..ผมไม่อยากเสียจีจี้ไป”
“ไม่ต้องกลัวนะคะ จีจี้ถึงมือหมอแล้ว ต้องปลอดภัยแน่นอนค่ะ”นางพยาบาลยังคงนั่งปลอบเด็กหนุ่มที่ใกล้จะร้องไห้เต็มที
“จีจี้!” เด็กหนุ่มร้องและลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉิน คุณหมอหนุ่มร่างใหญ่เดินออกมาจากห้อง
“จีจี้! จีจี้เป็นไงบ้างครับ? จีจี้ล่ะครับ” เด็กหนุ่มวิ่งโร่เข้าไปถามคุณหมอหนุ่ม
“เสียใจด้วยนะแมวของน้องไปสบายแล้วล่ะ”คุณหมอพูดกับเด็กหนุ่มอย่างเรียบๆ แต่ก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับทรุด
“จีจี้!!!!!” เด็กหนุ่มกรีดร้องอย่างเจ็บปวด น้ำตาที่อั้นเอาไว้ ไหลออกมาไม่หยุด
เมี้ยววววววววววววววววววววว
“จีจี้?” เด็กหนุ่มหันเข้าไปมองในห้องฉุกเฉินที่ยังเปิดอ้าอยู่ มองไปเห็นเจ้าแมวน้อยของเขานั่งมองเขาอย่างงุนงง ประมาณว่า เรียกหนูทำไมหรอ?
“อ่าวหมอ ไหนบอกจีจี้ไปแล้วไง” เด็กหนุ่มปาดน้ำตาแล้วรีบลุกขึ้นเอาเรื่องตัวการที่ทำให้เค้าตกใจและเสียน้ำตา ว่าแต่..หมอนี่หน้าคุ้นๆนะ
“อ่าว น้องชายหมายถึงแมวตัวนี้หรอกเหรอ? พี่นึกว่าหมายถึงแมวเปอร์เซียตัวนั้น” คุณหมอพูดอย่างงงๆเล็กน้อย ก่อนจะชี้ไปที่เตียงเล็กๆที่มีผ้าขาวคลุมอยู่ รายล้อมไปด้วยกลุ่มคุณหญิงคุณนายที่ร้องไห้อยู่รอบเตียง
“โธ่เอ๊ย! หมอทำผมตกใจหมดเลย” เด็กหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าแมวจีจี้สุดที่รักของเขา
“ไม่เป็นไรแล้วเนอะจีจี้เนอะ เราเป็นห่วงนายแทบแย่ ^^” เด็กหนุ่มยิ้มหวานให้เจ้าแมวในอ้อมกอด โดยไม่รู้เลยว่ามีอีกสายตาหน่งที่จ้องมองอยู่และแอบอมยิ้มเบาๆ
“งั้นเพื่อเป็นการขอโทษ ให้พี่เลี้ยงเค้กตอบแทนแล้วกันนะ” คุณหมอชวน
“โอเคครับ หิวอยู่พอดีเลย” เด็กหนุ่มยิ้ม แล้วทั้งคู่ก็ไปที่ร้านเค้กเล็กๆในโรงพยาบาลสัตว์
“น้องรักเจ้าเหมียวจีจี้นี่จังนะ” คุณหมอยิ้มระหว่างนั่งดูเด็กหนุ่มเล่นกับเจ้าแมวน้อยในอ้อมกอดของเขา
“ก็ต้องรักสิ พี่ชายผมให้มาเชียวนะ” เด็กหนุ่มยิ้ม “ก่อนที่พี่เค้าจะจากไป..” สีหน้าของเด็กหนุ่มในตอนนี้หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วพี่ชายน้องไปไหนซะล่ะ?” คุณหมอถามอย่างสงสัย
“ผม..ก็ไม่รู้เหมือนกัน”เด็กหนุ่มยิ้มเศร้าๆ “ผมจำอะไรไม่ค่อยได้หรอก”
“อืมมม.. ว่าแต่น้องชื่ออะไรล่ะ? พี่ ยุนโฮนะ ชองยุนโฮ ”
“ผมชื่อคิมแจจุงฮะ” เด็กหนุ่มตอบ “เออพี่ เรียนสัตวแพทย์นี่มันยากมั้ยอ่ะ?”
“ก็ยากอยู่นะ อ่า..ถึงเวลาแล้ว พี่ไปทำงานก่อนนะ”
“ฮะ ขอบคุณนะฮะ”
“ครับ แล้วเจอกันใหม่นะ”
...ชอง ยุนโฮ... ชื่อนี้คุ้นๆจังแฮะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
สัตวแพทย์ ชอง ยุนโฮ ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในห้องตรวจของเขาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะหลับตาทบทวนสิ่งต่างๆ ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ตั้งใจเรียนวิทยาศาสตร์ วิชาที่เขาเกลียดแสนเกลียด เพื่อที่จะได้สอบเข้าเรียนสัตวแพทย์ได้ เพื่อว่าซักวันหนึ่ง เขาจะได้เจอน้องชายของเขาอีกสักครั้ง
แล้ววันนี้ เขาก็ได้เจอน้องชายของเขาอีกครั้ง แม้เวลาผ่านไป เด็กน้อยหน้าหวาน ตัวเล็กๆผอมๆของเขาในตอนนั้น จะกลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าสวย หุ่นดีสมส่วนในวันนี้ แต่เขาก็ยังจำเด็กน้อยผู้ที่เอาหัวใจเขาไปทั้งดวงตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน…
“ว่าไง! ไอหมอ เป็นไรวะ?” คิม จุนซู เพื่อนสนิทของคุณหมอชองเดินเข้ามาในห้องตรวจ ก่อนจะทิ้งตัวลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคุณหมอ
“ชั้นว่า..ชั้นเจอเค้าแล้วว่ะ”
“เจอใครวะ?”
“น้องชาย...”
“ฮะ?!” คิม จุนซู กระเด้งขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที “อย่าบอกนะว่าน้องชายนี่คือเด็กชายแมวเหมียวคนที่แกเจอตอนเด็กๆแล้วมาเพ้อให้ชั้นฟังตลอดเวลานั่นน่ะ?” ชองยุนโฮอมยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ขณะที่คิมจุนซูมองเพื่อนสนิทของเขาอย่างตกใจเล็กๆ
“แต่น้องชายดูเหมือนจะจำชั้นไม่ได้เลยว่ะ” ยุนโฮทำหน้าเศร้าอีกครั้ง
“แหงล่ะ กี่ปีมาแล้วล่ะ” จุนซูพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่วายได้ยินถึงหูเพื่อนสนิท ทำให้เขาต้องรีบเงียบเมื่อเห็นสายตาที่ยุนโฮมองมาแทบจะกินหัวเขาอยู่แล้วถ้ามีโอกาส
“ทีชั้นยังไม่ลืมน้องชายเลยนะเว่ย! แล้วทำไมเค้าถึงเหมือนกับจำชั้นไม่ได้ล่ะ”
“งั้นแกก็ลืมเขาสิ..โอ๊ย!” ไม่ทันพูดจบ ยุนโฮก็ตบหัวเจ้าเพื่อนปากดีไปหนึ่งที
“มันลืมได้ง่ายๆที่ไหนกันเล่า!”
“แล้วแกแน่ใจนะว่าใช่จริงๆ”
“แน่ใจสิ น้องชายชั้น ชั้นจำได้อยู่แล้ว”
“ถ้าน้องชายแกจำเรื่องก่อนๆไม่ได้จริงๆ แกก็เริ่มใหม่เลยดิ” ยุนโฮยกคิ้วมองเพื่อนอย่างสงสัย
“ยังไงวะ?”
“ก็จีบน้องเค้าใหม่ซะเลยไง”
“จะบ้าเรอะ! ชั้นเคยจีบใครที่ไหนล่ะ?”
“ก็ไม่ใช่เพราะน้องเจ้าของหัวใจตั้งแต่วัยเด็กของแกรึไง แกถึงยังโสดได้ถึงตอนนี้น่ะ” ก็จริงนะ ยุนโฮไม่เคยจีบใครมาก่อน ก็เพราะว่าเขาไม่เคยชอบใครอีกเลย นอกจากน้องชายคนนี้
“แล้วชั้นจะจีบน้องชายยังไงดีวะ?”
“ไม่ต้องห่วง! แกมี คิม จุนซู เซียนความรักอยู่ตรงนี้ทั้งคน” จุนซูยืดอกอวดตัวอย่างภูมิใจ
“งั้นแกไปจัดการเรื่องที่ทะเลาะกับยูชอนก่อนดีกว่ามั้ย?”
“เดี๋ยวเจ้าเถิกบ้านั่นก็มาง้อชั้นเองล่ะหน่า” จุนซูหน้ามุ่ยทันที เมื่อนึกถึงเจ้าแฟนตัวดีของตัวเอง ที่มักจะมีปากเสียงกันอยู่บ่อยๆด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ก็แกไม่ยอมแบ่งไอติมของแกให้มันบ้างนี่หว่า”
“ก็มันก็มีของมันอยู่แล้วอ่ะ ชั้นไม่ผิดด้วย” ชอง ยุนโฮ หัวเราะและส่ายหัวเบาๆให้กับคู่รักเพื่อนซี้ของเขาที่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆทั้งๆที่ก็ทำงานเป็นเจ้าคนนายคนกันแล้วทั้งนั้น พอเวลาทะเลาะกันก็ต้องให้เขามาเป็นสื่อกลาง พอดีกันก็หวานจนเขาอิจฉา แต่ตอนนี้เรื่องของทั้งสองคนนี้ไม่ใช่ประเด็นอะไรสำหรับเขา เพราะตอนนี้เรื่องที่เขาต้องคิดหนักคือ จะจีบคิม แจจุง น้องชายของเขายังไงดี??
“ที่รัก ! มาอยู่นี่เอง เค้ามาง้อตัวเองแล้วนะ” ปาร์คยูชอน เดินเข้ามาในห้องอีกคน พร้อมกับขนมถุงใหญ่ และดอกไม้ช่อโต ยุนโฮหันไปมองจุนซู จุนซูก็ยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ ทำปากพึมพำว่า บอกแล้ว แล้วทั้งคู่ก็เดินกระหนุงกระหนิงกันออกจากห้องไป ทิ้งไว้ก็แต่คุณสัตวแพทย์หนุ่มให้ต้องมานั่งคิดหาวิธีอยู่คนเดียว
...น้องชาย.. จำพี่ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆหรอ??..
---------------------------TBC--------------------------
สวัสดีค่าา เรื่องนี้มีใครคุ้นๆมั้ยเอ่ย?
ฮ่าๆ เพราะว่าเคยลงในบ้านคีพไฟว์ทีนึง แต่ก็ไม่จบอยู่ดี - -'
แต่คราวนี้ มาลงในนี้สัญญาเลยจ้าว่าจบเรื่องแน่นอนไม่ต้องห่วง
ความจริงแล้วอันนี้ก็เป็นชอทฟิคอ่ะนะ 2-3ตอนก็คงจบแล้วอ่ะจ้า
ขอบคุณที่มาอ่านและมาคอมเม้นกันน้าา ^^
ความคิดเห็น