คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เล่ม 1 : ความทรงจำ
03:00 น.
“ คุณคะ คุณ ” หญิงสาวปลุกสามีของตนขึ้นมากลางดึก
“ มีอะไรครับ ” สามีของเธอปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นภรรยาของตนมีสีหน้ากังวลก็อดถามไม่ได้
“ ฉันฝันแปลกๆ ค่ะ ฉันฝันเห็นใครก็ไม่รู้ แต่งตัวดูโบราณยื่นลูกแก้วมาให้ฉัน ” เธอเล่าความฝันให้สามีเธอฟัง
“ หรือว่าเรากำลังจะมีลูกคะ ” หญิงสาวกล่าวขึ้นอย่างดีใจ
“ ถ้างั้นก็ดีสิ งั้นพรุ่งนี้เราไปหาหมอกัน ” สามีของเธอพูดขึ้นขณะเอื้อมมือดึงเธอเข้าไปกอดไว้แนบอก
“ ค่ะ ” เธอตอบรับเสียงเบา กอดตอบสามีเธอกลับไป
.
.
.
ณ โรงพยาบาลประจำจังหวัด
“คุณพ่อคุณแม่ได้คิดชื่อของน้องหรือยังคะ ” พยาบาลสาวถามด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม
‘ ค่ะ… น้องชื่อ น้องณี เด็กหญิง มณีรัตน์ อัครโสภณ ค่ะ’ ผู้เป็นแม่ตอบ ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
.
.
.
มณี [ 2 ขวบ ]
“ ป้อจ๋า ” เด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมชูแขนป้อมๆ ของตน เหมือนต้องการสื่อบางอย่าง
“ แหม… ลูกใครเนี่ย มันน่าเกลียดน่าชังจริง ” ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างมีความสุข แล้วก้มตัวลงไปหอมหมูน้อยของเขาด้วยนึกมันเขี้ยว
“ ลูกณี ไม่รักแม่เลยหรือคะ เจอพ่อต้องโผเข้าหากันเชียว ” ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยน้ำเสียงแง่งอน
“ รัก รัก ” เมื่อเด็กน้อยพูดจบ ชายหญิงก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ลูกใครหนอทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้
.
.
.
มณี [ 5 ขวบ ]
“ ลูกณี อย่าวิ่งเร็วค่ะลูก เดี๋ยวล้ม ” ผู้เป็นพ่อตะโกนเตือนลูกน้อย
“ คิคิ ตามให้ทันค่ะพ่อ ” เด็กน้อยวัยห้าขวบ ตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อ
“ โอ๊ย… ” เสียงของเด็กน้อยร้องขึ้นเมื่อตนเองสะดุดอากาศจนล้มไปกองกับพื้น
“ เห็นไหมคะ พ่อบอกหนูแล้วนะ ” ผู้เป็นพ่อพูดอย่างปลงตก
“ ฮึก คุณพ่อแกล้งหนู ” พอเด็กน้อยโดนดุก็ทำเอาร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเก่า
“ ตัวเล็กเป็นอะไรไปคะ ” ผู้เป็นแม่เมื่อได้ยินเสียงลูกน้อยของตนร้องก็รีบออกมาดู
“ พ่อแกล้งหนู ” เมื่อเห็นผู้เป็นแม่เดินออกมาจากในบ้าน เด็กน้อยไม่รอช้ารีบฟ้องไปทันที
สองสามีภรรยามองหน้ากัน โดยไม่พูดอะไร แต่ก็เหมือนสื่อสารกันผ่านสายตา ผู้เป็นแม่ก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วกล่าวเตือนลูกของตน
“ หนูวิ่งแล้วล้มเองไม่ใช่หรือคะ ทำไมต้องโทษคนอื่นล่ะคะ? ” เด็กน้อยได้ฟัง ก็รู้ทันทีว่าแม่ไม่เข้าข้างเธอแน่ จึงพองแก้มขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“ รู้ไหมคะว่าตัวเองผิด ” ผู้เป็นแม่ถาม เด็กน้อยพยักหน้ารับ
“ถ้างั้น หนูต้องทำยังไงคะ ”
“ พ่อขา หนูขอโทษที่ว่าค่ะ… แม่ขา หนูขอโทษที่โกหกค่ะ ” เด็กน้อยพูดแล้วน้ำตาซึม
“ ค่ะคนเก่ง พ่อไม่โกรธหนูหรอก ” ผู้เป็นพ่อพูด พร้อมอุ้มลูกสาวขึ้นมาขี่คอตน
“งั้น… เข้าไปกินข้าวกันค่ะ แม่ทำต้มยำกุ้งไว้ด้วยนะ ”
.
.
.
มณี [ 9 ขวบ ]
เตรง… เตรง…
เสียงเครื่องดนตรีวงปี่พาทย์บรรเลงสอดประสานกันอย่างลงตัว นักแสดงสวมชุดยักษ์ตัวสูงใหญ่ เดินออกมาจากฉาก ร่ายรำขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ เสียงพาทย์ละครดังขึ้น สอดประสานกับท่ารำของนักแสดงได้อย่างงดงาม
เด็กหญิงมองภาพตรงหน้าอย่างชื่นชม ชายนักแสดงตรงหน้าแสดงออกมาได้อย่างสง่างาม ทำให้เธอมองอย่างไม่เบื่อหน่าย
“ แม่คะ พี่ชายที่ใส่หน้ายักษ์เป็นใครคะ ” เด็กหญิงถามแม่ของเธอที่ยืนอยู่ข้างกัน
วันนี้เด็กหญิงมณีรัตน์ได้มาเที่ยวงานวัดแถึงถึงบ้านของเธอ เมื่อเธอเดินดูงานจนทั่ว เด็กหญิงจึงมาหยุดอยู่ที่การแสดงตรงหน้า ที่มันเรียกความสนใจทั้งหมดของเธอไปอยู่กับมัน
“ อ๋อ พี่เขาเป็นนักแสดงค่ะ ส่วนหน้ายักษ์ที่หนูพูดถึงเขาเรียกว่าหัวโขนค่ะ ” ผู้เป็นแม่ตอบคำถามของเด็กน้อยทุกข้อไม่มีตกหล่น
“ โขนหรือคะ ” เด็กหญิงพูดขึ้นลอยๆ ในใจเธอตั้งมั่นแน่วแน่ว่าจะต้องรู้เรื่องโขนให้ได้
ความประทับใจนี้เด็กน้อยตั้งมั่นว่าจะไม่ลืมมันไปชั่วชีวิตของเธอแน่ๆ
.
.
.
มณี [ 11 ปี ]
“ ลูกณีของแม่เก่งที่สุดเลย ฟอด… ” ผู้เป็นแม่ก้มลงมาหอมแก้มลูกสาวสุดที่รักของตน
“ ก็หนูชอบรามเกียรติ์ไงคะ ครูบอกว่าถ้าชอบอะไร จะทำสิ่งที่ชอบได้ดีค่ะ ” เด็กหญิงกล่าวตอบแม่ เมื่อนึกถึงรางวัลชนะเลิศเพชรยอดมงกุฎรามเกียรติ์ เด็กน้อยก็ยิ้มแก้มแทบปริ
.
.
.
มณี [ 13 ปี ]
“ แม่คะ พ่อคะ หนูท่องทำนองเสนาะได้ที่หนึ่งแหละ ” เด็กสาววัยสิบสามวิ่งเข้าบ้านอย่างสุขใจ พร้อมยื่นเกียรติบัตรให้พ่อและแม่เธอดู
“ โอ้ว… ลูกใครหนอ เก่งที่สุดเลย คุณเห็นไหมได้ผมมาเต็มๆ ฮ่าฮ่าฮ่า ” คนเป็นพ่อหัวเราะร่าเมื่อหาโอกาสชมตัวเองเสร็จ โดยไม่ต้องมาใครบอก
“ แหม… คุณคะ ชมตัวเองเก่งจริงเชียว ” ฝ่ายภรรยากล่าวจบก็ส่งค้อนให้สามีหล่อนวงใหญ่
.
.
.
มณี [ 15 ปี ]
“ นี่!! ณี แกดูนี่ดิ เซนเตอร์วงที่เดบิวต์ใหม่ แกว่าไง...หล่อป่ะ ” เพื่อนตัวเล็กสะกิดเด็กสาวที่นั่งข้างๆ เธอหันมามองหน้าจอโทรศัพท์ที่เพื่องของเธอยื่นให้ดู
“ ไม่อ่ะ คริสของฉันหล่อกว่า ” เมื่อเธอตอบกลับ เพื่อนทุกคนที่อยู่ในบริเวณก็ตอบรับ และเอ่ยแซว เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี
.
.
.
มณี [ 16 ปี ]
“ /ฮัลโหล มึง...พรุ่งนี้อย่ามาสายนะเว้ย แข่งโคฟเวอร์วันสุดท้ายแล้ว/ ” เสียงปลายสายกล่าวอย่างตื่นเต้น
“ อืม...รู้แล้ว ตีสี่เจอกัน กูก็ตื่นเต้นไม่ต่างจากพวกมึงหรอก ” เด็กสาวพูดพร้อมอมยิ้มให้กับอาการตื่นเต้นเกินเหตุของเพื่อนซี้ของเธอ ต้องโทรมาเตือนทุกชั่วโมงเลยรึไงเนี่ย เมื่อตอนเรียนคาบสุดท้ายก็แชทมาเตือนทุกสิบนาที เธอล่ะเหนื่อยใจจริงเชียว
ปี๊น...ปี๊น!!
เอี๊ยด!!!!! โครม!!!!!
“ /เฮ้ย!! ณี!! ไอ้ณี!! ตอบรับกูหน่อย!! เกิดไรขึ้น...ณี.../ ” เสียงจากโทรศัพย์ยังคงตะโกนเรียกไม่มีหยุด แต่ผู้ฟังกลับได้ยินเสียงนั้นจางลงไปทุกที...ทุกที
.
.
.
ภาพความทรงจำแสนสุขในชีวิตของมณี ฉายวนซ้ำไปมาเรื่อยๆ ทั้งความทรงจำที่แสนสุข และความทรงจำที่เสียน้ำตา ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่เมื่อมณีรู้ตัวอีกที ที่ที่เธออยู่ก็ไม่ใช่ภพเก่าอีกแล้ว
**************************
Talk@มารีริน
Hello , everybody. คิดถึงกันไหมเอ่ย...รินพยายามแต่งให้อยู่น้าาาาาา ไม่เคยลืม เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ตั้งใจสุดๆ ว่าจะต้องแต่งให้จบให้ได้ สัญญาอีกรอบเพื่อความสบายใจของทุกคน 555+
ปล.มีอีกหลายเรื่องที่ตันแล้วปล่อยทิ้งไว้ TvT
ความคิดเห็น